21 Brauzeit 2518 KI, Herrendorf

- Panie Niers - ku zaskoczeniu Karla Petera pierwsza odezwała się Katerina Lautermann, a nie jasnowłosy mężczyzna - Bardzo panu dziękuję za pomoc w konwersacji, ale poradzę sobie sama. Proszę się zająć końmi i przypilnować, by reszta świty została zakwaterowana w warunkach nie urągających ludzkiej godności. Olivio, ty pójdziesz ze mną.

Ametystowa Czarodziejka przez cały czas swej przemowy ani razu nie spojrzała w kierunku towarzyszy podróży. Jej wzrok spoczywał na obliczu noszącego czarny strój jasnowłosego, odwzajemniającego jej atencję łagodnym uśmiechem, który Karl Peter z miejsca uznał za fałszywy. Reiklandczyk miał pewne podejrzenia co do prawdziwej tożsamości morrowian, ale uważniejsze przyjrzenie się jasnowłosemu i jego świcie sprawiło, że Niers nieco w swe przeświadczenie zwątpił.

Trzech mężczyzn i kobieta w czerni musiało odebrało jego pytanie za nietakt, bo wszyscy mimowolnie położyli dłonie na głowniach mieczy, ledwie tylko przebrzmiały słowa Niersa. Obserwujący ich zmrużonymi oczami rzezimieszek zauważył, że wszyscy poruszali się w ledwie dostrzegalny sposób, przestępowali bezwiednie z nogi na nogę, ustawicznie wodzili wokół siebie wzrokiem. Jeden z mężów - rosły brodacz o kędzierzawych włosach - postukiwał palcami w medalion na piersiach, a przystojną na swój sposób twarz kobiety szpeciło leciutkie drganie policzka.

Ustawiczne życie w wielkim napięciu, podejrzliwość granicząca z paranoją, wielka nieufność, zrodzone z permanentnej nerwowości tiki - Karl Peter znał wszystkie te objawy, bo żyjąc w mroku imperialnego półświatka wielokrotnie miewał okazję oglądać ludzi dźwigających tak ogromne obciążenie dla umysłu. Ludzie w czerni - bez wątpienia zaprawieni w robieniu żelazem rębacze - musieli nieść ze sobą ciężar doświadczeń mogących wpędzić w szaleństwo zwyczajnych śmiertelników. Byli niczym tykające bomby szalonego zbrojmistrza z Nuln, wyposażone w eksperymentalne zapalniki o opóźnionym zapłonie.

A spoglądający na czarodziejkę jasnowłosy - uśmiechający się ustami, ale nie oczami - sprawiał wrażenie najbardziej szalonego z całej grupki, skoro otwarcie twierdził, że śnił o nieznanej sobie wcześniej Lautermann.

Pani Katerina zsiadła z konia, podała oddała swe wierzchowca w ręce stojącego obok Hansa Hansa, pochyliła głowę w zdawkowym wyrazie szacunku ku postaci schorowanego sędziwego kapłana.

- Zapraszam w me skromne progi, i panią i was, czcigodny Śniący - powiedział starzec podnosząc utytłane w błocie szaty i ruchem dłoni zapraszając czarodziejkę, aby udała się w ślad za nim w głąb wioski - Oswald, Knut, Miriam, zabieracie naszych gości do sali zgromadzeń, dajcie im świeżej wody, placków, a gotowanych żab. Na prycze nowej słomy nasypcie, coby wygodnie spoczęli. A wielmożni pozwolą za mną.

Posępny tłum wieśniaków rozstąpił się niechętnie, wciąż łypiąc z dziwną wrogością, ale i strachem na niosącą magiczny kostur czarodziejkę. Olivia podążyła w ślad za Lautermann, spozierając z ukosa na posępnych czcicieli Morra.

Ledwie tylko wiedziona przez kapłana grupa oddaliła się z placu, tłuszcza otoczyła pozostawionych przy koniach służbitów, przekrzykując się wzajemnie głosami, w których dźwięczał szczery strach.

- Idziecie z Bechafen, pany? - jakiś szczerbaty drągal położył dłoń na ramieniu Felixa, zionął na niego smrodliwym oddechem - Rzeknijcie tedy, czyście co widzieli na mokradłach? Ścigały was? Widzieliście ich?

- Nastąpcie się, bo mnie ścisk wielce wstrętny - warknął Hans Hans obnażając groźnie zęby - Pierwszemu, co mnie nadepnie łeb urwę i naszczam do karku. Kogo mieliśmy widzieć?

- Żywe trupy! - wrzasnęła histerycznie jakaś siwowłosa starka - Pogrobowców, ożywieńców!

21 Brauzeit 2518 KI, Herrendorf

Utykający na jedną nogę starzec powiódł czarodziejkę, jej służkę oraz pięcioro odzianych w czerń morrowian do swojej własnej chaty. Idąca w tyle Olivia wodziła bacznym spojrzeniem po nędznych chałupach, w wielu przypadkach chylących się ku upadkowi, gdzieniegdzie wręcz zawalonych i pozostawionych samym sobie. Znaczące całą długość ubitej butami uliczki kałuże nie przydawały osadzie uroku, podobnie jak sterty ciskanych za próg śmieci i łażące po nich wielkie czarne muchy.

Cały Herrendorf zionął ubóstwem, prostactwem i przemożnym strachem.

Domostwo kapłana okazało się przybytkiem nieco bardziej zadbanym od reszty budowli, chociaż wciąż nie mogło się równać z rezydencją sędziego Brunsteina. Skąpo umeblowane, wydawało się pasować wystrojem do natury surowego kapłana Sigmara. Wiszące na ścianach wyblakłe ikony Młotodzierżcy spoglądały na gości kleryka oczami, w których sroga powaga walczyła o lepsze z wyniosłym potępieniem. Gospodarz zakrzątnął się po nisko sklepionym i pozbawionym okien pokoju zapalając kilka wysokich świec.

- To ty wysłałeś list? - spytała Katerina Lautermann siadając na wskazanym przez kapłana wiklinowym krześle. Olivia stanęła skromnie za oparciem siedziska, zerkając na pobliski stół i rozłożone na nim grube księgi. Wszystkie sprawiały wrażenie rozpadających się wskutek wieloletniego użytkowania.

- Tak, pani - odpowiedział starzec sadowiąc się na drugim krześle. Jasnowłosy i jego towarzysze zignorowali zaproszenie kapłana do zajęcia miejsc, oparli się plecami o ścianę pokoju po obu stronach wejściowych drzwi - Jestem Valdemar.

- Powątpiewałam w wiarygodność treści tego pisma, ale teraz zmieniłam zdanie - Lautermann przemawiała do starego kapłana, lecz kątem oka przez cały czas obserwowała przysłuchującego się rozmowie jasnowłosego mężczyznę - To miejsce jest przeklęte, nie da się tego nie zauważyć.

Valdemar pokiwał na jej słowa głową.

- To prawda, adeptko. Powracają każdej nocy. Niespokojni umarli. Niektórych z nich poznaliśmy, to nasi pobratymcy, których pochowaliśmy dawno temu. Innych nie znamy. Nadciągają z głębi mokradeł. Odpędzamy ich ogniem, ale z każdą nocą stają się śmielsi. Coś nie pozwala im na wieczny spoczynek.

Panna Hochberg skamieniała z wrażenia, sparaliżowana znaczeniem słów, które tak gładko płynęły z ust starca. Nieumarli powstający z grobów, nastawiający na żywych śmiertelników. Dziewczyna oblała się w jednej chwili zimnym potem, a jej serce zaczęło łomotać w piersiach tak silnie jakby próbowało się z nich wyrwać.

- Nie próbowaliście stąd odejść? - pytała z iście nadnaturalnym opanowaniem czarodziejka, w oczach Olivii urastając natychmiast do prawdziwej opoki spokoju.

- Niektórzy z nas tak, na samym początku. Niektórym może nawet udało się ujść poza bagna. Teraz już nie próbujemy. Przychodzą tutaj po omacku, ale na zbiegów polują nawet za dnia. Widziałem to na własne oczy. Gdybyśmy zwlekali z wysłaniem posłańca na jedynym naszym koniu, pewnie nawet on nie zdołałby się przedrzeć. Twa obecność tutaj, adeptko, jest prawdziwym aktem łaski Sigmara. Czy musieliście stoczyć srogi bój, aby tutaj dotrzeć?

Lautermann pokręciła przecząco głową, przeniosła spojrzenie na przywódcę grupki morrowian.

- Przez całą drogę nie doświadczyliśmy obecności ani jednego ożywieńca - odpowiedziała - A wy?

- Ani jednego - potwierdził mężczyzna - Jeno zgraję goblinów na skraju Gryfoniej Kniei, a potem chmary komarów. Niczego więcej.

- Przysięgam na Młotodzierżcę, że tutaj są - Valdemar uniósł przed siebie złożone razem dłonie.

- Nie mam powodów, aby wątpić w twe słowa, kapłanie - odparła pojednawczo Katerina - Lecz nie rozumiem, dlaczego zwróciłeś się po pomoc do Ametystowego Kolegium. To raczej rzadki przypadek, aby kleryk prosił o pomoc czarodzieja. Wszak w międzyczasie zawezwałeś tutaj również czcicieli Pana Śmierci. Czy ich pomoc nie wystarczy?

- Nikt nas nie wezwał - powiedział jasnowłosy krzyżując ramiona na piersiach i uśmiechając się melancholijnie - Zwę się Leto i jestem Śniącym. Sprowadziło nas tutaj wezwanie Morra, nie listy śmiertelników. Ujrzałem to miejsce w snach, ciebie adeptko i cień wiszący nad osadą. Widziałem śmierć, wszechobecną śmierć unoszącą się na czarnych skrzydłach wron.

Lautermann poruszyła się w fotelu, a potem skinęła mężczyźnie z zauważalnym szacunkiem głową, szaleńczo podsycając i tak już ogromną ciekawość Olivii. Panna Hochberg nie miała najmniejszego pojęcia, kim był Leto i jego druhowie, ale wyczuwała w ich postaciach niezwykłą i ekscytującą tajemnicę.

21 Brauzeit 2518 KI, Herrendorf

Franz Mauer dał się poprowadzić ku miejscowemu domowi zgromadzeń, mocno ściskając rękojeść swego przytroczonego do boku miecza i strzelając na wszystkie strony oczami. Otaczający go wieśniacy wciąż powtarzali o prześladowaniach ze strony nieumarłych, straszyli przybyszów upiorną śmiercią albo lamentowali nad rychłym końcem własnego żywota. Brodaty traper nie miał powodów, aby w ich słowa powątpiewać, zbyt wiele wiedział na temat namacalnej grozy uosabianej przez żywe trupy. Takie rzeczy nie były jeno wymysłem bajarzy, one się działy i to nie tylko w owianej wyjątkowo złą sławą Sylvanii.

Franz nie był równie przerażony co miejscowi, chociaż czuł na plecach zimne ciarki. W większym stopniu toczył go skrywany pod maską obojętności gniew, bo jął z miejsca żywić podejrzenia, że czcigodna pani Katerina Lautermann wiedziała już wcześniej, co czeka na nią w Herrendorfie. Mauer nie wiedział zbyt wiele o tajnikach Ametystowego Kolegium, ale słyszał raz czy dwa o zamiłowaniu jego magistrów do zgłębiania wiedzy o przemijaniu i śmierci. Przez całą drogę z Remer zachodził w głowę, po co czarodziejka pokroju Lautermann miałaby podróżować w równie dziką dzicz i teraz znienacka poczuł się olśniony.

Ametystowa Adeptka oraz noszący krucze medaliony ludzie w czerni, w oczach Franza jawiący się członkami Czarnej Straży. Świątynni zbrojni Morra musieli mieć własny interes w pokrzyżowaniu planów temu, kto nie pozwalał spać zmarłym w tym odludnym i cuchnącym zgnilizną miejscu.

Na wspomnienie sztuki nekromancji przewodnik wzdrygnął się ponownie, a potem złożył palce w geście mającym odpędzać złe moce.

- Wpierw zdejmiemy buty i się posilimy, a potem dokładnie nam opowiecie o swoich troskach – sarknął widząc pobladłą nienaturalnie twarzyczkę Saxy, machnął ręką odpędzając od niej jakąś lamentującą piskliwym głosem staruchę. Jego troska o samopoczucie młodziutkiej służbki nie była co prawda podyktowana dobrocią serca – Franz zbyt zaczął cenić sobie jej kulinarne talenta, by zdać się teraz na łaskę i niełaskę miejscowych pichciarzy – ale najbardziej natrętni wieśniacy cofnęli się natychmiast nie chcąc widać zadzierać z posępnym brodaczem.

Dom zgromadzeń okazał się kamienną budowlą o pojedynczym pomieszczeniu, zaopatrzoną w kilka wąskich i nieprzeszklonych okien, przez które do środka ciągnął wyczuwalny chłód mokradeł. Ustawione wewnątrz ławy mogły bez trudu pomieścić trzy tuziny ludzi, toteż wędrowcy z ulgą na nich usiedli dając odpocząć zmęczonym nogom. Krzątające się wokół kobiety, tym razem mniej już skore do straszenia Saxy swoimi opowieściami, rozpaliły czym prędzej ogień pod murowanym paleniskiem, jęły wrzucać do metalowego sagana coś, co przypominało rozczłonkowane żaby i pocięte na kawałki oskórowane węże.

- Ta wiedźma nam w niczym nie pomoże – oznajmił przygnębionym tonem Oswald, jeden z wytypowanych przez miejscowego kapłana przewodników. Noszący wysoką czapę mężczyzna usiadł na ławie naprzeciwko Franza, jął taksować wzrokiem na przemian jego i Hansa Hansa – Ta klątwa to sprawka czarodziejów, powiadam wam. Świątobliwy Valdemar niepotrzebnie ją tu sprowadził i ludziska to wiedzą, przeto nie miejcie im za złe, że na was tak nieprzyjaźnie spozierają. Co myślicie uczynić, coby nas uratować?