23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Niewiele brakowało, by stojąca wprost zjawy różnooka dziewczyna zapomniała oddychać, zabrnęła tak daleko w magiczny świat, że słowa i czyny towarzyszy docierały do niej jak odbite odległym echem. Pytanie zaś ametystowego upiora nie pozwalało, by pozostawić je bez odpowiedzi. Choć wydawało się jej, że jest gotowa i skupiona, moc Shyish dusiła ją swą gęstością.

Wciąż trupio sztywna, sparaliżowana, uczepiła się jedeitu, który przybrał postać znanej dziewczyny. Valdis. Zbliżyła się do niej, czerpiąc z jej sił przemówiła.

- Ów człowiek tak twierdził - wskazała językiem bezgłowca - ale był kłamcą. Ja nie widziałam, tylko ptaki zabite przez zabobon. Dziewczyna, kwiat Ghyran, powie prawdę. - wytyczała właśnie adeptka nowe ścieżki, magię poznania. Za ingrediencje wplatając prawdy jeszcze niewypowiedziane, grzechy niepopełnione, z malinowego oka spłynęła krwawa łza. - Czyś widziała Saxo Pana Wron? - podniosła głos wyżej - Czy ktoś z was widział Pana Wron?! - znów ku ametystowemu duchowi - Słuchaj!

Jeśli przyjdzie jej zadać następne pytanie będzie to Kiedy ów człowiek go przywołał?

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Widmo przeniosło spojrzenie na wskazanego palcem Olivii trupa, zogniskowało na nim oczy milcząc przez chwilę. W zapadłej nagle przenikliwej ciszy rozlegał się jedynie zgrzyt trącej o posadzkę kamiennej płyty oraz odgłosy dyszenia napinających mięśnie mężczyzn. Zastygłe w obsolutnym bezruchu martwiaki wypełniały swymi kształtami wylot schodów, ale w ich oczodołach nadal gorzało jadowicie zielone światło czarnej magii.

Duch Ametystowego Czarodzieja oderwał oczy od ciała starego kapłana, spojrzał na Saxę, którą Olivia wcześniej szturchnęła w ramię wzmiankując moc Ghyranu. Młoda służka westchnęła bezgłośnie czując na sobie lodowatą jaźń powracającego zza groba magistra.

- Już rozumiem – powiedziało widmo – Zerwanie pieczęci przyćmiło me myśli, ale już wszystko zaczynam rozumieć. On wam powiedział o Panu Wron. Stary kapłan z wioski na mokradłach. Myśleliście, że kłamał. Zabiliście go. Kto go zabił? Ty, dziecko jadeitu? Czuję w tobie to życie, o którym wspomniała ta, której nie oplata wiatr żadnej ścieżki. Ty poszłaś za zewem Shyishu odbierając cudze życie?

Saxa Valdis – młodziutka służąca z podrzędnej karczmy w Remer – poczuła jak zasycha jej w gardle i jak jej serce wali niczym kowalski młot, swym dudnieniem nieomal rozsadzając uszy. Widmo uniosło się ponad krawędzie otwartego sarkofagu, po czym spłynęło na posadzkę komnaty zatrzymując się tuż przed ciemnowłosą złodziejką.

Dziewczyna trzęsła się. Trudno powiedzieć czy z zimna czy bardziej ze strachu. Obecność czegoś tak nie naturalnie fantastycznego sprawiła, że Saxa postanowiła nie ukrywać swoich grzechów. Choć bała się że padnie trupem. Zaraz. Tutaj.
-Ja,..odebrałam życie,..ale nie było to teraz, nie zabiłam Kapłana Sigmara.- Odpowiedziała i zużyła na o cała odwagę jaka jej została. Chyba tylko ucisk dłoni Oliwi na jej ramieniu powstrzymywało ją przed rzuceniem się z wierzy w desperackiej ucieczce.

Karl, korzystając z chwili wytchnienia, którą łaskawie kupiło im widmo, machając swoją różdżką, ruszył w stronę czarodziejki, leżącej bezwładnie na podłodze. Widma, trupy i wiatry magii, o których wszyscy tu rozprawiali z uporem maniaka to nie było zajęcie dla mieczników, choćby najbardziej pozbieranych w swoim fachu. Oliwia, z całym szacunkiem do dziewczyny była jedynie uczennicą i być może Karl zbyt wiele wymagał od tej szalonej dziewoi. Wpierw delikatnie poklepał czarodziejkę po policzku, następnie wyjął menażkę z wodą i zaczął zwilżać jej czoło. Zamierzał jednak sięgnąć po nieco bardziej drastyczne środki, aby ją ocucić, jeśli ta delikatna metoda nie przynosiłaby skutku.

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Unoszące się w powietrzu widmo powróciło swym spojrzeniem do bezgłowych zwłok, potem spojrzało na próbującego ocucić Katerinę pana Niersa, by koniec końców wejrzeć swym mrożącym krew w żyłach wzrokiem na Olivię.

- Przemawiał do mnie we snach – powiedział duch – Stary człowiek zżerany chorobami, przywiedziony przez ustawiczne cierpienie na krawędź szaleństwa. Szukał pomocy w swoim bogu, wszelako bezskutecznie. Sny. Użyteczny portal pomiędzy światem żywych i umarłych. Chociaż wizje są wieloznacznym i trudnym w interpretacji narzędziem, zdołałem go ukierunkować, wskazać właściwą drogę.

Panna Hochberg westchnęła bezgłośnie czując jak jej ciało pokrywa pod wpływem przemożnych emocji gęsia skórka. Widmo Radamusa Arforla zostało wedle jego własnych słów przywołane przez sędziwego Valdemara, szukającego pomocy wszędzie, gdzie tylko było to możliwe. Wszystko to zaczynało się układać w zrozumiały obraz: stary kapłan stojący w obliczu starcia z powracającą armią Pana Wron, próbujący w akcie ostatecznej desperacji podjąć pozagrobowy kontakt z jedynym człowiekiem, który zdołał kiedyś plugawego nekromantę pokonać.

- Zrozumiał wskazówki – ciągnął dalej duch Arforla – Sprowadził tutaj Ametystową Czarodziejkę, a ta znała właściwe słowa i gesty. Spełnili swoje zadanie, oboje. Dziesięciolecia izolacji wystawiły mą siłę woli na wielką próbę. Tym razem Pan Wron już nie zdoła mnie powstrzymać, pokonam go ostatecznie.

Heinz Foster przestał znienacka potrząsać ciągle omdlałym Leto, krzyknął krótko głosem, w którym dźwięczało mniej bólu, a więcej zwyczajnego zdumienia. Spojrzenia wszystkich obecnych w komnacie ludzi pobiegły natychmiast w jego kierunku: i tych pchających z ogromnym wysiłkiem kamienną płytę i tych, którzy wpatrywali się wcześniej w widmo.

Rudowłosy brodacz podniósł się chwiejnie znad ciała Śniącego, złapał się za prawą łydkę spoglądając na nią z zaskoczeniem. Dzierżąca podobny do sierpu nóż martwa ręka Valdemara uniosła się ponownie nad posadzkę, cięła morrytę ponownie w dolną część nocy przecinając skórzany but na wysokości pięty mężczyzny.

- Co to?! – krzyknął Foster próbując cofnąć się od przejawiającego ewidentne oznaki nieżycia trupa kapłana – Co on... to jest...

Miecz wypadł z bezwładnej dłoni brodarza, uderzył z jękliwym dźwiękiem w kamienną posadzkę. Oczy mężczyzny zaszły znienacka mgłą i czująca przypływ przerażenia Olivia pojęła, że trucizna już zaczęła działać atakując zmysły morryty.

Valdis miała w sobie więcej siły niż gotowa była przyznać, dziewczyna nie mogła mieć pojęcia, że słowa jej zamieniały się w niezapominajki, skromność dźwięczała balladą czystych drgań strun lutni, muzyka owa i tylko ona stawała się pożywką dla skamieniałej adeptki, pozwalając poruszać zesztywniałymi ze strachu członkami. Olivia wyciągała łapczywie dłoń, chwytając lśniący jadeit i wplatając w tworzoną gwiazdę, naraz wraz ze słowami widma poczuła duszący aromat pokrzywnika, wzmocniony wielokrotnie w eterze zdradzieckim atakiem bezgłowego ciała. Palone zwłoki toczone gnilcem drażniły nozdrza, na języku smak alkoholu o zbyt dużym stężeniu piołunu, aż zakręciło się jej w głowie, a ona sama zatoczyła się jak spity parobek.

Skupiona na życiodajnej Ghyran i niezapominajkach zapomniała o skrytym w szalu ostrzu z trucizną, to wiedzione swym własnym przewrotnym losem wyślizgnęło się z jej zgrzybiałych dłoni i powróciło do swego mrocznego pana. Zła na siebie, że pozwoliła się podejść jak pasterka żołnierzowi i utraciła cenny skarb, wbiła wściekłe spojrzenie w bezgłowca. Jedno z tych spojrzeń, którymi królowe skazują na szafot nieudolnego kapelusznika, a wiedźmy, wszak nią się stawała, zmieniają wektory ludzkich serc.

Z oczu popłynęły krwawe łzy, z każdego kącika po jednej układając się demoniczny malunek na bladej twarzy adeptki.

- Kłamca! - wysyczała - Był kłamcą i na inne miano nie zasługuje, oszustem, oszukiwał ciebie, jak teraz oszukać próbuje śmierć, zerwać kajdany na duszę już założone. Dawno już zginął dobrotliwy Valdemar, nikt tu śmierci jego nie winien, on tylko sam. Jeśli po prawdzie służysz Shyish, zaklinam cię oddaj śmierci co jej się należy. - wskazała na okaleczone zwłoki.

Trąbą herolda mógłby być aparat mowy czarownicy. Tak myślała, zatopiona wciąż w magicznym świecie, ale towarzysze na wieży słyszeli w zgiełku ledwo ochrypłe rozkazy z nutą zjadliwego szeptu. Jakby przyozdobiona osobliwym makijażem młoda adeptka magii konkurowała ze zjawą i fałszywie umarłym o prymat upiornego wyglądu.

Jako, że wypowiedzenie słów i tak zajmie trochę czasu, nie pozwalam Olivii na więcej trajkotania, czy nawet rzucenie zaklęcia, choć jest do niego gotowa.
Najprawdopodobniej będzie to "Niezdarność" z udziałem masła na bezgłowca, to znaczy jego ramię z nożem, choć wiele może zależeć od poczynań zjawy i kamratów.

Hans Hans postanowił całkowicie oddać się pchaniu grobowcowej płyty i uparcie udawać, że nie słyszy całego dialogu za swoimi plecami. Nawet gdy padło magiczne pytanie, kto jest winien śmierci Valdemara, nie dał po sobie poznać, że wie coś na ten temat. W myślach dziękował reszcie towarzystwa, że żaden nie spruł się jak ostatni frajer i nie wydał go zjawie.

Niers w tym czasie cucił.

I cucił.