Jedno trzeba było oddać Saxie - dorabiając jako służka rzeczywiście coś potrafiła. Potrawka, mimo tego że rozwodniona oraz faktu, że Hans prawdopodobnie dostał najmniejszą porcję, wciąż smakowała świetnie. Na pewno lepiej, niż to co zazwyczaj oprych jadał w Remen. Oczywiście całe te uznanie nigdy nie zostało wypowiedziane na głos. Jedyne co mogło by świadczyć o nim, to pusta miska i głośne beknięcie na koniec posiłku.

Zaczynało się ściemniać i szlachcianka zniknęła w namiocie, dając tym samym wszystkim do zrozumienia, że nie będzie już ich potrzebować i oni również mogą się szykować do snu. Pierwsza pod kocem znalazła się Olivia. Hans nawet nie próbował ukryć swojego zaskoczenia, gdy ta zbliżyła się do niego pod pretekstem wzajemnego ogrzewania w nocy. Nie po to cały wieczór wszystkich ignorował, żeby jeszcze na noc mieć jakieś obowiązki!
- Blisko będzie cieplej - rzekła Olivia i zawinęła się koło oprycha.
- Spadaj, to moje miejsce - ciszej już znaczniej dodał - Może ci jeszcze cycka dać do possania?
- Obejdzie się. Sędzia Ludwig zapłacił ci żebyś mnie chronił przed niebezpieczeństwami, zimno się wlicza w niebezpieczeństwa. Weź się połóż i śpij, łapy miej przy sobie.
- Tak jakby Ciebie którykolwiek tutaj chciał chędożyć, wiedźmo. Za bardzo lubię mojego zaganiacza, w Remen krążą o nim legendy, hue hue hue - zripostował, ale Smark już nie reagował, będąc w głębokim półśnie.
Ostatecznie oprych machnął ręką na całą sytuację i pozwolił Olivii spać, gdzie była, samemu zachowując bezpieczną odległość podczas układania się do snu.

Hah, snu! To dużo powiedziane, jak na godzinę-dwie półsnu w środku lasu, z perspektywą nadchodzącej warty, przerwanej nagle przez jakieś zamieszanie w obozie.
- Hans, Hans budź się cholero!
- Czego do cholery?! - warknął, wstając i przecierając oczy. Gdy ktoś wyjaśnił mu o co ta cała heca, odburknął.
- Może się chędożyć poszli do lasu i im dłużej zeszło? Cały dzień się napatrzyli, jak Sraxa dostaje kwiatki i piórka od tego, no... - wskazał na Felixa, wyraźnie nie pamiętając jego imienia - Teraz Smark się koło mnie zawinął, że niby zimno jej, a tak naprawdę ma chcicę. Całe to zgromadzenie śmierdzi seksem, to i nic dziwnego, że im się zachciało. A ten Karl cały to od początku wyglądał na podejrzanego, hue hue hue, ale żeby Franz?

Dalszy wywód na temat tego kto, z kim, gdzie i jak został przerwany przez Felixa, który kazał wszystkim zamknąć się i nasłuchiwać, z bronią w gotowości. Oprych chcąc, nie chcąc wstał, widząc, że chyba jednak nie odpuszczą i sprawą trzeba będzie się zająć.
- Wielcy traperzy, kuźwa twoja mać. Będziemy teraz stać wszyscy przez całą noc i czekać na wielce panów jak na zbawienie... - mruczał pod nosem.

Mimo niechęci Hans zdaje się rozumieć powagę sytuacji i pozostaje w gotowości do... czegokolwiek.

Noc 19 Brauzeit 2518 KI, biwak w Gryfoniej Kniei

Mroki gęstego lasu nie skrywały w sobie niczego magicznego, każdy z jego cieni należał do rzeczywistego i prastarego porządku natury. Nie oznaczało to jednak, że nic ponad dziki i nocne ptaki nie kryło się w czarnej gęstwie. Łamane ciężkimi krokami gałązki były pierwszym zwiastunem nadciągającego niebezpieczeństwa i ich ostry dźwięk sprawił, że mięśnie zaniepokojonej dziewczyny napięły się w odruchu narzuconym przez pierwotny instynkt.

Nie walczyć z intuicją, poddać się jej woli, zanim paraliżujący strach zamieni członki w kłody drewna.

W czarnej gęstwy wychynęły dzierżące oręż ludzkie kształty, powiewające narzuconymi na ramiona płaszczami, wymachujące ostrą stalą. Z ich gardeł popłynęły wibrujące wściekłą radością i żądzą okrzyki, brzmiące w uszach Olivii niczym ujadanie spuszczonych z łańcuchów głodnych psów.

Odwracając się plecami do lasu, zdążyła złowić kątem oka zarośniętą ludzką twarz biegnącego ku niej człowieka. Śmiał się niczym opętany, wiedząc najwidoczniej, że los zesłał w jego ręce bezbronną młodą kobietę. Krzyki zaalarmowanych napaścią towarzyszy przeszyły wysokimi tonami ciemność nocy, ale uciekająca w głąb wiatrołomu Olivia słyszała tylko ten histeryczny śmiech, pełen złej radości i ohydnej żądzy.

Wiedziała już, co się stanie, jeśli ten człowiek pojmie ją żywą.

Noc 19 Brauzeit 2518 KI, napaść w Gryfoniej Kniei


Czy to przez szczęście, czy dzięki zdaniu się na prastare instynkty, bliskie zwierzęcych atawizmów, młoda czarownica przebiegła między wzburzonymi końmi na wzór łasicy ciągnącej w zasadzkę nierozważnego warchlaka. Spocony bok srokacza do którego przylgnęła, zdał się bezpieczną macicą, mimo to nie pozwoliła sobie dziewczyna na oddech, dalej pchana imperatywem przetrwania, łapiąc srokacza za grzywę skierowała kopiącego konia w stronę prześladowcy. Niestety chytry drab uniknął ciężkich kopyt, próbując obchodzić wierzchowca i zbliżyć się nie tylko z toporem do dziewczyny, na szczęście w sukurs srokaczowi przybył kasztan, wściekle atakując kopytami nieco zdezorientowanego bandytę. Olivia nie pozwoliła sobie nawet na chwilę brawury i próby cięcia nożem w powstałym zamęcie, będącym w zaskakujący sposób pożywką na jej wyobraźnię i odwagę. Szybko wycofała się między zwierzęta, bacznie uważając na wierzgającego za jej plecami wierzchowca Karla. Ze wszystkich stron zdawały się dobiegać wrzaski ludzkie, szczęk stali i tupot kopyt depczących ziemię. Wciąż pchana ślepą pewnością, stanęła w szerokim rozkroku, kopiące i wściekle zlęknione zwierzęta walczące o życie, ryły glebę niebezpiecznie blisko stóp skupionej już Olivi, próbującej zharmonizować rozchwiany umysł.

Prawą ręką sięgnęła do woreczka przy boku, wyszukując miniaturowy kształt, lewą wysunęła przed siebie kreśląc w powietrzu znak ośmioramiennej gwiazdy.

- Hysh, Ghur, Aqshy, Shyish, Azyr, Ulgu, Ghyran, Chamon - czas zwolnił wokół czarownicy, lub przywołując siły potęgi chaosu Olivia wyostrzyła swoją percepcję, potargane włosy stanęły jej dęba i zaczęły wykręcać się w loki - nigdy nie miała loków, zawsze włosy proste i twarde jak czarna strzecha - Z oczu płynęły łzy szczęścia i strachu, rozmazując wszystko co pozostało z uczynionego sadzą makijażu w upiorną maskę arlekina. Przed jej oczami wykwitł w powietrzu wykreślony znak, niczym nienaturalnie szybko dojrzewający kwiat. Wpierw płaski, krzywy i pokraczny, ale kiedy czarownica dotknęła smukłymi paluszkami serca symbolu i zaczęła nim delikatnie obracać, gwiazda przechyliła się względem poziomu gruntu, nabrała trójwymiaru, ukazując nowonarodzone linie figury, przez dłoń czarującej przechodziły ukłucia bólu, kiedy twór chciał wyrwać się spod jej kontroli. Dziewczyna manipulowała ręką, wyciągając pojedyncze linie i całe sploty, tkała niczym pajęczyca wijąca gniazdo.

Jeszcze dwa obroty, trzy stuknięcia paluszkiem i świetlisty kształt zaistniał w pełnej krasie. Linie płonęły czerwienią, fioletem, złotem, harmonizowały zielenią i błękitem, skrywały się w brązach i szarościach, raziły bielą. Ale Olivia już złapała je wszystkie, rozciągnęła w wielką gwiazdę-kwiat, tak dużą jak ona sama, tak mogłaby wyglądać istota doskonała, anioł magii zrodzony w mrocznym lesie, każde ramię gwiazdy było ostrosłupem, wirującym dookoła wielościanu serca, każde żyło, zmniejszając się i zwiększając, wciąż w nieustannym ruchu na uwięzi dłoni czarodziejki. Nim usta dziewczyny wypowiedziały - tumultum! - coś zniekształciło symbol, coś czego dziewczyna nie przewidziała, pojęła w mig co było przyczyną, widząc gdzie pękła magiczna sieć. Było jednak zdecydowanie za późno by się wycofać, a instynkt przetrwania pchał dalej melodię zaklęcia. W prawej dłoni między palcami mosiężny dzwoneczek rozpadł się w proch.

- Tumultum! - powtórzyła w ekstazie.

Za słowami, wzdłuż drobnej linii, którą utkała mocą, popłynęła smużka widmowej tęczy, doprowadzając młodą czarownicę o ekstatyczne drżenie. Niewiele brakowało, by się w owym odczuciu zgubiła na podobieństwo, nienasyconego kochanka, twarz miała rumianą z podniecenia, usta naszły zaś czerwienią i drgały niby pragnące pieszczot pocałunku.

W powietrzu narastał dźwięk, zdawałoby się z kierunku bezpiecznego Remer. Tylko mgnienie trwało kiedy odzyskała spokój wśród chaosu, poczuła się jak oko cyklonu i to oko utkwiła w niedoszłym prześladowcy, między prężnymi pęcinami, mocnymi szyjami, oszalałymi oczami zwierząt. Oko czarne, złowiło go na mgnienie, więżąc strachem, który pozostał tam nawet kiedy tamten odwrócił wzrok.

Oko zielone szukało w zgaszonych cieniach porzuconego narzędzia mordu, topora, lub miecza. Olivia była wściekła, że rozbójnik tak bardzo ją wystraszył. Włosy wciąż pozostawały w nieprawdopodobnym nieładzie, czyniąc dokoła czaszki czarodziejki czarną koronę.

Liczę, że ten fragment nie koliduje, opisałem to co już poszło w deklaracjach.