18 Brauzeit 2518, domostwo sędziego Brunsteina w Remer

Olivia po raz kolejny zmieniła pozycję na krześle, niecierpliwie spoglądając ponad blatem biurka na zamyślone oblicze sędziego. Odruchowo zacisnęła swe kształtne, pełne usta tworząc z nich bezkrwistą wąską kreskę. Nie miała pojęcia, dlaczego Brunstein poprosił ją o jak najszybsze przyjście do gabinetu. Nie zdążyła się przebrać ani nawet odświeżyć, toteż czuła się w tej chwili jeszcze bardziej rozdrażniona niż zazwyczaj. Sędzia nie dawał po sobie poznać, że coś mu przeszkadza, ale Olivia pewna była, że nie mógł nie poczuć charakterystycznego zapachu jaki dziewczyna wokół siebie roztaczała.

Kilka lat spędzonych w Bechafen wzbogaciło ją o wiele umiejętności, wśród nich również talent do cyferek. Po niechlubnym i budzącym wiele kontrowersji powrocie do Remer musiała zapracować na swoje utrzymanie, bo chociaż sędzia zaoferował jej w ramach rodzinnych koligacji pokój w swoim wielkim pustym domostwie, nie chciała zniżać się do proszenia krewniaka o pieniądze. Kilku miejscowych handlarzy skwapliwie przystało na złożone im oferty. Remer uchodziło co prawda za niemałe miasteczko, ale brakowało w nim ludzi dość wykształconych, by tutejsi kupcy bez trudu panowali nad porządkiem w swoich księgach.

Olivia dorabiała zatem w charakterze skryby rachując worki ziarna, korce hufnali, źrebięta, wozy torfu i pęki spławianych rzeką kłód drewna. Remerscy handlarze traktowali ją z irytującą wyższością i jednocześnie nie ukrywali swej nieufności, ale przynajmniej nigdy nie próbowali oszukać dziewczyny na zapłacie. Po części było to zapewne spowodowane jej pokrewieństwem z sędzią, z którym nikt w Remer nie chciał mieć zatargu; po części zaś mogło wypływać z obaw przed jej umiejętnościami. Nie było w Remer tajemnicą, że Olivia Hochberg pobierała w Bechafen nauki czarodziejskie. W zaciszu swoich domostw niejeden sąsiad skrybki snuł zapewne dywagacje na temat jej wiedźmich talentów oraz powodów, dla których wróciła z powrotem do swego rodzinnego miasteczka.

Wśród tych kupców, którzy nie lękali się zlecać jej obrachunków najszczodrzejszym płatnikiem był właściciel wielkiego stada wieprzy, sam jak i one zwalisty Oufnir. Wieprze z Ostermarku – porośnięte długą szczeciną głośne i złośliwe bestie tylko czekające na sposobność do kąsania ludzi – jawiły się dziewczynie prawdziwym przekleństwem przez wzgląd na przerażający smród wnikający w jednej chwili w ubranie i włosy skrybki.

Teraz, siedząc na krześle w oczekiwaniu na wyjaśnienia sędziego, Olivia nie mogła się oprzeć wrażeniu, że przykry zapach zwierząt przenika całe gustownie, acz nieco staromodnie urządzone pomieszczenie.

- Poprosiłem cię o przyjście, ponieważ wydarzyło się coś, co może zmienić twoje życie – powiedział w końcu Brunstein, obracając w palcach starannie zaostrzone gęsie pióro i spoglądając na wiszący po prawicy dziewczyny olejny landszaft. Olivia już dawno temu przywykła do tego, że sędzia nie potrafił zbyt długo spoglądać w jej różnobarwne oczy, toteż nie poczuła się takim zachowaniem dotknięta.

- Odwiedziła mnie dzisiaj pewna wysoko postawiona osoba – słysząc te słowa Olivia pochyliła się leciutko w krześle, z miejsca zaintrygowana tonem rozmówcy – Bawi w Remer przejazdem w drodze do Herrendorfu. Powód podróży do tego miejsca pozostaje dla mnie zupełną zagadką, ale nie wnikałem w jej motywację. Tak, to kobieta. Zważywszy na moją reputację uznała, że właśnie do mnie powinna się zwrócić o pomoc w dalszej podróży. Przybyła tu samotnie gościńcem, ale teraz musi się przeprawić przez rzekę i ruszyć dalej leśnymi duktami. Poszukuje kilku osób, które będą z nią podróżowały i zatroszczą się o wszystkie jej potrzeby.

Olivia uniosła znacząco lewą brew, wygiętą niczym skrzydło jaskółki. Prawa - równa i gęsta - pozostała nieruchoma. Wciąż zaintrygowana opowieścią sędziego, dziewczyna poczuła się zarazem nieco rozczarowana. Przez krótką chwilę łudziła się nadzieją, że przybysz z Bechafen był przedstawicielem tamtejszego Kolegium i przywiózł zaproszenie do podjęcia dalszego terminowania. Teraz, strofując samą siebie w myślach za płoche marzenia, jęła rozważać w duchu znaczenie usłyszanych właśnie słów Brunsteina.

- Jeśli miałabym wskazać kogoś użytecznego w rozczesywaniu włosów i opróżnianiu nocnika szlachcianki, chętnie rozważę kilka kandydatur – radośnie wypaliła nie potrafiąc ugryźć się w język, zdążyła się już bowiem domyślić, co sędzia chciał jej zaproponować.

Brunstein westchnął ciężko, nawykły do ustawicznych humorów swej krewniaczki.

- Do tego rodzaju pomocy sam znajdę kogoś innego – powiedział śląc Olivii karcące spojrzenie – Od ciebie oczekuję zapewnienia tej kobiecie odpowiedniego towarzystwa. Konwersacji na poziomie, intelektualnej rozrywki. Wiem, że wbrew powszechnym opiniom stać cię na takt i wyważone maniery.

- Jestem pewna, że ta szlachcianka z niebywałą przyjemnością odda się dyspucie na temat wyższości wieprza remerskiego nad zajęczokami stirlandzkimi - wbrew sobie samej coraz bardziej poirytowana, dziewczyna uniosła nieco ton - A także…

- Wierzę, że znajdziecie wspólne tematy - sędzia przerwał wzburzonej kobiecie zdecydowanym ruchem ręki - Chcę, aby to pozostało tajemnicą, ale sądzę, że oboje możemy na tej nowej znajomości zyskać. Wbrew twoim obiekcjom, ty możesz zyskać znacznie więcej ode mnie.

Gospodarz pochylił się nad stołem i zaczął coś tłumaczyć krewniaczce ściszonym głosem, a im dłużej mówił, tym bardziej oczy Olivii rosły w wyrazie zdumienia. Już instynktowna potrzeba zachowania dyskrecji nadała rozmowie nieoczekiwanego wyrazu, a kiedy sędzia wyjawił największą tajemnicę, jego krewniaczka z zawstydzeniem odkryła, że mimowolnie doznała uczucia cielesnego podniecenia. Chciwie nadstawiając uszu, chłonęła wyjaśnienia Brunsteina czując na przemian uderzenia gorąca oraz lodowatego zimna.

Wychodząc z gabinetu Olivia zapomniała już o smrodzie wieprzy, ogromnie poruszona rozważała w zamian w myślach jakie zrządzenie losu pchało ją właśnie w niebezpieczną głuszę w tak wyjątkowym towarzystwie. Mimo roztargnienia odczuła coś niecodziennego. Nieobecność. Nieobecność Klausa, szemranego protegowanego sędziego Brunsteina. Cóż takiego knuł ten fircyk, z pewnością szukał kogoś od nocnika szlachcianki - pomyślała Olivia uznając, że to idealne zajęcie dla rajfura, jak pozwoliła sobie nazywać prawie jej nieznanego pana Niersa.

18 Brauzeit 2518, domostwo sędziego Brunsteina w Remer

Saxa lubiła sprzątać u sędziego Brunsteina. Był poważanym wdowcem, który zawsze zachowywał się wobec dziewczyny uprzejmie i nie próbował jej oszukiwać na zapłacie. Co więcej, wykazywał duże zamiłowanie do porządku, przez co Saxa nie miała u niego zbyt wiele pracy.

Czasem korciło ją by zabrać z domu coś dla ciebie. Srebrną łyżeczkę czy jakiś drobiazg. Zdrowym rozsądkiem tłumiła w sobie te zapędy. Zabranie zapomnianej monety ze stołu w karczmie jako dodatkowy napiwek było czymś innym niż zabranie czegoś z domu sędziego, toteż Saxa zadowalała się tutaj małymi rzeczami jak skosztowaniem miodu ze spiżarni czy zarzuceniem na siebie futra z szafy po wdowie, kiedy nikt jej nie widział; oczywiście wszystko trafiało później na swoje miejsce. Co sprawiło, że Saxa nigdy nie odważyła się “ugryźć rękę która ją karmi”?. Strach. Strach przed tym, co mógł jej zrobić Klaus Brückner na rozkaz zawiedzionego sędziego. Może byłaby bardziej śmiała, gdyby nie zapuściła w Remer korzeni. Gdyby miała z kim i dokąd uciec z kradzionymi rzeczami, prawdopodobnie odważyłaby się na tak zuchwały czyn.

Skończyła zmywać ostatnie żeliwne garnki w kuchni, schowała je do kredensu, potem rozejrzała się wokół siebie wycierając jednocześnie wilgotne dłonie w fartuch. Podobało jej się to domostwo, solidny piętrowy budynek ze starego drewna i jeszcze starszego kamienia, przysadzisty, wtłoczony między inne sobie podobne budowle w środkowej części Remer. Przebywając w jego ciemnym wnętrzu dziewczyna czuła się dziwnie bezpieczna, po części również dzięki osobie samego sędziego. Ustawione w kredensach porcelanowe figurki, rzeźby z drewna, czaszki jeleni i łosi na ścianach, zakurzone zwierzęce futra – wszystko to opowiadało o długim dostatnim życiu i o społecznym statusie, którego kobieta w skrytości pożądała, a który z racji jej pochodzenia pozostawał poza jej zasięgiem. Saxa lubiła piękne przedmioty; lubiła też marzyć o podobnym domostwie dla siebie samej w dalekiej przyszłości. To dlatego nie narzekała, kiedy Klaus Bruckner wzywał ją do domu sędziego, aby pomagała wdowcowi w utrzymaniu porządku.

Z wszystkiego tego nie lubiła w zasadzie tylko samego Brucknera. Niektóre kobiety uważały go za przystojnego, kilka wręcz mdlało, kiedy przechodził obok nich roztaczając wokół siebie słaby zapach drogiej perfumowanej wody. Przy studniach powiadano, że sprowadzał ją z samego Altdorfu, co czyniło go w opinii wielu młódek jeszcze bardziej pociągającym. Saxa nie podzielała ich fascynacji, nie podobały jej się ruchliwe oczy Klausa, cień ironicznego uśmieszku czający się w kącikach ust, emanująca jakąś niedopowiedzianą groźbą mowa ciała. Nie miała pojęcia, czym ten człowiek się tak naprawdę zajmował, podobnie jak większość mieszkańców Remer. Od zawsze przebywał w cieniu sędziego Brunsteina, załatwiając w jego imieniu różne urzędowe sprawy i dotrzymując towarzystwa na podobieństwo zaufanego przybocznego.

Gdyby ktoś spytał Saxę, czy Klaus wyglądał w jej oczach na bezwzględnego zabójcę, najpewniej przytaknęłaby rozmówcy. Nie wątpiła, że miał na sumieniu wiele istnień, być może również ludzkich, chociaż nigdy się nie obnosił ze swoją przeszłością ani nie chełpił bohaterskimi czynami. Tak, Klaus Bruckner uchodził w jej myślach za niebezpiecznego człowieka, gdy więc bezszelestnie wślizgnął się do kuchni za jej plecami, nie zdołała stłumić mimowolnego westchnięcia, kiedy go w końcu spostrzegła.

- Skończyłaś na dzisiaj? – zapytał prześlizgując wzrokiem po jej ciele. Skinęła niemo głową, dziwnie poirytowana obojętnością widniejącą w jego oczach. Słusznie uchodziła w miasteczku za urodziwą dziewkę i chociaż na samą myśl o zainteresowaniu ze strony Klausa czuła gęsią skórkę, jego zachowanie jawiło jej się jeszcze większą obrazą niźli ewentualne umizgi.

- Zapłata leży w bawialni na stole. Nie zapomnij domknąć drzwi, kiedy wyjdziesz…

Wypełniony od dłuższej chwili stłumionymi dźwiękami rozmowy gabinet sędziego stanął znienacka otworem, z jego wnętrza wychynęła znajoma dziewczyna o potarganych czarnych włosach i dziwnych oczach. Wobec Olivii Hochfeld Saxa miała mieszane uczucia. Zazdrościła jej dostatniejszego życia jak każdy biedak zazdrości komuś, komu powodzi się lepiej. Była też budzącym przyjemne dreszcze dziwadłem z tymi swoimi cudacznymi oczami. Podobno czarodziejka, ale Valdis jakoś nigdy nie widziała, by krewniaczka sędziego rzucała jakieś czary, klątwy albo spędzała płody. Ale ludzie w miasteczku szeptali, że ją precz pognano z nauk to wiadomo, że pewnikiem o klątwy właśnie poszło. Remerki kapłan Sigmara, ojciec Bieker, surowo karcił tych, którzy takie plotki szerzyli, wszelako Saxa wiedziała, że w każdej plotce kryło się ziarenko prawdy. Co więcej, zadziorna natura Olivii budziła w Saxie skrywane uznanie. Dziewczyna nie dawała sobie w kaszę dmuchać, potrafiła przeklinać jak szewc, natrętnych adoratorów przepędzać grymasem na gębie, nie bała się nawet włochatych wieprzów Oufnira; co miało oczywiście pewną cenę. W przeciwieństwie do samej Saxy, Olivia nie potrafiła zawładnąć żadnym mężczyzną siłą swego uroku. Po wielokroć Saxa musiała na prośbę sędziego doprowadzać jego krewną do porządku, pomagać włożyć sukienkę czy uczesać, nie mówiąc już o sprzątaniu jej pokoi z rozrzuconych ubrań czy butelek. Gdyby zadzierająca wciąż nosa dziewczyna była jedną z uczciwych prostych Remerczyków, a nie rozkapryszoną kuzynką Brunsteina, być może zdołałyby się kiedyś zaprzyjaźnić..

Sędzia wyszedł na korytarz w ślad za swoją krewniaczką, przeczesał palcami rzedniejące włosy. Saxa znała go dostatecznie długo, aby wiedzieć, że czynił to gryziony głębokim niepokojem. Nie miała pojęcia, czy to Olivia wyprowadziła go kolejny raz z rzędu z równowagi czy też trawiony był innymi troskami. Czując się nieco niezręcznie odprowadziła panienkę Hochfeld wzrokiem ku wejściowym drzwiom, a potem ruszyła drobnymi krokami w kierunku salonu chcąc zabrać położone na krawędzi jednego z kredensów pensy.

Sędzia Brunstein był bardzo konsekwentny w tym względzie, nigdy nie zapominając o zapłacie dla służącej.

- Saxo, zaczekaj – słysząc głos urzędnika dziewczyna odwróciła w jego stronę głowę, dygnęła wdzięcznie – Wejdź proszę do mnie na chwilę, chciałbym z tobą porozmawiać. Klaus, mógłbyś w tym czasie sprawdzić, czy Franz Mauer już wrócił do miasta? Mam do niego ważną sprawę.

- Tak jest, panie sędzio – Klaus Bruckner kiwnął głową i wyszedł bez zbędnych słów z domu Brunsteina. Saxa od dawna miała wrażenie, że zausznik sędziego żywił szacunek wyłącznie do swego pryncypała, wszystkich innych Remerczyków mając za nic i w głębokiej pogardzie.

Panna Valdis najpierw stanęła jak wryta nie spodziewając się zaproszenia do sędziowskiego gabinetu. Ona, skromna i starająca nie rzucać się w oczy sprzątaczka? W pierwszej chwili jej serce zatrzepotało w piersiach niczym spłoszony ptak, pomyślała bowiem, że to podstępny Klaus przyłapał ją kiedyś ukradkiem na podbieraniu łakoci lub przymierzaniu futer czcigodnej pani Brunstein. “A to podły chuj!” pomyślała niepochlebnie o oschłym zauszniku sędziego i szybko przywołała na oblicze wyraz dziecięcej niewinności. “Jeśli mnie wydał, już po mnie i po pracy. Teraz to nawet żałuję, że go nie okradłam. Miałabym za co uciec z miasta.”

Weszła do gabinetu, akuratnie rzadko sprzątanego przez nią samą. Poważny pokój, dosyć przytłaczający powagą sędziowskiego majestatu. “A co jeśli… nieee. Nie sędzia, na pewno nie chciałby ode mnie tego, co inni mężczyźni”. Wbrew skrywanemu zdenerwowaniu Saxa zaśmiała się w duchu na ten niedorzeczny pomysł. Sędzia wydawał się zbyt dobrze wychowany, aby dopuścić się chędożenia służki w swoim gabinecie. “Chyba, że dotąd się lękał mojej złości… jak czegoś spróbuje wyniosę mu cały dom!”

- Tak, proszę pana? - spytała grzecznie opuszczając jednocześnie oczy ku podłodze.

- Saxo, chciałbym cię o coś poprosić - sędzia Ludwig Brunstein był człowiekiem o wielkich wpływach w Remer i wcale nie musiał nikogo niższego statusem o cokolwiek prosić, ale nie bez powodu uchodził za wielce dobrze wychowanego i zawsze dawał temu dowód - Olivia wyjeżdża jutro do Herrendorfu. To takie małe sioło na wschodzie, po drugiej stronie rzeki. Najpewniej nawet o nim nie słyszałaś. Nieważne. Olivia będzie towarzyszyć pewnej szlachciance, która właśnie zawitała do “Siedmiu Świec”. Kobieta ta podróżuje bez świty i poprosiła mnie, abym wynajął godnych zaufania, uczciwych i pracowitych miejscowych, by zadbali o nią w drodze do Herrendorfu.

Saxa coś tam kiedyś słyszała o Herrendorfie, podobnie jak o Buckow czy Nagenhof. Pomiędzy Gryfonią Knieją i Górami Krańca Świata leżało wiele małych wiosek, częstokroć nieznanych nawet poborcom podatków, ukrytych wśród lasów czy mokradeł i całkowicie odciętych od cywilizowanego świata. Nigdy co prawda w Herrendorfie nie była, ale podejrzewała, że nie mógł leżeć dalej niż ogromne i kuszące blichtrem Bechafen, więc wizja rychłej podróży nie zrobiła na niej większego wrażenia. Większą ekscytację poczuła w zamian na myśl o bogaczce, która właśnie rozpakowywała swe kufry i sakwy w karczmie.

- Chciałbym, abyś dołączyła do Olivii - ciągnął dalej sędzia - Wspólnie będziecie dbały o to, by pani Lautermann nie zapamiętała tej podróży jako przykrej. Oczywiście nie będziesz tego robiła za darmo. Jedna korona dzisiaj i jedna po powrocie do Remer. Co na to rzekniesz, Saxo?

Ciemnowłosa dziewczyna otworzyła mimowolnie usta słysząc propozycję zapłaty. Jako posługaczka rzadko zarabiała w “Siedmiu Świecach” więcej jak pięć szylingów tygodniowo, z czego połowę karczmarz zabierał jej z powrotem za wikt i dach nad głową. Dwie sztuki złota jawiły jej się prawdziwie wielkopańskim majątkiem, ale być może sędzia tego nie wiedział, nawykły do obracania funduszami, które Saxę przyprawiały na samą myśl o ostry ból głowy.

Ciemnowłosa posługaczka potrzebowała krótkiej chwili, by opanować przemożne emocje na wieść o takiej szansie zarobku. Uśmiechnęła się z widoczną wdzięcznością, gdyż mimo młodego wieku wiedziała jak bardzo wysoko urodzeni lubią, kiedy docenia się ich szczodrość.

- Dziękuje mości Brunstein za tą szansę. Czy mogę wiedzieć kiedy wyruszamy i czy powinnam zająć się potrzebami … pana gościa już dzisiaj? - Saxa wolała przejść do konkretów, zauważyła że sędzia nie powiedział jak nazywa się owa szlachcianka.

- To pani Katerina Lautermann - odrzekł Brunstein - Najpewniej nie obejdzie się bez twej pomocy w “Siedmiu Świecach”, więc udaj się tam czym prędzej, a kiedy już zadbasz o jej zadowolenie z kwaterunku, spakuj własne rzeczy. Wyruszycie jutro o świcie, na piechotę i rzecz jasna nie same. Będzie wam towarzyszyło kilku mężczyzn, wśród nich najpewniej Franz Mauer, więc nie musisz się lękać o bezpieczeństwo.
- W takim razie, nie będę kazała Pani Lautermann czekać. - Służka wstała i dygnęła na pożegnanie. Oczywiście nie zapomniała o swoim złotym karlu. Jej nowym skarbie. Ruszyła w drogę do karczmy by spotkać osobę którą będzie się "opiekować".

18 Brauzeit 2518 KI, areszt strażnicy miejskiej w Remer

Hans Hans przywykł już dawno do dwóch, czasami trzech dni pobytu w śmierdzącej zgnilizną wilgotnej celi pod strażnicą w Remer, ale tym razem przedłużająca się odsiadka zaczynała go szczerze niepokoić. Rozbita głowa pyskatego flisaka z pewnością już się zagoiła, a jego dźgnięty nożem w ramię kompan nie wyglądał na srogo poharatanego, kiedy strażnicy miejscy wywlekali Hansa Hansa z “Siedmiu Świec”. Biorący co rusz udział w podobnych bijatykach mężczyzna nie sądził zatem, aby sędzia Brunstein trzymał go pod kluczem dłużej niż pół tygodnia. Tymczasem liczone na palcach miski po wydawanej raz dziennie wodnistej zupie sięgnęły ilości, która niezbyt biegłemu w rachunkach opryszkowi jawiła się prawdziwą wiecznością. Na co dzień buńczuczny i hardy, więzień zaczął skrycie podejrzewać, że Ranald odwrócił w końcu od niego swe łaskawe oblicze wydając niesławnego w okolicy draba w boskie ręce niemożebnie surowego Sigmara.

To zaś mogło oznaczać wiele, bardzo wiele. Naznaczenie rozpalonym żelazem czy wygnanie z Remer na resztę życia nie budziły w więźniu lęku takiego jak wyobrażenie stryczka albo kajdanów w imperialnej kopalni soli, a przecie nawet człowiek tak wyrozumiały jak sędzia Brunstein mógł w końcu stracić cierpliwość do przynoszącego ustawiczne kłopoty ziomka.

Kiedy zatem na kamiennych schodach aresztu zadudniły podkute żelazem buty, a płomienie łuczywa oślepiły podnoszącego się ze snopka przegniłej słomy Hansa Hansa, w myślach opryszka starły się ze sobą nieśmiała nadzieja i posępne złe przeczucie.

- Wstawaj, obszczymurze, wielmożny pan sędzia do ciebie przemówi! - cuchnący niewiele mniej od zgniłej słomy nadzorca aresztu, łysy i bezzębny strażnik więzienny o pokrytej liszajami skórze, uderzył kilka razy metalowym prętem po kratach celi. Hans Hans zgarbił się czym prędzej, złożył dłonie razem na podobieństwo karconego przez poborcę chłopa starając się sprawiać wrażenie pokornego i pełnego wyrzutów sumienia. Bezzębny strażnik z sadystyczną radością korzystał ze swej władzy nad odsiadującym co rusz wyroki obwiesiem, okładając podopiecznego wsadzanym między kraty prętem albo sikając do miski z zupą, toteż Hans Hans nie zamierzał dawać mu pretekstu do kolejnej lekcji dobrych manier.

Zadowolony z postawy więźnia, strażnik cofnął się o kilka kroków zginając grzbiet w usłużnych pokłonach i czyniąc miejsce drugiemu z przybyszów.

- Zostaw nas samych - powiedział sędzia Brunstein, tonem wibrującym nutami ledwie skrywanej odrazy do roztaczającego odór niemytego ciała strażnika. Ten pokłonił się jeszcze niżej, wetknął pochodnię w żelazną obejmę na ścianie, po czym wspiął się w górę schodów.

Urzędnik zaczekał, aż strażnik oddali się dostatecznie daleko, by nie mógł podsłuchać rozmowy. Już to wzbudziło we więźniu niecodzienną ciekawość, chociaż wzrok Hansa Hansa wciąż pozostawał wbity pokornie w kamienną posadzkę celi.

- Chciałbyś tutaj gnić do końca życia, łajdaku? - zapytał w końcu lodowatym głosem sędzia - Umrzeć ze starości albo niedożywienia, nadgryziony świerzbem i wszami?

W przeciwieństwie do swego gościa Hansa Hans nigdy nie potrafił ładnie się wysławiać i prawie nigdy nie próbował panować nad swoim zdradziecko zuchwałym językiem. Uparty i złośliwy niczym muł, nawet w obliczu wiszącego nad głową miecza sprawiedliwości nie zdołał się zatem powstrzymać od zachowania, które po prawdzie mogło go kosztować głowę.

- Wielce miłościwy pan sędzia zechce wybaczyć, jeślim uchybił obyczaju gościnności w swym przybytku - odparł sarkastycznym tonem więzień - Następnym razem zadbamy wraz z moim przyjacielem Liszajem, aby pańska wizyta w tych progach wolna była od nieprzyjemności takich jak wszy czy cuchnąca słoma. Tymczasem jednak zapraszam do spoczęcia na tym tam oto snopku, jest nieco mniej przegniły od reszty.

Ludwig Brunstein uchodził za sędziego łagodnego i pełnego wyrozumiałości dla prostackiego plebsu, ale kiedy Hans Hans skończył cedzić przez zęby swe zaproszenie, jakiś błysk w oczach gościa sprawił, że opryszek poczuł na karku przelotny zimny dreszczyk.

- Zbrodzień tak zatwardziały jak ty już dawno winien ponieść surową karę - podjął po krótkiej chwili milczenia urzędnik - Verena mi świadkiem, nieraz już zamierzałem posłać cię na stryczek, tyle skarg mi na ręce składano, tyle niewinnych ludzi ukrzywdziłeś. Jeno przez wzgląd na nauki kapłanów Shallyi oraz pamięć twej nieszczęsnej matki dotąd żem się przed tym wstrzymywał, teraz jednakoż przebrała się miarka.

Brunstein dał się ponieść surowymi emocjom, toteż Hans Hans chcąc nie chcąc wsłuchał się w jego słowa. Jakkolwiek groźnie by nie brzmiały, więzień w głębi duszy wciąż pragnął wierzyć, że sędzia chce go jedynie przestraszyć i zmusić do przestrzegania prawa w miasteczku. Po krótkiej chwili szczerze tą tyradą znudzony, zaczął rozważać w myślach uczynienie kolejnego afrontu, jakim byłoby bez wątpienia ostentacyjne dłubanie palcem w nosie.

- Istnieje jeno jeden sposób, abyś się ocalił, ty suczy chwoście - na twarzy sędziego malował się wyraz skrajnej dezaprobaty, ale jego słowa sprawiły, że myślach Hansa Hansa nadzieja zaczęła brać górę nad rozpaczą - Moja krewniaczka, Olivia, musi wyjechać na kilka dni do Herrendorfu, towarzysząc pewnej wysoko urodzonej damie z Bechafen. Wiesz zapewne, gdzie to jest. Podróż przez dzicz, gdzie mogą czaić się zbójcy albo insze niebezpieczeństwa. Zamierzam złożyć ci pewną propozycję, chociaż wciąż nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Gotów jestem darować ci życie i wolność, ty łachmyto, jeśli przysięgniesz na Młot, że będziesz strzegł w tej podróży mojej krewniaczki i uczynisz wszystko, by włos jej z głowy nie spadł. Przysięgniesz, że uczynisz wszystko, by wróciła zdrowa i cała do Remer. I jeszcze to, że będziesz trzymał od niej z daleka te cuchnące łapska. Co na to odpowiesz, łotrze?

Zdumiony propozycją, której nie spodziewał się usłyszeć, Hans Hans podszedł bliżej krat spoglądając z niedowierzaniem na Brunsteina.

- Pozwolisz mi wyjść wolno z tej nory, jeśli w zamian będę strzegł cnoty pannicy z twojej krwi i szlachcianki z wielkiego Bechafen, co pewnikiem wyżej sra niż dupę ma?! - szkaradny łysy oprych ryknął wbrew samemu sobie dzikim śmiechem, a kropelki jego śliny przykleiły się do metalu krat oraz butów sędziego. Widząc to Brunstein poczerwieniał tracąc w końcu swoje sławetne opanowanie, cofnął się o krok. Sądząc, że urzędnik właśnie się rozmyślił i zamierza porzucić więźnia w celi na pewne zatracenie, Hans Hans uniósł obie ręce i jął przemawiać z niecodzienną dla siebie powagą.

- Wielce miłosierny panie sędzio. Obie te zacne niewiasty zostaną dostarczone do Herrendorfu, Altforfu i gdzie jeno jeszcze zapragną. W stanie nienaruszonym i bez choćby jednego nadkruszonego paznokcia. Włos im spaść z głów może jeno wtedy, kiedy zażyczą sobie, abym je ostrzygł. Im trzeba będzie jeno rzec, abym skakał, a ja spytam je jak wysoko.

Wciąż obruszony i chyba nie do końca przekonany o nagłej skrusze więźnia sędzia sięgnął do kieszeni swych pantalonów, wyciągnął z niej wykonany z wypolerowanej stali symbol Sigmara Młotodzierżcy. Przekładając amulet między kratami przywołał do siebie więźnia, podał mu święty symbol do ucałowania bacząc wszelako na to, by zbrodzień mu go nie zabrał.

- Przysięgaj na imię Sigmara, że uczynisz wszystko, co ci rzekłem.

Szczerze skonfundowany szaloną propozycją urzędnika i nawet odrobinę wdzięczny za jego zaskakującą łaskę wdzięczny, Hans Hans dla świętego spokoju dotknął palcami amuletu.

- Na wszystkie świętości jakie są mi znane, przysięgam - jął się zarzekać śmiertelnie poważnym tonem - Panie będą bezpieczne do samego końca, mego albo ich.

- Za chwilę zostaniesz z tej nory wypuszczony - wciąż spochmurniały Brunstein schował amulet do kieszeni, wyciągnął z niej w zamian niewielki trzosik - W sakiewce masz pięćdziesiąt szylingów. Wykąp się i ogól, przystrzyż włosy, bo wyglądasz jak ostatni łachmyta. Potem znowu się wykąp, bo jedna kąpiel z pewnością nie wystarczy. Buty wyczyść i oporządź się jak jeno zdołasz, abyś wstydu mojej krewniaczce nie przyniósł w tej podróży. Wieczorem zjawisz się u mnie, abym cię mógł przedstawić Olivii w roli jej strażnika. Nie miej złudzeń, nie wywoła to jej zachwytu, wszelako to mnie zupełnie nie interesuje. Uczyń wszystko, coś mi poprzysiągł, a spotka cię nagroda. Złam przysięgę, a poruszę niebiosa i ziemię, aby cię dopaść i na gardle pokarać.

Jeszcze tego samego dnia Hans Hans wyjdzie na wolność i biada temu, kto powie, że słowo oprycha jest nic nie warte. Postanowił dotrzymać przysięgi zamiast dać dyla z Remen przy pierwszej lepszej okazji z szylingami w kieszeni. Zgodnie z sugestiami sędziego, “Bęcki” wyszoruje się i ogoli twarz oraz łeb na gładko. Zakupi nowe ubranie na podróż, a reszte pieniędzy jaka została rzecz jasna przechleje, dziękując przy każdym toaście Ranaldowi za tak nieoczekiwany uśmiech szczęścia. Nie tylko znowu uniknął stryczka, ale w końcu będzie mógł się wyrwać z tej cuchnącej nory jaką jest Remen, a i może dobre wrażenie zrobi na nieznanej jeszcze szlachciance z Bechafen.

18 Brauzeit 2518 KI, chałupa Mayerów w Remer

Oskórowany i pozbawiony głowy królik zawisł na wąskiej drewnianej żerdzi obok dwóch innych, które wpadły tego poranka w zastawione przez Felixa sidła. Zadowolony z rezultatu swej pracy, młodzieniec jął ciąć na mniejsze kawałki mięso upolowanego w nocy odyńca, co chwila z mściwą satysfakcją spoglądając w martwe ślepia bestii spoglądające na niego z wysokości tyczki, na którą zatknął odrąbany łeb zwierzęcia. Wykopana na tyłach domostwa ziemianka pełna była dziczyzny, a gliniany wędzarnik kopcił dzień i noc aromatycznym jałowcowym dymem, ale młody myśliwy nie dawał się ponieść zadowoleniu z poczynionych dotąd zapasów. Słońce co prawda wciąż grzało, a deszcze tylko z rzadka obracały grunt w grząską maź, lecz ludzie żyjący z dziada pradziada w środkowym Ostermarku wiedzieli lepiej. Wilgotna jesień, a zaraz po niej sroga zima - obie te pory roku potrafiły nadejść z zaskakującą szybkością, a kto nie był na nie przygotowany, musiał głodować pośród śnieżyc i lodowatego wiatru.

Troski Felixa nie tyczyły się wyłącznie zapasów w spiżarni. Zraniony przez odyńca ojciec wciąż kulał chodząc o lasce i chociaż remerski cyrulik pewien był, że zdrowie w końcu do Gustava powróci, przez najbliższe tygodnie to na barkach jego syna spoczywał obowiązek zadbania o rodzinę.

Młodzieniec wrzucił świeże mięso do misy pełniej zimnej wody i opłukał zakrwawione ręce pod bukłakiem. Pracował nad sprawianiem zwierzyny z wprawą nabytą przez lata praktykowania fachu pod surowym okiem Gustava. Wiedzione nawykami ręce pozwalały zatem błądzić myślom, a myśli Felixa nader często ostatnimi czasami biegły ku wielkim oczom i nieśmiałemu uśmiechowi Saxy Valdis. Ich potajemne schadzki w lesie obracały się wokół lekcji strzelania z łuku, ale młodzieniec pewien był, że w zainteresowaniu Saxy strzelectwem kryło się coś głębszego. Wydawało mu się, że czyta to w jej minach, gestach, w sposobie nawijania na palec ciemnych loków, gdy z nim rozmawiała. Kiedy obejmował ją poprawiając postawę i chwyt dłoni na łuku, zapach włosów dziewczyny i ciepło bijące od jej ciała przyprawiały go o zawroty głowy. Co rusz musiał się od niej odsuwać skrywając swe zakłopotanie żartobliwym docinkiem, kiedy czuł nabrzmiewającą w skórzanych spodniach męskość. Nie sądził też, by uszło to jej uwadze, ale nigdy żadnym uszczypliwym słowem nie skwitowała efektu jaki wywierała swą osobą na myśliwym, to zaś utrwalało go w przeświadczeniu, że bynajmniej nie był obcy jej sercu.

Pracując w cieniu wysokiego miejskiego muru Felix czuł się na tyle bezpieczny, by zarzucić nawyk ustawicznego rozglądania się na boki. Robił to przebywając w kniei, pośród porośniętych kożuchem mchu prastarych wielkich drzew, pod zieloną kopułą ich zachodzących na siebie koron, gdzie każde skrzypnięcie gałęzi i szelest zarośli mogło oznaczać spotkanie ze śmiercią. W gwarnym i tętniącym życiem Remer młodzieniec pozwalał sobie na większą beztroskę, ufny w bystre oczy stojących na wieżach strażników oraz lęk puszczańskich drapieżców przed ludzką cywilizacją.

Tylko dzięki temu brodaty traper zdołał go podejść tak niepostrzeżenie. Dzięki temu oraz faktowi, że zatopiony w myślach Felix miał przed oczami miast króliczej tuszki wspomnienie przysłoniętej ciemnymi lokami szyi Saxy, cudownie wygiętej w bok podczas naciągania cięciwy łuku, nieodparcie kuszącej ku temu, by przyłożyć do niej usta…

- Widzę, że stary Gustav wiele cię nauczył - zza pleców rozmarzonego myśliwego dobiegł chrapliwy męski głos, którego nieprzyjemne brzmienie zjeżyło Felixowi włosy na karku. Młodzieniec okręcił się błyskawicznie na piętach, wbił twarde badawcze spojrzenie w oblicze stojącego przy krzywym płocie mężczyzny.

Franz Mauer skinął myśliwemu nieznacznie głową, ale nie podniósł w geście powitania dłoni. W zamian trzymał obie ręce skrzyżowane na piersiach przybierając pozę, która skojarzyła się Felixowi z zamierzoną prezentacją poczucia wyższości.

Felix widywał Franza w Remer, czasami napotykał go też w pobliskich lasach, ale nigdy nie nazwałby starszego od siebie mężczyzny druhem. Małomówny i opryskliwy, brodacz chadzał własnymi ścieżkami, parając się puszczańskim rzemiosłem i nie wchodząc innym w drogę. Młody Mayer wiedział, że wielu sąsiadów uważało Franza za dziwaka, wielu przypisywało mu jakieś grzechy, podejrzewało o leśne szaleństwo, o wycie do księżyca w pełni i oddawanie czci starym dębom. Felix niewiele o to dbał, dopóki Mayer mu nie szkodził, ale teraz, spoglądając z odległości kilkunastu kroków w zmrużone oczy brodacza, poczuł jakiś nieokreślony dreszcz niepokoju.

- Uczciwy zawód to i czego się tu nie uczyć? - Felix również odpowiedział skinieniem i wracając do pracy odwrócił się od rozmówcy. Tym razem jednak ustawił się nieco bokiem, aby mógł w miarę wygodnie widzieć Franza kątem oka.

- Czego chcesz? Łowy nie dopisały i mięsa chciałeś kupić? Czy podkradasz się tak, dla zabawy? - tym razem zapytał pozornie obojętnie starając się zamaskować zaskoczenie sprzed chwili.

- Przysyła mnie sędzia Brunstein - odpowiedź trapera wprawiła młodego Felixa w zdumienie, którego myśliwy nie zdołał ukryć pod maską rzekomej pewności siebie - Może słyszałeś już o szlachciance, która zatrzymała się na spoczynek w “Siedmiu Świecach”. Jutro o świcie pragnie wyruszyć do Herrendorfu, a sędzia postanowił znaleźć dla niej świtę, która zadba o bezpieczną podróż. Jesteś jednym z tych, których wybrał Brunstein.

- Do Herrendorfu? - Mayer nie zdołał powstrzymać ciekawości - Ale tam przecie nic nie ma! Ani porządnej sadyby ani dobrej zwierzyny łownej. Czego tam szukać jakiejś szlachciance?

- Nie mnie o to pytać ani tym bardziej tobie - brodacz uniósł znacząco dłoń - Niechaj ci styknie, że sędzia pragnie, abyś strzegł spokoju tej wielmożnej pani. Chyba mu nie odmówisz?

- A właśnie, że mnie pytać, skoro mam tam leźć - odparł poirytowany Felix, rozdarty znienacka w myślach - Sam nie wiem. Ojciec wciąż o kosturze chadza, matka wiele mu pomóc nie zdoła ani siostry. Jak go ostawić samemu nawet jeśli Brunstein prosi? Chociaż płaci któreś z nich? Bo przygotowania do zimy trza czynić, póki jeszcze słońce grzeje.

- Jego miłość pan Brunstein przekazuje, że wynagrodzi ci poświęcony możnej pani czas - odparł traper - Dwie złote monety z sędziowskiej szkatuły po powrocie z Herrendorfu i dołoży trzecią, jeśli wielka pani Lautermann będzie z nas zadowolona.

- Czyli płaci. Tyle dobrego bo zwykle to lubi rozkazywać, a mieszek trzymać zasupłany. - Skomentował Felix zostawiając w spokoju oprawianą zwierzynę i odwracając się do Franza.

- Saxa idzie do Herrendorfu - rzucił pozornie od niechcenia Mauer i oczy Felixa na dźwięk tych słów natychmiast urosły - I panienka Olivia. Trzy niewiasty na puszczańskim szlaku, a w kniei drapieżniki. Sędzia ufa, że ktoś taki jak ty pomoże ich ustrzec przed złym.

- Ją też do tego namówił? - Mayer uniósł brwi - Choć w sumie bardzo mnie to nie dziwi - pokręcił po krótkiej chwili namysłu głową uśmiechając się przy tym nieznacznie - Wiesz, na ile bezpieczne są szlaki w tamtych okolicach? Bo na częste patrole strażników dróg bym nie liczył. Jacyś banici czy inne łotry mogły się tam zaszyć?

- Niczego ostatnio nie słyszałem, ale oczyska trza mieć otwarte - wzruszył w odpowiedzi ramionami Mauer - Tydzień nazad będzie jak promem się przeprawili właśnie strażnicy dróg, ponoć od strony Herrendorfu przyjechali i zaraz pognali dalej do Bechafen. W Remer nie popasali, ostrzeżeń żadnych nie ostawili, tedy nie wiedzieli o żadnem złym. Ale jesień coraz bliżej, to po puszczy gobliny chadzają, od gór ciągną mięso gromadzić na zimę. Nie ty jeden wiesz jak zaopatrzyć spiżarkę, jeno one od dziczyzny wielce wolą ludzinę.
Dotąd uśmiechnięty, Felix spochmurniał na wspomnienie zielonoskórych i mocniej zacisnął nóż w ręku. Franz miał racje, choć młodzieniec nie chciał mu tego przyznawać.

- Wezme komplet bojowych strzał. Szkoda, że tak szybko wyruszamy, a ja nawet skórzni nie mam. Ale nic to! Nie pozwole aby cos tkneło Saxe i pozostałe dwie. Możesz powiedzieć Brunsteinowi, że się zgadzam. Najlepiej ruszyć jutro wraz ze wschodem słońca jak zależy nam na czasie. Będę czekał w karczmie. - jakby na zakończenie Felix wbił dotąd trzymany nóż w stół i szybko zaczął sprzątać miejsce pracy. Nie miał wiele czasu na przygotowania, a musiał jeszcze zajść do domu i powiedzieć nowiny ojcu. Choć kulawy to z lekkimi pracami i wędzeniem przygotowanego mięsa sobie poradzi przez te pare dni. No i jeszcze trzeba było się spakować i koniecznie odwiedzić balie z wodą. W końcu jak tylko się uwinie miał zamiar iść do Saxy.