Tego wieczora Bladin wyjątkowo długo i żarliwie modlił się do khazadzkich bogów o przewodnictwo. Głównie do Grimnira - jako jego nowicjusz, nie wyobrażał sobie, aby mogło być inaczej. Ale oprócz tego nie pominął i innych.
Do Grungniego, najważniejszego z bogów.
Do ich żony, Valayi, wspominając w modłach o swędzącej przypadłości.
Do Throrina Zabójcy, patrona krasnoludów zhańbionych, do którego zwracali się w modłach częściej, niż do samego Grimnira.
Do Morgrima, boga inżynierów, który w Nuln mógł być bliższy niż jakikolwiek inny krasnoludzki bóg.
Do Smednira, boga metalurgii, który na swój sposób też mógł patrzeć na Nuln przychylnym okiem.
Na koniec do Thungniego, boga kowali run, oraz do Gazula, pana podziemi. Nie wiedział, jak oni mogliby pomóc, ale sam już nie wiedział co ma robić dalej.
W końcu zmęczony zasnął w trakcie modlitwy.

Konrad podzielił się z towarzyszami tylko częścią zdobytych informacji - plotkami na temat pogarszającego się stanu zdrowia mieszkańców. Czy był to zgubny wpływ sadzy, czy może jednak kryło się za tym co innego, tego ocenić nie potrafił. No ale rzeczą wiadomą było, iż należało uważać i (w miarę możliwości) unikać unoszących się w powietrzu zanieczyszczeń. Na przykład oddychać przez jakąś chustę.
To mógłby być też test, sprawdzian, czy powietrze jest faktycznie takie brudne, czy to tylko złudzenie.
I można by się dowiedzieć, czy ten nawał chorych to coś nowego, w stosunku do okresu, kiedy pojawiła się sadza. A poza tym...

- Musimy się skupić na tym domu - powiedział. - Na razie nic innego nie przychodzi mi do głowy, a im nas więcej, tym lepiej. Jest tam jakieś tylne wyjście?

- Ta kobieta mogła być wysłana by odciągnąć mnie od domu. I wyglądała na będącą pod działaniem czaru lub hipnozy. Możemy spróbować wejść w nocy albo znów pilnować domu, ale w czterech. I mniej rzucać się w oczy - dodał kapłan.

Dzwonek u aptekarza Rotmanna zabrzęczał tak głośno, jak przy pierwszej wizycie. Starszy mężczyzna wysłuchał wolfenburskiego szlachcica z grzecznym uśmiechem.

- Sadza? A może i jest więcej ostatnio, ale przyzwyczailiśmy się już do tego. Nie widzę powodu, żeby się chronić się przed nią. Owszem, trochę drapie od tego w gardle, ale cóż, od takiej mąki też drapie, prawda? Nikt jednak nie przestaje jeść chleba. – Aptekarz tłumaczył cierpliwie, a może po prostu bał się zignorować szlachetnie urodzonego. – A chorych ostatnio istotnie więcej, szanowny panie, ale to z gorączką, a nie bolącym gardłem.

* * *

Oldenhaller był ich jedynym tropem. Jedynym hakiem, którego mogli się złapać. Nazwisko rzucone przypadkiem przez Markusa Wolffa, ich niegdysiejszego kompana, jak im się na początku przynajmniej wydawało. Handlarz, mieszkający w ruinie niemalże, choć przypuszczalnie ciągle figurujący na liście członków gildii kupieckiej.

Ruszyli wieczorem. Pomimo późnej pory, mijany po drodze lazaret sióstr Shallyanek przeżywał oblężenie. Ludzie tłoczyli się przed drzwiami, próbowali wejść do środka i nie przepuścić przed siebie nikogo innego. Gdzieś w tłumie wybuchła o to bójka.

Straże przy murze wewnętrznym były już bardziej skrupulatne. Zostali spytani o cel wizyty. Zmyślili go, ale strażnicy traktowali ich inaczej niż większość próbujących wejść. Choć zabójca trolli był mocno obserwowany, to jednak towarzyszył osobom godnym zaufania, szlachcicowi i kapłanom, przeszli więc bez większych problemów. W odpowiednim momencie, bez słów, rozdzielili się.

Falkenberg i Hochmeister ustawili się z przodu budynku, próbując nie budzić niczyjego zainteresowania. Kamienica Oldehallera była mroczna, za wyjątkiem jednego wątłego i migocącego światełka lampy olejnej, prześwitującego lekko przez zatrzaśniętą okiennicę na piętrze. Zgasło w końcu i ono, w chwili gdy parę obserwatorów mijał kaszlący mocno i spluwający flegmą szlachcic, któremu towarzyszył mocno uzbrojony ochroniarz. Tylko ten drugi zwrócił uwagę na Petera i Konrada, ale nie zatrzymał się żaden z nich.

Snorri i Bladin skręcili w boczną, wąską alejkę, docierając w końcu na tył domu. Gladenson wskazał zacienione mocno miejsce, gdzie mogli się schować. Zabójca skinął głową, na którą założył kaptur chowając tym samym jaskrawo pomalowany czub. Nie widać było tego wieczoru żadnego światła, żadnych oznak życia. Do czasu, kiedy uliczką do kamienicy zbliżyło dwóch zakapturzonych ludzi. Rozglądali się uważnie, ale najwyraźniej nie dostrzegli krasnoludów. W końcu otworzyli żelazną furtkę w niskim ogrodzeniu i podeszli do tylnego wejścia.

Do głoszenia nauk i chwały Sigmara Konrad niezbyt się nadawał, bowiem jego wiedza w tej materii lekko jedynie przekraczała poziom przeciętnej wiedzy na temat założyciela i zarazem patrona Imperium. Skoro jednak Peter potrzebował jego obecności, to nie wypadało mu odmówić. Dlatego też ruszyć za kompanem, by wesprzeć go swą milczącą obecnością.