Gladenson, schowany w mrokach pokoju, obserwował mężczyznę schodzącego drabiną z poddasza. Zakapturzona postać przystanęła na chwilę, po czym ruszyła korytarzem, starając się być tak cicho, jak to możliwe. Czekał jednak, bo przecież do budynku weszło dwóch takich. Może jeszcze jeden był gdzieś na górze. A wychodzącego mężczyznę może przechwycą jego kompani. Na razie tajemniczy osobnik zniknął na klatce schodowej, a kolejny nie zszedł ze strychu.

Założenia Konrada i Petera okazały się słuszne. Otępiona kobieta zwinęła się w kłębek na swoim dywaniku.

- Zostanę tu, chłopaki. – Snorri zatrzymał się od razu za drzwiami. – Może się ocknie za chwilę i opamięta.

Kapłan i szlachcic ruszyli na górę. Wchodząc na schody usłyszeli ciche kroki kogoś schodzącego po nich.

Gospodyni ponownie zapadła w sen, co sugerowało użycie jakichś środków - bądź mikstury, bądź zaklęć. Ani na jednym, ani na drugim Konrad się nie znał, ale był pewien, że Peter ma rację. Również w tym, że na parterze nie było czego szukać.
Na wyższe piętra jednak nie dotarli, jako że z góry zaczął ktoś schodzić. Konrad szybko odsunął się od schodów i przykleił do ściany. Na wypadek, gdyby schodził kto inny, a nie Bladin, wolał chwilowo zostać niezauważony.

I znowu nastała cisza. Bladin wsłuchiwał się w chroboty w ścianie, szum wiatru na zewnątrz, odgłosy miasta. Zaczął powtarzać przykazania Grimnira, a potem wiedzę o czytaniu, jaką przekazał mu Snorri. Nasłuchiwał. Obserwował.

Peter Hochmeister wykorzystał element zaskoczenia do maksimum. Schodzący z góry mężczyzna zatrzymał się gwałtownie na jednym z ostatnich stopni słysząc słowa kapłana. Przez chwilę wydawało się, że da się nabrać i odpowie, ale w końcu ruszył do przodu, dopadł Petera w dwóch krokach i pchnął na przeciwległą ścianę. Sygmaryta zdążył jednak chwycić szaty napastnika i pociągnąć go za sobą. Wywrócili się razem, ale tamten poderwał się pierwszy i rzucił się w stronę tylnych drzwi, nie wiedząc, że drogę blokuje mu krasnolud. Nie udało mu się jednak dotrzeć tak daleko, bo Falkenberg walnął go mocno rękojeścią sztyletu w potylicę, wywracając go ponownie, a potem poprawił pozbawiając go przytomności.

Pod kapturem, nawet w mroku korytarze, ujrzeli niezwykle bladą skórę mężczyzny. Dziwne wrażenie sprawiał też brak brwi i rzęs. Za pasem miał przyczepiony sztylet, którego nie zdążył dobyć i niedużą sakiewkę, na pierwszy rzut oka pustą.

Bladin usłyszał odgłosy krótkiej walki, głównie głuche uderzenie o ścianę, ale wszystko szybko ucichło.

Musiał wierzyć, że jego trzech towarzyszy nie poniosło większej szkody. Czekał i nasłuchiwał, czy odgłosy, które słyszał, pociągną za sobą jakąś reakcję ze strychu.

Jednak czas mijał, a nic się nie działo. Gladenson starał się wczuć w siebie i usłyszeć wolę Grimnira. Niezbyt mu to wychodziło, ale w końcu doszedł do przekonania, że powinien więcej ryzykować, by się mu przypodobać. Westchnął i ruszył na strych.

Drużyna na parterze związała i zakneblowała mężczyznę porwanymi przez Snorriego fragmentami zasłon. Odsłonięta przy tym głowa świeciła w mroku całkowitą łysiną. Przeszukujący go Hochmeister nie odnalazł nic ukrytego, ani w butach, ani pod podszewkami ubrań. Sakiewka odłożona chwilowo na bok wypełniona była czymś miękkim, nie monetami, a sztylet niczym specjalnym się nie wyróżniał. Złapany człowiek, może Oldenhaller, a może ktoś zupełnie inny, odzyskiwał powoli świadomość. Mrugnął kilka razy powiekami, a w końcu otworzył je, odkrywając blade tęczówki. Knebel stłumił jęk bólu.

Gladenson, wiedziony dziwnym przeczuciem, a może natchniony przez Grimnira, ruszył wreszcie. Powoli i ostrożnie wspiął się po szczeblach drabiny. Wychylił się odrobinę, po czym szybko schował głowę. Nikt go nie zaatakował i ośmielony tym krasnolud wszedł na poddasze kamienicy Oldenhallera. Dach w kilku miejscach był uszkodzony, przez szpary i dziury w poszyciu wpadały promienie Mannslieba, rozświetlając pomieszczenie na tyle, by Bladin mógł się rozejrzeć. Strych zasadniczo był pusty. Jedynie na samym środku ustawiono łóżko. Zwykły, prosty, drewniany mebel, jakże nie pasujący do tego miejsca.

Na nim leżał trup. Nie świeży, była to zaschnięta mumia, przypominająca obciągnięte czarną skórą kości. Powieki były zamknięte, ściągnięte w pośmiertnym grymasie wargi odsłaniały zaciśnięte, pożółkłe zęby. Z głowy zwisały resztki siwych włosów, a paznokcie przypominały szpony. Martwy człowiek miał jedną nogę wyprostowaną, drugą zaś ugiętą w kolanie. Ciężko było powiedzieć, czy umarł w tej pozycji czy ktoś ustawił go w takiej pozycji.