Zadziwiające było to, że Caromann znalazł czas na dotarcie do nich, ale na złapanie Katriny, którą rzekomo widział - już nie. Ale ponieważ gdyby chciał, miał okazje by ich zabić, Peter był skłonny mu wierzyć.
Przodem puścił szlachcica, przed nim najpewniej ludzie się rozstąpią. Ale w razie kłopotów gotów był powołać się na święte posłannictwo Sigmara by uniknąć utknięcia

Kolejny trop i kolejna szansa na złapanie złodziejki. Targ rybny nie znajdował się daleko i dostanie się tam nie zajęło im dużo czasu. Szlachecka postawa Falkenberga, kapłańskie szaty Hochmeistera i zbita masa mięśni dwóch krasnoludów skutecznie odsuwały ludzi na bok. Peter zdążył jednak po drodze najpierw zdziwić się zachowaniem Caromanna, który nie złapał Katriny, a potem przypomniał sobie, że w sumie ten mówił jedynie o kapitanie, a nie o sobie samym.

Odnalezienie kapitana też nie sprawiło im problemu, dość szybko jeden z żeglarzy wskazał palcem na miejsce, gdzie przycumowana była Maria Luiza, nieduża krypa przewożąca do Talabheim solone śledzie transportowane z Marienburga. Harmann stał na nabrzeżu, z wygaszoną już fajką w kąciku, obserwując jak dwóch mężczyzn wtacza po trapie kolejną beczkę.

- No, ruchy, ruchy, do godziny musimy ruszyć! – pokrzykiwał na załogę postukując fajką w jeden z nabrzeżnych słupków, aż wypadły z niej resztki tytoniu. W podobnym tonie zaczął rozmowę z nimi, dopiero po chwili odwrócił się i zorientował, z kim ma do czynienia. – Czego? Tak, jestem Harm... uhh, wybaczenia upraszam. Szlachetny panie... Ojcze...

Pokiwał głową, gdy wyjaśnili z jaką sprawą przychodzą.

- No tak, widziałem ją. Będzie ze dwa dni jak wchodziła na pokład Gretchen. – Żeglarze lubili nadawać swoim łajbom damskie imiona i najczęściej traktowali je lepiej, niż swoje kochanki. – Oko ... znaczy się Harold Karlson, nazywamy go Okiem, bo ma tylko jedno. To mój konkurent, też przewozi śledzie, choć częściej na trasie do Nuln. Teraz też tam ruszył. Gdy więc rano ten młodzian spytał mnie o taką rudą, od razy wyczułem możliwość zaszkodzenia mu. Rozumiecie szlachetni, on koncesji nie ma na transport pasażerski, nie wykupił nigdy, a bierze ludzi zawsze dla dodatkowego zarobku.

Przyjrzał się rysunkowi podetkniętemu mu pod nos przez Bladina i splunął gęstą flegmą do wody.

- Tak, to ona, jak bum cyk.

Kapitan skierował ich do kapitanatu. Bladin nie znał się na podróżach wodą. W drodze tamże głośno myślał, zwracając się do towarzyszy.
- Skoro opuściła Altdorf, to może nie ma już naszyjnika?
Zastanowił się chwilę.
- Czy droga rzeczna jest szybsza niż droga lądowa? W ilu miejscach można wysiąść, bądź wyskoczyć? Trzeba jak najszybciej doścignąć tego Karlsona. Są jakieś szybkie, małe łodzie?

Budynek kapitanatu robił wrażenie, został wyremontowany całkiem niedawno, tak przynajmniej wyglądał. Najwyraźniej wpływy z handlu rzecznego były całkiem wysokie. Harmann skierował ich tu, mówiąc że on pływa jedynie do Talabheim. Kolejka do oficyny była długa, a urzędnik w środku najwyraźniej nie śpieszył się z zapisywaniem nazw łodzi, deklarowanych towarów czy portów docelowych. Konrad nie przejął się tym zbytnio, tak jak i kilkoma obelgami, które padły z anonimowego tłumu. Przepchnął się na sam przód.

- Do Nuln? – Starszy, łysiejący mocno mężczyzna poprawił okulary na nosie, patrząc na szlachcica nad oprawkami. – Pasażerskie statki odpływają z doków na Reiku w godzinach porannych. Jutro będzie to... Niech sprawdzę... – wyciągnął spod lady opasłe tomiszcze, przewrócił kilka stron i pochylił mocno nad zapisami. – A, tak, to będzie Ruda Hannaleid i kapitan Grunder. Całkiem przyjemna i wygodna łódź, z tego co słyszałem. Zdaje się, że ma nawet prywatne kajuty. Dziesięć złotych koron od osoby, to cena bez opłat za dodatkowe wymagania pasażerów.

- My tu czekamy! – Kapitanowie i handlarze za nimi tracili już niecierpliwość.

- Tak, tak, panowie, spokojnie, wszystkich zdążymy obsłużyć, jak zawsze. Czy mogę szanownemu panu jeszcze czymś służyć?

* * *

Po wyjściu z budynku kapitanatu nadziali się na kolejnego żeglarza szukającego zarobku. Jasnowłosy brodacz z naderwanym uchem i paskudnymi brodawkami na nosie zaczepił ich chrapliwym głosem.

- Panowie! Do Nuln? Nikt nie przewiezie was tak szybko i tanio jak ja na mojej dziewczynie! – Nie zdradził nazwy łajby, ale można było się spodziewać kolejnej Marii, Gabrieli czy Elisabety. Ściszył głos. – Taniej, niż oficjalne transporty, lepszej ceny nie dostaniecie... Osiem złociszy, a za krasnoludów niech będzie siedem. To jak panowie? Dajcie czas do wieczora na przygotowanie mojej dziewczyny i możemy ruszać.

- Liczy się czas - podsumował ich poszukiwania Bladin, a pozostali się najwyraźniej z nim zgodzili. - Pokaż nam swoją pannę, żeglarzu.
Żaden z nich się na łajbach nie znał. Bladin osobiście wolałby coś wyglądającego na pewniejsze. Utonięcie na środku rzeki nie przynosiło chwały. Ale, cóż było robić. - Szykuj się więc na wieczór - krótko podsumował oględziny.

Pozostawił Konradowi próbę sprzedaży ich lądowych środków transportu, ale okazało się, że cena, jaką mogą uzyskać, nie jest zbyt dobra.
- Spróbuję zapytać w naszej świątyni, czy mogliby nam pomóc, wstrzymaj się ze sprzedażą.

Ruszył do świątyni z prośbą, czy mogliby wspomóc ich misję, oferując ciut wyższą cenę. W zamian krasnoludy, na spokojnie, mogłyby uzyskać lepszą cenę niż to, co im oferowano. Może pomogą, może nie. Może też mają pomysł, jak przeżyć podróż na statku. Słyszał, że wielu dopada choroba morska. Poza tym miał do nich jeszcze jedną prośbę...

Pogoń za Katriną stworzyła okazję do poznania kawałka świata. Konrad lubił podróżować, ale osobiście wolałby mieć inny powód do wyruszenia w świat.
No ale skoro podjął się takiego a nie innego zadania, to musiał jechać tam, dokąd kierowały go nie tyle los, co poczynania złodziejki.

A skoro mieli płynąć, to warto było sprzedać bryczkę. Swojego konia pozbywać się jednak nie zamierzał. Jeszcze nie mieli noża na gardle.

- Jeśli ci się nie uda - powiedział do Bladina - to sprzedamy za tyle, ile nam dają.