- Możemy wprost powiedzieć, że wampir, którego ścigamy, to potężny nieumarły. Byłem w mieście, gdy toczyły się walki na cmentarzu. Przyzwał tuzin zjaw, których cierpienia nie dało się ukoić. Do dziś się zastanawiam dlaczego? Co było przyczyną niepowodzenia?
- Po wszystkim skupiliśmy się na odnalezieniu tego mordercy. O ile jego truchło nic nam nie powie jego siedziba powinna dostarczyć odpowiedzi. Zakładam, że dysponuje wiedzą dostępną czarodziejom sprzed wieków, a on - wskazał na Haralda - jest tego dowodem.
- Hmmm. Skoro mówisz, że czułeś i jednocześnie byłeś marionetką to czy wystarczyło zabić wampira by cię uwolnić? - Zapytał rycerza, który siedział z pięściami przyciśniętymi do skroni.

- To nie tak… Ja… My… zabiliśmy go… Moja broń zmiażdżyła mu głowę. Nie mógł dalej żyć, jego ciało nie mogło, ale duch… Duch wampira wstąpił w przeora, a ten z siłą i szybkością krwiopijcy zabił zakonników. A potem, potem przejął kontrolę nade mną. Co było później… Nie wiem, nie pamiętam.

- A pozostałe zmysły?

- Widziałem i słyszałem, ale to nie ja decydowałem, gdzie będę patrzeć.

- Khm… tak się tylko wtrącę. Jeśli Wampir tak przejmował kontrolę, to albo on jest bardzo potężny albo… Albo wy wszyscy jesteście podatni na magię. - O dziwo magini niezbyt chętnie podzieliła się tą uwagą. Nie była pewna ale wyglądało, że te wspomnienia były dla rycerza cięższe niż zakładała. Nagle zrobiło jej się niezręcznie.

Rycerz wstał gwałtownie z chrzęstem zbroi. Śnieg spadł z futrzanego kołnierza.
- To wy jesteście ci mądrzy. Znajdźcie sposób, żeby go zabić. Kołek. Srebro. Woda święcona. Magia. Stal. Dajcie mi sposób.

Róża zaczęła przeglądać swoją księgę.
- Nie jestem jeszcze na poziomie mistrza magii niestety, ale znam kilka potężnych czarów. Tylko… raczej nie potrafiłabym ich utkać. Jeszcze nie. Mogłabym jednak coś sprawdzić? Przetestować swoją teorię? - zapytała spoglądając na kapłana i rycerza. - Sprawdzić jak działa na was prosty czar?

Grossheim wzruszył tylko ramionami w geście zgody i rezygnacji.

Dziewczyna zamknęła księgę i podeszła do rycerza.
- Lepiej usiądź, bo to czar usypiający - poleciła nim zaczęła inkantacje. Zbierając moc dotknęła delikatnie ramienia rycerza. Magia spłynęła na jego umysł zamglając go i zmuszając do zaśnięcia. Dziewczyna przytrzymała mężczyznę aby się nie przewrócił i poczekała cierpliwe aż efekt czaru minie.
- Powiedz, byłeś w stanie w ogóle oprzeć się temu działaniu? Zdawałeś sobie sprawę, że czar nadejdzie, ale czy w ogóle to poczułeś? - zapytała się kiedy już mężczyzna się rozbudził.

- Tak, czułem się nienaturalnie, jakby ktoś - tu rycerz skrzywił się lekko - próbował mnie zmusić do snu.
Nie mówił, że nie dał rady oprzeć się zaklęciu, to było oczywiste.

Niziołek patrzył szerokimi oczami na dziewczynę i rycerza. Zerwał się ze swojego miejsca w momencie w którym głowa mężczyzny opadła na pierś. Nie rozumiał jak ktokolwiek mógł z własnej woli pozwolić, żeby zostać omamionym przez plugawą magię. Przecież tyle razy słyszał, że magia składa się z Chaosu, czy na odwrót. Czy w takim razie to właśnie zrobił z nimi Markus? To by oznaczało, że opactwo nie tylko knuło przeciwko mieszkańcom, ale czyniło to na chwałę Plugawych Bóstw? Kolejna cegiełka trafiła na swoje miejsce, budując coraz wyraźniejszy obraz w jego głowie. Poczuł jak zimny pot spływa mu po karku.

Środek lasu

Pod koniec drugiego dnia wędrówki przez las powinni mieć za sobą dokładnie połowę drogi. Zmęczenie zarwaną nocą niemal ustąpiło, bowiem dzień drugi powita ich słońcem, które towarzyszyło im przez większą część dnia. Były też jednak złe wiadomości: Niklas i Eryastyr dorobili się potężnego kataru i wciąż pociągali nosami lub pluli wydzielinami spływającymi do gardła. Leon telepał się z zimna, a pod koniec dnia Marcus upadł twarzą na śnieg. Trzymając dystans od pozostałych uczestników wyprawy ukrył przed nimi potężną gorączkę. Nie wiadomo było jak długo egoistycznie zmagał się z chorobą.
Miało się jakoś tak ku wieczorowi. Zdawało się, że rozbicie obozu będzie koniecznością w godzinie próby. Wtedy właśnie robiąca rekonesans Coruja przyniosła wiadomość, że niedaleko dostrzegła budynek. Z komina drewnianej chaty unosił się dym, a znajdujące się wewnątrz światło budziło tęsknotę za ciepłem. Chatka miała być ogrodzona, najmniej dwuizbowa i posiadać zapas drewna. By się tam dostać musieli pokonać dolinkę, na której dnie rozciągał się zamarznięty strumień.

Eryastyr był w stanie zgodzić się z Corują we wszystkich poruszanych przez nią kwestiach.
- Mały odpoczynek dobrze mi zrobi - powiedział. - Ale w razie czego jestem do twej dyspozycji - dodał.

- Powinniśmy tam iść - powiedział na tyle głośno, by dotarło to do wszystkich. - Dach nad głową i porządny posiłek przyda się każdemu z nas. Tylko z tym strumieniem trzeba uważać. Lód może nie wytrzymać.

Chatka w środku złego lasu, zachęcająca zbłąkane dziatki do odpoczynku i ogrzania się w jej ścianach... Rycerz znał te bajki i wiedział, że kończą się one dobrze. To jednak nie była baśń, oni nie byli dziećmi, a ten las naprawdę był zły. Potrzebowali jednak chwili wytchnienia, kominka i gorącego posiłku.

- Nie wiem kto zdecydowałby się na zamieszkanie w takim miejscu. Musimy zachować wszelką ostrożność.

Dźgnął boki konia ostrogami, ruszając przez zmrożony strumień.

Karczma „Na skraju lasu”

Pośród przybierającego na sile opadu śniegu grupa przeprawiła się przez zamarznięty strumień. Kolejne, lekkie postaci pojawiały się na drugim brzegu i tylko wierzchowiec Haralda przebił lód na wylot w przybrzeżnej części zmarzliny. Roztropny niziołek wraz z Helgą przeprowadzili obładowanego muła na końcu. Już tylko krótka wspinaczka dzieliła ich od wypatrzonego domostwa. W połowie zbocza młody Hubert ześlizgnął się na sam dół. Stamtąd machaniem ręki dał znać, że nic mu nie jest.

Gdy w komplecie stanęli przed budynkiem z trudnością odczytali stary napis na szyldzie: karczma na skraju lasu. Zapukali, stwierdziwszy, że ktoś jest w środku. Mieszkańcem chatki okazał się zarośnięty mężczyzna noszący zwierzęce futra. Gestem zaprosił do środka, a widząc ilość gości pobladł.
Wewnątrz faktycznie znajdowała się duża izba, opróżniona ze stojących tu zapewne niegdyś ław. Duży kominek sugerował, że to właśnie przy tym palenisku koncentrowało się dawno temu wieczorne życie w tym zajeździe poza krańcem świata.
- Konie dajcie tam - gospodarz skinął na dużą dziurę w ścianie, za którą znajdowało się kolejne pomieszczenie.
Niziołek prowadzący muła z marszu rozpoznał, że była to miejscowa kuchnia. Poza glinianym piecykiem nie zostało niemal nic a i on wyglądał na robotę sprzed czterdziestu, może pięćdziesięciu lat.

- Jestem Jurgen - przedstawił się mężczyzna i zmieszany, nieco nawet stłamszony, wrócił do ognia do popijania alkoholu z kubka. W całym pomieszczeniu unosił się mocny i charakterystyczny zapach samogonu. Nie przeszkadzał gościom, by mogli się oporządzić.

Coruja szła przed siebie. W tej sytuacji było to najlepsze wyjście.
Będąc już w środku elfka zrzuciła swoje rzeczy pod jedną ze ścian i przeciągnęła się by trochę rozruszać zimne mięśnie.
-Nikolas, ... - zwróciła się do Schoppendauera patrząc mu w oczy. - Możesz zająć się strawą? Podgrzane mięso z dzika przyda się niektórym by nabrali sił. Ja przejdę się po zewnątrz nazbierać drewna by nie nie być niczym kukułka żerująca na innych. - Mówiąc to zwróciła swe fioletowe oczy w stronę mężczyzny zwącego się Jurgen.

Wzięła jeden z worków i skierowała swoje kroki na dwór i robiąc obchód okolicy, jednocześnie zbierając chrust i większe konary do worka by było jej wygodniej je nieść.Oczywiście wimilo bybyło gdyby ci bez roboty zrobili podobnie ale czego można oczekiwać od ludzi.

Karczma?
Sądząc z wyglądu, budynek był karczmą dawno, dawno temu, a teraz stanowił schronienie dla mężczyzny, który przedstawił się jako Jurgen. Tenże na karczmarza nie wyglądał - raczej na kłusownika lub okazyjnego bandytę.
Ani stan budynku, ani wygląd gospodarza nie zniechęcił Eryastyra do spędzenia tu nocy. Co prawda Jurgen mógł się okazać wytrawnym trucicielem ale jeśli Niklas miałby się zająć gotowaniem...

- Przejdę się z tobą - powiedział do Corui.

Miał zamiar pomóc jej w zbieraniu drewna, ale i rozejrzeć się po okolicy.