Coruja w mgnieniu oka i bez wahania wkroczyła do zapylonego pomieszczenia. Widoczność nie przekraczała dwóch metrów. Eryastyra znalazła za paleniskiem. Oboje złapali tyle dobytku, ile zdołali i ruszyli do wyjścia. W drzwiach minął ich Harald – wtedy dotarło do nich, że jeszcze ktoś nie zdążył opuścić leśniczówki. Rycerz chwycił Jurgena, który z trudem trzymał się na nogach i pomógł mu wydostać się z budynku. Von Grossheim zostawił go przy drzewie, o które mężczyzna się oparł walcząc o każdy oddech.

Leon po obróceniu na plecy oddychał. Gdy wydychał powietrze w małej dziurze na jego czole bulgotała krew. Jego stan był poważny, co potwierdzał przerażony wzrok Huberta. Wojownik był nieprzytomny a akolita stał nad nim z bezradnie opuszczonymi ramionami.

Z zewnątrz pożar nie wyglądał groźniej niż duże, świąteczne ognisko. Ognisko, na którym płonęły spokój, nadzieja i poczucie bezpieczeństwa.
Nie było największym zaskoczeniem, że to właśnie Niklasa wybuch komina uderzył najmocniej. Gdy w końcu podniósł on wzrok na gorejący budynek spostrzegł ducha – półprzezroczystą, białą postać człowieka z bronią, która zbliżała się w stronę budynku przez zaspy a widząc płomienie zawróciła. Niziołek nie wystraszył się, choć rozejrzał wzrokiem dookoła w niemym zdziwieniu. Kilka metrów dalej siedział brat Marcus. Ich oczy się spotkały.
- Też go widzę. Nie jesteś szalony - powiedział słabym głosem morryta podpierając się na rękach.

- Mamy wszystkich - podsumował Albrecht pomagając Hubertowi odsunąć nieprzytomnego Leona od płomieni.
- Łącznie z sabotażystą. Teraz wszyscy mamy dowód - dodał spostrzegając skulonego niziołka.
- Poniechaj go rycerzu - rzekł cicho w odpowiedzi Marcus nie próbując się podnieść.
- Potrzebny bezpieczny obóz.
Po tych słowach kapłana Albrecht zacisnął pięści. Wyglądał, jakby jego cierpliwość została wystawiona na ciężką próbę.

- W takim razie musimy ruszać dalej, co żywo. Ten hałas sprowadzi tu wszystko, co ciekawskie – ze zwierzoludźmi na czele.
- Mamy rannych - podniósł argument Hubert, przejęty powagą sytuacji.
- Brat Marcus nie wydobrzeje na mrozie a brat Leon… On nigdzie nie zdoła pójść.
Zebrani rzucili wzrokiem na wojownika. Dla każdego było jasne, że jego los jawił się w ciemnych barwach.

Płonie ognisko w lesie, wiatr iskry wkoło niesie...

Ogień był, zazwyczaj, wielkim dobrodziejstwem, a zimą ratował życie. Gdy jednak żarłoczne płomienie z apetytem pożerały jedyny dach w okolicy, na ogień spoglądało się z mniejszym entuzjazmem. Znacznie mniejszym.

Eryastyr miał świadomość tego, że pożar nie został wywołany naumyślnie, lecz to nie zmieniało sytuacji, w jakiej się znaleźli.

- Trzeba rozważyć wszystkie za i przeciw - powiedział. - Pozostanie tutaj nie rozwiąże wszystkich problemów, ale da szansę bratu Leonowi na przeżycie. A przed mrozem jakoś da się zabezpieczyć... jeśli weźmiemy się do roboty zamiast skakać sobie do gardeł.

- Brat Marcus wspominał o ukrytym obozie zakonników na południe stąd - zaczął Hubert odpowiadając Eryastyrowi, lecz kapłan wszedł mu w słowo słabym głosem.
- Nie zawrócimy - rzekł Marcus.
Jego aparycja nie wskazywała, by był w stanie bronić swego zdania długo – zakładając, że broniłby go do upadłego. Albrecht często spoglądał na Haralda. Gdy rycerz zabrał głos zwrócił się do elfów.
- Można odstawić Leona do jego braci. To kolejne dwa, trzy dni drogi w jedną stronę? Położenie obozu nie jest znane, więc pozostaje liczenie, że ktoś nas wypatrzy. Pani Coruja mądrze mówi. Inne pytanie brzmi: czy umiecie zatrzeć nasze ślady, by nikt nas nie wytropił? Nie możemy się daleko stąd oddalić.

- Jak masz bandaże to działaj. Jak nie masz jak mu pomóc to mów szybko - Róża syknęła do zdezorientowanego Huberta uderzając go w ramię pięścią aby się rozbudził.

- Nie wiem czy większą łaską nie byłoby pozwolić mu odejść do ogrodów Morra. Taka rana może mieć stałe konsekwencje. - Magini odważyła się powiedzieć na głos coś co mogło niektórym przejść przez myśl. Twardo spojrzała na pozostałych.
- Mamy zadanie, które mamy wykonać. Nasze zapasy nie są w najlepszym stanie, dodatkowe dni drogi nadwyrężą je jeszcze bardziej. Chcemy dotrzeć do tego wampira czy zrobić sobie wycieczkę krajoznawczą i cofnąć się jak nam zbraknie pożywienia?

Wszyscy opuścili chatę, nie wszyscy jednak bez uszczerbku na zdrowiu, fizycznym albo i psychicznym. Grossheim złapał za rękaw szaty brata Huberta i potrząsnął nim, aż zachrzęściły i płyty pancerza, i kości zszokowanego zakonnika.

- Budź się i bierz do roboty, póki nie nałożę ci po pysku jak niesfornemu bachorowi! Zajmij się rannym!

Rycerz przyjrzał się licho wyglądającym zapasom na grzbietach mułów. Zacisnął szczęki. Gdzieś trzeba je było uzupełnić, inaczej nie dotrą do zamku wampira, a co dopiero myśleć o powrocie.

- Nie ma czasu na powrót. Zima zaatakuje i będzie jeszcze trudniej. Trzeba iść, gdzie nas wysłano. – Odwrócił się do bimbrownika. – Gdzie na wschód stąd możemy znaleźć paszę dla zwierząt i jedzenie dla nas?

Nawet nie zauważył, że pominął w procesie podejmowania decyzji dowódcę wyprawy.

- Mieszkam w najbliższej osadzie. Dla was panie to dwa dni drogi, las tu gęsty.

Brat Marcus odpadł. Jakby przysnął. Spostrzegli to nieliczni.

- Już, już - sapnął przebudzony Hubert i wyciągnął z juk materiały opatrunkowe.
Cokolwiek uczynił w następnych ruchach krew z głowy Leona przestała się sączyć – plama czerwieni na bandażach przestała się powiększać. Ranny został usadzony i oparty o pień drzewa.

Z daleka posłyszeli wilcze wycie. Wiatr mieszał dźwięki w koronach drzew. Drużyna czuła się otoczona.
- To nie były zwykłe wilki. To bycza sfora. Wilcy wielkie jak konie.
Jurgen pobladł wymawiając te słowa.

- Dwa dni stąd? – Grossheim zmełł w ustach przekleństwo. – Daleko wódkę od domu pędzicie.

Rycerz nie widział jednak lepszej opcji, jak marsz do tej osady. Sytuację skomplikowały jednak wilki, bestie wyły gdzieś na północ od nich, ale rycerz nie był w stanie określić odległości i ewentualnie kierunku w którym się poruszały. Popatrzył się na parę elfów.

- Ile mamy czasu, nim się tu pojawią? Trzeba podjąć decyzję. Albo zostajemy tutaj i szykujemy się na walkę, albo bierzemy rannych na wierzchowce i ruszamy do sioła Jurgena.