- Osinowy kołek zatem, i transport do wody, skoro to uznajesz za najpewniejszy sposób, bracie Markusie. – Podsumował dyskusję Harald. – Ognia bym jednak nie odrzucał, może choć osłabimy go na tyle, by móc wbić mu ten kołek w serce.

Przed wyruszeniem do Tempelhofu rycerz chciał jeszcze uzupełnić zapasy żywności.

- Może znajdę jakiś owies dla zwierząt. Niklasie, ty kup coś dla nas.

Wręczył zaskoczonemu niziołkowi parę monet.

Do Tempelhof, słynnego Tempelhof, miasta światła, zostały im może dwa dni tułaczki. Najkrótsza droga wiodła na przełaj przez las, a wybierając ją minęli by z pewnością Vanhalden. Twierdzę, która do wczoraj była ich celem dziś omijali z daleka. Wybrali bowiem podróż znacznie lepiej przejezdną ścieżą, po której obecnie próżno szukać śladów innych niż długi i kręty tunel pośród zamarzniętych konarów drzew. Jakim luksusem po dniach wędrówki przez dziki las okazał się względnie równy grunt pod nogami na tempelhoskim trakcie!
Podróżnicy na zmianę torowali przejście przez zaspy, świadomie rozkładając siły. Noc spędzili w świerkowym młodniku, osłonięci od wiatru. Następny dzień nie przyniósł w pogodzie nic nowego.
Przyniósł natomiast nieoczekiwane towarzystwo. Emmerich przymarzał wielce zaangażowanie do oblodzonego pnia wysokiej sosny. Jego zakrwawiona odzież jawiła się w białym krajobrazie niczym zbędny paproch.
Elfowie z dystansu kilkudziesięciu metrów ostrzegli grupę, że dzieje się coś dziwnego. Gdy podeszli bliżej mężczyzna rozwieszony przy drzewie jęknął i otworzył oczy, zbudzony przez nowe dźwięki. Podróżni stwierdzili, że Emmerich żył. Nieco pobity, zapewne ogłuszony, ale żył.

Poprzedniej nocy obserwował całą rzeszę wampirów odlatujących z Vanhaldenturm. Nie widział tego obrazka pierwszy raz – doskonale zdawał sobie sprawę, że przed ich powrotem miał niewiele czasu.
Najpierw wpieprzył się na pułapkę. Zmyślny mechanizm uwolnił smrodliwy opar a unikając go mężczyzna poślizgnął się i skręcił nogę. Na domiar złego wpadł do grobu. Dalsze oględziny twierdzy również nie wypadły zbyt pomyślnie. To miejsce było warownią z prawdziwego zdarzenia i mimo znacznego posunięcia w czasie niełatwym było dostać się do środka niezauważenie dla oczu niemartwych. Przezorny Emmerich wycofał się zdobywszy jeden, niewielki atut na swojej drodze do celu. Zapamiętał dokładnie wszystkie wejścia do twierdzy i układ ruin domostw w jej otoczeniu, a zwłaszcza wejście do podziemnego tunelu u podnóża wzniesienia, na którym stała dawna forteca.
W drodze powrotnej do swej kryjówki – niby oddział brata Marcusa kilka godzin później – natrafił na rannego mężczyznę na drodze przecinającej las. Uniknął go, ale zbójcy doszli go konno w chwilę. Wywiązała się walka. Emmerich przysiągłby, że usiekł dwóch nim zgasło światło.

Po rozwarciu powiek Emmerich zastanawiał się zapewne ile czasu minęło? Przybysze bacznie mu się przyglądali. Nie miał jednak broni, był w potrzebie i choć do zaplanowanego postoju było jeszcze kilka godzin byli skłonni pomóc.
- Kto cię tak załatwił? - zapytała Róża, najmłodsza i najdrobniejsza z całej grupy.
Pytała z wyuczonej grzeczności.
Stojący nieco z tyłu Marcus obserwował w ciszy przemianę, jaka zaszła w dziewczynie w ciągu ostatnich dni. Znał moc, którą dziewczyna dysponowała, lecz nie możliwości młodej Róży.
- Mogę opatrzyć mu głowę. Odetniecie go najpierw? - Zapytał Hubert, młody mężczyzna ubrany w podróżne szaty.
- Ja bym go ubiła - wtrąciła Helga.
Ninejszym dała świadectwo temu, że fanatyka od bezwzględnego zbira różni jedynie motywacja.

Eryastyr niektórych ludzkich zachowań nie pojmował. A przynajmniej nie do końca.
Takie uczucie jak zemsta nie było mu obce, jednak nie rozumiał, skąd bierze się w niektórych chęć przedłużania czyichś cierpień. A na dodatek czynienie tego w mało rozsądny sposób. Wszak jeśłi zostawi się kogoś, by umierał w cierpieniach, to warto też dopilnować, by jakimś dziwnym trafem nikt się w to nie wmieszał i nie ocalił życia niedoszłemu nieboszczykowi.
Jak na przykład teraz.

Elf nie był do końca pewien, czy napotkanego nieszczęśnika ocalił (wszak mógł być niewinny), czy dobił (w końcu mógł cierpieć zasłużenie), ale skoro Coruja okazała dobre serce...
Miał tylko nadzieję, że ona miała rację.

- Dowiemy się, kto to jest, i zdecydujemy, co dalej - powiedział, podczas gdy odcinano 'wisielca'.

- Jak widać istnieją stwory gorsze niż wilki, skazujące na konanie w cierpieniu swoje ofiary - wypowiedział na głos myśli elfa rycerz Albrecht.
Krążył z prawa do lewa i z powrotem rozglądając się.
- Śnieg nieco wyjaśnia. Tam go pobili, tu przyciągnęli, tam są kolejne ślady. O, jeszcze jedne - komentował w trakcie obserwacji.

- Możesz mówić? - Dopytała młodziutka Róża mając do waży Emmericha znacznie bliżej niż chwilę temu.

W Sylvanii bezpieczniej było podejrzewać każdego. Władcy nocy mieli swoje sługi wśród żywych, w miasteczkach i wioskach. Grossheim nie był skłonny tak po prostu ratować tajemniczego więźnia. Elfka nie miała jednak takich wątpliwości. Rycerz, klnąc pod nosem, dźgnął konia w boki, podjeżdżając pod drzewo i pomagając potem opuścić mężczyznę na ziemię. Być może Coruja była naiwna uwalniając go, a być może to Harald zapomniał już o konieczności zaufania innym i pomocy potrzebującym. Czas pokaże, kto miał rację.

- Nie mamy kuszy, panie Venden. Ani kapelusza, jeśli już o to chodzi. – Odezwał się w końcu po dłuższej chwili obserwacji uwolnionego. – Kogo zatem łowicie w tych okolicach? Czy nie przypadkiem tego, kto złowił was?

Zakończył potem rozmowę zaproszeniem do wspólnej podróży.

- Do Tempelhofu zmierzamy. Jeśli i wasza droga tam prowadzi, nie traćmy już czasu. Jak rzekła elfka, pełno tu... drapieżników.