Starzy i nowi uczestnicy wyprawy. Przygotowania. Modlitwy. Odprawy i pożegnania.

Wydawali się gotowi do wyruszenia. Harald nie mógł się już doczekać tego momentu. Ciągle coś jednak przesuwało godzinę wyjazdu. Opuścili już twierdzę, ale w miasteczku znowu się rozdzielili. Rycerze podążyli razem w kierunku rynku.

- O co chodzi, panie Risen? Co się tam dzieje?

Na placu targowym zbierał się jakiś tłumek, najwyraźniej niezadowolonych, handlarzy i miejscowych szukających jakiegokolwiek pożywienia. W ich stronę, maszerował brat Hubert, wyznaczony przez przełożonego do zapewnienia zapasów na misję. Jego mina pokazywała, że coś jest nie tak. Grossheim zauważył pojedyncze osoby odrywające się od zbitej grupki, dyskutującej między sobą i pokazujących palcami w stronę nowicjusza Zakonu. Wyszedł im naprzeciw z zaciśniętymi wargami, ściągniętymi brwiami i dłonią na trzonku swojej broni.

- To nie będzie potrzebne, dobrzy ludzie. Wróćcie do swoich zajęć, a my nie będziemy was więcej kłopotać. - Z każdym słowem jego głos nabierał mocy i zwracał uwagę większej liczby osób. - Rozumiem, że wam też brakuje pożywienia. Szukajcie jedzenia dla siebie, nie wrogów. Przetrwacie, kiedy będziecie działać razem, nie przeciw sobie.

Wątpiący wyznawcy

Marcus zaczepiony przez Różę nie zatrzymał się.
- To ludzie zakonu, nie mogą odejść. Teraz się od niego odwracają. By chcieli zwrócić się ponownie pod naszą opiekę trzeba, może nie cudu, ale pokazu siły - tłumaczył się półgębkiem a gdy zbliżyli się na kilka metrów i gapie zaczęli go zauważać zwolnił krok i rozłożył ręce.
- Zakon widzi wasze cierpienie - zaczął.
Jego głos był mocny i choć zdawało się, że ma wiele do powiedzenia robił wyraźne pauzy by być zrozumianym.
- Jeszcze dziś zakonnicy ruszają do lasu by przywrócić w nim dawny ład i porządek. By natura znów stała się nam przychylną. Oni, kapłani i wojownicy pod kruczym sztandarem usuną widmo śmierci i truciznę toczącą wasze uprawy. Módlmy się za ich bezpieczny powrót.
Kapłan zaczął zmawiać modlitwę do Taala, a zebrani wraz z nim. Następnie odmówił modlitwę do Morra a w jej trakcie opadł nań z nieba ptak i rozpłynął się w zetknięciu z ciałem kapłana. Róża nie miała złudzeń, że Marcus zmagazynował właśnie sporą dawkę mocy. Rozpłynęła się ona jednak jeszcze zanim zebrani chłopi przypadli w przestrachu do ziemi.

Wkrótce po tym dołączyli do zmierzającej w ich stronę reszty grupy.

Handlowe nieporozumienie

Po interwencji Haralda również napięcie społeczne na rynku rozeszło się po kościach. Wszyscy zgromadzeni czuli rosnący autorytet rycerza wobec posłuchu jaki uzyskał wśród nieoświeconego tłumu. Haraldowi coś wewnątrz mówiło, że szczęśliwa była decyzja brata Marcusa o tym, by się rozdzielić. Kto wie, jak sprawy mogłyby się potoczyć gdyby nie to?

Hubert zdawał się przełknąć upokorzenie lżej dzięki obecności ochotników. Po krótkiej chwili od wymarszu nawet nie wspominał tego przykrego wydarzenia. Brat Marcus zdawał się niezadowolony. Maglował akolitę z poczynionych przygotowań aż w końcu trafił.
- Ile mamy siekier? - zapytał, a widząc rosnący rumieniec uniósł się.
- Głupcze, nie masz ani jednej? Zabrałeś pół skrzyni górnika a nie wziąłeś do lasu zwykłej cieślicy?
Sytuacja była o tyle komfortowa, że zdążyli oddalić się od miasteczka w pół drogi do pobliskiego cmentarza.
Pech chciał, że akurat minął ich milczący grabarz wiozący trzy ofiary charłactwa głodowego.
- Jeszcze to. Tej żywności jest zdecydowanie za mało. Ty półgłówku. Jak myślisz, zleciłem ci pakowanie byś był miły? - Syczał.
Choć brat Marcus nie zabrał ze sobą przyjaciela, który rzekłby doń spolegliwie „nie denerwuj się” ochłonął błyskawicznie sam z siebie. Zdawał sobie jednak sprawę, że nie mogą się wrócić skoro przy samej bramie gromadziła się coraz większa masa mieszkańców. Nie mogli się cofnąć, by nie naruszyć jego świeżo budowanego wizerunku.
- Zapasów nie uzupełnimy w lasach za bagnem. Choć wielu z was jak się domyślam poluje, Las Głodu to wyjątkowo nieprzyjazny bór.
Przed wieczorem staniemy na skraju bagien u podnóża płaskowyżu. Wtedy ustalimy co dalej.

Droga wzdłuż pionowej skarpy wiodła pochód wprost na południe. Choć po skalistym podłożu szło się bez porównania wygodniej niż po siegfriedhofskim błocie nieduże kamienie mogły w każdej chwili sprowadzić na wędrowca upadek. Tempo podróży nie zachwycało, konie musiały być prowadzone a na dodatek szybko nadszedł zmierzch. Wkoło jak okiem sięgnąć zalegały mgły. Nadchodził mroźny wieczór.

Dla nikogo nie było tajemnicą, że aby następnego dnia być gotowym do forsownego marszu posiadanie ognia na postoju było konieczne. Ich przewodnik musiał orientować się w okolicy, nieomylnie sprowadził ich bowiem do płytkiej jaskini w skarpie płaskowyżu. Gdyby wprowadzili doń zwierzęta i rozłożyli się na ziemi panowałby ścisk.
- Przygotujmy się na nocleg. Wtedy porozmawiamy - zarządził Marcus, pozostawiając uczestnikom wyprawy inicjatywę.
Tylko sam przed sobą męczył się z myślą, że wydawanie poleceń i ich egzekwowanie okazywało się być znacznie bardziej wymagające niż przemawianie i sterowanie nastrojem tłumu.

Albrecht zdawał się nie być zbitym z pantałyku. Swego wierzchowca skrył do jamy, spętał a następnie skierował się w pobliskie krzaki.
- Idzie ktoś ze mną po opał? - Rzucił za plecy.

Tymczasem Helga rzucała Haraldowi ciekawskie spojrzenia. Od sytuacji na rynku robiła to często, nieudolnie uciekając ze wzrokiem gdy zwracał na nią uwagę.

Wyprawa rozpoczęła się pod niezbyt optymistycznym znakiem - nie dość, że zapasy żywności były, delikatnie mówiąc, skromne, to napotkanie wózka z trupami mogło (chociaż nie musiało) sugerować (w dość paskudny sposób), jaki los spotka głupców, co się wybrali na tę wyprawę, kierowani takimi czy innymi motywami.

Eryastyr do przesądów i znaków zwanych omenami odnosił się co prawda z pobłażaniem i zwykle je lekceważył, ale to nie znaczyło, że inni członkowie tej grupki mają mieć podobne poglądy.

Na wszelki wypadek wolał nie wypytywać.
Poza tym - nie był ciekawski.

* * *

Wędrówka odbywała się powoli, bowiem teren, po jakim szli, w niczym nie przypominał ubitego traktu. A że wyruszyli w drogę dość późno, nic dziwnego, iż nie zdołali dotrzeć zbyt daleko. Dziwnym jakimś trafem znalazła się na ich drodze jaskinia, w której mogli spędzić noc.
I gdzie mogli omówić plany na najbliższy dzień.

Helga nie była jedyną, która obserwowała rycerza podczas drogi. Prawdopodobnym było jednak że młoda magini miała inny powód niż ochotniczka.
- Wydajecie się nieco nieobecni panie - odezwała się do milczącego Haralda.
Rycerz milczał chwilkę, jakby potwierdzając podejrzenia czarodziejki.
- Idziemy spotkać śmierć. To dobra chwila na rozmyślania.
- Jeśli ma się coś na sumieniu, to zgodzę się - Róża uśmiechnęła się na moment - ale chodziło mi raczej o miasto i klasztor. Wasza obecność w nim wydała mi się… nikła.
- Nikła? Nie jestem pewny, czy dobrze was rozumiem, panienko.
- Jesteście z zakonu, tak? Jednak jak gościłam w klasztorze to bracia zdawali się raczej niepewni was i waszej… obecności. Słyszałam po prostu o was jako o jedynym żywym z poprzedniej potyczki, a mimo to nie bije od was chęć zemsty, strach albo pycha. Po prostu jesteście nieobecni.
- Nie złożyłem przysięgi, nie jestem zakonnikiem. A strach odczuwam, i ty też powinnaś. Wszyscy z nas powinni.
- Magowie ametystu z założenia nie obawiają się śmierci. Jeśli mam się czegoś obawiać to tylko tego co ta plugawa istota może zrobić z moim ciałem jak postrada życie. Wolę jednak skoncentrować się nad tym jak do tego nie dopuścić - Róża przez moment przestała patrzeć na rycerza. Jej mina zrobiła się momentalnie surowa i poważna. Zaraz jednak wszystko minęło.
- Opracujmy plan aby nie powtórzyć tego co wam się już przydarzyło.
- Nie boję się śmierci. - Harald nie kontynuował tego tematu, jakby to krótkie zdanie wszystko wyjaśniało. - Wiesz jak zabić wampira?
Róża westchnęła ciężko.
- Niekoniecznie. Mam jednak na podorędziu wystarczająco dużo zaklęć aby utrudnić mu życie… Nieżycie w zasadzie. Jeśli by mi ktoś pomógł może mogłabym odczynić specyficzny czar, samej nie jestem jeszcze w stanie zebrać odpowiednio dużo wiatru. Być może gdybym znalazła mojego mistrza to on mógłby nas wspomóc. Póki co jednak jestem tylko ja.
- Nie znam się na magii. - Morryta pokręcił głową. - O tym rozmawiaj z bratem Marcusem. Ja potrafię walczyć i to mogę robić.
- Możesz też opowiedzieć jak wyglądała walka z nim - magini spojrzała niezadowolona na rycerza. Jego postawa ją poirytowała.
- Opowiem, gdy zbierzemy się wszyscy do omawiania planu na walkę.
Róża zauważyła, jak Grossheim zacisnął mocno palce na lejcach.
- Niech tak będzie - zgodziła się magini nie rozumiejąc gestu.

Zostawiła go w spokoju widząc, że nie był zbyt chętny do rozmowy. Mogła zrzucić to na poczet tego, że była maginią, a ludzie nierzadko się magów boją. Coś jej jednak podpowiadało, ze to nie był powód. Nie znała tych ludzi i nieludzi. Oni tym bardziej nie znali jej. Myśl o rozpoczynaniu nowych znajomości była... męcząca. Nie powinna jednak się zniechęcać. Jeśli nie spotka jej śmierć to liczyła, że uda jej się chociaż ukończyć misję.

***

- Ja pójdę. - Róża zgłosiła się na pytanie Albrechta. Zostawiła tobołek z namiotem i koc w obozie i podążyła za drugim rycerzem w ich grupie. Kiedy wychodzili i powoli zaczynało ciemnieć zaczarowała swój kij aby rzucał dodatkowe światło.

Widząc Haralda, który kroczył w jego stronę kamień spadł mu z serca, ten szybko uspokoił rozzłoszczony tłum.
Zdobyty ekwipunek nowicjusz Hubert - rozłożył w miarę równomiernie pomiędzy 4 muły, po czym po krótkiej chwili ruszyli w drogę.

Nie obyło się bez wpadki, zupełnie nie pomyślał o najbardziej oczywistej rzeczy siekiera to nie drewno przecież, ją do lasu trzeba nosić. Jednak nie miał już na to wpływu jedyne na co mógł liczyć to fakt, że uda mu się jakimś dziwnym trafem znaleźć siekierę podczas podróży. Jedzenia oczywiście było za mało, nawet jak by udało mu się zakupić to co chciał i tak by było za mało i na to również nie mógł nic poradzić - jego poczucie wartości i spełnienia spadło do zera. Szedł drogą prowadząc zwierzęta i nie odzywając się do nikogo niepytanym, przynajmniej dopóki nie zrównał się z Haraldem

- Dziękuję za pomoc - rzucił Hubert zrównując krok z rycerzem - Gdyby nie Pan, różnie by się to mogło dla mnie skończyć. Spróbuję się jakoś Panu odwdzięczyć.
- Co? O czym ty… - wyrwany ponownie z głębokich rozmyślań Harald zareagował ostrzej, niż tego chciał. - Nie dziękuj, tylko wykonuj swoje obowiązki.
Złagodził potem ton.
- Mamy zadanie do wykonania, na tym się skoncentruj. Musimy współpracować, jeśli mamy… - urwał gwałtownie.
- Jeśli co? - Hubert niepewnie zapytał rycerza, choć wiedział że ten raczej nabrał już wody w usta - Moim zadaniem jest służyć zakonowi, postaram się wypełniać jego wolę. - zakończył młody morryta
- Nie jesteś głupi, dobrze wiesz, o czym mówiłem - Grossheim popatrzył smutno na zakonnika.
- Niech nie będzie Pan strapiony, w tej wyprawie każdy odnajdzie swój spokój - rzekł Hubert - i oby ten spokój można było świętować za życia … - urwał w pół zdania i się zamyślił. - Zresztą śmierć jest rzeczą tak naturalną, że i tak każdy z nas przekroczy Bramę.
- Spokój, tak… - rycerz patrzył w dal.
On również spojrzał w dal, tylko nie mógł dostrzec niczego prócz pleców współtowarzyszy.

Dopiero gdy dotarli do obozu, wypakowując kocioł z jednego z mułów zaczepił przypadkowo raz jeszcze Marcusa, który usłyszał jego mruczenie pod nosem.
- Siekiery, cholerne siekiery miałem kupić, ale powstało to zamieszanie - mówił jak by do siebie ale gdy zauważył przełożonego dodał głośniej - i nie zdążyłem już ze wszystkim, wybacz mi bracie, ale obowiązki przez ciebie powierzone starałem się sumiennie wykonać. Czasem jednak zdarzają się sytuacje na które wpływu nie mamy.
Pryncypał uniósł jedną brew wątpiąco.
- Nie mamy wpływu na to, że ktoś nie myśli? Albo, że zapomina? Przekonasz się Hubercie, że jest dokładnie odwrotnie, gdy będziesz musiał zmrożone drwa rżnąć własnymi dłońmi.
- Bracie Marcusie, robiłem przecież wszystko by móc kupić więcej jedzenia, gdyby nie rycerz, ci ludzie skłonni byliby mnie zlinczować - nowicjusz tłumaczył się przed Marcusem, pewnie niepotrzebnie znów wracając do tematu - Może jeszcze dziś wieczór uda mi się na coś zapolować, jeśli czasu przed zmrokiem starczy.
- Nie wygłupiaj się już. Niech polują inni, ciebie wolałbym mieć przy sobie.
- Jak każesz - odparł i wrócił do swoich obowiązków, a jednym z nich było zbieranie w pobliżu drewna na opał.

- I ja mogę iść po opał po drodze w pobliżu jaskini widziałem kilka mniejszych pniaków i gałęzi powalonych przez wiatr, które przydać by się mogły - odparł na zapytanie Albrechta.

Po rozmowie z bratem Marcusem dwoje elfów zagłębiło się w łęg. Tylko ich wzrok pozwalał na ostrożne stawianie stóp nocą. Ciekawe, czy zakonnik o tym wiedział? Jakąż to książkę o elfach mógł posiadać?
Coruja idąc lasem szukała śladów świadczących o obecności czegoś co mogłoby świadczyć o grożącym ich niebezpieczeństwie. Elfowie dokładnie obejrzeli sobie najbliższe otoczenie na południe i zachód od miejsca postoju. Szybko określili, że łowy w tym miejscu mogły okazać się owocne.

Na skraj bagna dotarli po około kwadransie. Dotychczasowy zapach szlamu i błota zdominowała woń gnicia. Smród niósł się z daleka, nie sposób było jednak ani wypatrzyć jego źródło ani nawet bliżej wskazać kierunek, z którego dochodził. Był niemal wszędzie wokół.
Przemieścili się kilkadziesiąt metrów w każdą ze stron, by nie wchodzić na mokradła. Woń zepsutego mięsa była wszędzie. Brak wiatru nie ułatwiał.
- Dobrze że tu nie rozbiliśmy obozu - powiedział Eryastyr, rozglądając się w poszukiwaniu źródła smrodu. - To nie wygląda na jednego trupa, tylko na całe stado truposzy.
- To bagna, pewnie pod powierzchnią mają całą armię nieszczęśliwych dusz co pochłonęło przez całe swoje istnienie. - Powiedziała elfka poprawiając swój łuk. - Idźmy dalej jeszcze trochę zostało do przeszukania.

Na kierunku wschodnim nie napotkali jednak nic szczególnego. Bryła płaskowyżu wypłaszczała się, mając już około połowę tej wysokości, co urwisko w Siegfriedhofie. Skarpę i wierch porastały krzewiące się iglaki. Patrząc na stromiznę można było zrozumieć, dlaczego Marcus chciał prowadzić ich przez bagna - jeden nieostrożny krok mógł zakończyć się roztrzaskaniem o skały.
- My byśmy sobie poradzili - skomentowała widok stromych ścieżek Coruja, której wysokości nie były straszne. Sprawdziła na wszelki wypadek czy tutaj mimo nieprzyjaznego terenu ślady nie świadczyły o jakiejś bytności osób żywych.
- Też wolałbym ominąć bagna - przytaknął Eryastyr. - Ale muły mogą tamtędy nie przejść.- Masz rację, sprawdźmy ostatni kawałek i wracajmy. - Przytaknęła Elfka.
Ruszyli więc z miejsca, chcąc w miarę szybko zdać relację z tego, co zdołali zauważyć.