Gnijący problem

Podane przez Różę wsparcie nie dało rezultatów – muł szarpnął Helgę zbyt mocno, by zdołała się chwycić. Za porwaną pogonił elf i doszedł muła kilkanaście metrów dalej. Zwierzę było nie na żarty wystraszone i choć udało się je pochwycić nie udało się go uspokoić. Szarpanina trwała pół minuty. Dopiero wtedy Eryastyr zdołał odwrócić głowę by przekonać się, jak poradzili sobie pozostali.

Harald prowadził brata Marcusa, który zasłaniając twarz ciągnął za rękę Leona. Ten ostatni dopiero teraz, straciwszy smoczego żółwia z oczu odzyskiwał zdolność do działania.
- Wycofać się - wysyczał Marcus i puściwszy rząd ruszył w kierunku Eryastyra i Helgi.
Ciągle jeszcze zszokowany Hubert niósł zdecydowanie dlań za ciężki pakunek, podobnie Coruja. Jako ostatni szedł Albrecht ciągnąc za ubranie Niklasa. Niziołek zdawał się być pod wpływem paniki bowiem mimo trzymającego go mocnego ramienia próbował biec jak najdalej od potwora.

- Nie zatrzymujmy się - oznajmił Marcus zza osłony twarzy spoglądając na źródło zagrożenia.
Żółw ciągle patrzył w ich kierunku.
- Przenieśmy się nieco na północ stąd, w zarośla. Eryastyr zostanie by obserwować jednocześnie nas i żółwia. Dasz nam sygnał, gdy znów zagłębi się w wodę - powiedział mówiąc wprost w oczy elfa.
- Musimy opatrzyć rannych. Gdy stwór się schowa spróbujemy się przekraść. Widziałem kilka metrów po lewej wąską groblę wiodącą między cztery drzewa. Czeka nas wędrówka nocą - dodał złowróżbnym tonem.
- Coruja i Niklas. Gdy Eryastyr da sygnał rozpoznacie, czy ta ścieżka się nadaje. Może jest inna, lepsza.

Po chwili oddalili się. W bagienku za nimi tonęło wszystko, co niósł czwarty muł. Na grzbietach nieśli całe zaopatrzenie, które spadło na stabilny grunt.

Dwa w jednym...
Gdy muł się uspokoił, można było z bagna wydobyć i Helgę. Ale na inne działania było już za późno - znaczna część zapasów poszła na dno, a muły (jak się można było domyślać) wkrótce pójdzie w ich ślady.
Na to jednak nic nie można było poradzić i trzeba było zrobić wszystko, co się dało, by wydostać się z tych bagien.
Czy wspomniana przez Marcusa grobla dawała większą szansę zrealizowania tego celu niż próba dokopania gigantycznemu potworowi? Chyba warto było spróbować...

- Powiem wam, gdy znów pójdzie spać - obiecał.

Młody akolita opanowawszy strach, zebrał się w sobie i skoczył w kierunku tonących zapasów. Ledwo trzymał się na nogach objuczony bagażem próbował dostać się na twarde podłoże.

Jednak gdy tylko dotarł do twardego gruntu rozejrzał się, czy coś jeszcze uda się uratować, bo nie dość że zapasy były marne to jeszcze część z nich pochłaniało bagno.

Gdyby wyciągający Różę mieli problemy, ruszyłby im z pomocą.

- Przeklęte to miejsce - rzucił mimowolnie - trzeba uratować co się da, rozłożyć pomiędzy żywe jeszcze zwierzęta, a resztą podzielić się po równo między siebie - Hubert postanowił się porządzić.

Gdy byli już bezpiecznie, zaczął przyglądać się poparzonym, korzystając ze swych umiejętności leczenia próbował im pomóc.

Młoda magini przeklęła w myślach. Była za daleko, aby zdążyć. Mimo to spięła swoje słabe mięśnie, aby zdążyć cokolwiek uratować z ich zapasów. Los chciał, że zdążyła sięgnąć po tonąca beczkę... Tylko po to, aby jej noga ugrzęzła mocniej w bagnie. Dziewczyna pisnęła zaskoczona takim obrotem sytuacji. Teraz sama potrzebowała pomocy! Nieskutecznie zaczęła się szarpać z wciągająca ją siłą uczepiwszy się beczki jakby to miał być jej ratunek. Nie patrzyła na to co się dzieje dookoła, nie miała na to czasu. Ktoś złapał ją za szaty i zaczął ciągnąć. Szarpanina trwała jeszcze chwilę aż w końcu bagno puściło. Szczęściem, szaty Róży nie. Magini wylądowała na twardym gruncie, a obok niej uklękła elfa ciężko dysząc. Rycerz stał milcząco nad nimi.

- Dziękuję - szepnęła Róża czując jak przez przemoczone ubrania wdziera się chłód. Sceptycznie spojrzała na to co udało jej się uratować i zaśmiała się krótko. Niemal poświęciła życie dla beczki wody święconej. Pokręciła głową na swoją głupotę.

- Dzięki wam pożyję jeszcze kilka dni. Nie myśl tylko, że z wdzięczności zapomnę o twojej opowieści - powiedziała do rycerza ciągle mając na twarzy cierpki uśmiech. Nie mogła uwierzyć swojemu braku opanowania. Co powiedziałby jej mistrz? Dobrze, że tego nie widział, bo znowu by się przed nim zbłaźniła. Po słowach kapłana zebrała się z ziemi jeszcze raz dziękując pozostałym za pomoc i poczłapała za resztą chlupocząc. Potrzebowała ogniska, potrzebowała wysuszyć się. Zarośla nie były jednak zbyt dobrym pomysłem, póki byli tak blisko żółwia.

Na oczach rycerza w błoto i wodę skoczyła Róża, próbująca uratować część zapasów, a za nią Coruja, próbująca z kolei uratować Różę. Może to był objaw przysłowiowej kobiecej solidarności, być może poczucie odpowiedzialności za misję. Nie było jednak czasu na rozważanie tej kwestii, bagnisko wciągało powoli i jedną, i drugą. Grossheim zatrzymał konia w miejscu jedną komendą, wszedł w płytki jeszcze fragment moczar trzymając mocno uzdę i spróbował złapać elfkę.

Schylił się lekko, wyciągnął opancerzoną rękę i szczęśliwie dosięgnął delikatnych palców Corujy. Zacisnął mocno dłoń nie zważając na jej syk bólu.

- Tył!– zdecydowanym głosem wydał kolejne polecenie. Szkolony wierzchowiec posłusznie zaczął drobić nogami, wyciągając powoli z pułapki cały ludzki łańcuch. W końcu, z obrzydliwym mlaśnięciem, wyrwał z błota najgłębiej w nim tkwiącą czarodziejkę.

Morryta nawet nie słuchał podziękowań Róży. Rozglądał się za innymi towarzyszami wyprawy, mułami, i przyglądał się olbrzymiej postaci, która wpędziła ich w te kłopoty. Wydawało się, że to co można było uratować, zostało wyłowione z bagna, a potwór nie zwracał na nich większej uwagi.

- Wycofujemy się, po twardej ziemi. Trzeba znaleźć inną drogę, z dala od tego bydlęcia.

Trzeba też było się przegrupować, sprawdzić co zostało z zapasów, i zastanowić nad kolejnymi krokami.

Magini spojrzała na twoich towarzyszy. Wystarczyła chwila aby powstało zamieszanie a z tej chwili wynikły konsekwencje. Choć bylo jej zimno zebrała się w sobie. Nie można bylo powiedzieć aby kogokolwiek tutaj znała, ale ich zniechęcone i zmarkotniałe miny nie pozwalały pozostać obojętnym.

- Żyjemy. To się liczy. Nie straciliśmy pożywienia, to się liczy. Hubert was opatrzył, będzie z wami lepiej. Nie czas na smutek, bo nie straciliśmy jeszcze szansy. Mamy misję i jasny cel. Jeszcze go nie osiągnęliśmy więc nie wolno wam się poddawać. Nie oceniam dlaczego poszliście na tę wyprawę, lecz jeśli juz tu jesteście to potrzebujemy waszej siły i pewności. Jeśli jeszcze raz wasze serca zetnie strach będę obok aby was w tym wspomóc. Będziecie mogli na mnie liczyć, ale chcę wiedzieć że ja na was tez mogę liczyć - jej gorzko słodkim słowom towarzyszyła twarda mina nie pasująca do tak młodej osoby.