- Trzeba nam jeszcze sołtysowi się pokazać i poprosić by nam jaką izbę znalazł, w końcu my tu oficjalnie przyjechaliśmy. No i jak go teraz zignorujemy to może nie być skory później do pomocy - dodał Gerhardt.
- Jasne, dokończymy jedzenie i można się przejść do sołtysa, a potem do Vosgarda. Najlepiej załatwić te dwie sprawy od razu - powiedziała Elke, wpychając w usta kolejną łyżkę kaszy.
- W takim razie idziemy pierw do sołtysa - odparł Szarak.

Po zakończonym posiłku i poczynieniu zapasów wysłannicy hrabiego udali się do sołtysa. Dom, jak na tę wioskę, były duży. Wokół niego rozciągały się ogrodzone zagrody, po których przechadzały się owce i świnie. Bliżej domu biegały kury i syczące na gości gęsi.
- Tatko, tatko, goście idą! - Krzyczała mała dziewczynka, która jeszcze przed chwilą rozganiała drób patykiem.
Drzwi otwarły się i stanął w nich mężczyzna w średnim wieku, z ciemnymi włosami i gęstą brodą. Patrzył na przybyłych podejrzliwie, ale po chwili rozpromienił się.
- Wy od hrabiego? Zapraszam, czym chata bogata!
- Powitać, Panie Oppenkrote. Zaproszenie przyjmujemy - ucieszył się Gerhardt.
- My od hrabiego. Jestem Gerhardt Richter. Może kojarzycie mojego ojca, zarządcę hrabiego? Są tu ze mną: Adalbert, z garnizonu, pani Elke Wimmer, cyruliczka, Garil, krasnolud i Bulcbelly Szarak, z tych Szaraków. Jak widzicie, sprawę potraktowano poważnie.
Sołtys wygonił kolejne córki z pomieszczenia, krzywiąc się lekko na wzmiankę o zarządcy hrabiego. Nie dziwiło to Gerhardta ani trochę, przyzwyczaił się do tego, że stanowisko jego ojca nie wzbudza sympatii u ludzi, od których trzeba na przykład zebrać podatki.
- Taak, kojarzę nazwisko, kojarzę. Miło was poznać, ja jestem Otto Oppenkrote. Po prawdzie, to spodziewałem się raczej jakiegoś kapłana, jak już ojciec Vosgard uparł się na to śledztwo.
- My też jesteśmy zaskoczeni, że nas tu przysłano, ale widać tak musi być - wtrąciła Elke.
- Kłaniam się sołtysie, widzę że zwierzyniec dobrze macie oporządzony, a kto dba o zwierzęta ma mój szacunek dozgonny, babka wpoiła mi jak dbać o stada to i tak sam czynię do dnia dzisiejszego - odparł Szarak serdecznie się uśmiechając. Mężczyzna skłonił lekko głowę w podziękowaniu za pochwałę.

- Gdzie wiedźma? - Zapytał Garil rzeczowo.
- W piwnicy, zamknięta w klatce i zakryta płótnem, żeby na nikogo złym okiem nie spojrzała. Co za czasy! Zawsze miałem nadzieję, że takie rzeczy nie zawitają w mojej wiosce. Cóż począć, trza nam pokładać wiarę w Sigmarze, że ochroni nas gdy będzie taka potrzeba. Muszę być silny, dla całego sioła, a przede wszystkim dla moich córek. Nie chcę trzymać czarownicy we własnym domu dłużej, niż to koniecznie. Porozmawiajcie z Baerem, dowiedzcie się co i jak, a my przygotujemy stos.
- Porozmawiamy - powiedziała cyruliczka.
- Z paleniem wiedźmy się wstrzymajcie, z nią też będziemy chcieli zamienić słowo. A przynajmniej ja będę chciała, bo nie wiem, jak moi towarzysze? - popatrzyła po nich. - Skoro już zostaliśmy tu przysłani, żeby przeprowadzić śledztwo, warto się zapoznać z wszystkimi… Dowodami, że tak powiem. Ale to dopiero po spotkaniu z kapłanem.
Garil gorliwie skinął cyruliczce głową na znak aprobaty.
- Porozmawiamy - Gerhardt potwierdził słowa Elke - a i z Wami będę chciał później zamienić kilka słów, w końcu kto wie lepiej co się we wsi dzieje niż sołtys. Na stos też zawsze się czas znajdzie. Wierzę, że trzymanie wiedźmy w domu mało przyjemne jest, ale skoro kapłan ją pojmał, to pewnie już zrobił tak by szkodzić nie mogła, a przy obliczaniu podatku szepnę za Wami dobre słowo. W końcu wieś poniosła wydatki - dodał, żegnając się.

Następnym co musieli zrobić było udanie się kaplicy na spotkanie z ojcem Vosgardem.

- Chwała Bogom - Gerhardt ukłonił się wchodząc do kaplicy. Kapłan wieszał właśnie w wyraźnym wysiłkiem pęk jakichś ziół na centralnym słupie, którym był okorowany pień, wyrzeźbiony w motywy liści. Pokazał na ławy umieszczone pod ścianami.

- Chwała, chwała. Uff… Siadajcie.

- Nie wiem czy jesteśmy tymi, których Ojciec miał nadzieję ujrzeć, ale postaramy się na miarę naszych sił i środków. Jak możemy pomóc? - zapytał.

- I dobrze by było wiedzieć od deski do deski, co tu w ogóle zaszło - dodała Elke, splatając ręce pod biustem i wpatrując się badawczo w kapłana.
Adel rozgościł się w przejściu opierając się o framugę. Można by rzec, że stał na czatach.

- Niech się kapłan nie martwi moim przyjacielem, nie zrobi nikomu krzywdy, a na pewno nie kapłanowi Taala - odezwał się Szarak na widok kapłana. Krasnolud ukłonił się na powitanie, pozostał jednak na skraju kompanii oparty o ścianę z pionowych desek. Każda z nich zakończona była pod sufitem rytem w liściasty grot. Vosgard Baer tymczasem powolutku przemieścił się w ich stronę, szurając nogami po ziemi. Usiadł z wysiłkiem na jeden z ław.

- Dziękuję wam za przybycie. To istotnie dość dziwna sprawa, z którą, tak się obawiam, my tutaj sami nie damy sobie rady. Wygląda na to, że jeden z mieszkańców wioski, Konrad Lankdorf, zniknął. Kilka wieczorów temu Greta Kummel słyszała jakby kłótnię w domu Konrada. Kiedy poszła tam sprawdzić, co się dzieje, zobaczyła wdowę Mohr, która jest też – tu kapłan odchrząknął – kochanką Lankdorfa. Ilsa Mohr miała uciekać z tego domu, goniona przez jakąś wściekłą świnię. Gdy ludzie pojawili się na miejscu, okazało się, że nie ma śladu po Konradzie, poza kilkoma fragmentami odzienia.

Ojciec Vosgard przerwał na chwilę, żeby nabrać tchu.

- Wieść szybko się rozniosła, a Ilsę aresztowano, choć twierdziła, że nie wie, gdzie podział się Konrad, i skąd wzięła się w jego domu świnia. Już od dawna wielu ludzi we wiosce podejrzewało ją o bycie czarownicą, ale moim zdaniem to przez jej wiedzę o ziołach i leczeniu nimi, a nie przez jakieś nadnaturalne zdolności. Tym niemniej, te podejrzenia w połączeniu z tą niespotykaną sytuacją wystarczyły, by Greta i inni oskarżyli ją o zmianę Konrada w świnię.

Kapłan umilkł znów, by uspokoić oddech. Zapach suszonych ziół unosił się w powietrzu.

- Nie znaleziono ciała, a zwierzę uciekło. Otto, sołtys, poddał się presji wieśniaków i trzyma ją w piwnicy, do czasu jakiegoś procesu albo po prostu rozpalenia stosu, czego niektórzy się domagają. Wysłałem pismo do hrabiego, mam wrażenie, że dzieje się tu więcej, niż widać na pierwszy rzut oka. Mnie, jak sami widzicie, brak już sił na porządne śledztwo.

- No tak... jak ktoś się interesuje ziołami i leczeniem, to od razu przecież czarownik albo inna wiedźma - westchnęła Elke, przewracając oczyma. - Dobrze, że moja matka prowadziła swoją lecznicę w bardziej cywilizowanym miejscu i mnie takie oszczerstwa nigdy nie spotkały. No ale wracając do sprawy... zaprawdę dziwne to wszystko. Jeśli ten Konrad był kochankiem Ilsy, to po cóż miałaby go w świnię zamieniać, zakładając, że rzeczywiście jest ona wiedźmą? Przecież z takiej świni pożytku żadnego, a już tym bardziej w łóżku. - Wimmer uśmiechnęła się lekko cynicznie. - Już powiedzieliśmy sołtysowi, że chcemy ją przesłuchać, zanim ktokolwiek ją na stos pośle. I co masz na myśli, wasza wielebność, mówiąc, że “dzieje się tu więcej, niż widać na pierwszy rzut oka”? - Elke zamieniła się w słuch.

- Lankdorf zaginął, to bezsprzeczny fakt. Jeżeli nie został zamieniony w prosiaka, to co się z nim stało?

Podążając z powrotem ku Krote towarzysze wypatrywali strumienia i domu, w którym mógł mieszkać poszukiwany Victor Kummel. I jedno, i drugie znaleźli bez większych problemów. Gdy już zbliżali się do niewielkiego, starego budynku, usłyszeli skrzekliwy głos kobiety narzekającej na jakiegoś mężczyznę. W pobliżu zaś ganku, gdy minęli wspomniane przez kapłana drzewo orzechowe, zobaczyli gwałtownie otwierające się drzwi wejściowe. Właścicielka irytującego głosu była krągła, a grymas na twarzy wskazywał na spore niezadowolenie. Na widok gości rozpromieniła się jednak przynajmniej na czas powitania.
- Witajcie, drodzy panowie! I pani! - poprawiła się szybko na widok Elke. - Zapraszam, pewnie szukacie dowodów w sprawie tej wstrętnej wiedźmy. Strata to czasu, dla mnie sprawa jest jasna! Ale wchodźcie, wchodźcie, nie stójcie na dworze.

Zawahała się na widok Paszczaka.
- Ale ten kundel zostaje tu. Ani mi się śni wpuszczać jego i jego pcheł do domu.
- To i ja zostanę na zewnątrz, przejdę się wkoło domu z Paszczakiem - dodał Szarak na widok miny gospodyni, za bardzo przypominała mu jego ciotkę Rosalię, z którą nie miał najlepszych kontaktów.
- Dzień dobry. Szukamy herr Victora Kummela - powiedziała Elke, patrząc na tamtą. - Zastaliśmy go w domu?
- A siedzi nierób w domu!
- I dobrze - mruknął Garil słyszalnie, niemniej do siebie, i przekroczył próg.
- Dzień dobry, gospodyni - odezwał się Adel na przywitanie i również przekroczył przez drzwi.
- Może go pani zawołać? Chcieliśmy z nim chwilę porozmawiać - wyjaśniła Elke.
- Ruszać już mu się nie chce, staremu dziadowi. Musicie wejść do środka. Zaparzę ziółek wszystkim.
- A i z szanowną Panią także, a nawet przede wszystkim. Na pierwszy rzut oka widać, że Pani jest poinformowana. Tylko wyciągnę przybory i zaraz spiszę dowody przeciwko wiedźmie. Jak sprawa jest jasna to tym lepiej, mniej roboty
Gerhardt uśmiechnął się do kobiety. Po co miała stać nad Victorem i go sztorcować że za dużo mówi? Lepiej niech będzie zajęta gdzie indziej i czym innym. A może i coś powie ciekawego?
- No pewnie, powiem wszystko co wiem! Żeby takie bluźnierstwa w bogobojnym Krote odprawiać! Człowieka w świnię zamienić!

Wnętrze domu było dość ciemne, ale było widać, że gospodyni dba o porządek. Na półkach i stołach nie było ani śladu kurzu, a drewniana podłoga lśniła czystością. Wszystkie akcesoria były na swoim miejscu, uporządkowane i ułożone, a na okiennych parapetach ustawiono w niedużych donicach kwiaty. W głębi, w starym fotelu siedział starszy mężczyzna, siwy i chudy. W rękach trzymał kubek z parującą herbatą.
Krasnolud podszedł doń na odległość ręki.
- Herr Victor, chcieliśmy porozmawiać - zaczął skinąwszy głową.
- Gdzieście na polowania z Lankdorfem chadzali, co? Mówcie, póki zarządca nie wszedł i nie słucha.
Ochotnik podszedł wraz z Garilem, ale zatrzymał się trochę z tyłu. Skinął głową na powitanie, rozejrzał się po izbie po czym wlepił wzrok w siedzącego człowieka czekając na jego spowiedź. Elke zrobiła to samo, nie wtrącając się póki co w rozmowę Garila z Kummelem.
- A kim wy w ogóle jesteście? - spytał mężczyzna słabym głosem i pokiwał głową po wyjaśnieniach. - Ah, o to chodzi. Mogłem się domyśleć. Na polowania to ja raczej sam chadzałem, najwięcej zwierzyny jest na południe. Na północy, im dalej, tym las straszniejszy. To tam mieszkają zwierzoludzie i to tam patrolowaliśmy z Konradem puszczę. Rzadko, bo rzadko, ale natykaliśmy się czasem na potwory.
- A pamiętasz pan kiedy ostatnio byliście na patrolu?
- Co mam nie pamiętać? Ja jestem słabowity na ciele w tych dniach, nie na umyśle - Kummel oburzył się lekko. - Będzie ze dwa tygodnie.
- O bestii im powiedz! - Wtrąciła się jego żona, kładąc na stole dzbanek z herbatą i kubki. - O tej, coście ją ubili!
- No tak, wpadliśmy na trop racic odciśniętych w ziemi. Wiedzieliśmy co się kroi, na szczęście dopadliśmy ją zanim kogoś zaatakowała, blisko brzegu lasu. Udało nam się ją usiec w dwójkę.

Wzrok Garila biegał z Victora na jego żonę i z powrotem. Grzecznie pokiwał głową w uznaniu.
- Co zrobiliście z truchłem?
- Zostawiliśmy, żeby zgniło. Chociaż, wiem, że Konrad coś wziął z trupa. Nie powiedział co, chciał mieć trofeum, bo mutant był większy od innych, z którymi walczyliśmy.
- Jak duży? Opowiadaj, herr. Jak wyglądał? Nie będziem tego ścierwa przecież szukali - zażartował.
- Zwierzoczłek, jak zwierzoczłek, po prostu nieco większy od innych. Ten miał kozi łeb i czarne futro, jeśli to coś zmienia.
- Każdy szczegół jest ważny - odparł krasnolud zdaniem zasłyszanym u ojca i dziękując dał krok w tył.
- Dokładnie - poparła Garila Elke i spojrzała na Kummela. - Czy może pan powiedzieć coś jeszcze na temat tego Konrada? Może coś osobliwego zapadło panu w pamięć ostatnimi czasy? Może widział pan potem, przy okazji, co wziął od mutanta? - Cyruliczka wsparła krasnoluda w przepytywaniu.
- Toć powiedziałem, panienko, że nie wiem co. Eh, młodzi, nic słuchać nie chcecie. A Konrad był szanowanym członkiem społeczności, choć ludzie trochę się dziwili gdy zszedł się z Ilsą. Od tej walki jednak zmienił się. Nie widziałem go, bo mnie choroba zmogła, ale mówili, że stał się nerwowy i agresywny.
- Yhm, nerwowy i agresywny - powtórzyła za nim Elke, jakby myślała na głos. Zerknęła przy okazji porozumiewawczo w stronę kompanów. Z każdą chwilą to wszystko robiło się coraz dziwniejsze. Czyżby Konrad znalazł przy zwierzoczłeku coś, co wpływało na jego umysł? A może i na ciało? Trzeba było się za wszelką cenę dowiedzieć. Cyruliczka zaczęła łapać się na tym, że zagłębianie się w to całe śledztwo było nawet interesujące i ożywcze.

- I bardzo dobrze! Przesłuchajcie ją! - Kobieta nie odpuszczała. - Spytajcie ją i o las, i męża, i dzieci!
- Na pewno zapytamy o wszystko, co jest w tej sprawie ważne - odparła Elke, zdobywając się na delikatny, wymuszony uśmiech. Spojrzała na kompanów. - Idziecie ze mną, czy zostajecie?
- Idziemy, idziemy. Dziękuję za herbatę - ukłonił się jeszcze Gerhardt.
Po drodze do domu wójta zauważyli kilka osób na centralnym placu wioski wkopujących pal w ziemię. Wieśniacy pomachali im z uśmiechem i wrócili do pracy.
- Wygląda na to, że przygotowania do palenia wiedźmy idą pełną parą - powiedziała Elke, machając również do gawiedzi.

Oppenkrote, ledwo mieszczący się pod futryną drzwi, nie wyglądał na zdziwionego ich powrotem.
- Zaprowadzę was do piwnicy, ale ja nie wejdę tam z wami. Nie będę ryzykował.
Otworzył niedługo później kluczem drzwi piwnicznej komórki. Do środka wpadało światło przez niewielkie, wąskie okienko pod sufitem. W kącie mrocznego pomieszczenia stała duża klatka z żelaznymi prętami, obecnie zakryta szmatami i kocami. Po ściągnięciu części materiału zauważyli piękną, może trzydziestoletnią kobietę. Jej uroda była oczywista dla wszystkich, nawet pomimo brudu na jej twarzy i włosów w nieładzie. Patrzyła na nich ze strachem w dużych oczach.
- Spokojnie, nie jesteśmy tutaj, by zrobić ci krzywdę - powiedziała cyruliczka, unosząc ręce na wysokość piersi. - Nazywam się Elke, a to moi towarzysze. Przybyliśmy do Krote przeprowadzić śledztwo. Chcielibyśmy się dowiedzieć, co zaszło między tobą a Konradem? To na początek.
- Między nami? Co? - Domniemana wiedźma aż jąkała się próbując coś powiedzieć, ale w końcu uspokoiła się na tyle, by składnie mówić. - Nic się nie stało. Ratujcie mnie, dobrzy ludzie, jestem niewinna. Nie zaczarowałam Konrada, nie wiem nawet o co chodzi.
- Chcemy Cię uratować - Gerhardt mówił łagodnym tonem - Ale musisz nam w tym pomóc. Opowiedzieć wszystko. Jesteśmy Twoimi jedynymi przyjaciółmi teraz. Opowiedz nam o Konradzie - zaczął przepytywanie.
- Dokładnie. Jeśli nie opowiesz nam wszystkiego, co wiesz, nie będziemy w stanie ci pomóc - powiedziała Elke, zerkając na kobietę. - Musisz z nami współpracować, chcemy poznać prawdę i dowiedzieć się, co się tu naprawdę wydarzyło.
- My… My byliśmy razem. Dlaczego miałabym źle mu życzyć? To nie ma sensu… - Zamilkła patrząc w ziemię.
- Gadajże - mruknął krasnolud na zalęknioną kobietę. Głos miał jednak wyższy niż by się spodziewano.
- Tego wieczora szłam do niego, do jego domu. Gdy otwarłam drzwi, wypadła na mnie ta kwicząca świnia. Zemdlałam ze strachu… - Ilsa złapała pręty klatki. - Nie wiem nic więcej…

Garila od zawsze mierził brak precyzji. Choć dostrzegał, że ta cecha nie posiada rasy to podejrzewał, że mogła posiadać płeć - żeńską, gwoli ścisłości.
- Wcześniej co było gadaj. Odkąd Konrad z polowania wrócił. Dzień po dniu opisuj - wycharczał, bo teraz, dla odmiany, z nerwów zaschło mu w gardle.
Krasnolud powoli przekonywał się, że teoria Elke o niewinności dziewczyny mogła być prawdziwa.
- Z polowania? Tak, tak, rozumiem, ale nic się nie działo. - Nie mówiła do końca składnie. - Był nerwowy i więcej pił, a może był nerwowy gdy wypił. Ale przecież to nic dziwnego.
- Podobno się zmienił - powiedziała Elke, wpatrując się w wystraszoną dziewczynę. - Miał coś zabrać z truchła bestii. Widziałaś, co to było? Może ci pokazywał?
- Mówił coś o kle mutanta, nawet chciał pokazać, ale mnie takie rzeczy brzydzą.
- Jak nigdy przydałby się Szarak - burknął Garil.
- Z tym swoim burkiem - dodał obracając się na pięcie.
- Nic nie brałaś z jego domu? Gdzie mieszkasz? - Pytał dalej krasnolud.
- Nie, nic nie wzięłam, a mieszkam w małej chatce na zachodnim krańcu wsi.
- Pójdę tam. Spotkajmy się później w domu Konrada - oznajmił Garil towarzyszom i po chwili wyszedł z piwnicy a jego twarz oblały promienie słońca.
- Powodzenia, Garilu - rzuciła Elke i gdy krasnolud wyszedł, przeniosła spojrzenie na Ilsę. - Uważasz, że ten kieł mutanta mógł go tak zmienić? A może pokłócił się o coś z Herr Kummelem? - Cyruliczka wypytywała o wszystko, co mogło rzucić nieco światła na tę sytuację.
- Ale w jaki sposób kieł, choćby i zmutowanej bestii, miałby być przyczyną zmiany zachowania Konrada? Tak, kłócił się ostatnio z wszystkimi, ale czy z Victorem również, tego nie wiem.
- Nie wiem, może ten kieł zaczarowany był - Elke wzruszyła ramionami.

Kończyły jej się opcje.
- Czy możesz mi powiedzieć cokolwiek, co może nam pomóc w tym śledztwie? Po prostu pomyśl, zastanów się. Może jest jeszcze coś, czego mi nie powiedziałaś, a jest ważne. Nie spiesz się, mamy czas.
- Wiem, że był spór między Konradem, a Ottonem Oppenkrote. Wójt chciał kupić jego ziemie, i nie najlepiej przyjmował ciągłe odmowy.
- Dziękuję, Ilso, to na razie wszystko - powiedziała Elke. Nie wiedziała, czy dziewczyna mówi prawdę, ale zamierzała to zweryfikować u źródła. - Jeszcze do ciebie wrócimy.
Wyszła z piwnicy i znalazła Ottona.
- Podobno pan i Konrad mieliście jakiś zatarg o ziemię. Prawda to? - Spojrzała mu prosto w oczy.
Wójt zmieszał się wyraźnie.
- No, nie nazwał bym tego zatargiem. Prawda to, chciałem kupić kawałek pola od niego, mnie bardzo by się przydało, a jemu i tak leży odłogiem. Zaparł się jednak i odmówił, z czystej złośliwości pewnie.

Nagle do izby wszedł ziewający Szarak razem ze swym psem Paszczakiem, rzuciło mu się w oczy zdziwienie towarzyszy.
- Przepraszam, ale słońce tak miło grzało że przyciąłem komara na ganku u gospodarza, a jak się obudziłem to zacząłem was szukać i Paszczak doprowadził mnie tutaj - zrobił krótką pauzę i rozejrzał się po pomieszczeniu - Coś mnie ominęło?
- Sporo, ale opowiem ci wszystko w drodze do Garila - powiedziała cyruliczka, zerkając podejrzliwie na sołtysa. Jego zmieszanie było dziwne, a pytanie przecież proste. No i zatarg stawiał Ottona w kręgu potencjalnych podejrzanych, w końcu mógł się chcieć pozbyć Konrada, by położyć ręce na jego ziemi. Nie zamierzała jednak tego sugerować. - Rozumiem. Na razie to wszystko, ale jeszcze wrócimy do przesłuchania wiedźmy, więc nie spieszcie się tak z tym ustawianiem paleniska.
Spojrzała na resztę.
- Chodźcie, musimy spotkać się z Garilem, może on na coś wpadł - powiedziała i ruszyła w stronę domu Konrada. Miała zamiar opowiedzieć krasnoludowi o wszystkim, czego się dowiedziała. Zwłaszcza o dziwnym zmieszaniu wójta.

Krasnolud wziął od wójta klucze do domu uwięzionej kobiety. Nieduży budyneczek na obrzeżach Krote wyglądał tak, jak można by sobie wyobrażać chatkę zielarki. Z powały wisiały pęki suszących się lub już zasuszonych ziół i roślin. Kredens wypełniony był słoikami ze sproszkowanymi, intensywnie pachnącymi specyfikami. Na niedużym stoliku ustawiono deskę do krajania, ostry nóż, a także żeliwny moździerz z tłuczkiem. Jednocześnie nie było tu niczego, co mogłoby się kojarzyć z wiedźmą. Żadnych czarnych kotów, odrąbanych kurzych łbów ani zasuszonych pająków.
- I czysto tu, jak na złość - zakończył swój niewerbalny wywód na głos.
Tupnął dwa, trzy razy stojąc w miejscu i nad czymś się zastanawiając. Gdyby był wiedźmą musiałby ukrywać swoje niecne uczynki. Gdyby nie był wiedźmą nie musiał by niczego ukrywać. Postanowił dokonać skrupulatnych oględzin każdego zakątka każdej izby mając w pamięci, że powinny być tu ślady obecności innych ludzi - najprawdopodobniej Konrada. Szukał więc męskiej odzieży lub myśliwskiego ekwipunku poza, co oczywiste, latającą miotłą czy kijem-samobijem.
Pomimo dokładnego przeszukania nie znalazł niczego podejrzanego, poza być może jedną męską koszulą, która jednak do końca podejrzana nie była.
Garil wyszedł przed drzwi nieco zrezygnowany. Przyłożył się do tego zadania a to przemawiało za niewinnością dziewczyny. Obrzucił chatę spojrzeniem, obrócił się i ruszył pod dom Konrada. Po drodze zahaczył o ludzi przygotowujących stos. Zdania były podzielone, gdy krasnolud poruszył wśród nich temat Ilsy.

- No, dziwna to dziewka była, nie powiem. Mało co się do kogo odzywała, no i łaziła po lasach. Niby ziółka zbierała, ale cholera ją tam wie.
- E tam, cicha i skromna, ale nikomu nie szkodziła. Jak my byli chorzy, to my do niej chodzili. Zawsze pomagała.
- Pomagała, pomagała, a chłopu swojemu nie pomogła! Dostał gorączki ni z tego, ni z owego, i trzy dni potem my go na cmentarz musieli zawieźć!
- No tak, to było dziwne. Pecha przynosi, może to i znak wiedźmy.
- A co o tym tam lesie możecie dobrzy ludzie powiedzieć? - Kontynuował wywiad Garil.
- Las na północ? To złe miejsce, to i nic dziwnego że Konrad tam uciekł. To znaczy ta świnia, co go w nią zamieniła czarownica.
- My tam nie chodzimy. Puszcza tam mroczna i bestie żyją. Ilsa podobno też tam zaglądała, a jak była mała, to się tam zagubiła i cały dzień jej nie było!
- Dzięki, to mi wystarczy. Co byście wiedzieli jak to z waszą czarownicą będzie dalej, przyjdźcie jutro w południe pod dom pana Oppenkrote. Może i werdykt do tego czasu zapadnie. Żarna sprawiedliwości mielą powoli nikogo nie oszczędzając - dodał krasnolud na odchodne.
Udał się następnie pod dom Konrada, jak zostało umówione.

Podwórze wyglądało na zamiatane wiatrem. Garil stał oparty o cembrowinę, gdy nadeszli jego towarzysze.

- Coś ciekawego? - spytał.

- Ilsa powiedziała nam, że sołtys miał zatarg z Konradem o ziemię. Chciał od niego kupić, ale tamten nie chciał sprzedać - powiedziała Elke. - Otto nie zaprzeczył, ale zauważyłam, że był dziwnie speszony, gdy o tym mówił. Jakbym go na czymś przyłapała. A jak u ciebie? Znalazłeś coś?

- Nic - odparł niezadowolony z siebie Garil.

- Sama żyje, porządku pilnuje. Rzeczy Konrada szukałem, ale chyba nie bywa u niej na noc. Porządna się zdaje, ta cała wiedźma - dodał z przekąsem, po czym skinął na drzwi. Do środka wszedł pierwszy.

- No właśnie coś za porządna - potwierdziła Elke i ruszyła za krasnoludem. - Mam poważne wątpliwości, czy to ona stoi za tym wszystkim. Ale bez dowodów nic nie wskóramy. Co o tym sądzicie?

- Zawsze możemy zablefować, że skoro to taka niebezpieczna wiedźma to zabierzemy ją do prawdomówcy Vereny, bogini sprawiedliwości. Może wtedy coś się sołtysowi wymsknie. Trzeba by też zobaczyć ten las, Konrad mógł tam znaleźć coś czego nie powinien. Albo ktoś lub coś mogło znaleźć jego. Szarak i jego pies będą nieocenieni. Bo mam nieprzyjemne wrażenie, że świnia jest podłożoną, nomen omen, świnią, a Konrada już między nami nie ma. A przede wszystkim zobaczyć jego dom i kieł mutanta.

- Też odnoszę wrażenie, że Konrad już nie żyje a to wszystko to jakaś… szopka - powiedziała Elke. - Zablefować możemy, zobaczymy, jak się sołtys zachowa. No i do lasu też się dobrze byłoby wybrać i zobaczyć, czy nie znajdziemy tam jakichś śladów. Coraz bardziej podejrzane się to robi. Trzeba tylko stanowczo powiedzieć Ottonowi, żeby Ilsie się żadna krzywda nie stała do naszego powrotu z lasu. W przypływie chwili i naszej nieobecności gotowi ją spalić przecież...

- Słyszałem kiedyś, że winnego mordu zabierano na miejsce zbrodni, by miał okazję wytłumaczyć, jak stał się przestępcą. Możemy zabrać ją do lasu ze sobą. Wtedy nikt nam nie uczyni przeciw.

- Myślę, że razem z Paszczakiem możemy poszperać po lesie, kto wie co uda nam się znaleźć ciekawego? - odparł Szarak.

- Mamy jakieś ubrania zaginionego? Może uda nam się go wywęszyć - dodał po chwili. - Nie za bardzo uśmiecha mi się iść samemu z Paszczakiem do lasu, jeszcze nas jaka paskuda napadnie, może ktoś z was chce nam towarzyszyć? - zapytał towarzyszy.

- Pójdziemy razem do lasu. I tak, jak mówi Garil, zabierzemy Ilsę ze sobą - powiedziała Elke. - A jak się sołtys nie zgodzi, to zostawimy z nią Adelberta, co by miał oko, żeby jej włos z głowy nie spadł, jak nas w siole nie będzie.