Aubentag; południe; Nordland; Neues Emskrank; port; tawerna ulice miasta i tawerny; James i Julius

Po tym jak Julius i James wyszli jakiś czas po śniadaniu w celu dostarczenia wiadomości. Było zimno i szli szybko by się rozgrzewać i by jak najmniej czasu spędzać na ulicach miasta. Najpierw poszli w stronę Kancelarii.

Wizyta była szybka zwłaszcza że nikt nie oczekiwał, że odpowiedź przyjdzie natychmiast ani że ma być dostarczona do rak własnych. Toteż Julius zostawił ją u asystenta pana Reinera i wraz z żołądkiem mogli wyjść i udać się do tawerny gdzie przebywali najemnicy.

Ciepło pomieszczenia jakie przywitało ich w “Morskiej Bryzie”, było tak wspaniałe że ani James ani Julius nie spieszyli się z powrotem. Julius rozejrzał się za jakimś znajomym Rory by zapytac o pana Lange. Za to James powiedział młodemu że ma zamiar usiąść przy stoliku koło ognia i tam na niego poczeka.

Obaj się rozglądali ciesząc się ciepłem dla odmiany od tego mrozu na zewnątrz. Ale jakoś tego długowłosego blondyna co wizytował parę dni temu w “Żaglach” nie było nigdzie widać. Tego wygadanego porucznika też nie. Ale przy jednym ze stołów dostrzegli tego grubego, Kislevitę który był z nimi przy jednej z wizyt.

Julius podszedł do rozpoznanego najemnika i pewny siebie powiedział.
- Jesteś jednym z ludzi herr Lange prawda? Mam dla niego wiadomość. - rudy chłopak zwrócił się z pytaniem do rudego mężczyzny. W tym czasie James zajął miejsce przy stoliku koło ognia i zamówił sobie i chłopakowi po grzańcu.

- Masz wiadomość dla herr Lange? - Juliusowi ten gruby i postawny mężczyzna przy stole wydawał się strasznie duży. Nawet jak siedział na ławie a on stał. A teraz spojrzał na niego z góry mrużąc oczy jakby nie miał przekonania, że taki smyk może mieć coś do przekazania dla jego szefa albo próbował przypomnieć sobie czy lub gdzie już go widział. Na razie jednak czekał na reakcję malca.

- Tak, …- Julius przytaknął i sięgnął za pazuchę by wyciągnąć list -... od panienki van Dake. - Odpowiedział uśmiechając się przyjaźnie do wielkoluda. - To herr Lange jest teraz czy zostawić u Karczmarza?

- Aa, od panienki van Dake. Tej z “Żagli”? No to daj ten list to przekażę herr Lange jak wróci. Teraz go nie ma. - Kislevita chyba wreszcie skojarzył skąd może znać tego rudego szkraba bo odwzajemnił ciepły uśmiech i kiwnął swoją podgoloną głową na znak, że już rozumie o co się rozchodzi. Wyciągnął pulchną dłoń gotów przyjąć ten list dla swojego szefa.

- Właściwie to jest z Averlandu ale tak jeszcze mieszkamy w “Żaglach”. - Poprawił żołdaka młody człowiek podając mu list do jego kapitana. - Pirora mówi że jesteście żołnierzami okrętowymi… to właściwie naprawde jestescie tak zajęci jak nie macie okrętów na których pływacie? - Julius zadał pytanie, w końcu był ciekawskim człowiekiem, a wiedział że nadal on i James zatrzymają się na chwilę w tawernie żeby się ogrzać.

- Jest zima młody człowieku. W zimie robimy te wszystkie rzeczy na jakie w sezonie nie ma czasu ani okazji. Robimy treningi, szkolenia, remonty, przygotowujemy bazę pod przyszły sezon i odpoczywamy. Masz tu za fatygę smyku. - grubas pokiwał głową gdy chwilę zastanawiał się co tu odpowiedzieć chłopcu ale jak przyjął list, przeczytał adresata schował go do wewnętrznej kieszeni kontusza. Potem wyjął sakiewkę, zaczął w niej grzebać i dał małemu napiwek za dostarczenie przesyłki.

Chłopak szybko schował monetę do kieszeni. - Dziękuje,...a właściwie to jak się zostaje jak to się mówi… piechota morską? Używacie pistoletów? - Chłopak popatrzył z wielkim zaciekawieniem na starszego mężczyznę zastanawiając się czy jego ciekawość zostanie zaciekawiona.

Mały dobrze trafił. Okazało się, że Oleg nie tylko miał aparycję dobrego wujka ale też całkiem nieźle umiał snuć opowieści. Brzmiało to jak prawdziwa przygoda! Czego tam nie było! Bitwy morskie, bitwy lądowe, wypady na nieznany brzeg, szable, kordelasy, pistolety, arkebuzy, kusze! Nawet armaty! No i abordaże! Walka na działa i katapulty między statkami albo z bateriami lądowymi, pościgi, halsowanie pod wiatr, ucieczki i mnóstwo innych przygód! Kislevita tak się rozgadał, że w końcu wezwał jakąś kelnerkę aby dać chłopcu kubek miodu. A słuchało się nieźle, że Julius sam nie był pewny ile czasu spędził przy stole z tym grubasem. Aż ten kubek mu się skończył a spojrzenie Jamesa sugerowało dość wymownie, że czas wracać.

Julius podziękował za opowieści i udał się z James z powrotem do ich tawerny.

Aubentag; popołudnie; Nordland; Neues Emskrank; port; tawerna “Pod pełnymi żaglami”; Pirora

Pirora odłożyła w końcu pędzle. Była bardzo zadowolona z części pracy jaką udało jej się zrobić. Zaczęła sprzątać farby i płótna. Nowy nieskończony obraz postawiła przy oknie by wysychał na spokojnie. A sama przygotowała siebie ubranie na wyjście z oficerem Kellerem. Wybrała ciepłą czarna wełniana spódnicę i niebieska bluzkę https://i.pinimg.com/564x/e3/e5/fe/e...32be0b28e8.jpg. Dobrała biżuterię i ozdoby, zostało tylko poproszenie Iriny o pomoc w ubraniu się i ułożeniu fryzury.
Oczywiście to samo czekało Beno, toteż jeśli dziewczyny skończyły z suknią
Po przygotowaniu tego poszła do pokoju gdzie dziewczyny kończyły kolejna suknie. Zapukała do drzwi zanim nacisnęła klamkę.

- To ja Pirora… - powiedziała wchodząc zastając dziewczyny Versany i dziewczyny Rosy wraz z służkami van Dake właśnie kończyły parę ostatnich szczegółów ubioru który był właśnie ubrany przez jego nowa właścicielkę.

Szlachcianka stanęła obok i oceniła produkt końcowy.

Blondynka z grubym, kislevskim warkoczem prezentowała się całkiem ładnie w nowej kreacji. Irinie z pomocniczkami udało się zmajstrować ładną suknie z dość przeciętnych materiałów. Talent i współpraca opłaciły się. Teraz Dagmara wyglądała w tej nowej sukni jak córka jakiegoś rzemieślnika cechu, karzmarza albo kupca. Raczej pewnie nikomu nie przyszłoby do głowy, że jest czyjąś niewolnicą. A uroda i figura też mogły przykuwać do niej wzrok. Irina i reszta dziewcząt czekały na reakcję jedynej szlachcianki w ich gronie ciekawe co ona powie na taki wynik ich pracy.

- No przepięknie, - Pirora powiedziała biorąc Dagmarę za dłoń i prowadząc ją by zrobiła z dwa obroty w nowym ubraniu. - Spisaliście się po raz kolejny. Wygląda nawet lepiej niż na moim planie. Brawo.

- Dokończcie na spokojnie ale potem zapraszam do mnie bo trzeba mnie i Beno przygotować na wieczór. Myślę że Irina może wam pokazać parę ciekawych sztuczek jeśli chodzi o układanie włosów. - Blondynka powiedziała i wyszła z pokoju bardzo zadowolona. wróciła do swojego pokoju i zdjęła swój fartuch a potem została w samej bieliźnie i umyła twarz po jakimś czasie Beno i reszta dołączyły do niej. Irina zaczęła pomagać w ubiorze a potem w układaniu włosów blondynki w tym czasie reszta dziewczyn zrobiły to samo z Beno.

---

Mecha 65

Irina; szycie sukni; (ZRĘ + krawiectwo); 60; rzut: Roll(1d100)+0:29,+0 > 60-29=31 > śr.suk = rzecz o 1 Rangę lepsza (3>4).

Aubentag; Wczesny wieczór; Nordland; Neues Emskrank; port; tawerna “Pod pełnymi żaglami”; Pirora, Benona, Keller

Pirora i Beno były gotowe, ubrane uczesane, umalowane i w dobrych humorach wystarczyło teraz tylko czekać na oficera Kellera. Długo czekać nie musiały bo czekając na głównej sali zaledwie do piły połowę swoich kufelków kiedy dało się zobaczyć przystojnego mężczyznę. On też je rozpoznał od razu, trudno nie było, podszedł do stolika pani kapitan.

- Ach Panie Keller jak miło znowu pana widzieć. - Blondynka uśmiechnęła się do mężczyzny podając mu swą dłoń do ucałowania,

Brunetka spojrzała na blondynkę uśmiechając się do niej radośnie jakby wreszcie nadszedł kres oczekiwania. Niedawno mówiła jej, że miała cichą nadzieję na coś innego niż słodycze a i o tej porze to i cukiernia w jakiej byli we trójkę ostatnio to już była zamknięta pewnie. Teraz sądząc po jej spojrzeniu i uśmiechu to pewnie nie miała nic przeciwko na odnowienie i pogłębienie znajomości z czarnogrzywym nawigatorem. Ten zaś pozdrowił je uśmiechem i skinieniem głowy gdy już szedł przez główną izbę ale odezwał się dopiero jak stanął przy stole.

- Dobry wieczór Piroro. Ośmielę się, zauważyć, że prześlicznie ci w tej sukni. - odparł z kurtuazją całując dłoń szlachcianki na powitanie. Na siedzącą obok Benonę zerkną przelotnie sztancując ją z góry spojrzeniem ale było widać, że traktuje ją jak dodatek i nie dla niej tu przyjechał. Co było normalne wśród szlachty. Cóż to by było jakby zwracała uwagę na służbę bardziej niż na siebie nawzajem.

- Czy miałaś może okazję na wizytę w “Złotej lilii”? Chociaż zwą ją też “Trzema liliami”. Bo mam ochotę tam cię zabrać. - powiedział przysiadając się obok blondynki. Tylko rozpiął swój kożuch jakby nie zamierzał tu gościć na długo i spodziewał się zaraz powrotu na zewnątrz. Bił od niego zapach mroźnego powietrza jakie panowało poza ogrzanym wnętrzem i co było typowe dla osób jakie dopiero co weszły z tego mrozu do wewnątrz.

- Nie mogę powiedzieć że słyszałam o tym miejscu. - powiedziała szlachcianka wstając i dając sobie pomoc w założeniu na siebie ciepłej peleryny przez rudowłosą służkę. Potem przyjęła ramię officera i razem ruszyli w stronę wyjścia.

- Ale proszę opowiedz mi o tej ‘Złotej lilii’ co to za miejsce? - Blondynka była bardzo zaciekawiona nowym miejscem w mieście.

- Właściwie to karczma. Ale ze świetną, bretońską kuchnią. Szefem kuchni jest prawdziwy, bretoński ochmistrz. Mówią, że tam można zjeść najlepsze bretońskie potrawy i wypić najlepsze, bretońskie wina w tym mieście. A nawet spotkać Bretończyków. I to bardzo urocze i spokojne miejsce więc myślę, że ci się powinno spodobać. - nawigator wstał i tłumaczył po drodze przez izbę główną dlaczego wybrał właśnie to miejsce na dzisiejsze spotkanie. Beno szła cicho i grzecznie za swoją panią niczym jej cień. W drzwiach kawaler Keller był na tyle szarmancki, że otworzył przed nimi drzwi i ujrzeli czekającą tam dorożkę. Pomógł też im pokonać dwa stopnie do jej mrocznego wnętrza. W nim jednak było na tyle ciemno, że widzieli tylko swoje blade owale twarzy. Keller usiadł obok Pirory skoro Benona zapewne nie przypadkiem, usiadła naprzeciwko niej.

Dorożka sunęła płynnie mając zamontowane płozy do kół. Zatrzymała się przed czymś co od frontu wyglądało jak kolejna karczma lub tawerna. Jak wyszli z dorożki dało się poznać skąd nazwa. Trzy, złote, bretońskie lilie na błekitnym polu informowały gdzie tu trafili.

Keller tutaj czuł się całkiem swobodnie więc pewnie nie był tu pierwszy raz. Śmiało podszedł do jednego ze stołów pod ścianą i pomógł Pirorze zdjąć jej okrycie wieszając je na kołkach w ścianie. Beno musiała sama się obsłużyć ale jakoś nie narzekała. Miejsce rzeczywiście promienowało ciepłem i spokojem. W sam raz by się spotkać i porozmawiać. Wkrótce podeszła do nich kelnerka aby przyjąć ich zamówienie na wino. Rozmawiałą głównie z nim po bretońsku. Chociaż reikspiel też znała. A jak poszła była okazja rozejrzeć się po innych gościach. No i chociaż gdzieś tam przy jednym ze stołów biesiadowała grupka mężczyzn podobnych do marynarzy, gdzie indziej dwóch innych rozprawiało ze sobą jakby omawiali intensywnie, albo jedna czy dwie osoby siedziały same jedząc kolację czy chyba czeakając na kogoś to w oczy rzucało się, że jest tu ze trzy czy cztery damsko - męskie pary. I bretoński jaki do nich dochodził z różnych rejonów sali jak już usiedli lub przechodzili przez nią faktycznie mieszał się tu z reikspiel sugerując mieszane towarzystwo. A towarzystwo było podobne jak w “Kuflach”. Czyli raczej kupcy i oficerowie niż rzemieślnicy i marynarze. Może parę osób było stanu szlacheckiego.

- Pozwoliłem sobie zamówić kolację po bretońsku. Ale jak kelnerka przyjdzie z winem można zamówić coś na deser. Poleca jabłecznik, ciasto ze śliwkami i makaron na słodko. - czarnowłosy mężczyzna wskazał w stronę szynkwasu gdzie wróciła kelnerka i wyglądało na to, że niedługo powinna wrócić. *

- Bardzo dobry pomysł. No i nie powiem że miałeś świetny pomysł wprawdzie język bretoński jest mi obcy ale mój ochroniarz opowiadał mi i jego rodzimym kraju. Brzmiało jak bardzo ładne państwo przynajmniej w opowieściach. - Pirora ucieszona nie ukrywała zadowolenia z tego wyjścia. Resztę wieczoru spędzili na rozmowach, malarka pochwaliła się jak idą jej sprawy z zakupem kamienicy. Oraz jak nadal rozszerza swoje znajomości w mieście. Choć bez szczegółów których Pan keller nie musial wiedziec.

Jedzenie było wyśmienite a Bretońskie wino rozluźniły atmosferę. szlachcianka nie szczędziła pochwał pod adresem pana Kellera za pomysł pokazania jej tego lokalu jak i samego lokalu. Im wieczór stawał się bardziej nocą tym gesty officera i szlachcianki stawały się bardziej zalotne. Zniżone glosy by musieli się do siebie zbliżać by wymienić słowa, uśmiechy, “przypadkowe” muśnięcia dłoni. Wieczór był wielce miły, Pirora spojrzała parę razy w strone Benony która chłonęła to wszystko jak ścierka wodę. Jednocześnie nie mogąc doczekać się na to co przyniesie noc.

Nordland; Neues Emskrank; południowa dzielnica; karczma “Trzy lilie”
Czas: 2519.02.11; Marktag (3/8); przedpołudnie

Pirora z rana przeciągnęła się leniwie nieskrępowana tą nagością jej czy Kellera. Właściwie mogłaby się pobawić w cnotkę ale po dwóch nocach z oficerem to raczej nie przeszło by. Choć Jonas jako dżentelmen pewnie by ją zabawił podtrzymując iluzje. Choć wczoraj nie był aż takim dżentelmenem jego męskie przyziemne żądze wyszły na powierzchnię pewnie dlatego był bardziej chętny kiedy Pirora podsunęła mu Beno kiedy nadszedł czas by pan Keller osiągnął ostateczną przyjemność tej nocy.

Powoli w głowie Pirory pojawiło się porównanie jej kochanków, jej ulubieńcem nadal był Lange ale coś czuła że przez ta jego tajemniczość i ciemne sprawki. Był dla niej większym wyzwaniem niż Jonas. Był też sprawniejszym kochankiem pewnie przez fakt bycia babiarzem jak to sam określił Herr Lange.

Beno pomogła się Pirorze i Jonasowi ogarnąć najlepiej jak umiała. I bardzo sprawnie jej to wyszło. W czterech ścianach alkowy pan Keller zwłaszcza po wspólnej nocy wydawał się bardziej przychylny rudej “przyzwoicie”. Zwłaszcza jak szlachcianka wspomniała że Benno jest nowa w tym byciu przyzwoitką i raczej postępuje jak jej pracodawczyni kapitan De La Vega. Chyba to przekonało ostatecznie Kellera, w końcu Rosa też była jako tako jej przyzwoitka w czasie pierwszej wspólnej nocy.

Spotkanie wspomnianej pary von Mannlieb było przyjemna niespodzianką. Versana mówiła o Bretonce i planach związanych z jej “zniknięciem”. Pirora była grzeczna i urocza dla obojga a kiedy panowie zajęli się sobą ona zgrabnie postanowiła wyłożyć parę kart by wzbudzić pewna ciekawość u Bretonki.

- Lady Fabien milo mi w końcu panią poznać osobiście do tej pory tylko słyszałam o pani na wieczorkach poetyckich u Kamili van Zee. Podobno jest pani swego rodzaju specjalistką od Bretońskiej Literatury. - Pirora postanowiła pokomplementowac druga kobietę i podkolorować trochę to co słyszała o jej dziedzictwie narodowym.

- Ah, tak? - czarnowłosa szlachcianka z Bretonii uniosła trochę brwi okazując stonowane zdziwienie gdy padło nazwisko córki kapitana portu i jej wieczorków poetyckich. - Ah to nie wiedziałam, że mamy wspólną znajomą. - odparła z łagodnym uśmiechem. - Zdarza mi się tam bywać, i to z przyjemnością a nawet ostatnio dostałam od niej bilecik z zaproszeniem. Bodajże na jutro jeśli dobrze pamiętam. Niestety ta pogoda, zwłaszcza zima mnie wykańcza. Ciągle mam migreny. U nas nie ma takich zim, mamy winnice a nie śnieg i to taki mocny. - czarnowłosa pokiwała głową i machnęła dłonią wzdychając za swoimi ojczystymi stronami jakie opisywała jako o wiele łagodniejszym klimacie niż ta imperialna północ gdzie trafiła.

- Cóż zima w Averlandzie też jest całkowicie inna niż ta tu nad morzem, strasznie dużo wilgoci. Mam nadzieje, że zdrowie ci dopiszę przy jednym z kolejnych spotkań u Kamili. - Pirora uśmiechnęła się przyjaźnie do żony kapitana.

Kiedy została sama z Benona a ta musiała dać upust swojego podniecenia Pirora głównie się uśmiechnęła i odpowiedziała zachowując takt i powagę.
- Być może pan Keller będzie bardziej chętny do spędzania czas w trojkę i pozorów przywoitego spotkania. Szlachta ma na to określenie “Tolles Spiel”, gra pozorów wielkie udawanie, że są lepsi od innych i nie są spętani ziemskimi żądzami. - Pirora nie mogla wyjaśnić Beno więcej bo ich kawaler wrócił do stołu i zajęli się posiłkiem.

- Oczywiście, w końcu łatwo się spotkać jak mieszka się pod tym samym dachem. Choć muszę przyznać że jedzenie tutaj jest o wiele lepsze. Może powinnam zmienić tawernę. - Odpowiedź Pirory była tak niewinna w brzmieniu jakby faktycznie wczorajsze sensualne nocne ekscesy w ogóle się nie wydarzyły.

- I owszem Beno jest służka de la Vegi więc prawie codziennie jem z nią śniadanie, zwłaszcza kiedy Rosa pojechała do stolicy i zostawiła mi je pod opieka. A że wychodzę z założenia że nigdy nie wiesz jakie przydatne umiejętności może posiadać twoja służba postanowiłam troszkę poszerzyć im horyzonty. - Pirora nadal wyrażała się jakby mówili o zwykłej obecności Beno z nimi, ale jeśli Keller brał pod uwagę dwie noce spędzone z szlachcianką to jej wypowiedź nabierała drugiego dna.

- Ale rada jestem słysząc, że moja przyzwoitka nie zepsuła ci spotkania ze mną. - Pirora uśmiechnęła się bardziej zalotnie do Kellera. - Myślę że w takim razie jej obecność, mimo że musi się jeszcze dużo nauczyć, nie będzie ci przeszkadzać jeśli postanowimy znowu się spotkać. Wydaje mi się, że pomoc prawdziwego dżentelmena była mile widziana w tym kształceniu.

- O. Doprawdy? - Jonas jak był w ubraniu i zachowywał się jak na dżentelmena przystało mógłby być powodem do dumy dla każdej partnerki z jaką raczyłby się pokazać czy oficjalnie czy nie. Nawet na jakichś szlacheckich progach. Wysłuchał co blond partnerka ma do powiedzenia i spojrzał na rudawą brunetkę w o wiele skromniejszej sukni i obrzucił ją spojrzeniem jakby się zastanawiał nad propozycją panny z Averlandu. Jej służka zaś uśmiechała się przyjemnie i łagodnie ale nie pytana nie wtrącała się w rozmowę szlachty. Jakby ostatnia, wspólnie spędzona noc w ogóle się nie wydarzyła. Ale się wydarzyła co całą trójka świetnie wiedziała, miała świeżo w pamięci i gdzieś to się przebijało w spojrzeniach i uśmiechach przez tą oficjalną etykietę. Teraz na propozycję Pirory i pytanie Jonasa Beno grzecznie pokiwała chętnie głową okraszając swoje przyjemne dla oka lico przyjemnym, zachęcającym uśmiechem.

- No cóż, skoro to chodzi o edukację młodych dam… - czarnogrzywy brodacz rozłożył nieco teatralnie dłonie na znak, że czuję się nieco bezsilny wobec takiej prośby. Zastanawiał się chwilę trzymając zwłaszcza Beno w niepewności bo Pirora czuła przez skórę, że on “jest na tak” ale może rozważa jeszcze jakieś szczegóły albo się po prostu droczy.

- Ostatnią wizyta w cukierni miło wspominam. Może po mszy byśmy tam zajechali? A niedaleko jest porządna karczma gdzie myślę, że znalazłby się kącik na taką edukację. - zaproponował w końcu czas i miejsce kolejnego spotkania. Beno aż brwi podskoczyły do góry z radości ale grzecznie czekała co powie na to jej pani.

Nie wdając się jednak w dłuższą dyskusję bo zauważyła Fabien i to gdzie ona się udaje. Dała jej parę chwil przewagi i wstała sama przepraszając swoich towarzyszy obiecując że zaraz wróci. Sama podążyła w stronę toalety nasłuchując i podchodząc do tego z wielką nonszalancją w końcu to normalne że osoby przebywające w jednej tawernie czasem się spotykają na “zapleczu”.

Bretońska żona kapitana Augustusa nie była dla Pirory trudna do wyśledzenia. Spotkały się w toalecie. Jak Averlandka weszła do środka to w małym pomieszczeniu zastała Bretonkę jak poprawiała suknię po wyjściu z kabiny. Spojrzała kto wszedł i posłała jej miły uśmiech.

- Znów się spotykamy. - powiedziała jakby ją to rozbawiło.

- Tak. Jednak wszyscy jesteśmy więźniami naszych biologicznie skonstruowanych ciał. - Pirora zaśmiała się. - Choć powinnam korzystać będąc nową w mieście nie mam zbytnio okazji poznawać nowe osoby. Głównie w karczmach i po mszach. Trochę inaczej niż w domu jednak ilość przyjęć i bali jakie odbywały się zimę by ożywić ten śniący sezon była o niebo większa. - Pirora postanowiła wykorzystać tę chwile na mała pogawędkę.

- To prawda. - uśmiech rozjaśnił twarz Bretonki gdy pokiwała ze zrozumieniem głową potwierdzając słowa rozmówczyni. Podeszła do dzbanka i miski z wodą aby umyć swoje szczupłe, blade dłonie. Wykonując tą czynność spojrzała z zaciekawieniem na nową znajomą.

- Uwielbiam bale i zabawy. Zwłaszcza tańczyć. Niestety mój Alfred jest okropnym tancerzem więc nie przepada za takimi rozrywkami. - wyjaśniła swój punkt widzenia na tą sprawę.

- Ja też lubię bale, maskarady najbardziej. Może jednak będzie szansa kiedyś w jakiejś wspólnie uczestniczyć. nie zajmuje już, gdyż sama przyszłam tu w wiadomym celu. - Pirora powiedziała swoje trzy grosze i skierowała się do kabin. Przy okazji skorzystała z niej i po chwili wyszła poprawiając suknie myjąc ręce i udając się do stolika.

Usiadła i wróciła uwagą do swojego towarzysza.
- Wracając do twojej propozycji to chętnie ale niestety umówiłam się tego dnia z koleżankami. Czy kolejny Festag albo jeśli masz czas w inny dzień tygodnia by ci odpowiadał? - Niestety jej plany w zabawę w lochy psuły jej plany z Kellerem ale nic straconego na pewno da się namówić na inny wieczór.

- Ah tak… - Keller przyjął ze spokojem słowa powracającej blondynki. Gdy ta już wróciła dojrzała jeszcze uśmiech pozdrowienia od czarnowłosej pani von Mannlieb która już siedziała z mężem przy ich stole.

- No u mnie ciężko z tym czasem. No niestety ten remont i inwentaryzacja zjadają mi mnóstwo czasu. Może w przyszłym tygodniu coś się zwolni. Będziesz w Festag na mszy? To chyba powinienem już wtedy coś wiedzieć. No albo po prostu umówmy się na wieczór w następny Festag. - Jonas dość płynnie przeszedł do zaproponowania alternatywnego terminu spotkania.

- Będę na mszy to pewnie znajdzie się czas by chwilę porozmawiać. I faktycznie możemy się umówić na zaś, na kolejny Festag, w ten sposób - Pirora przytaknęła panu oficerowi z lekkim uśmiechem. - Całkowicie rozumiem brak czasu powoli zaczynam coraz mniej cierpieć na nudę, choć to idzie w parze z coraz większym gronem znajomych. - Pirora przyznała się do powiększania swoich kontaktów.

- No to jesteśmy umówieni na festagowy wieczór za tydzień. - Jonas wydawał się być zadowolony z takiego obrotu spraw bo uśmiechnął się i pozdrowił Pirorę swoim kielichem z jakiego upił skromny łyk.

- A, że tak z ciekawości zapytam kogóż takiego udało ci się poznać ostatnio, że tak pomaga ci walczyć z nudą? - zagaił do tego co rozmówczyni powiedziała przed chwilą.

- Ach chwilowo lepiej poznaje inne panny, panie z kółka Panny van Zee ale o tym chyba zdołałeś się przekonać. Moja daleka kuzynka Versana z kolei poznaje mnie z jej znajomymi i współpracownikami z kasty kupieckiej. - Pirora opowiedziała trochę o spotkaniach z szlachciankami. A także o ‘warsztatach malarskich’ jakie sobie z Kamilą van Zee będą organizować. A także dodała jak to niby jej kuzynka wspomina o przydatnych osobach w mieście na przykład prawnikach. - No i mam już swojego prawnika i jestem kolejny krok bliżej do zakupieniu kamienicy. To ta opuszczona na Bursztynowej, choć nieprędko się wprowadzę trochę mi zajmie uporządzenie jej w odpowiednim stylu. - Szlachcianka westchnęła jakby czekało na nią prawdziwe wyzwanie.

- No to powodzenia ci życzę i gratuluję tych nowych i owocnych znajomości. - czarnogrzywy pokiwał z uznaniem głową słysząc co za znajomych ma jego rozmówczyni. - Ja nie jestem stąd więc nie planuję tu zapuszczać korzeni. Dlatego nie myślę o kupnie domu czy mieszkania w tym mieście. Chociaż z tego co słyszałem to ceny i ilość lokali jest tu ogromna więc to dobry wybór pod względem ceny i dostępności. - powiedział odsuwając talerz ze złożonymi sztućcami i sięgając po kielich wina.

- Cóż, kupno kamienicy nie znaczy jeszcze że będę się osadzać ale sam przyznasz że dobrze mieć jest mały kąt na poziomie a nie tylko po tawernach się szwędać. Nawet Kamila była tych faktem zaniepokojona i zaproponowała mi zamieszkanie u niej. Ale wtedy raczej nie mogłabym sobie pozwolić na takie kolacje ze śniadaniem w towarzystwie takiego oficera… - Insynuacja jakie niosły ze sobą te słowa nie trudno było pominąć mimo że Pirora zawiesiła swoją wypowiedź to jej zalotny uśmiech był dobrym zwieńczeniem tego zdania.

- No tak, to rzeczywiście taka gościna u panny van Zee mogłaby nieść pewne komplikacje. - Jonas uśmiechnął się z rozbawienia. Chociaż taka oferta od córki kapitana portu mogła zrobić na nim wrażenie to jednak przykre konsekwencje takiego kroku wydawały mu się nie na rękę.

- To tym bardziej życzę ci aby z tą Bursztynową wyszło jak najszybciej i naj najlepiej po twojej myśli. A na razie to cieszmy się obecną sytuacją. - dał znać, że obecny status mieszkaniowy panny van Zee jakoś niezbyt mu przeszkadza więc nawet jak życzy jej jak najlepiej to nie zamierza jej popędzać w tej materii.

- Choć nie wiem czy nie skorzystać z hojności Kamili choć może trochę później, w końcu nie chcę też życzliwości odrzucać jak zwykły niewdzięcznik. - Pirora wyjawiła, że w jakiejś formie chce skorzystać z oferowanej pomocy.

- Co do Bursztynowej to powinno się wszystko wyklarować w ciągu dwóch tygodni i jak tylko zapłacę miastu jego dolę to zabieram się za ogarnianie tego budynku. Jest w dobrym stanie ale praktycznie bez wyposażenia. - Pirora przyznała przed oficerem.

- Widzę, że jesteś bardzo zaradną kobietą Piroro. Jeśli mógłbym ci w czymś pomóc to proszę mów śmiało. Może nie mam takich znajomości i możliwości jak van Zee ale czasem nie o to przecież chodzi. - brodacz skinął głową jakby nie chciał się narzucać młodej damie ale też nie chciał jej zostawić bez oferty pomocy ze swojej strony. Zwłaszcza, że brzmiało jakby młoda dama miała wszystko zaplanowane i pod kontrolą więc pomoc mogła wydawać się zbędna.

- Staram się nie czekać na rycerzy na białych koniach by rozwiązali moje problemy czy trudności prozy życia. Ale będę pamiętać Jonasie że mogę na ciebie liczyć z pewnymi prośbami,… oczywiście w granicach rozsądku. - Pirora była bardzo ucieszona ze Keller sam proponował jej pomóc i nie musiała się uciekać do bardziej skomplikowanych gierek z nim by to wymusić.

- Oczywiście, Piroro, słuszna postawa. Jak mawiają w moich rodzinnych stronach "Bogowie pomagają tym którzy radzą sobie sami." - nawigator uśmiechnął się jakby to powiedzonko go bawiło albo nawet uważał za jakiś rodzaj żartu. Beno też się grzecznie uśmiechnęła ale nadal nie wychodziła z roli grzecznej, niemej przyzwoitki. Śniadanie już miało się ku końcowi a i przy stole państwa von Mannlieb wyglądało to podobnie.

Marktag; wieczór; tawerna “Pod pełnymi żaglami”; Pirora


Na zewnątrz już od kilku dzwonów panowały nocne ciemności. Ale wewnątrz tawerny było ciepło, jasno i gwarno. Praworządni obywatele już pewnie szykowali się do snu po tym dniu targowym aby jutro z rana zacząć kolejny dzień. Właśnie wtedy Pirora dostrzegła kolejną postać jaka weszła z zewnątrz do głównej izby. Ale jak zdjęła kaptur i czapkę to ją akurat rozpoznała. To była niedawna konkurentka Łasicy. Namierzyła ja wzrokiem i pozdrowiła spojrzeniem swojej burgundowej głowy. Podeszła do szynkwasu rozmawiając chwilę z Magdą po czym zgarnęła swoją futrzaną czapkę i dosiadła się do kapitańskiego stołu.

- Cześć Pirora. Ale zimnica na zewnątrz. Zamówiłam sobie coś na rozgrzewkę. - powiedziała rozpinając swój kożuszek ale jeszcze go nie zdejmując jakby naprawdę zmarzła i chciała się rozgrzać. Wskazała kciukiem na szynkwas gdzie przed chwilą zatrzymała się na moment.

- Witaj, witaj, nie spodziewałam się zobaczyć cię tak szybko. Stęskniłaś się za swoim ubraniem? A może za dziewczynami? A może masz już coś dla mnie? - Pirora uśmiechnęła się do złodziejki i wyciągnęła swój szkicownik i zaczęła nanosić rysy twarzy Burgund na papier. Nie wstydziła się jej towarzystwa ale wścibskie oczy które mogłyby dopytywać powinny otrzymać informacje że szlachcianka sobie rozmawia i rysuje obce osoby i jest to jej szlachcicowi dziwactwo.

- Oczywiście, że się stęskniłam! Za tobą, za dziewczętami, za swoim ubraniem no i za wspólnie spędzanym czasem. - Burgund spojrzała ciekawie na rysownik i co tam malarka w nim szkicuje ale nie robiła żadnych wyrzutów, że ta wzięła ją za modelkę do tego szkicu. Przerwała bo Magda przyniosła jej zamówionego grzańca i zapytała także Pirory czy jeszcze coś chce zamówić. Gdy poszła włamywaczka przyłożyła obie zmarznięte dłonie do glinianego kufla aby je sobie ogrzać.

- A z tą twoją sprawą to postanowiłam zacząć od Sypkiego. Znam go lepiej niż legionistów. No oczywiście on zna mnie. Na razie rozchodziłam teren i sprawdziłam z kim pracuje. Oczywiście tak bez niczego i na krzywy ryj to mi nic nie powie. Głupi nie jest. W każdym razie dzisiaj się nie spotkali. No chyba, że działają przez jakichś pośredników. Ale wątpię. Im mniej osób wie o takich sprawkach tym bezpieczniej dla pozostałych. - Burgund streściła jaki był efekt dzisiejszego myszkowania za sprawą o jaką prosiła ją nowa koleżanka. Wciąż chłonęła ciepło starając się wypędzić mróz z przemarzniętego ciała.

- Oczywiście, że są ostrożni, w końcu knują coś co nie do końca może się spodobać straży… nie będę cię pouczać sama znasz miasto lepiej i wiesz jak lepiej to rozegrać. - Pirora powiedziała bardziej do siebie niż do Burgund. - Picie ci wystarczy czy chcesz zjeść coś ciepłego? - Pirora zapytała upewniając się że jej nowa “pracownica” a właściwie szpieg potrzebuje dzisiaj czegoś.

- No za coś ciepłego do buzi i jakiś kąt do spania bym się nie pogniewała. - włamywaczka chętnie skorzystała z takiej propozycji okraszając rozmówczynię uśmiechem wesołego chochlika.

Pirora uśmiechnęła się pod nosem ale przytaknęła. - Cóż gdybym była mężczyzną, zapewne nie wypadałoby mi przepuścić takiej dwuznacznej propozycji i pewnie bylibyśmy w połowie drogi do jakiegoś zakamarka tego przybytku jakich tu pełno, by twoja buzia dosłownie ocieplała się od czegoś cieplejszego… - Pirora mówiła o tym z lekkością jakby nikogo oprócz nich nie było na sali, ale inni byli więc blondynka mówiła cicho tak by brunedka ją usłyszała tylko i wyłącznie. - ...na twoje nieszczęście nie jestem dziedzicem mojego ojca więc po prostu zamów sobie co chcesz a jak się najesz pójdziemy na górę i znajdziemy ci jakiś kąt i może ogrzejemy inne części poza ustami. - Z jednej strony słowa szlachcianki zawsze były grzeczne z drugiej prawie nigdy nie były to prośby. Przynajmniej kiedy brała sobie kochanki lub kochanków. Niższe kasty nie potrzebowały otoczki, flirtu, gierek i uwodzenia. Wystarczyło im kazać.

Sądząc po minie łotrzycy to słowa szlachcianki bardzo przypadły jej do gustu. Uniosła do góry brwi, lekko przekrzywiła głowę i upiła łyk swojego grzańca gdy słuchała z zadowoleniem co mówi siedzącą obok niej blondynka.

- Cieszę się, że tak mówisz. Już się trochę bałam, że najwyżej zamówisz mi kolację i każesz spadać. - modelka ze szkicownika roześmiała się wesoło i chyba troszkę z ulgą, że blondynka jej jednak nie rozczarowała.

- I chętnie pójdę z tobą do jakiegoś zakamarka czy gdzie indziej aby moja buzia ociepliła tobie coś albo od czegoś. Myślę, że doszłybyśmy do jakiegoś kompromisu. Nawet jeśli nie jesteś mężczyzną. - burgundowa kobieta znała się na flirtach i uwodzeniu i delikatnie położyła dłoń na dłoni szlachcianki. Koniuszki palców już zdążyły jej się ogrzać od trzymanego grzańca i nimi właśnie przesunęła po palcach drugiej kobiety. Gdyby Pirora była mężczyzną to taki flirt i gest byłby jawną wskazówką, że rozmówczyni jest zainteresowana mężczyzną i gotowa na poszerzenie znajomości.

- No ale skoro nie jesteś i mówisz, jak jest to oczywiście możemy pójść na górę i poćwiczyć nie tylko moją buzię. Myślę, że też powinnyśmy dojść do porozumienia. - Powiedziała zachęcająco jakby ten drugi scenariusz też był jej na rękę.

Pirora w końcu spojrzała znad szkicownika na złodziejkę i uśmiechnęła się nie mniej chochlikowato niż ona sama. - Najpierw zjedz coś bo będzie ci potrzebna siła. - po czym wróciła do rysowania dodając po chwili. - A w zakamarkach zawsze będzie okazja spędzić mała chwilę.

- O, to jednak będziemy sprawdzać różne zakamarki? To cudownie, uwielbiam zwiedzać takie zakamarki i przygody z nimi związane. Ale może rzeczywiście najpierw coś zjem. - Burgund uniosła brwi i pokiwała wolno głową dając znać, że Pirora podała taką odpowiedź na jaką ta czekała. Ale przyjęła ton naiwnej pensjonariuszki jakby wierzyła, że naprawdę rozmawiają o jakichś zakamarkach z kart powieści przygodowej i była gotowa przeżyć takie przygody z bardziej doświadczoną przewodniczką.


Po skończonej strawie złodziejka podążyła za szlachcianką na górę gdzie ta zaprowadziła ją do swojego pokoju. Był to pierwszy raz jak Burgund w nim była ale nie zdążyła się na dobrze rozejrzeć gdyż kiedy tylko drzwi się za nią zamknęły na klucz to mniejsza od niej blondyka wprost rzuciła się na drugą kobietę. Naglące soczyste pocałunki, zwinne dłonie zdzierające ze złodziejki ubranie wręcz poganiały Burgund do podobnego tempa i gwałtowności.

Pirora była od niej mniejsza i słabsza druga kobieta nie mialaby najmniejszych problemów z poradzeniem sobie w sposób siłowy z szlachcianką. Niemniej ta swoimi poczynaniami wyrażała nienasycone pożądanie jakiego Burgund u niej nie widziała. Właściwie żadnej z jej Nordlandzkich kochanków czy kochanek nie widział tego jeszcze.

W pierwszej chwili wychowanka ulic chyba rzeczywiście nie spodziewała się tak gwałtownego ataku ze strony gospodyni. Ledwo zdążyła wejść, powiesić swój kożuszek na kołku i wejść na krok czy dwa od drzwi gdy rozglądała się jeszcze ciekawie po nowym dla siebie pomieszczeniu. Wzrok jej spoczął na złączonych łóżkach stojących na środku pokoju i zasłoniętej sztaludze. Gdy spadła na nią blondwłosa harpia.

Pirorze udało się zdobyć z początku przewagę i brunetka zdawała się być i zaskoczona i przytłoczona takim szybkim przejściem do sedna. Dawała się dotykać, całować i rozbierać. Szlachcianka znów mogła nacieszyć się widokiem, dotykiem i smakiem tych wszystkich jędrności jakie Burgund miała pod ubraniem. A dość szybko flirt zaczęty na dole zasiał ziarno podniecenia które wydało teraz owoce. Włamywaczka chętnie podjęła tą gwałtowną grę i zrewanżowała się gospodyni tym samym. Na przemian w chaotycznych ruchach to pomagała jej zdejmować, zrzucać i zdzierać z siebie ubranie to to samo czyniła z Pirorą. W końcu w tym chaotyńczym tańcu obie grzmotnęły na te złączone łóżka. Burgund ogarnięta tą miłosną gorączką całowała gwałtownie i chaotycznie próbując blondynki tak gdzie akurat dała radę jej sięgnąć. Sama też zdawała się chętna i podatna na tak gwałtowne pieszczoty i zabawy.

Dzikie igraszki jakich dopuściły się obie kobiety miały to do siebie, że zazwyczaj nie trwały długo. Choć z mężczyzną trwały by jeszcze szybciej to jednak była to zabawa kto pierwszy doprowadzi kogo do szczytu. Szybkość grała tu pierwsze skrzypce a delikatność nie szła z nią w parze. Kąsanie, drapanie, ciągnięcie za włosy, ściskanie swoich piersi by zmieszać rozkosz z bólem. Może na razie nie takim jakie Pan Rozkoszy preferował ale zawsze był to jakiś początek. Jęki i trzeszczenie łóżka wypełniło pokój na dobrą chwilę.

Aż w końcu jedno a potem drugie ciało kobiet zadrżały w fali finału i obie padły łapiąc oddech na pościel.
- To było ok na dobry początek. - Pirora stwierdziła po szybkim numerze w jej pokoju.

- Na dobry początek? Ojej to ciekawe co będzie dalej! Masz może jakąś obrożę? Bo się czuję taka naga i zdekompletowana! - lotrzyca o burgundowych włosach była tak samo naga i zdyszana jak szlachcianka o blond lokach. Ale sprawiała wrażenie, że chociaż z początku dała się zaskoczyć gospodyni i jej niecnym zamiarom wobec gościa to jednak odnalazła się w tym chaotycznym żywiole żądz i zmysłów. Gdzie ból i poniżenie przeplatały się z przyjemnością i dominacją. Wyglądało jakby Burgund była stworzona do takich zabaw i wręcz je uwielbiała. Przez co momentami ta sztuka miłości jaką przerabiały okazywała się bardzo brutalna i momentami przypominała walkę lub dominację nad zwyciężonym przeciwnikiem.

- Jej! Zobacz co mi zrobiłaś! - Burgund uniosla głowę aby spojrzeć na swoją goliznę. A na niej widać było świeże zadrapania, ślady zębów i paznokci oraz zaczerwienia jakie jutro mogły przerobić się w siniaki. Na jędrnych i ponętnych piersiach włamywaczki widać było czerwone ślady po paznokciach kochanki. Ale i ta dostrzegła podobne ślady na sobie. Pytanie wiec wydawało się naturalne. Mało która kobieta nie miałaby pretensji za tak brutalne potraktowanie. A jednak w głosie i twarzy Burgund zaskoczenie i niedowierzanie walczyło o pierwszeństwo z podziwem i fascynacją.

- Taka z ciebie cicha woda, grzeczna panienka z dobrego domu a tu proszę! Masz diabła pod skóra! - lotrzyca roześmiała się wesoło po tym komentarzu dając znać, że taki zestaw cech uważa za atut a nie wadę. Na dowód tego przyciągnęła Pirore do siebie i na siebie obejmując ją w pasie i splatając dłonie gdzieś między krzyżem a pośladkami kochanki.

- A to ci będziemy robić dalej? Noc jeszcze młoda. - zamruczała z zadowoleniem zaczynając pieszczotliwie głaskać pośladki szlachcianki.

- Jestem tym kim akurat zechce…- malarka skomentowała słowa złodziejki - ...to co tylko chcemy…- udzieliła jej też odpowiedzi zanim jej usta i dłonie zaczęły kolejna falę zabawy. Już bardziej spokojnym tempie.