- A powitać powitać. - Mag skinął głową i wyciągnął dłoń do cieśli. - Nazywam się Wolfgang, a to mój kompan, Arvid. - Przedstawił ich i nie tracąc więcej czasu, przeszedł do rzeczy.

- Przyszliśmy w takiej małej sprawie. Głupio gadać, ale nie mamy siekiery, a potrzeba nam jakiegoś porządnego narzędzia. Nie ma co się rozgadywać, razem z Agathą staramy się coś zrobić z tymi przeklętymi pszczołami i chyba nawet mamy plan. Chcieliśmy prosić o pożyczenie jakiejś na dzień czy dwa. Daje słowo imperialnego wojaka, że zwrócimy niebawem. - Zapewnił na koniec.

Arvid Fischer i Wolfgang van de Velde


Mężczyzna zadumał się przez chwilę potem otrząsnął się i pokiwał głową.
- Za mną. - Powiedział i machnął ręką w niezgrambnym zapraszający gescie. Dziewczynka za to złapała Arvida za rękę i pociągnęła by was pośpieszyć. Poprowadził was do budynku gdzie znajdowała się pracownia. w ogólnym rozgardiaszu desek, drewna, młotków, dłut heblownic i pił. Zaczął szukać i cicho kląć kiedy przesuwanie kolejnych desek nie przynosiło rezultatów.
- Tatooo, tu - Powiedziała w końcu jednoręka dziewczynka i podeszła do skrzynki w kącie pomieszczenia. Nie wyjeła narzędzi ale wskazała ręka na trzonki siekier.
- No tak - Mruknął ojciec Timma i podszedł do tego miejsca i wyciągnął dwie siekierki. Przeciągnął palcem po ostrzu, potaknął głową i podał wam je. - Powinny być dobre.

Agatha Knoblauch i Szemrzący Strumień

- Nie, - Powiedziała kapłanka, w swoim zmęczonym głosie pozbawionym emocji. - Wczoraj czuwałam u Horsów. Stan Emila się strasznie pogorszył, wiec jego żona zaprosiła mnie na czuwanie. Spędziliśmy całą noc na modłach do Rhyi.

Po opuszczeniu chaty kapłanki Agatha ujrzała elfa który właśnie przechodził koło karczmy. Rozglądał się uważnie po domostwach i ulicy. W końcu ją zauważył, ich wzrok spotkał się i elf skierował się w jej stronę.

Wolfgang przyjął siekierki, zważył jedną w reku i z uznaniem pokiwał głową.

- Nadadzą się idealnie. - Skinął cieśli i szybko się pożegnał. Z wielu względów nie chciał teraz i w tamtym miejscu wdawać się w dłuższe dyskusje ani z mężczyzną, ani z którakolwiek z jego córek. Nie chciał, żeby coś wydało ich zamiary.

Gestem reki ponaglił Arvida i żwawym krokiem ruszył w stronę domu Agathy. Nie lubił się spóźniać i nie chciał być tym na którego będzie musiała czekać reszta wyprawy.

Po krótkiej przebieżce dostrzegł zielarke i elfa idacych obok siebie. Wznosząc siekierke w triumfalnym geście, dał z daleka znać, że im się powiodło i podszedł bliżej.

- No, to my raczej gotowi. Ktoś poza wami już się zjawił? Można ruszać, czy jeszcze trza nam czekać?

Agatha


Zielarka postanowiła że nie będzie już wierzyć na słowo nawet kapłance Rhyi. Zaszła do domostwa gdzie rzekomo Gerwaina spędziła noc I?! Okazało się że mówiła prawdę. O ile mieszkańcy również nie współpracują z mrocznymi siłami przewodniczka wioski mówiła prawdę.
Co do staruszki Wirle nie było co potwierdzać. Nie przedstawiła żadnej historii którą ktoś mógł potwierdzić. Tak więc albo ją zobaczą dzisiaj z zwierzo ludźmi albo nie.

Wszyscy



Spotkanie miało miejsce w chatce Agathy. Elf, dwóch żołnierzy, ojciec Izabeli i garść mieszkańców wioski. Wśród nich można było rozpoznać parę znajomych twarzy jak: Uwe Kneiftell mąż właścicielki karczmy, Jörgen towarzysz barda z karczmy, sam Kondrad który po zachowaniu wygląda jakby on i Jörgen byli zestawem, było jeszcze trzech ludzi którzy wyglądali już bardziej na rolników ale byli to duże chłopy z siłą w rękach.
Na razie nikt nie wspominał ‘grupie uderzeniowej’ o siostrach Timma które spółkowały z zwierzo ludźmi. Jedynie że być może mutanty mieli popleczników których trzeba było zlikwidować. I byli to ludzie.

Przed zmierzchem cała grupa udała się do gaju gdzie Strumień pokazał gdzie ustawił miejsca na ogniska. Zaproponował rozmieszczenieu ludzi w mniejszych grupkach przy kazdym ognisku i zamaskowanie się by zwierzoludzie nie mogli ich od razu zauważyć.

Strumień, Agthata, Uwe byłi przy najdalszym ognisku. Arvid, Jorgen, Kondrad i jeden z mieszkańców przy kolejnym. Wolfgand, ojciec Izabeli i dwóch kolejnych mieszkańców przy trzecim.

Pozostało czekać i liczyć że zdrajczynie nie dowiedziały się o tej małej akcji i nie uprzedziły swoich “kochanków” w jakich plugawy sposób.

Wolfganga nieco zaskoczyła ilość zebranych miejscowych. Początkowo nie planował aż tak dużej grupy, ale z drugiej strony z pomiotami chaosu nie było żartów. Jak będą leżeć cicho w zasadzce to nie powinno mieć to aż takiego znaczenia.

Na wyprawe poza zdobytymi siekierami do przygotowania suchych gałęzi na ogniska i zdarciu kory brzozowej do rozpałki, zabrał dodatkowo worek z ubraniami pszczelarskimi. Zasadzka czy nie i tak będą musieli iść kolejnego ranka spalić ten przeklęty gaj gdzie gnieździły się wypaczone owady.

Gdy zbliżali się do polany, Wolfgang wyjaśnił wszystkim plan. Przygotują ogniska i zasadzą się na stwory. Kiedy i jeśli wejdą w zasadzkę elf widzący w ciemności rozpocznie atak z łuku, a oni wtedy podłożą ogień na przygotowane rozpałki i ruszą do ataku. Buchający ogień oświetli im pole walki i wspólnie z zaskoczenia wygubią wszelkie spaczenie z okolicy.

Dodatkowo wspomniał, że rano planują ruszyć podłożyć ogień w spaczonym gaju nieopodal i mogą potrzebować pomocy ze zbieraniem i niesieniem chrustu, jednak jeszcze nie wdawał się w szczegóły. Teraz musieli skupić się na zasadzce.

Noc nastała!

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie. Do czasu. Odgłos łamanych gałązek, przez ciężkie kroki. Dobrze że ludzie nie widzieli dobrze w ciemności, bo cześć pewnie po widoku sześciu mutantów z pewnością postradała by zmysły...a przynajmniej zepsuła całą zasadzkę krzycząc z przerażenia i uciekając.

Na szczęście Szemrzący Strumień nie był człowiekiem. Był opanowaną istotą o większym doświadczeniu i byle obraz szaleństwa nie wytrącił go z równowagi. Ale widział szare twarze ludzi, bali się. Tych odgłosów w ciemności. Słyszał ich przyspieszone oddechy, prawie czuł na języku smak zapachu ludzkiego strachu. Mógł jedynie liczyć że zwierzoludzie go nie wyczuli.

Było ich sześciu!
Dwóch zwierzoludzi o koziej “Urodzie” , ci byli wielcy. Uzbrojeni w wielkie improwizowane siekiery. Nadzy i owłosieni. Strumień nie umiał pojąć jak ktokolwiek może z własnej woli chcieć współżyć z czymś takim.
CZterech pozostałych to mutanci, ich ciała były zdeformowane w mniejszy lub większy sposób. Trzy palce u rąk, świńskie ryje, zdeformowane torsy ale nadal było im bliżej do ludzi. Ci mieli na sobie jakieś łachy ale z uwagi po co tu się zjawili pewnie te zaraz zniknął.
Byli uzbrojeni w krótkie mieczy, jeden miał widły.

Porozumiewali się w zniekształconym języku. Kozły nie mówiły tylko wydawały się z siebie pomruki i gardowe zwierzęce odgłosy. Elf ledwo usłyszał chichoty dochodzące z preciwnej strony polany.
A więc pojawiły się. Córki Gleye-ra, siostry Tima i Elsy. Rita i Helga. Niosły coś ze sobą. Znaczy jedna niosła. Im bliżej środka polany tym lepiej było widać zielonkawy lekki blask od czegoś. Figurki?

Wszyscy teraz widzieli kobiety w tym chorobliwym świetle, i kształty zwierzoludzi i mutantów. Agatha widziała że to Rita niosła coś co dawało światło, Helga za to przyspieszyła kroku i zaczęła ściągać z siebie koszulę nocną.