Jak powiedziała wieśniaczka, Krassenburg był o dzień drogi od miejsca najmniej groźnego napadu na dyliżans w historii Imperium czy nawet całego Starego Świata. Mniej więcej dzień drogi. Milczący zazwyczaj woźnica poganiał konie, by nadrobić czas stracony na tej przedziwnej przygodzie. Pod murami miasta pojawili się późnym popołudniem, i już na pierwszy rzut oka było widać dlaczego Krassenburg mógł rywalizować z Pfaffenbergiem o miano głównego ośrodka hrabstwa. Miasto zbudowano w zakolu rzeki Maarten, na dość łagodnym zboczu opadającym w kierunku południowym. Wokół Krassenburga widzieli sporo pól uprawnych i pastwisk, a gdzieś za nimi - gęsty las.

Do miasta wjechali wschodnią bramą, odprowadzeni wzrokiem przez strażników pełniących wartę. Przejeżdżali przez bogatszą dzielnicę, zatrzymując się w końcu na placu centralnym. Na jego środku stał imponujący posąg Sigmara Młotodzierżcy, a cały rynek otaczały piękne budynki, w tym ratusz, siedziba gildii rzemieślniczo-handlowej, a także zachęcająco wyglądająca gospoda “Młot Boży”. Po północnej stronie, za pierwszym rzędem kamienic, wznosiły się wieże świątynne.
Dopiero bliższe spojrzenie pokazywało, że Krassenburg czasy rozkwitu ma za sobą, a oni widzą jedynie ślady dawnej chwały. Budynki były brudne, tynk odpadał ze ścian, ulice były zanieczyszczone, a część kostek brukowych dawno zniknęła. Z kratek kanalizacyjnych buchał smród, a park miejski był zaniedbany i zarośnięty.
- Z dala od wszystkiego, na zniszczonej ziemi… - Wymsknęło się krasnoludowi nim wysiedli z powozu.
Przypomniała mu się bowiem śpiewana powieść, której nikomu nie powtarzał bo wątpił w swoje umiejętności śpiewacze. Smutna to była strofa, niebywale wręcz adekwatna. W myślach Garil doceniał mądrość opowieści, które zawsze niosą ze sobą naukę dla przyszłych pokoleń. Tym razem wniosek nasunął się sam, wraz z kolejnymi wersami.
- Miasto, które kocham. Nic tego nie zmieni. Znacie to? A, to najwyżej po kolacji. Wypada odpocząć i od rana brać się do roboty.
Hrabianka wyraźnie rozpromieniła się:
- Mości Garil raczyłby nas oboje uradzić pieśnią? Takiego szlachetnego gestu nie godzi się zostawić bez pozytywnych konsekwencji. Wielką mi przyjemność sprawicie przyjmując zaproszenie na kolację. Wuj mój zalecał zatrzymać się w tej gospodzie?
Gerhardt pokiwał głową. Choć hrabia nie przekazał żadnych konkretnych instrukcji co do noclegu, od swego ojca wiedział, że to najodpowiedniejsze miejsce do ugoszczenia hrabianki. Widząc jego minę Garil sapnął i wysiadł ciężko opadając na ziemię. Zrobił kilka kroków naprzód starając się nie wciągać nosem wiele zatęchłego powietrza. Rozejrzał się w poszukiwaniu obcych twarzy.
-Niby się tyle znamy, a nigdy tego nie słyszałem - Gerhardt uśmiechnął się do Garila i przeniósł uwagę na pannicę - Jak tylko się rozniesie kim jesteś, połowa kupców będzie chciała Cię ugościć, Pani, u siebie w domu. A druga połowa przynajmniej na obiad zaprosi. Za to wszyscy będą chcieli byś na wuja wpłynęła. Gospoda jest najlepszym wyjściem. A w takich w pobliżu rynku biorą więcej, ale za to można zostawić rzeczy i znaleźć je nienaruszone po powrocie - dodał.
Gerhardt nie był pewien, ale wyglądało jakby szlachcianka nagle urosła. W każdym razie pod koniec jego wypowiedzi energicznym ruchem uniosła się i zeszła z powozu nie czekając, aż ktoś poda jej rękę. Zaraz potem zmierzała już ku drzwiom gospody, przy których się nie zatrzymała. Ze środka usłyszeli tylko ciche, a jednak głośne chrząknięcie, po którym rozległy się odgłosy podeszw stukających o podłogę, taranowanych krzeseł i usłużnych głosów. Niemal równocześnie przez drzwi wyleciał jak pocisk z garłacza nieopierzony chłystek, który jednocześnie biegł i zamiatał czupryną ziemię od bitych pokłonów. Na jego widok Garil nie czekał dłużej i wpadł do gospody, ciekawy wywołanego zamieszania. Tymczasem Gerhardt i woźnica zajęli się dopilnowaniem, by bagaże trafiły do środka, koń do stajni, a powóz - do powozowni. Ktoś musiał zadbać także o przyziemne sprawy.
W środku karczmarz głównie się jąkał. Czy była to wyuczona postawa, czy rzeczywiście brak pewności, trudno było ocenić. Pergunda w każdym razie nie zajmowała sobie tym głowy. Udało jej się już zamówić w pięciu słowach posiłek i nocleg.
- … i dobre wino, ale z przedostatnich zbiorów. Żadnych ekstrawagancji. Panowie zamówią alkohol osobno - kiwnęła krótko głową i ściągając rękawiczki spojrzała na jeden z wygodnie ulokowanych stolików. Do tego lekko wciągnęła powietrze nosem, co zapewne w tajemnym języku szlachecko-karczmarnym oznaczało: wytrzyj porządnie ten blat, bo właśnie tam zamierzam usiąść. W każdym razie to właśnie zrobił karczmarz dokładając w gratisie kolejny ukłon.
- Ta..ak, p.. ppani. - Chyba rzeczywiście się jąkał, ale po chwili zaczął mówić trochę płynniej. - Witamy w naszych skromnych progach, Sigmar niech wam błogosławi. Wino i strawa zaraz trafi na stół, żona szykuje już pokoje. Proszę nas wołać, jeśli będzie pani czegokolwiek potrzebować.

Szlachcianka usiadła z Garilem do błyskawicznie przygotowanego stołu. Wkrótce do stolika dołączył Gerhardt oraz ich woźnica. Kolacja mijała na zdawkowych rozmowach okraszonych kwiecistymi komentarzami panienki Pergundy. Niemal wszystkie dotyczyły planów na nadchodzący dzień. Garil schował nieco sera i chleba ze stołu do sakwy, a czując na sobie oczy pozostałych wytłumaczył się.
- Wyjdę jutro wcześnie to szybko wrócę. Zostawię wiadomość karczmarzowi w razie potrzeby. Okaże się wtedy, czy można tu komu ufać.
Hrabianka uważała natomiast, że powinni się niezwłocznie udać do źródła, z którego dowiedzieli się o całym problemie. Niestety nie była w stanie przypomnieć kto to był. Najwyraźniej nikt ważny, bo nie poznała jego nazwiska. A może to wuj nie chciał jej zdradzić nazwiska, wychodząc z założenia, że nie powinno jej ono w najmniejszym stopniu interesować. Nie była też przekonana, czy nie powinni wpaść z wizytą do każdego radnego, aby poznać ich punkt widzenia oraz się przedstawić. Potem pomyślała o służbach porządkowych, kapłanach, gildiach oraz przedstawicielach wojska. W końcu podrapała się po wnętrzu dłoni i spojrzała na Gerhardta.
- Czy może będziemy tą sprawę rozwiązywać od dołu, rozmawiając ze zwykłymi ludźmi i szukając poszlak? Zwykle w takich sytuacjach wysoko postawieni ludzie coś knują i spiskują przeciwko tym, którzy chcą sprawę rozwiązać - to było z pewnością pytanie w jego stronę.
- Mam listy dla rodaków, panienko szlachetna - odparł krasnolud, nim Gerhardt zdążył odpowiedzieć.
- Zobowiązałem się je przekazać, obiecuję wrócić nim rozpoczniemy śledztwo - dokończył.
Przez chwilę jedli w ciszy, co było niezupełnie zaskakujące. Pojawienie się wysoko urodzonej osoby nie było w okolicy częstą okolicznością. Wokół ich stolika nie krzątały się żadne obce osoby, a ci goście, którzy dopijali swoje napoje dokończyli je i wyszli z karczmy, nie zamówiwszy następnych. Zapowiadał się spokojny wieczór we własnym towarzystwie.
Pergunda nie musiała dopominać się o opowieść. Garil darzył bajania niespotykaną uwagą, dokładnie je zapamiętywał i marzył, że gdy to on będzie opowiadał zgromadzeni wkoło słuchacze nie będą mogli oderwać od niego uwagi. Zdarzało się już, że opowiadał swoim rówieśnikom, młodszym krasnoludom lub ludziom spotykanym przy okazji prowadzonych targów. Nigdy dotąd nie snuł historii dla kobiety, niezależnie od jej klasy społecznej.
- Gdy wjechaliśmy do Krassenburga przypomniała mi się historia, ongiś zasłyszana od portowego tragarza, co z miastem swojego urodzenia wielce się czuł związany - zaczął i wyprostował się, by nabrać pełny oddech.
- A szło to tak: daleko na północy, gdzie ani panienka, ani Gerhardt, ani nawet Hans nie chciałby mieszkać, bo ciągle tylko pada deszcz tam lub wiatr wieje - oczywiście poza zimą, wiosną i jesienią, w które pada i wieje jednocześnie - tam, gdzie rzeka brudna od pyłu z huty i nieczystości z rynsztoka do morza uchodzi; w miejscu, gdzie szczęścia szukać próżno i które daleko jest od wszystkiego, co cenne; w mieście na zniszczonej wojną ziemi urodzony został właśnie ów tragarz. Synem był, a jakże, tragarza i posługaczki w domu kupieckim. Wybrać oczywiście nie mógł miejsca urodzenia, ale miasto swoje kochał szczerze.
- O tym, jakim uczuciem i przywiązaniem darzył swoje miasto nie wiedział jednak od zawsze. W latach młodzieńczych marnował życie między pracą w porcie, a snem. Jak sam mówił, pił ze swoimi czasem tak długo i wiele, aż brzuch bolał go jeszcze tydzień później. Jednocześnie przyznał, że poznał tam właśnie najlepsze kobiety i choć nie mówił, co w nich tak bardzo go ujęło to zarzekał się, że właśnie z tego miasta, tylko z jego ukochanego miasta śmierć go zabierze, bo nigdzie indziej nie dane mu będzie zamknąć oczu na zawsze.
- Miał ów tragarz swoje miasto w sercu i pamięci tak mocno, że gdy je na głos wspominał każdy mógł poczuć na twarzy ten wiatr od morza i swąd pożaru, który kiedyś miasto strawił, a nieodbudowane budynki po dziś dzień dymem wonieją i czernią belek straszą. Nie zdziwił się jednak zakochany w swej ojczyźnie mężczyzna gdym mu rzekł, że brzmi to jakby jego miasto było przeklęte przez któregoś boga. Pokiwał wtedy twierdząco głową, bo i jego krajanie tak twierdzili. Po pożarze w mieście zostały martwe wyciągi i grób portu. Rodziły się tam dzieci skazane na brak pracy. Po wojnie ściągnęło tam więcej ludzi, co sprawiło jedynie tyle, że każdy każdemu człek stał się obcy. Sąsiedzi spoglądali sobie wzajem na ręce nie wiedząc, komu można wierzyć.
- W takim właśnie mieście i tylko w nim tragarz chciał mieć grób. Mówił o nim, że będzie to jego “ostatnia przystań” i pewien był, że takie jest właśnie jego przeznaczenie. Zawsze bowiem, gdy go podły los przepędzał z ukochanego miasta prędzej czy później doń wracał. Do swojego prawdziwego domu.

Pergunda w gospodzie

Pergunda de Beauchene-Otzlowe delektowała się winem, lepszej jakości niż się spodziewała, choć niższej niż tego oczekiwała, gdy wyczuła czyjś wzrok utkwiony w sobie. Uniosła wzrok, przy stolika stała wysoka, chuda kobieta o dość ostrych rysach twarzy i chłodnym spojrzeniu. Ubrana prosto, z włosami schowanymi pod czepcem i sporym symbolu Sigmara zawieszonym na szyi, skłoniła się sztywno.
- Jestem Berta Schwarz, pani, witam w Bożym Młocie. Mam nadzieję, że jedzenie smakuje? – Zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie, niż pytanie. Nie czekała zresztą na odpowiedź. – Panienka często tak podróżuje? Sama, bez mężczyzny u boku?
Szlachcianka spodziewała się różnych rzeczy w Krassenburgu, ale takiej bezpośredniości w ustach zwykłej mieszczanki nie.
Picie wina Pergunda uważała za swego rodzaju rytuał religijny. Coś w rodzaju czytania żywotów świętych, albo innych nabożnych historii. Jest jakaś treść, opowieść, zmysłowe bogactwo zawarte w przedmiocie. Wszystko to dzięki wysiłkowi jakiegoś innego człowieka, którego praca i doświadczenie dały światu coś dobrego. No może w tym wypadku dzieło pośledniej jakości. Jednocześnie delektowanie się smakiem otwierało człowieka, jego duszę na pozazmysłowe doznania. Pozwalało wejrzeć w siebie i istotę świata. Dotknąć niezniszczalnego, dotknąć tego czego nie imał się czas. I, co hrabianka uważała za oczywiste, najlepiej było to robić w towarzystwie. Wszak, czy i modły nie odbywają się w grupach? Gdy więc po kolejnym łyku usłyszała czyjś głos, pewna jej część doznała zadowolenia, że oto właśnie doszło do stworzenia nabożnej wspólnoty. Była to jednak niewielka część, pozostałe części były zdumione i niezadowolone. Pergunda przez dłuższą, naprawdę długą chwilę zastanawiała się, czy jest bardziej zdumiona, czy bardziej niezadowolona. Wpatrując się w kobietę próbowała dokonać jakieś oceny na podstawie posiadanej o sobie wiedzy, racjonalnych przesłanek oraz czegoś co jeden z myślicieli nazywał regułami psychiki. Wreszcie zapadł wyrok przypieczętowany kolejnym łykiem wina.
- Aaach tak - na jej twarzy zagościła mina osoby która właśnie sobie coś przypomniała - wuj mówił, że panią tutaj spotkam. Może zdecyduje się pani usiąść - zdanie zabrzmiało bardzo nijako. - Mam nadzieję, że jest pani w dobrym zdrowiu, a wysiłek jaki pani wykonuje Bogowie nagradzają po wielokroć. Przybyła tu pani sama, czy też mam się spodziewać jeszcze jakiegoś mężczyzny?
Z ostatniego pytania biła ciekawość. Ciekawość człowieka, który widząc rozkojarzonego przechodnia zastanawia się, czy ten wpakuje się zaraz w kałużę błota tuż pod jego nogami, czy jednak w ostatniej chwili zdarzy się cud. Pergunda nie liczyła na cud. Uśmiechnęła się i pociągnęła odrobinę z kieliszka.
- Poznaliście już mego męża, Pani. Przywitał was w naszych skromnych progach. - Wydawało się, że kobieta prawie w ogóle nie mruga, co sprawiało nienaturalne wrażenie. - Dziękuję, ze zdrowiem wszystko w porządku, Pan nasz, Sigmar, obdarza nas szczodrze swoimi łaskami. Czy mogę czymś jeszcze służyć szanownej pannie?
'Nie wtrącać się w życie hrabianek?' doradziłby sekretarz Pergundy, gdyby go miała. Sama kobieta nie miała jednak w zwyczaju udzielać rad ludziom z plebsu.
- Łaska Sigmara, to powód do dumy - kiwnęła głową szlachcianka przed kolejnym łykiem wina. - Czy jednak wszystkich w mieście dar ten spotyka? Dobiegły nas głosy, że niektórych dotknęły nieszczęścia. Nieszczęścia, które dotarły do uszu mojego dobrego wuja.
- To część naszego życia. Nie mnie oceniać wyroki boskie.
- O.. - Pergunda kiwnęła lekko głową - Nikomu z nas.
Karczmarka skłoniła się równie lekko w odpowiedzi.
- Fakt jest jednak faktem, - hrabianka przybrała bardziej rzeczowy ton - że zmartwienia tutejszych mieszkańców dotarły do uszu mego wuja. Skoro zaś tak, to nam zwykłym śmiertelnikom nie tylko o łaskę przychodzi prosić, ale i w swoje ręce wziąć sprawy tego świata, aby nas Sigmar o lenistwo nie podejrzewał. Co więc wiecie o tutejszych ludzkich zmartwieniach Pani Berto, którą Bóg szczodrze łaskami obdziela?
Jeśli kaczmarka miała podejrzenia, że była to jakaś forma niejasnego oskarżenia, to nie myliła się. Pergunda wyprostowała plecy i wlepiła oczy w kobietę. Kieliszek poszedł chwilowo w niepamięć.
- Mylicie mnie Pani z przekupką w dzień targowy. Ja nie opowiadam ploteczek, ani nie szerzę historii o czyimś życiu, szczęściu i nieszczęściu.
Rozmowa z karczmarką była ciekawym przeżyciem dla baronowej. Nie dawała się zbić z tropu i zdecydowanie brakowało jej czołobitności, którą aż w nadmiarze posiadał jej mąż.
- Myślicie, że mój wuj przejmuje się plotkami przekupek? A ja przyjechałam tutaj wysłuchiwać komu się krowa ocieliła, a komu pola obrodziły w tym roku? - Pergunda zrobiła zdziwioną minę.
- Nie wiem po co tu przyjechaliście, Pani. Pytacie mnie o nieszczęścia innych, a dla mnie to plotki. A teraz wybaczcie, jeśli pozwolicie, inni goście czekają na obsługę.
Pergunda zanotowała w pamięci imię i nazwisko dziwacznej karczmarki, bo wydało jej się że tak robią śledczy po czym wróciła do zastanawiania się czy w winie czuć jednak nutę jeżyn, czy też nie. Potem obmyła się i odświeżyła suknię, a następnie zagłębiła się w lekko skandalizującej lekturze obyczajowej "Przypadki kryminalne Altdorfu na faktach spisane przez Petera Fuchsa, ku przestrodze mieszkańcom miast dużych." Z lekturą na kolanach zasnęła, śniąc o samotnych błądzących we mgle dzieciach, które w smętny, drażniący sposób wołały do niej “mamo”.

Gerhardt przeszedł przez krassenburski rynek, mijając imponujący posąg Sigmara umieszczony na postumencie. Rzeźbiarzowi udało się oddać zarówno siłę, jak i boski majestat Młotodzierżcy. U podstawy pomnika ktoś umieścił kilka świec i wiązankę świeżych kwiatów. Choć niespecjalnie religijny, młodzieniec zatrzymał się na chwilę przy posągu. Kilka słów modlitwy nie mogło zaszkodzić, a poza tym rzeźba broniła się jako dzieło sztuki.
Ratusz znajdował się na pierzei przeciwległej do tej, skąd wyruszył. W środku nie było tłoczno, a nawet dość cicho i spokojnie, ale w końcu jeden z urzędników pojawił się w hallu skierował go do miejskiego skarbnika, imć Carolusa Huttena. Ten okazał się być sympatycznym staruszkiem o całkiem łysym czubku głowy i wianuszku siwych włosów poniżej. Wyciągnąwszy monokl z oczodołu, wskazał na krzesło przy swoim biurku.
- Pan Richter? Z Pfafffenbergu? Czyżby zdarzyły się jakieś nieścisłości w kwotach odprowadzanych w ramach podatków ziemnych? Handlowych może? W obu tych działkach mam nowych pomocników, błędu spodziewałbym się właśnie tu, choć staram się dokładnie sprawdzać ich rachunki.
- Gerhardt Richter - przedstawił się rządca Hrabiego. Ukłonił się przy tym nisko. Doceniał, że Carolus Hutten, choć sporo starszy od Gerhardta, to przywitał go bardzo miło - ten młodszy oczywiście - uśmiechnął się. Przysunął sobie zaproponowane mu krzesło i usiadł.
- Młodszy, tak, kojarzę waszego ojca, oczywiście. - Młodemu zarządcy wydawało się, że po twarzy rozmówcy przemknął grymas niezadowolenia, ale może to było tylko złudzenie wywołane grą cieni.
- Wręcz przeciwnie, Mistrzu Skarbniku. Dlatego zresztą tu jestem. Ojciec bardzo pozytywnie wypowiadał się na temat Waszej fachowości i rzetelności. Zawsze też powtarzał, że choć może Pan Hrabia z Radą Miejską nie zawsze się muszą lubić, to my, urzędnicy, którzy naszą pracą podtrzymujemy działanie Imperium musimy trzymać się razem. No, może innymi słowami - spojrzał na rozmówcę. Ten milczał jednak, czekając najwyraźniej na konkrety.
- Kilka lat temu miałem przyjemność rozwiać nieprzyjemne podejrzenia w pewnej sprawie i teraz jestem w podobnej misji. Ale wiadomo - może wyglądać to tak, że przyjeżdża obcy do miasta i zaczyna się rządzić… A przecież nie po to tu jestem. Dlatego przyszedłem nie tylko po informacje, ale i po radę. Burmistrza i Komendanta Straży znacie lepiej na pewno niż ja, wiecie lepiej jak z nimi rozmawiać, podpowiedzieć możecie. A co do informacji: w księgach suche liczby są, a Wy macie więcej wglądu. Potrzebuję wiedzy, czy komuś się nagle sytuacja poprawiła w niejasny sposób albo wręcz przeciwnie, pogorszyła? Może ktoś zaczął przeprowadzać dziwne transakcje? A że mam jeszcze na głowie szlachciankę… Jest jakieś miejsce gdzie będzie mogła się oddać rozrywce przy kartach z ryzykiem utraty jedynie gotówki, a nie cnoty? - zapytał tonem głosu dając do zrozumienia co sądzi o hazardzie.
Na razie nie prosił o dostęp do ksiąg. Hutten milczał przez chwilę, stukając cicho knykciami w blat biurka.
- Śledztwo jakoweś? Spraw finansowych dotyczące? Jeśli nie, to nie bardzo wiem, jak mogę wam pomóc, młody panie. Papiery, istotnie, powinniście pewnie pokazać komendantowi. Kapitan Victor Mehyem to człowiek pilnujący i stosujący się do przepisów prawa. Pokieruję was do strażnicy. - Urzędnik zadzwonił małym dzwoneczkiem, wzywając swojego asystenta. - Ah, zapomniałbym o miejscu do gry. Bert wyjaśni wam, jak dotrzeć do “Cegły i Kielni”.
- Za każdą sprawą stoi jakieś pragnienie. Pieniądze, władza, miłość… Ja się znam tylko na tym pierwszym, dlatego tego szukam. Jak mówiłem, zastanawiam się, czy komuś się nagle sytuacja poprawiła w niejasny sposób albo wręcz przeciwnie, pogorszyła? Może ktoś zaczął przeprowadzać dziwne transakcje? - powtórzył, niby to myśląc głośno - jeśli ktoś to wie, to tylko Wy, nikt inny pełnego obrazu nie ma.
- Powtórzę się, młody panie Richterze. - Wydawało się, że dobrotliwy uśmiech znikł z jego twarzy. - Jeśli wasze śledztwo nie dotyczy spraw finansowych, pomóc wam nie mogę. Mogę jedynie powiedzieć to, co sami w Pfaffenbergu dobrze wiecie, jeśli sprawdzacie kwoty przesyłane przez nasze miasto. Wszystkim tu powoli wiedzie się gorzej.
- Zazdroszczę pamięci - Gerhardt zanotował sobie informacje w kajecie - Macie rację też, że sugerujecie bym sprawdził te kwoty w księgach. Zabiorę się za to z samego rana - granie głupa to zabawa dla dwóch osób. Skoro tak to chce rozwiązać… Zobaczymy co z ksiąg zniknie do jutra.
- A tymczasem, za Waszą radą pójdę wpierw do kapitana. Za tę drugą również wdzięczny jestem. Szlachcianka zajmie się rozrywką, to nie będzie przeszkadzać - uśmiechnął się.
Przy odrobinie szczęścia wszyscy będą myśleć o Pergundzie jak o słodkiej idiotce, która nie uczestniczy w śledztwie i o ile będą się kryć przed Gerhardtem, to przy niej pozwolą sobie na więcej.
Miejska strażnica okazała się być połączona z niedużym garnizonem strażników dróg. Na podwórzu panował rwetes, patrol akurat wskakiwał na konie, gdy Richter podążał wzdłuż odrapanej ściany budynku. Widać było wśród nich poruszenie, ale śledczy nie wyłapał żadnych słów, które mogłyby zdradzić powód tego podniecenia.
Kapitan straży miejskiej, służbista, sprawdził dokładnie papiery.
- Dokumenty są jasne, macie uprawnienia do śledztwa w Krassenburgu, dostaniecie moją pomoc. Na długie rozmowy czasu jednak nie mam.

Widać było, że nie jest zadowolony z obecności innych śledczych na jego terenie, ale prawdę powiedziawszy, Gerhardt na jego miejscu także byłby niezadowolony.
- Też nie lubię, gdy ktoś sprawdza moją pracę. Prawdę powiedziawszy, zastanawiam się czemu kazano nam tu przyjechać. Przecież na pewno prowadzicie śledztwo w sprawie zaginionych dzieci?
- Oczywiście. - Meyhem przeciągnął palcami po jasnym, cienkim wąsiku. - Przyślę do was strażnika Bauera, który się tym zajmuje. Z jego raportów wynika, że nie znalazł konkretnego tropu.
“Skoro macie dokumenty, to działajcie” było mniej więcej tym czego się spodziewał Gerhardt.
- Skąd w ogóle wiecie o tej sprawie?
- Od samego Hrabiego! Ojciec zawezwał mnie przed jego oblicze, a Jaśnie Pan kazał mi się tym zająć. Nie tłumaczył, czemu i po co, a i ja nie pytałem - Gerhardt konsekwentnie grał idiotę. Odpowiedział przy tym dokładnie i zgodnie z prawdą na zadane pytanie, nie jego wina, że szef straży nie potrafił zadać go prawidłowo. Pożegnawszy się i podziękowawszy za okazaną pomoc wrócił do reszty - Pergunda chciałaby pewnie zajrzeć do jaskini hazardu dziś jeszcze.

Cegła i Kielnia, wydawałoby by się po nazwie, powinna być pięknie wymurowanym budynkiem. Nie była. No, może kiedyś tak, ale teraz, choć w nie najgorszym jeszcze stanie, chyliła się ku upadkowi, jak i całe miasto. Prowadził ją niejaki Knudsen, potężny chłop z północy, onegdaj murarz, a obecnie na skutek szczęśliwego mariażu i śmierci teściów właściciel karczmy.

Pergundzie spodobał się lokal. Lubiła bratać się czasem z pospólstwem, mogła poczuć wtedy dreszcz emocji. A tu gości zebrało się całkiem sporo, piwna piana ściekała z kufli, a przy kilku stolikach miejscowi rzucali kośćmi i mieszali talie kart. W kącie siedział nawet na zydelku grajek, brzdękający smętną nutę na strunach mandoliny, w oczekiwaniu na dźwięk monet wpadających do czapki leżącej przed nim na ziemi. Gerhardt i Garil rozepchnęli roześmianą i niezbyt trzeźwą grupkę blokującą przejście, by przebrana za mieszczkę hrabianka mogła spokojnie przejść w głąb sali.

Pergunda, jak większość ludzi szlacheckiego pochodzenia, wyznawała prostą zasadę, że trudniej jest tylko w górę drabiny społecznej. W dół nigdy. Praktycznie mówiąc, chłopka nie umiała zachować się jak hrabina, ale w drugą stronę to żaden problem. Wystarczyło się trochę postarać. Stanowczym krokiem wyszukała pusty stolik pod ścianą i zabrała się za obserwowanie grających. Pocierała przy tym ręce, zdradzając zniecierpliwienie tym, że jeszcze nie może grać.

- I co teraz? - Zapytał ją krasnolud, gdy usadził się na ławie naprzeciw kobiety.

Bawiący się miejscowi wyglądali jak w każdym innym mieście, w którym dotąd miał okazję przebywać i tylko świadomość obecności zakamuflowanej szlachcianki podnosiła mu nieco ciśnienie krwi. Grający zerkali w tym czasie na Pergundę, szepcząc do siebie i śmiejąc cicho. Hrabianka dobrze znała ten typ, wiedziała że nie potrzeba wiele czasu, aż rozpoczną się głośne komentarze o kobietach chcących zagrać w karty zamiast gotowania obiadu. Pergunda nie zamierzała jednak marnować wieczoru. Najpierw celowała w przeciętne stawki. Pocierając brudną ręką twarz spojrzała na krasnoluda. Jej technika komunikacji polegała na ograniczaniu zdań do podmiotu i orzeczenia. Ewentualnie jakiegoś niezbędnego dodatku.

- Jak to? Szukacie oszustów, pijecie i słuchacie plotek.

Potem machnęła ręką krzycząc krótko 'Trzy piwa' i ruszyła w kierunku obranego stolika.

- Co? Nigdy z babą nie graliście w karty, że się tak gapicie? - wyraźnie gotowa przyłączyć się do gry. Tą ordynarną odzywkę ćwiczyła wiele razy przed lustrem i w innych karczmach. Była z niej dumna, choć jej skuteczności nie umiała w żaden sposób ocenić. Zaczęła też odliczać od trzech w dół, w oczekiwaniu na…

- Do garów, babo, nie do kart!

Doczekała się, zarówno głupiego hasła, jak i obleśnego rechotu. Mężczyźni pod niektórymi względami nie różnili się od siebie, szlachta i plebs jednako. Ci po chwili zaczęli jednak szeptać między sobą, mrugać do siebie okiem, aż w końcu jeden z nich wziął krzesło ze stolika obok i ustawił je.

- Gramy w “trzy króle”. Jedna karta ślepa. Wejście za szylinga.

Pergunda spróbowała udać rechot. Było jej wszystko jedno, chciała grać, byle miała w miarę równe szanse. "Trzy króle" wydawały jej się w miarę uczciwie. Siadła, wysupłała szylinga i wlepila wzrok w rozdającego.

- Ci dwaj - powiedziała wskazując brodą na Garila z Gerhardtem - bardzo lubią, gdy gry są uczciwe.

Ci dwaj zajmowali się napojami, ani myśląc robić za kontrolę gier i zakładów. Oczywiście pozornie. Gerhardt boleśnie odczuwał na sumieniu obecność szlachcianki podczas tego wyjazdu i przeżywał troski związane z jej bezpieczeństwem. Garilowi udzielał się ten stan zupełnym mimochodem. Obserwując kobietę i jej sposób bycia krasnolud miał ochotę na więcej piwa. Zamówił drugie nim Gerhardt skończył jedno. Krytycznie spojrzał na swoje odzienie i stwierdził, że musi nadrabiać aparycją. Naśladując wybitnie niepiśmienne grupy społeczne z Pfaffenbergu zagadnął graczy.

- Jakby panienka przegrywała to ja mogie wjechać. Znaczy wejść. No.
Czuł się przy tym zażenowany, bowiem urągało mu własne, choć udawane, zachowanie.

Gracze przy stoliku popatrzyli najpierw na siebie, a potem w stronę baru. W końcu odezwał się ten, który przedstawiał zasady gry.

- Spokojnie, my tu przychodzim grać, a nie zwady szukać. Jak chcecie bitki, to idźcie gdzie indziej.

Krasnolud dla odmiany uprzejmie przepił do hazardzisty. Bez uśmiechu, zupełnie jak jego brat czynił wobec nieznajomych. Karty zostały pomieszane i rozdane, monety uderzyły o blat stołu, ale atmosfera przy grze nie była najlepsza. Kobieta nie zwracała jednak na to zbyt dużej uwagi. Dostała zaproszenie i mogła wziąć udział w grze. W końcu popatrzyła na twarze. Lubiła wiedzieć, co wyrażają jej konkurenci do puli na stole.

- Ooooch. Na Sigmara. Cóż za niedopatrzenie. - Uniosła rękę i wrzasnęła piskliwym głosem. - Piwo dla Panów przy stoliku! To lepsze! - a potem już ciszej - W podziękowaniu za zaproszenie. Lekko skinęła głową.

Piwo poprawiło nastroje przy stole. Po kilku rozdaniach okazało się, że dwóch miejscowych gra, bo lubi. Ci mogli wygrać tylko wtedy, gdy dopisało im szczęście. Trzeci mężczyzna, milczący do tej pory, znał się jednak na grze. Pergunda straciła kilka szylingów, ale wiedziała, że będzie w stanie odrobić te straty.

Niepewność wygranej, zapamiętywanie kart w obiegu, racjonalne planowanie zasobów obserwacja przeciwników oraz wyszukiwanie sztuki, nade wszystko zaś walka o zwycięstwo. Gdyby Pergunda urodziła się mężczyzną zapewne skończyłaby w szkole oficerskiej. Jednak w wyniku pewnego niedopatrzenia bogów zostawały jej poezja i karty. Nie uświadamiała sobie tego czekając na kolejne rozdanie. Może to i dobrze. Po co być nieszczęśliwym przez coś na co się nie ma wpływu. Jeśli gra miała stanowić ersatz wojny, to to byłaby mało istotna potyczka bez większego znaczenia strategicznego i bez większych emocji. Ubytek czy strata kilku szylingów nie sprawiała hrabiance żadnej różnicy. Udało jej się za to dowiedzieć czegoś o głównych siłach wroga i jego zamiarach. Śledztwo też mogło być częścią udawanej bitwy. Istotnie, w Krassenburgu w ostatnich miesiącach zaginęło kilkoro dzieci, a jedno nawet pochodzące z bogatej rodziny, choć rozmówca nie pamiętał niestety nazwiska. Ktoś ze stolika obok rzucił jednak obawą o zbliżającą się pełnię Mannslieba.