- Idź sam. - odpowiedział elfowi, zapatrzony gdzieś ponad dachy domostw. - Wrócę do gospody, poczekam na resztę kompanów. Wtedy wspólnie wybierzemy się do cesarskiego astrologa.

Szedł ulicami przyglądając się mijanym ludziom. Wykonywali swoje codzienne obowiązki, by zarobić na chleb dla siebie i dzieci. Przy straganach trwał ruch i gwar, umorusane dzieciaki wesoło biegały, strojąc miny i psocąc się handlarzom. Kupcy zachwalali towar, rzemieślnicy prezentowali swoje wyroby. Szarlatani wmawiali i przekonywali do zakupu amuletów, kolorowych specyfików i driakwi chroniących przed wszystkimi zarazami świata. Najbardziej zachwalali „poświęconą” bretońską wodę ze zdrojów Couronne. Nikt nie dostrzegał cieni zbierających się nad stołecznym miastem. Żyli powszednim dniem, w którym nie było czasu na zamartwianie się myślami o przyszłości.

Co czekało wyniosłą stolicę Imperium i jej mieszkańców?

Kres rozważaniom najemnika położył szyld, ze skrzydlatą świnią.. tfu.. knurem. Ee.. w zasadzie to samojedno - pomyślał rozbawiony i mimowolnie się uśmiechnął. Nabrał nagle ochoty, by wypić kufel tutejszego, mętnego piwa i odpędzić chmurne myśli. Po prostu zasmakować zwykłego dnia, którym tętniła altdorfska ulica. Nie przeczuwająca zbliżającej się burzy...

Na słowa Wolkena elf uśmiechnąłby się, gdyby tylko był w mniej poważnym nastroju. Planował wspomnieć mu o drugiej, osobistej wizycie u Celestiuma, gdyż to o czym chciał porozmawiać najlepiej było w cztery oczy z astrologiem. Tamten jakby sam odgadł jego myśli. Zatem wizyta pierwsza w pojedynkę, okazała się jeszcze lepszym rozwiązaniem.

- Wiesz, martwi mnie podejrzliwość brata Ottona wobec Celestiuma. Oby się mylił, inaczej i my możemy być przeklęci przykładając miecza w złej sprawie... Obym i ja się mylił. - dodał, gdy odeszli nieco od zagrody.

Normalverbraucher zwykł mylić się w swej intuicji zapewne rzadziej od przepowiedni cesarskiego wróża. Elf był niejednokrotnie naocznym świadkiem żywej wielkiej wiary i umiłowania praworządności w sercu i sumieniu małego wzrostem łowcy czarownic. Gdyby miał wybierać, w które ręce zawierzyć swoje życie, owiany aurą tajemniczości Celestium nie mógłby się z Ottonem równać. Żadnych dowodów jednak, ani osobistych powodów do wątpienia w intencje starego astronoma Marval nie miał. Kilka zleceń, które wykonał dla niego były zawsze słuszne i choć może również niewykluczenie polityczne, to zawsze trafnie antykultystyczne. Nie podejrzewał go o służbę prywacie, lecz przecież z każdym nowym zadaniem utwierdzał się w przekonaniu o dobrym interesie Imperium, a więc przecież przeciw Niszczycielskim Siłom Chaosu...

Zamiast wydawać opinię bez pokrycia, elf najchętniej samemu odwiedziłby Celestiuma w jego willi i bynajmniej oficjalnymi drzwiami. W gabinecie astronoma nie planowałby żadnej rewizji, czy przeszukiwania komnat. Ot tylko, aby zaczekać na jego powrót z pałacu. Gdyby jednak coś mu się w oczy samo rzuciło lub lewe ucho, a potwierdziło nieufność Ottona i rzuciło jakiś promień światła na cień, którym oblekali się jego towarzysze nabierając wody w usta, ilekroć padało imię Celestiuma, to jakże ułatwiłoby to Marvalowi rozeznanie. Wiedział jednak, że jest wykluczone. Opuszczać miasta nie planował, bo posiadłość uczonego oddalona była o kilka godzin podróży i na dodatek strzeżona przez oddział najemników. Znajomość kapitana niewiele by pomogła. No i zostawała kwestia podatków. Dopiero co zapłacił dwie korony za wjazd do stolicy. Wracać i ponownie płacić „jedną od nogi” nie kalkulowało się dla mizernego marvalowego trzosa.
Zostało próbować odwiedzić Celestiuma w pałacu lub na zaczekać na niego przy trakcie do Middenheim.
Na odchodne ze stajni zagadnął jeszcze do łowcy.

- Bracie Ottonie. Mówisz o tym oddziale najemnym w służbie Celestiuma, który właśnie wrócił z Nuln? Czy o jeszcze innym? Obecnie jestem w trakcie zlecenia z polecenia Celestiuma. Chciałbyś, abym miał na astrologa bliższe oko i ucho? Twoje szczere wątpliwości i otwarte podejrzenia wobec wróżą zastanawiają mnie i obyś się mylił w swych odczuciach... - dodał ostrożnie.

Wolken

Białowłosy nie był nawet zbyt mocno zdziwiony, gdy podniósł wzrok znad kufla piwa i zobaczył stojącego nad nim Andersa Caromanna. Dowódca najemników kręcił lekko głową.

- Mówił, że powinniście już być w Altdorfie. Jakbyście znów poszli do Białych Żagli, znalazłbym was szybciej. Nikolas powinien jutro wrócić do swojej pracowni, gdybyście chcieli się spotkać.

Marval

- O oddziale, który stacjonuje w tej posiadłości pod Altdorfem. Są wierni Celestiumowi, nie biorą udziału w wojskowych akcjach.

Łowca czarownic potarł oko grzbietem dłoni.

- Tak, elfie, bądź ostrożny przy astrologu, a jeśli zauważysz coś podejrzanego, cień chociażby, powiadom mnie.

* * *

Próba dostania się do pałacowego skrzydła przeznaczonego dla rodziny cesarskiej i najbliższych im osób skończyła się tak jak się spodziewał. Gwardziści stanowczo zagrodzili mu drogę i przyjrzeli się uważnie. Uzbrojony elf nie wyglądał na przeciętnego gościa w takim miejscu. Marval zdawał sobie z tego sprawę.

- Bez zaproszenia nie można. Mistrz Celestium nie uprzedzał o planowanych wizytach.

Konrad, Peter

Świątynna biblioteka stała otworem dla wszystkich wiernych. No, może nie wszystkich, ale tych, którzy wiedzieli jak się zachować.

- Datki na potrzeby kościoła mile widziane. – Brat bibliotekarz wskazał dłonią na koszyczek umieszczony na wąskim, drewnianym postumencie. – Dziękuję, oby Sigmar wynagrodził was wiedzą, której poszukujecie.

Podzielili się zadaniami. Szlachcic, który co prawda odebrał należne jego pozycji nauki i czytać potrafił, nie miał wiele wspólnego z poszukiwaniem informacji w starych księgach. Starał się jak mógł, ale nie znalazł żadnego zapisu dotyczącego proroctwa. Jedynym jego sukcesem był fragment „Xięgi imion męskich”, mówiący o tym, że Goteleib to archaiczna wersja popularnego obecnie imienia Gottlieb.

Hochmeister skupił się natomiast na sprawdzaniu motywu wieży. Gdzieś z tyłu czaszki kołatała mu się myśl, że powinien tę wieżę z czymś skojarzyć, jakby ktoś, gdzieś, kiedyś mówił mu o niej. Po dłuższym czasie, wertując stare opracowanie Krebsa-Stachera o kultach zakazanych, rzucił mu się w oczy rysunek takiej budowli. Nie przypominała zbytnio tej z ich snów, ale cóż, była to wieża.

„A w wieży tej, łączącej różne wymiary, zamieszkuje Malal”

Kapłan od razu przypomniał sobie wykłady ojca Carolusa, ledwo poruszającego się dziadygi, który na dowolną wzmiankę o Chaosie zapalał się i gotów był biec po swój młot. Malal miał być jednak dawno zapomnianym bogiem, którego wyznawcy dawno już zniknęli z powierzchni ziemi.

* * *

Wieczorem, w Skrzydlatym Knurze, gdy już zeszli razem na wieczorny posiłek, podszedł do nich wyraźnie zaaferowany właściciel przybytku, Gunther. Przed boczną alkową stało dwóch halabardzistów w mundurach cesarskiej gwardii z bufiastymi rękawami i wypolerowanymi do granic możliwości napierśnikami i hełmami. Wiedzieli, że chodzi o nich, nim karczmarz zdążył cokolwiek powiedzieć.

- Macie gościa. Radzę się pośpieszyć. – Karczmarz prawie się jąkał z przejęcia. - To ważna persona, pan Weinerschlosse.

Gwardziści bez zwłoki przepuścili ich, a jeden z nich uniósł ciężką zasłonę. W środku, za stołem siedział bogato ubrano mężczyzna w sile wieku, z modnie przyciętym wąskim wąsikiem. Widząc ich, wygonił siedzącą mu na kolanach barmankę.

- Siadać, kto chce. – Sięgnął po kielich wina i uprzedził pytania. – Kim ja jestem, to nieważne. Ale kim są panowie przed alkową, możecie się domyślić. Macie parę dni na znalezienie tylu informacji o Nikolasie Celestiumie, ile się da. Nie przyszedłem was prosić ani wynajmować, tylko informować.

Mówił z typową dla wysokich sfer butą.

- Waszym pracodawcą jest Luitpold Schleswig-Holstein, syn cesarza Karla Franza I i jego następca, a wkrótce cesarz i wasz władca. Z alkowy możecie dziś korzystać, wynająłem ją na cały wieczór.

Nawet widok Caromanna nie zepsuł mu humoru. Spojrzał znad kufla piwa na zaufanego zarządcę posiadłości astrologa.

- Ano, zmieniliśmy zwyczaje, nudno bywać w tych samych miejscach... - odrzekł bladolicy. - Mistrza Celestiuma rychło odwiedzimy, ale słyszałem, że ponoć ostatnio mocno zajęty śledzeniem koniunkcji i stawianiem horoskopów... - pozwolił sobie na uszczypliwość.
- Fatygowałeś się niepotrzebnie, pamiętam żem obiecał sprowadzić kompanię i sam ciekaw jestem, jakież to nowiny objawi nam cesarski gwiaździarz.

Jeśli w ogóle cokolwiek- dodał już w myślach, bo wątpliwości żywione wobec tej osoby, do końca go nie opuściły...

***

Wolken, kiedy tylko zobaczył gwardzistów spiętych jak przyciasny gorset, wiedział, że coś się święci. Całkiem udany dzień został popsuty przez wizytę barwnego szlachciury. Pasował jak ulał do nazwy gospody, zwłaszcza kiedy potraktował ich jak przydatnych, lichych pachołków, sam nie zdradzając ni krzty obycia. Łajdak - pomyślał Ostlandczyk - Dobrze urodzony łajdak... i choć blade oblicze nie zdradzało poruszenia, to w środku zagotował się jak ceber postawiony nad ogniem. Ranga przybysza jednak przygasiła gorącą krew wojownika. Gdyby w tej sytuacji nie poskromił emocji i spłazował aroganckiego gościa, niechybnie powędrowałby na szafot. I możliwe, że nie on jeden...

Niechętnie wysłuchał zadufańca i dość szybko pojął, że znowu ktoś każe tańczyć im wedle swojej zachcianki. Ktoś tkał intrygę, by wzmocnić swoją pozycję i pogrążyć przeciwnika.

Kiedy zarozumiały bufon wreszcie opuścił alkowę, natychmiast zrobiło się luźniej i przyjemniej, choć nadal szczyptę nerwowo. Albinos podzielił się na głos swoimi odczuciami.

- No to postawił nas ów jegomość z frasunkiem. Oczywistym dla mnie jest, że ktoś chce podle oczernić Celestiuma i zyskać w oczach następcy tronu. A że wokół astrologa różne plotki krążą, wystarczy je nieco podsycić i problem z głowy. Niestety nie dla nas... - mruknął wymownie.

- Ja tam szpiclować dla szlachty nie zamierzam. - dokończył zdecydowanie, wodząc wzrokiem po twarzach kompanów i notując reakcje.
- Zresztą, co nowego prócz plotek można się wywiedzieć? Już kiedyś próbowałem zasięgnąć języka. Wokół wróża jest więcej domysłów i pogłosek, niż potwierdzonych wieści. Cała sprawa pachnie spiskiem i dworskimi porachunkami, w której po odegraniu wątpliwej roli będziemy i tak na straconej pozycji.

Wolken widocznie rozeźlony i markotny sięgnął po kufel piwa.

Poszukiwania niewiele przyniosły, bowiem o wieży niewiele się dowiedzieli, za to usłyszeli imię lokatora tejże wieży. Co prawda o Malalu Konrad nigdy nie słyszał, ale skoro Peterowi coś to mówiło...

- Może by poszukać czegoś o tym ponurym bóstwie i jego wyznawcach? - zaproponował Konrad. - A nuż jacyś przetrwali. Warto by się dowiedzieć czegoś o ich obyczajach.

* * *

W karczmie nie zaznali spokoju, bo przyplątał się jakiś bufon, mający o sobie zbyt wysokie, a o nich zbyt niskie mniemanie. Niestety bufon miał nie tylko wysokie mniemanie o sobie, ale i poparcie naprawdę wysoko postawionych osób i nie można było kopnąć go w zadek bez niebezpodstawnej obawy o spore i niemiłe konsekwencje.
Jak sobie imć Weinerschlosse wyobrażał zbieranie tych informacji, tego Konrad nie wiedział, ale wolał zrobić dobrą minę do złej gry.

- Jesteśmy zaszczyceni - skłamał, czego buc z pewnością nie zauważył.

* * *

- Jeśli Celestium nie jest głupi - powiedział, gdy za szlachetnie urodzonym zamknęły się drzwi - to aż za dobrze wie o tym, co szykuje mu Luitpold i jego otoczenie. O tej wizycie też się dowie dziś lub jutro. Może warto by z nim szczerze porozmawiać?