Carsten dawno nie odczuwał takiej fali niepokoju. Wilgoć strachu pełzała po karku, ślizgała się po plecach, niczym dotyk zimnej gadziej łuski. Wszechobecna jak otoczenie przesycone lepką mgłą. Nawet bliskość współtowarzyszy i Amazonek nie uspokajała ochroniarza. Czym innym było mierzyć się z namacalnym wrogiem, jak gigantyczny pająk, wąż czy jaszczur. Czym innym pozostawiać jego wcielenie w sferze domysłów.
W pierwszym przypadku łatwiej było opanować nerwy i stawić czoła przeciwnikowi. W drugim zaś złowroga tajemnica paraliżowała zmysły, a niemożność oceny zagrożenia sprawiała, że umysł męczył oplot niepewności gorszy od uścisku węża. Do tego wzbierająca obawa, co też za istoty czyhają lub błąkają się pośród zawiesiny białych oparów? Mimo że nie było czuć wiatru, mgła płynęła miękko, w ciszy, odsłaniając znienacka kolejne fałdy mroku, koszmarne drzewa, którym wyobraźnia nadawała kształty potworów, kępy krzewin, łęgi i inne pozornie zwykłe detale trzęsawisk, lecz zatopione w złowrogiej poświacie.

Eisen zastygł jak cała reszta śmiałków, kiedy zauważyli niezwykłe zjawisko. Za nic w świecie nie chciałby teraz opuścić wąskiej łodzi, która zdała mu się nagle ostoją i bastionem, jak burty galeonu, chroniące przed naporem fali pełnej obcej grozy. Czuł, że ma przeciw sobie podstępnego przeciwnika, przebiegłą istotę wysysającą siły i wciągającą w śmiertelną w pułapkę. Przez te emocje zatracił rachubę czasu i tylko przyspieszone bicie serca stało się fałszywą miarą jego upływu. Trzymał pysk Bastarda, by ten skomleniem, piskiem lub szczekaniem nie zdradził ich obecności. Ochroniarz trwał tak zawieszony w upiornej scenerii, aż do chwili kiedy nieprzyjemnie drażniące uczucie znikło, rozwiawszy się niczym widmowa mara wchłonięta przez biel mlecznego oparu.

Pokonał otępienie i zachowywał czujność, wiedząc iż to jeszcze nie koniec przeprawy. Nawiedzone tereny dowiodły, że ich legenda nie była przesadzona. Źródło chaotycznego zła pulsowało, wywołując niemiły dreszcz na myśl o nieuchronności powrotnej drogi…

Kiedy łodzie niespodziewanie dotarły do płycizn, Sylvańczyk poczuł się jak rozbitek po morskiej tułaczce. Nie dał się jednak ponieść euforii, wzmógł czujność i nakazał marynarzom spokój. Nie mogli zdradzić swojej obecności, bowiem zwodnicze echo nocy niosło wszelkie odgłosy dalej, niż by sobie tego życzyli.

- Łodzie zakryjcie wśród trzcin! – polecił. – Większa część załóg zostanie na miejscu, oszczędzajcie siły, będą potrzebne do powrotnej przeprawy, poza tym mniejsza grupa to mniejsze ryzyko wykrycia. Nie jesteśmy aż tak wprawni w podchodach jak dzikuski.- wyjaśnił. – Rankiem powinniśmy mieć idealny widok na piramidę.

- Naszkicujesz to, co ci wskażę. – rzekł do mężczyzny biegłego w kreśleniu węglem i kartografii. – Szczegóły, które mogą umknąć zawodnej pamięci… - mimowolnie spojrzał w stronę kaleki, jakby sobie o nim przypomniał. – Alonso! Idziesz ze mną i Zoi, Pora zliczyć tę gadzie plemię i ujrzeć na własne oczy, gdzie bytują.

– Panno Schwartz... – popatrzył na kobietę, która też nosiła widoczny ślad zmęczenia i chyba była bardziej blada, niż zwykle. – Zechce nam pani towarzyszyć? Czy dotychczasowe wrażenia z przeprawy ostudziły pani zapał? – dodał lekko kąśliwie.

Plan jaki jawił się w głowie Carstena zakładał współpracę z Amazonkami, aby zyskać doskonały przyczółek do zwiadu. Później naszkicować piramidę, policzyć siły jaszczurów i zanotować ważkie kwestie, jak choćby zwyczaje wroga. Na koniec przyjrzeć się terenowi wokół budowli, którego rozpoznanie może okazać się przydatne w prowadzeniu zmagań i przygotowaniach do bitwy. Chętnie posłuchałby też rad Alonso, wynikających z jego doświadczeń.
Pozostawało jedynie wykonać te zamierzenia i myśli przekuć w czyny…

Bertrand był póki co zadowolony z rozwoju wypadków. Wydawało się, że element zaskoczenia wciąż był po ich stronie. A dzięki temu, że nie był ostatni na szczycie wzgórza to mógł chwilę odsapnąć, przedzieranie się przez ten teren nie było łatwe, jakiś kolec zrobił mu nawet dziurę w koszuli, na szczęście niewielką. Zastanawiał się jak teraz rozplanować atak, z tego rodzaju wrogiem nigdy nie miał do czynienia. Ale starał się nie okazywać niepewności ani wahania.

- Dobrze nam poszło, gratulacje. Dotarliśmy tu wszyscy i nie zaalarmowaliśmy przeciwnika. - zwrócił się z pochwałą do zgromadzonych dowódców oddziałów.

- Teraz trzeba sprawnie zaatakować te gadziny. Problem jest, że dobrze w ciemności nie będziemy ich widzieć. Może nasze wsparcia z obozu przygotowało by pochodnie.
Proponuje by elfi włócznicy i tarczowniczki poszły przodem od skraju lasu z dwóch stron, żeby wroga okrążyć. Za nimi pójdą ludzie z obozu z pochodniami, żebyśmy coś widzieli. Jak zobaczą gniazda Terradonów, mogą tam rzucić parę pochodni żeby je wystraszyć. W ostatniej linii pójdą kusznicy żeby ostrzeliwać te gady co będą próbowały odlatywać. Po walce zobaczymy czy jakieś jaja zostały.

Rozejrzał się po twarzach pozostałych, na końcu przenosząc spojrzenie na Maanenę.

- Co sądzicie o tym planie? Nigdy nie walczyłem z tymi jaszczurami, wy lepiej je znacie. -Zdecydował się, że lepiej wysłuchać opinii dowódczyni Amazonek, w końcu to była jej kraina.

- Maanena uważa, że z tym ogniem to nie jest dobry pomysł. - przetłumaczyła sprawnie Majo - Po pierwsze, musielibyśmy rozpalić ognisko, a to trochę potrwa i może zaalarmować wroga, a potem z pochodniami będziemy widoczni, co sprawi że możemy stracić przewagę zaskoczenia.

Bretoński szlachcic zmarszczył brwi, zastanawiając się czy posłuchać sugestii. Stwierdził, że może te wojowniczki wiedzą co mówią i nie ma co pokazywać wyższości ignorując je.
- Dobrze, to spróbujmy bez ognia. W takim razie pospólstwo obozowe będzie osłaniać kuszników.

Znowu przyszło mu docenić kunszt i zdolności Amazonek, tym razem kiedy wprawnie poruszały się nocnym pochodem z dala od wioski, za nic mając sobie bliskość zastępów wroga. Wydawało się niemożliwie, aby dotarli tutaj niepostrzeżenie bez ich wsparcia. Carsten był rad, że mają takiego sojusznika i wierzył, że żadne niesnaski nie zerwą tego sprzymierzenia, przynajmniej do czasu opuszczenia niegościnnych terenów. Kryjówka na drzewie mimo niewygód była bardzo sprytnie przemyślana. Minimalizowała ryzyko zaskoczenia przez przeciwnika i przez dzikie zwierzęta, jak się zdążył zorientować, często prowadzące nocny tryb życia. Co prawda gałęzie boleśnie drapały plecy, twarde konary nie pozwalały wygodnie ułożyć się i zdrzemnąć, bez ryzyka upadku. Trwali więc na posterunku lekko otępiali, zabijając czas cichymi rozmowami, łamiąc rutynę zmianami w punkcie obserwacyjnym. W małym szałasie odpoczywała Schwartz, ale mimo że ochroniarz wysilał słuch, nie dochodziły do niego żadne miarowe odgłosy chrapania. Kobieta musiała pogrążyć się w medytacji, albo spała snem lekkim, nie zdradzającym nawet jego oznak.

- Co będziesz porabiać, kiedy to się skończy? – zapytał Zoję, wiedziony jakąś niewytłumaczalną potrzebą rozmowy. – Nadal pozostaniesz wierna swemu kapitanowi? Czy samodzielnie wyznaczysz sobie nowy kurs?

Małomówny zazwyczaj Sylwańczyk czasem zaskakiwał współtowarzyszy, choć sam nie był zwykle wylewny w swoich wypowiedziach, chroniąc się często za pawężą tajemnicy. Tutaj jednak okoliczności wpłynęły na pewną otwartość. We mgle majaczyły kontury budowli, które dopiero za kilka godzin miały odkryć przed nimi cząstkę swych sekretów.

***

Nie było wiele przesady w słowach Glebovej. Okazałość budowli zadziwiła i staroświatowca. Co innego oglądać zamki, twierdze czy górskie warownie, z których widokiem człowiek był oswojony. Tutaj zaś kształt, monumentalizm i otoczenie wpływały na ciekawość połączoną z niemą obawą. Poczuł się jakby sięgał po pradawne tajemnice, które nagle objawiały się przed oczami. Widok piramidy przyćmił wszystko to, co Eisen widział w swoim życiu, a widział przecież nie tak wcale mało…

- I cały taki ogrom tylko po to, kogoś pochować we wnętrzu? – nie dowierzał, że rolą budowli był tylko grobowiec, czy nawet świątynia. – Bo przecież nie mieszkają w środku, prawda? – nie skierował swego pytania bezpośrednio ani do Vivian, ani do Medy tylko zawiesił bezosobowo, wpatrując w imponujące sacrum wyrastające w sercu dżungli.

- Kręcą się, niczym przekupnie w dzień targu… - skomentował zachowanie jaszczurów. – Nie usiedzą w miejscu. Trudno ich zliczyć… - mruknął niezadowolony. – Może przeniesiemy się do jeszcze innego gniazda?

- Z tych piramid jest jedno wyjście czy kilka? – zapytał ciekaw, czy jaszczury mogą zaatakować z każdego czworoboku.
Bardzo utrudniłoby to walkę, chyba że jaszczurowaci przyjęliby otwartą bitwę w co, słysząc o sprycie inteligentnych gadzin, nie bardzo wierzył.

- Ziemia wygląda na nieźle ubitą, nie widzę błota, mimo obfitych opadów? – był ciekaw opinii Amazonki w tej ważnej jego zdaniem kwestii.

Równocześnie przyglądał się uzbrojeniu tutejszych i ekwipunkowi z naciskiem na ochronę ciał. Jako powinowaci gadów mieli pewnie twardą łuskę mogącą służyć jako pancerz. Na uwagę Pigmeja o trofeach odrzekł cierpko i ostrzegawczo.

- Jaszczury też z pewnością lubują się w nietypowych zdobyczach, uważaj Togo, bo sam możesz stać się cennym i pożądanym łupem. I nawet twój zaraźliwy śmiech może ich nie zjednać…
Przeczuwał, że dzikus raczej nie przejmie się tymi słowami i okazało się wnet, że miał rację, słysząc chichot karła.

To, co do tej pory ujrzał ochroniarz, nie napawało go dobrym nastrojem, a wręcz przeciwnie. Nie dał tego po sobie poznać, lecz głęboko w sercu miał przeświadczenie, że walka tutaj będzie niezwykle zacięta i będzie kosztować wiele żywotów. Pozornie chaotyczni mieszkańcy, na pewno potrafili się zorganizować. Ich siły, mimo że o niejasnej liczebności kazały przypuszczać, że mogą stanowić równowartość żołnierzy z wyprawy. Jednakże przed nimi była jeszcze męcząca wędrówka, a wróg mógł się spokojnie przygotować na ich nadejście. Carsten złowił wzrokiem oczy Zoi, szukając w nich potwierdzenia swoich spostrzeżeń.

W przeciwieństwie do kobiety nie był żołnierzem, ani awanturnikiem, to nie była jego bitwa. Nic go tutaj nie nęciło, nawet legendarne złoto… Nagle dotarło do niego, że nie chciałby zapłacić najwyższej ceny, umierając u stóp tej budzącej grozę piramidy, świadectwa pradawnego okrucieństwa, wiary…

I nieprzeliczonych ofiar...

Kiedy wzeszło słońce Bertrand z mieszaniną satysfakcji i fascynacji obserwował rozwalone wokół truchła bestii. Było to coś zupełnie nieporównywalnego z polowaniami na dziki czy jelenie w których brał udział w Starym Świecie. Zauważył, że jeden z tych wielkich ptako-gadów poruszył się nieco, więc wyciągnął rapier i przebił nim podrygujący łeb. Następnie upewniwszy się, że ma do czynienia z martwym już truchłem wytarł ostrze z krwi. Jego udział w walce nie był zbyt duży, jako dowódca został nieco z tyłu by wydawać rozkazy zważywszy na ograniczoną widoczność. Choć udało mu się zastrzelić jedną z bestii swoim pistoletem, kiedy te zaczęły odlatywać w panice. Uznał, że misja niewątpliwie zakończyła się sukcesem, poważnie osłabili przeciwnika, a ich straty były do zaakceptowania.


W końcu wrócił do swoich ludzi, którzy próbowali zrobić jakieś prowizoryczne nosze dla rannych.

- Niestety szefie, Pierre jednak nie przeżył po tym jak jeden z tych przerośniętych kurczaków na niego spadł - westchnął Emilio, jego zastępca.
- Szkoda, a tak biedak chciał spróbować kuchni Amazonek - westchnął z żalem. Będzie im wszystkim brakować Pierra i jego kulinarnych upodobań, gotował najlepiej ze wszystkich w oddziale... przynajmniej mieli jeszcze niziołkę Esmaraldę, wierną służkę Isabelli.

- Poza tym Jean skręcił nogę i będziemy musieli go nieść na noszach. A staremu Thomasowi jeden z tych przerośniętych kurczaków poharatał ramię - Emilio kontynuował sprawozdanie w tym swoim nieco krotochwilnym stylu który niegdyś go drażnił ale teraz już zdążył do niego przywyknąć.

- No i znaleźliśmy trochę jaj w gniazdach, robimy z nich jajecznicę szefie na cześć Pierra?

Bretoński szlachic zgromił rozmówcę wzrokiem.
- Nie, pomyśl jaką wartość mogą mieć jaja tych Terradonów jak wrócimy do cywilizcji! - podniósł głos tak by pozostali żołnierze go słyszeli. Ostatnio często starał przypominać sobie jak w takich sytuacjach zachowywał się jego ojciec, który zawsze miał posłuch. Niestety, w tych kwestiach więcej czasu poświęcał na kształcenie najstarszego syna a Bertrand wolał ćwiczyć szermierkę.

- Dopilnuje, żebyśmy wrócili z godnymi łupami, aby wasze poświęcenie i męstwo nie poszło na marne. A Pierra weźmiemy do wioski Amazonek i tam wyprawimy mu godny pogrzeb, odpoczniemy i opatrzymy rany pozostałych. Rozmawiałem z Majo i mówiła, że możemy zatrzymać się u nich. - spojrzał na twarze swoich ludzi, które nieco pojaśniały. W każdym razie czas było zbierać się do powrotu.

Wyprawa do piramidy

- Tiaa.. jesteś waleczna i nieźle sobie radzisz na tym drzewie, więc zadatki na Amazonkę masz... – nie wiedział czy zabrzmi to śmiesznie, ale spróbował dowcipu. Rozproszył tym samym natłok chmurnych myśli związanych z pełnieniem obowiązków nadanych mu przez Riverę. Miejsce i czas wydały się ku temu odpowiednie.

- Oddam wszelkie skarby za źdźbło nadziei dla kogoś niezmiernie ważnego, który został po drugiej stronie oceanu. – Sylvańczykowi na powrót wrócił poważny ton. – Właśnie... – zrobił minę jakby nagle sobie o czymś przypomniał. - Zojo, rozglądaj się proszę za kolorowym kwiatami, wielkości nawet główki kapusty, ponoć wabią one ptaki i karmią się nimi. Rosną wysoko na drzewach… Co tak patrzysz? Wiem to od tego badacza Hostero, a sprawa jest dla mnie śmiertelnie ważna.

Popatrzył jakoś tak tkliwiej w oczy wojowniczki i powtórzył z naciskiem:
– Śmiertelnie...

***

Wyjaśnienia Vvian rzuciły sporo światła na domysły Carstena. Kobieta wiedziała zaskakująco dużo o przeznaczeniu piramidy. Wzmianka o twardym podłożu między budowlami wydawała się niezwykle cenna w kontekście planowanej potyczki z siłami Jaszczurów. Ucieszyło go, że wejścia do piramidy są raczej ciasne i uniemożliwiają atak większej grupy z zasadzki. To też dawało do myślenia przy planowaniu przyszłych działań wojskowych. Tym jednak zajmą się już stratedzy i doradcy kapitana. On miał jedynie dostarczyć wiedzy o okolicy i siłach wroga. Niestety nadal liczbę jaszczurowatych mieszkańców mógł jedynie szacować. Rachunek jednak wydawał się większy, niż podejrzewali wcześniej. W miarę upływu dnia jaszczuroludzie stawali się jeszcze bardziej aktywni, co tworzyło złudne wrażenie, że jest ich więcej. A może tak było w istocie? Z punktu, w którym się znajdowali nie sposób było precyzyjnie tego ocenić.

Meda wykazała zrozumienie dla słów Eisena i wstępnie przystała na ten jego pomysł zmiany drzewnego posterunku, ale przedstawiła swój zamysł. Ryzykowna droga pośród koron drzew, nietutejszym wydała się karkołomna i rokująca kłopoty, a może nawet poważny uszczerbek, gdyby ktoś ześlizgnął się z konarów i zdradliwych lian, zwisających jak mosty nad przepaścią.

Z zadumy przed podjęciem decyzji wyrwały go słowa Kislevitki.
- Tam się chyba coś dzieje. - Zoja podniosła głowę do tej pory leniwie opartą o pień drzewa.

Ochroniarz, mrużąc oczy, powiódł wzrokiem w stronę piramidy. Kobieta miała rację. Grupa niskich gadzin poruszała się w stronę szczytu, z daleka wyglądali, niczym ruchliwy owad wędrujący po pniu drzewa. Do tego skrzydlaty Terradon majestatycznie krążył nad wierzchołkiem i wylądował poza zasięgiem ich obserwacji. Przynajmniej z miejsca, gdzie się aktualnie znajdowali.

- Może więc zaryzykujemy i spróbujemy przenieść się w dogodniejsze siedlisko? Mamy kilka godzin do zmierzchu, warto odważyć się na tę przygodę. Potrzebuję ochotników. Dla marynarzy te pnącza i konary to prawie jak balansowanie na linach i rejach, prawda? A ty Zoi jesteś gotowa podjąć wyzwanie?

Spojrzał również na Medę, która bez trudu wyczytała z mowy ciała, że sam ochroniarz jest zdecydowany na brawurowy czyn, by spróbować znaleźć lepsze miejsce na ogląd budowli, a przy odrobinie szczęścia dostrzec coś, co wydatnie zwiększy szansę na powodzenie wyprawy. Kilkugodzinne trwanie w jednym miejscu do zmroku, wydawało się marnotrawieniem nadarzającej się okazji. A tego Carsten nie miał w zwyczaju…

Uśmiech wykwitły na ustach hebanowej dzikuski potwierdzał akceptacje zamierzeń zwiadowców i jej gotowość do pomocy.

***

- Jakieś rady dla początkujących? – skierował pytanie w stronę Medy, za pośrednictwem Togo, kiedy już pozbywszy się ciężkiego płaszcza, rozcierał dłonie, owinąwszy pierwej przedramię oplotem dzikich pnączy. Pociągnął je kilka razy, jakby nie dowierzając, że mogą unieść jego ciężar. Szykował się do szalonego skoku w dominującą gęstwinę zieleni. Czekający na swą kolej współtowarzysze obserwowali go czujnie, miny mając nietęgie. Amazonka odrzekła coś naprędce w narzeczu swego plemienia.

- O tak, tak! Mówi ty uważać, by nie spaść!– wyszczerzył się Pigmej, w swoim stylu zanosząc się bliskim obłąkania rechotem.