Ostwald dał się przekonać. Kiwnął głową. Fimburson wyszedł zająć się sprawą. Najwyraźniej Galeb był ważny, skoro szef gildii zajął się tym osobiście.

- Ten kto wystawia te dokumenty został wyeliminowany? Niesłychane - kontynuował tymczasem Hieronymus - Czyżby mowa była o moim drogim przyjacielu Manfredzie? - zapytał. Nie było to ostatnie jego pytanie, pytaniem bowiem odpowiedział na kolejne Rudolfowe.
- Jak? Wcale nie zamierzam. Trupa dostarczę na najbliższe spotkanie Zgromadzenia. Tam wszyscy ważni w mieście będą. Po cóż miałbym zajmować czas Elektorce trupem skavena? Kłopotać ją czymś takim? "A fe" i zmarszczenie nosa plus wykopanie mnie z pałacu to najlepsze na co można liczyć. A szczura każe do szamba wrzucić. Do Niej to z prezentami się przychodzi. Nowymi ideami. Pomysłami. Nowym materiałem na suknie. Butami ze skóry bazyliszka. Klejnotem o niespotykanej barwie lub wielkości. Albo po order czy inną nagrodę za służbę czy osiągnięcie. - Szaf Tajnej Policji uśmiechnął się przy tym, niechybnie czekając już na swoją kolej. W końcu nie codziennie udowadnia się istnienie śmiertelnego zagrożenia dla miasta.
- A w ogóle to prościej z Nią zamienić kilka słów będąc na tyle interesującym by sama chciała odwiedzić sklep czy przybytek nauki lub sztuki. Gdy byłem Sekretarzem słyszałem też o tajnym tunelu ewakuacyjnym, ale on znany był tylko jej osobistym strażnikom. I kilku kochankom pewnie też... - westchnął.

- Dziś jest Festag (Dzień Świąteczny), ale na jutro jest zaplanowane spotkanie Zgromadzenia. Wtedy. Gustaw i Manfred zaś są przetrzymywani prawie na pewno w Wieży. To dosłownie wieża, ta najbardziej wysunięta na północ. Von Windisch najpewniej na najwyższym piętrze, przecież jest przez siostrę spokrewniony z Elektorką. Wasz przyjaciel, von Grunnenberg... cóż, raczej w jej piwnicznej części. A co sądzę o nominacji von Rudgera? Hm. Jednocześnie zaskakujący ruch i niezaskakujący. Nasza Pani słynie z takich impulsywnych działań. Z pewnością jest całkowicie lojalny wobec niej, nawet więcej - jest tak wierny jak może być wierny zakochany mężczyzna. To żadna tajemnica, już chyba każdy o tym wie - Ostwald umniejszył swoją wiedzę - Trzeba mu jednak przyznać, że jest skuteczny, choć wojskowi nie rozumieją specyfiki pracy Straży. Strażnicy go nie lubią, to będzie pewnie krótka kadencja. A po niej kop w górę, moim zdaniem. Dopóki Ona się i nim nie znudzi.

Rudolf doszedł też do wniosku, że Roz może zająć się wieloma rzeczami, ale najpierw trzeba ją o to poprosić. Teoretycznie zajmował się Stefanem już Detlef ale nie dał znaku życia od wyjazdu do Wissenburga.
Skoro już o krasnoludach mowa - inteligentny kupiec doszedł do wniosku, że te jak najbardziej byłyby teraz zainteresowane osłabieniem pozycji Elektorki, a na braki w gotówce narzekać nie powinny.

26 Brauzeit 2522, Nuln, dom Ostwalda

Rudolf zastanawiał się, czy władza Ostwalda pozwoliłaby mu (w razie czego, rzecz jasna - póki co nie miał takich planów) - uwolnić więźniów, albo przenieść ich do własnego aresztu. Okazało się, że jednak nie.

- Skoro mamy dzień czasu do prezentacji skavena radzie - zwrócił się Kaufmann do Hieronimusa - może zechciałby Pan wspomóc mnie swoją pozycją. Czy moglibyśmy udać się na spotkanie z panami Windish-Gratzem oraz Grunnenbergiem? Sądzę, że gdybym udał się z panem, nikt nie wnikałby w moje personalia i mógłbym w miarę bezpiecznie z nimi porozmawiać. Jak Pan sądzi?

Głowa cały czas pracowała, szukając wyjścia z matni? Pozostało jeszcze zapytać szefa policji czy - jego zdaniem - papier posiadany przez Rudolfa pozwoliłby mu zabrać więźniów z ich dotychczasowego aresztu.

Poza tym Rudolf czekał na powrót Fimbursona. Liczył na to, że przeniosą gdzieś Galeba i że kupiec będzie mógł udać się tam razem z nimi. Być może uda mu się przedstawić swoje racje komuś postawionemu wyżej w hierarchii ich społeczności. A jeżeli nie, to będzie się starał trzymać Fimbursona. Poprosi ich o wsparcie w zakresie zdemaskowania spisku który, jak podkreślał, godzi nie tylko w interesy ludzi, ale również i khazadów. Niezbyt nachalnie nawiąże do przeszłości, gdy Sigmar nawiązał wręcz braterską więź z ich ludem.
Jego podstawową - obecnie - potrzebą, było bezpieczne lokum. Następnie obierze za cel skontaktowanie się z elektorką. Tutaj mogą być pomocne kontakty, fundusze (jeżeli miałby urzeczywistnić plan z Carlo), a czasem i zbrojna eskorta.

A może nawet udałoby się ich nakłonić, aby do czasu wyjaśnienia całej afery, przejęli jego interesy? Gdyby im sprzedał sklep i dom, to straż miejska nie miała by tam czego szukać. Ale, najpierw musiał mieć z kim na ten temat porozmawiać. Czekał.

Nuln

Hieronymus Ostwald, Szef Tajnej Policji, zadumał się nad pytaniami Rudolfa.
- Twoją podobiznę już wszyscy Strażnicy widzieli, a na Bramie nic nie uruchomi większego alarmu niż ktoś w kapturze zasłaniającym twarz, którego ktoś każe wpuścić "bo tak". Od razu pomyślą, że mnie szantażujesz albo coś. Ale gdybyś już był w środku... hmm... szczerze, nie mam pojęcia, możliwe że ten papier by wystarczył na strażników Wieży. Trzeba by to przetestować w praktyce.

Krasnoludy tymczasem okazały się całkiem zorganizowane. Rudolf zaś dał radę przekonać je (a przynajmniej Fimbursona) żeby ten nie tylko zajął się Galebem, ale i udostępnił mu jeden ze swoich "bezpiecznych" lokali na mieście. I tylko z przejęcia interesów nic nie wyszło - na aktywach kupca ciążyło już zajęcie przez Straż.

Wissenburg

Czy zawsze trzeba wybierać między zimnym pragmatyzmem a wielkodusznością? Między zemstą a okazywaniem współczucia i łaski? A konkretniej - między przyklęknięciem przez pokonanym, rannym wrogu a patrzeniem z satysfakcją jak umiera? Detlef udowodnił, że nie. Wybrał trzecią opcję. Zachęcony przez krasnoluda medyk zajął się ratowaniem życia okaleczonemu skurwysynowi, który miał jeszcze w dłoni ukryte ostrze by dźgnąć krasnoluda, gdyby ten dał się nabrać. Podczas zabiegów wypuścił je z ręki i skupił na własnym, osobistym uniwersum cierpienia, medyk bowiem skupiał się na tamowaniu krwawienia, a nie na unikaniu zadawania bólu.

- Dobra robota. Od teraz ja się tym zajmę - powiedziała miękko Elena, podbiegając do rannego Detlefa. Postronny obserwator mógłby się dopatrzeć w tym wrażliwości nastoletniej dziewczyny, a bard opisujący to w piosence lata później i porywu romantycznej natury (w odróżnieniu od krasnoludzkich zapisów, w opowieściach ludzkich bardów zmianie łatwo ulegały tak "nieistotne" szczegóły jak wiek czy rasa bohaterów, byle tylko historia interesowała gawiedź). Khazad wiedział lepiej. Był tam. I widział jak szybko dziewczyna chcąca być nową Księżną zareagowała na okazję:
- Amnestia za zeznania - zaproponowała zabójcy opatrywanemu właśnie przez chirurga, jeszcze zanim Marcus zdążył pozbyć się jedynego świadka łączącego go z morderstwami i atakami na członków rodziny. Najstarszy brat zresztą nie czekał. Uciekł korzystając z zamieszania.

Krasnoludowi niedawno całe życie przeleciało przed oczami i przypomniał sobie przy okazji po co w ogóle do Wissenburga pojechał. Doglądany osobiście przez Elenę (oraz, co ważniejsze, także przez osobistego lekarza Eleny) miał szansę szybko stanąć na nogi. Może nie pobiec, a i walka przez kilka najbliższych dni nie będzie najlepszym pomysłem, ale nie było źle. Niemała w tym zasługa mikstury leczniczej i innych dekoktów doktora, które w połączeniu z ponadprzeciętną wręcz odpornością Detlefa pozwoliły mu wstać z łóżka już na następny dzień.
- Tylko proszę nie nadwyrężać nogi i nie nosić nic ciężkiego przez kilka dni - przestrzegł lekarz.
Pozostawała jeszcze kwestia miecza. Podróbka czy nie, po takim pokazie niejeden uwierzyłby, że jest to dawno zaginiony miecz Elektorski z Sollandu. Oraz pewnej niepowiązanej propozycji.
- Chciałbyś może zostać dowódcą mojej gwardii? - zapytała Elena.

Nuln

Ostwald zrobił wielkie oczy. Wieczorem faktycznie było ciemniej, właśnie dlatego istniały latarnie. Strażnicy z pewnością będą je mieli w Pałacu, a jak nagle zjawi się tam Hieronymus i to nie sam, to tym bardziej zaczną być podejrzliwi. Ale Rudolf przecież nie mógł o tym nie wiedzieć. Paranoidalny Szef Tajniaków szybko się opanował. Najwyraźniej kupiec miał jakiś pomysł, tylko nie chciał go zdradzać.
- Niech będzie - zgodził się.

Wissenburg

Detlef niejeden raz bywał rekonwalescentem i wiedział, że jest to proces często długi i obarczony różnymi trudnościami. Jak się okazało, niekoniecznie jest to prawda. Kiedy dłużnikiem rannego jest wielmoża sprawy wyglądają inaczej. Może do walki się jeszcze nie nadawał, ale zdołał wstać już na następny dzień. Szukać specjalisty nie musiał jakoś specjalnie, wynajęty przez Elenę medyk upierał się, że został już hojnie opłacony. Była pracodawczyni czuła się odpowiedzialna za zdrowie kogoś kto został ranny w jej służbie. Albo chciała by poważnie pomyślał o powrocie do niej. Tymczasem jednak wydawała się rozumieć, że khazad ma swoje zadanie i ryzykować swojego honoru nawet dla niej nie będzie.

Krasnolud pewnie mógłby powołać się na Manfreda i uzyskać audiencję u swojego celu wizyty, ba, z nowo zyskaną sławą pewnie i tak będzie zaproszony na jakieś socjalne wydarzenie, na którym i szlachta się pojawi, ale ów cel zjawił się sam i to w ten sam dzień, w którym Detlef zwlókł się z posłania. Nie przyszedł do krasnoluda oczywiście.
- Stefan von Windish-Gratz prosi o audiencję - sługa wypracowanym tonem, jednocześnie cichym i zwracającym uwagę odezwał się do swojej Pani i Jej Dworu.
Gratulując Elenie von Toppenheimer wygranej już na początku jej drogi szlachcic mógł sporo zyskać, a ewentualne ryzyko było niewielkie. W końcu to tylko "kurtuazyjna wizyta" jeśli później dziewczyna sprawi problem. Brak obycia na dworze Detlef częściowo zastąpił intelektem i ostatnimi doświadczeniami ludzkich intryg. Tak czy inaczej, i pewien krasnolud mógł na tym skorzystać. I zapytać o... Jak on się nazywał? A tak. Oskar von Schilde.