To że były sekretarz postanowił im zaufać było nadzwyczaj korzystne. Kto wiedział co znajdą w tej cholernej szafie?

Krasnolud nie omieszkał jeszcze umówić się z eks-sekretarzem o to kiedy i gdzie mogą go odwiedzić.

Tak czy tak warto było się jeszcze uprzejmie pożegnać. Galeb nie wiedział kogo by mógł jeszcze zagadnąć. Dlatego też zaczął żegnać się z kolejnymi gośćmi, w tym z dowódcą straży oraz młodym inżynierem. Gdy miał okazję zamienić słowo z Mag rzekł że gdyby chciała zamówić zbroję i oręż dla siebie to będą z Detlefem mieszkać w krasnoludzkiej dzielnicy.

Teraz trzeba było wrócić do swojego lokum. Musieli zaczekać jeszcze na jedną ważną personę z którą trzeba było się rozmówić.
Nie tylko ze względu tego że Mistrz Run mógł im naświetlić jak wygląda punkt widzenia krasnoludów, ale może mieć ważne wskazówki kto i co robił w trakcie walk z Granicznymi.
No i była jeszcze kwestia tego że jego własny Mistrz polecił mu lokalnego Runiarza.

Galeb nie znosił intryg, ale taka była prawda - jeżeli nie oni to kto inny zająłby się tą sprawą?

Wieczór przeszedł już w późną noc, gdy Roz Bauer, Rudolf Kaufmann, Detlef Thorvaldsson i Galeb Galvinson opuścili rezydencję Hrabiny w towarzystwie innych zaproszonych gości. Niektórzy, jak Rudolf, wracali do własnych domostw. Inni, jak Detlef i Galeb, poszli spać do wynajętych pokoi. Jeszcze inni, którym zaprzyjaźnianie się z gośćmi płci przeciwnej poszło nadzwyczaj dobrze poszli... cóż, świadkiem być mi się nie zdarzyło, a plotek powtarzać nie wypada. Niemniej Rudolf z ulgą zauważył, że córka szlachcica z jego rodzinnej miejscowości nie należała do tej grupy. A kto wie, może nawet liczyła, że ją odprowadzi? Za późno zdał sobie jednak z tego sprawę. Wśród nich wszystkich najbardziej wyróżniła się jednak Roz, która poszła naraz do dwóch miejsc jako dwie różne osoby. A w każdym razie zadbała, by tak brzmiały ich historie. Przyniesione przez Gustawa pieniądze z wiadomego niewiadomego źródła pomogły zrealizować jej swój plan.


Wallentag (Dzień Pracy), 19 Breuzeit 2522, Poranek

Nowy dzień przywitał wszystkich dobrą pogodą. Choć sam poranek był chłodny, w końcu zaczynała się jesień, słońce szybko odparowało śmierdzącą dymem mgłę, coraz częściej spowijającą pełne pieców węglowych i hut miasto. Cóż, taka była cena postępu. I interesów. Dobrze wiedział to Rudolf Kaufmann, który nawet wymieniając listy z rodziną pamiętał o wykorzystywaniu okazji biznesowych. Czy Robin Haube będzie się czuła dobrze wśród murów i wielkomiejskich tłumów? Wiedział, że nie. Ale czy nie podjęła by się dostarczenia specjalnej "przesyłki" ze szczepkiem drzewa? Choć dzieci nie miał wiedział, że dziecko równa się wydatkom. Więc miał nadzieję.

Odpisanie na listy nie spowodowało końca papierów.
Spisał sobie bowiem kilka spraw, którymi chciał się zająć. Niektóre były oczywiste, inne - mniej.

Grumwaldsson był krasnoludzkim rzemieślnikiem. Jego znaczenie w khazadzkiej diasporze daleko przekraczało jednak wpływy, jakie mógłby mieć zwykły kowal czy grawer. Nie był właścicielem fabryki, a jednak to jego pobratymcy wybrali by był głosem ich reprezentacji w Zgromadzeniu.
Co produkuje, Rudolf nie wiedział - żaden z przedmiotów Grumwaldssona nie był na sprzedaż dla ludzi.

Beczki, które sam zaprojektował, które zbudował tak by móc w nich przemycać różne rzeczy, które sam sprzedał grupie Alfonse'a Ragorna i Geoffrey'a Mocka... Nie było trudno znaleźć kogoś kto wie coś na ten temat. Zaprzeczanie prawdzie niewiele pomoże. Wystarczyło spojrzeć w lustro. Właściwie, jeśli dobrze pamiętał, to po tamte beczki przyszedł tylko Alfons z kolegami, Mocka wtedy nie było. To nie było normalne, zdziwił się nawet wtedy, ale płacili zbyt dobrze by zadawał pytania, czemu szefa bandy nie ma przy tak ważnej transakcji.
Dziś Mock już nie żył, podobnie jak jego grupa zamordowany w swojej bazie, z kolei Ragorn gdzieś zniknął. Uruchomiwszy swoje kontakty czekał. Każdy kto się ukrywa potrzebuje pieniędzy. Może ktoś go znajdzie. A może, gdy Alfons usłyszy kto go szuka, sam skontaktuje się ze swoim byłym współpracownikiem. Kto wie, być może o szczegóły uda się wypytać jego. Chociaż jeśli trucizna była w stanie przesączyć się przez drewno między "skrytką" a "główną częścią" beczki... może alchemik lub medyk będą w stanie mu zredukować listę potencjalnych trucizn.

Od dalszego zakopywania się w dokumentach dotyczących jego kupieckich spraw, w tym m.in. węglowego imperium Erhardów, które miał nadzieję zrujnować i przejąć za ułamek wartości, uratował go służący - dostarczono właśnie bowiem list polecający do poczmistrza Heinricha.

Roz Bauer tymczasem musiała się nieźle napocić by zgromadzić konieczną garderobę, odpowiednio "udekorować" obydwa mieszkania i upewnić się, że wystarczająco wiele osób zobaczy dwie sąsiadki - zarówno zubożałą, ale szacowną guwernantkę z dobrego rodu, jak i młodą "kobietę pracującą". Zadowolona z efektu, mogła w końcu wybrać jedną z ról i ruszyć w miasto.

Detlef i Galeb zaś, którzy na Mistrza Run musieli poczekać aż do rana, doczekali się w końcu zaproszenia. Okazało się, że wrócił nawet później niż oni, zmęczony po przedłużającej się w nieskończoność dyskusji w Zgromadzeniu, która jak zwykle ostatnio nie doprowadziła do niczego.
Mimo to, z przyjemnością przywitał Kowala Run, odpowiedział także na zadane pytania. Nie żeby odpowiedzi różniły się do tego, co już wiedzieli. Obrona Prowincji to zadanie Toppenheimerów, a przynajmniej nim było kiedy mieli jeszcze jakieś znaczenie, bo teraz to też spadło na Zgromadzenie. Elektorka pozwoliła na pobór w Nuln, nawet wyskrobała z dna garnka tę resztkę umgich z garnizonu, użyczyła też Straż Miejską by zajęła się zadaniami garnizonu... To znaczy - zrobiło to Zgromadzenie, ale Elektorka wszystko podpisała. Podpisuje zresztą wszystko jak leci, potem ktoś przychodzi, wręcza jej prezent i przekonuje do zmiany i zaraz leci kolejne pismo, sprzeczne z niedawno podjętą uchwałą. I tak to tu jest, w tym śmietnisku umgich. Ale za to tylu stopów stali nie ma nawet w Karaz-a-Karak. Gdy z kolei on zapytał ich czemu Król Alrik siedział bezczynnie podczas inwazji zdziwił się odpowiedzią. Takiego pisma nie widział. Zastanawiał się, czy poruszyć to na najbliższej sesji Zgromadzenia... ale krasnoludy w tym mieście i tak były już mało lubiane i wątpił by ktokolwiek w to uwierzył. Takie czasy, że nawet khazadzi łamią dane słowo - zmartwił się na koniec siwobrody Mistrz.

Galeb pokiwał smutno głową.
- Myślę Mistrzu że poruszenie tego na Zgromadzeniu rozsierdzi ludzi i potraktują to jako zniewagę lub prowokację. Obawiam się że nawet mając list przy sobie gdybyśmy pokazali go na Zgromadzeniu najpierw była by burza a potem potwierdzanie autentyczności podczas którego dokument by się "zawieruszył". Dlatego imperialny wywiad poprosił nas o pomoc. Formalnie działamy na własną rękę, więc gdyby cokolwiek się stało wszyscy się mogą od nas odciąć.

Zastanawiał się intensywnie nad sytuacją.

- Mistrzu Grumvaldssonie, będzie co opowiadać więc rozsiądźcie się wygodnie. - rzekł wyciągając zza pazuchy butelkę przedniego piwa.

***

Przy piwie Galeb opowiedział o tym co wiedzieli odnośnie listu oraz sabotażach w polu podczas walk Granicznych z Wissenlandem. Dodając to co powiedział Grumvaldsson list do Króla Alrika najprawdopodobniej zawierał autentyczny podpis Elektorki. Nikogo nie będzie obchodzić czy ktoś ją podszedł czy nie. Ktokolwiek wymyślił tą intrygę dobrze to sobie zaplanował, że cokolwiek się stanie, to ona się nie wywinie.

- Jeżeli Wissenland wykona poważniejszy ruch przeciw Karak Hirn to sprawa oprze się o Króla Thorgrima i Cesarza Karla Franza. Przed dowodem w postaci listu Elektorka się nie wybroni, a Cesarz z pewnością nie podejmie natychmiastowych kroków wobec swojej przyjaciółki. W panice czy z własnej buty kobieta może zrobić cokolwiek, nawet jak ktoś z premedytacją podpowie jej jakąś głupotę.

Galeb podrapał się po policzku i podjął dalej.

- Mój nauczyciel Thartek Pustelnik przysłał mnie do was Mistrzu Grumvaldssonie bym pogłębił wiedzę o stopach i runach. Lecz jak widać Bogowie Przodkowie mają wobec nas inne plany. Będziemy się starali z Detlefem zrobić co w naszej mocy, by dawi nie ucierpieli w wyniku tego fermentu. Prosimy więc o pomoc - jakiekolwiek informacje jakie mogłyby nam pomóc. O dziwnych zbiegach okoliczności, osobach którym możemy ufać i tych których mamy się wystrzegać. Póki co mamy dwa tropy - chcemy sprawdzić co się stało z prośbą o potwierdzenie listu. Mamy też bankowy papier który był zapłatą dla skrytobójcy działającego na rzecz tego kto za tym stoi z podpisem Morgrima Luddssona. Chcielibyśmy z nim porozmawiać, ale nie wiemy gdzie mieszka.


***

Kiedy rozmowa dobiegła końca Galeb postanowił załatwić wysyłkę listu do Karak Hirn. Skreślił list w wysokim khazalidzie w dość spoufalającym tonie jak ustalili z Królem:

"Szacowny przyjacielu

Udało mi się spotkać z Krewniakiem o którym Tobie wspominałem i poprosił bym przekazał jego prośbę. Czy zgodziłbyś się spotkać z jego synami? Chcieliby obejrzeć i ocenić kunszt wyrobów.
Uprzedziłem go że sytuacja jest jaka jest. Krewniak chciałby utrzymać z nami stały kontakt, nie lubi załatwiać spraw przez pośredników.
Gdyby przybyli przed czasem ugość ich należycie.
W samym Nuln przywitano nas okropnie. Tu jest jak na beczce prochu. Dopiero w komunie było znośniej.
Umgi zachowują się cholernie nieodpowiedzialnie. Cła poszły bardzo w górę. Będzie drożyzna.
Dziadunio mówi że kuzyneczka przybija swoją markę na wszystkich wyrobach które podsuną jej synowie.
Czekam na odpowiedź.
Trzymaj się w zdrowiu
G. G. "

Galeb użył w liście kilka słów kluczy oraz formy które z Alrikiem ustalili. Krewniak był to wujek Magritty. Synowie (nie wymienieni z imienia) byli to podwładni. Wyroby zaś oznaczały list lub dokumenty. “Sytuacja jest jaka jest” oraz “ugość ich należycie” oznaczało zachowanie wielkiej ostrożności. Wspomnienie nieodpowiedzialności było ostrzeżeniem przed zakusami.
Dziadunio, jak łatwo było zgadnąć był to Starszy, kuzyneczka to Elektorka, marka to podpis.

Wiadomość poleciała krukiem.

Spraw do ogarnięcia było sporo, a jeszcze przyszło zaproszenie od kupca. Postanowili więc udać się najpierw do portu by załatwić "coś na szkodniki". Warto było pobrać co tam mają choćby tylko po to by obejrzeć a potem zrobić własne, dużo lepsze. Tak czy tak wypad na miasto wymagał drobnego rozbrojenia się by wyglądać podobnie do miejscowych krasnoludów. Skórznia i kolczuga, oraz prosta broń schowane pod ubraniem i peleryną.

- Gdy załatwimy te środki… chodźmy do tego kupca Rudolfa. Skoro ma list polecający to zgarniemy go i pójdziemy do Poczmistrza. W porządku? - rzekł do Detlefa.

Roz miała pełne ręce roboty i to że uwinęła się ze wszystkim tak szybko uznała za dobry omen. Mieszkanie było korzystnie zlokalizowane, na styku dzielnicy uniwersyteckiej oraz doków. Zarówno obecność bardziej zaradnego ludu pracującego, jak i mniej zaradnych guwernantek nie powinna tutaj nikogo dziwić.

Każda z prac, którymi miała się teraz zająć prędzej czy później prowadziła do Kaufmanna. Uznając więc, że najlepszym będzie udać się do niego "w poszukiwaniu pracy" opuściła swoje guwernanckie lokum w zwyczajnym damskim ubraniu, przyzwoitym, w miarę czystym, ale przeciętnym i w żadnym wypadku ekstrawaganckim. Wpadła przy wyjściu na bezwstydnie mlaskającą dozorczynię na widok jakiegoś gogusia próbującego dopilnować, aby wizytówka Szanownego Pana Kaufmanna dotarła do rąk Panny Rosy, która mieszka w tej kamienicy.

Kobieta obejrzała uważnie wizytówkę i oglądając uważnie wysłańca kupca grzecznie podziękowała za informację i potwierdziła, że to ona jest adresatem wizytówki. Nieśmiało zaproponowała wspólny spacer do siedziby pracodawcy, ale mężczyzna odmówił wymawiając się zleconymi obowiązkami. Kaufmannowi musiało powodzić się nieźle, skoro stać go było na takich posłańców.

Odwiedzając Kaufmanna przede wszystkim chciała się dowiedzieć, czy kupiec wie coś już o potencjalnych celach w sekretariacie. Dokładnie mówiąc osób, które można by zastąpić w pracy, gdyby jakimś niezwykłym zbiegiem zdarzeń przydarzyłoby im się to czy inne nieszczęście.
Druga sprawa dotyczyła drukarni i papieru czerpanego używanego przez sekretariat Elektorki. Nie był to wiele obiecujący trop, ale nie mieli za dużo wskazówek. Z kupcem lub za jego poleceniem zamierzała sprawdzić czy są inni klienci zainteresowani najwyższej jakości papierem.
Trzecia sprawa to infiltracja półświatka w poszukiwaniu pozostałych listów. Roz była przekonana, że jeśli coś takiego miało miejsce to było na pewno wyjątkowo dobrze ukryte. Tropy mogły się zaczynać w sekretariacie, ale nie musiały. Trzeba było się dowiedzieć, czy i w jaki sposób sekretariat i sama Elektorka korzystają z usług nieoficjalnych sposobów przekazywania wieści. Możliwe, że kupiec miał jakieś podejrzenia.
Sama też zamierzała użyć swoich starych zaufanych kontaktów, z czasów gdy pracowała jako goniec kupiecki.
Na koniec zaproponowała, aby oficjalnym powodem wizyt w siedzibie kupca był fakt, że Roz miałaby dla niego wykonywać różne zlecone prace. Przykrywa prosta i nie budząca wątpliwości.

Gdy krótka wymiana informacji zakończyła się, Roz wybrała się do drukarni, gdzie pod pozorem poszukiwania należytego materiału dla swojego (nieokreślonego bliżej pracodawcy), który pragnie przelać swoje szlachetne myśli na równie szlachetny papier, próbowała wciągnąć sprzedawcę w rozmowę na temat odbiorców papieru czerpanego. Klientela na najlepszej jakości papier czerpany zapewne nie była zbyt duża, ale może oprócz najbogatszych mieszkańców Nuln i okolic, ktoś inny jeszcze bywał nim zainteresowany.

Na koniec udała się do swoich znajomych sprzed wyprawy na przełęcz rozpytując o aktualną sytuację w handlu, pytając o robotę dla gońców oraz o to sekretariat Elektorki ma zwyczaj korzystać z lokalnych usług do przesyłania wieści, szczególnie na dalsze odległości.