Bielon

-Ja, na ten przykład, medykiem. Nie żeby to miało jakieś wielkie znaczenie teraz. Po prostu chcemy wydostać się z tego koszmaru - zmęczonym głosem Theo odparł na zadane przez pakującego dobytek „Łupacza” pytanie.

Semen widział dziesiątki splądrowanych obozów. Widział też, co w takich sytuacjach czeladź potrafiła zrobić z niedorżniętymi panami i ich dobytkiem. Miał świadomość tego, że im szybciej się stąd wyniosą, tym większe będą ich szanse na przeżycie. Ale pomysł by wziąć jakiegoś rannego rycerza i jako jego świta uciekać z pola bitwy był zacny. I nie koniecznie musiał mijać się z prawdą. Znacznie. Z tego też względu grzecznie odparł starszemu słudze, który na chwilę przerwał pakowanie i wyszedł przed namiot słysząc słowa Theo.

-Jak macie rany gaspadin, to nasz towarzysz opatrzyć was może. A jak nie to nie wchodźmy sobie w drogę, to może uda nam się wynieść głowy na karkach z tego zamętu. Tylko patrzeć jak się tu zlezą buntownicy. Ani chybi to musiała być magia jakowaś, by pokotem na całym polu bitwy tyle luda położyć.

Obojętne oblicze starego przez chwilę rozpogodziło się, jakby dostrzegł szczyptę nadziei. Jakby w jego głowie rodził się plan jakiś. Rozejrzał się szybko po obozie, gdzie właśnie kilku szubrawców wywlekało jakiś dobytek z jednego z namiotów i rozrzucało go w poszukiwaniu drogocennego łupu, po czym odezwał się głosem, w którym więcej było prośby niźli czegokolwiek innego.

-Mój pan, Lord Eryck z Treoffen, został gdzieś na polu bitwy. Pomóżcie mi go znaleźć. Służę mu od wielu lat i nie porzucę go by ratować skórę. - widział, że ich nie przekonał. Nie mieli zamiaru wracać na pole bitwy. Bitwy mieli po dziurki w nosie. - Jeśli legł, muszę odwieźć jego ciało do domu, by godnie mógł spocząć wśród swoich przodków. Jeśli żyje… nagroda was nie minie. Pomożecie?

Spojrzeli po sobie. Nie w smak było im wracanie do tamtej rzezi. Z drugiej strony miejsce, gdzie załamała się szarża nie było tak odległe a pomysł by wziąć jakiegoś rannego rycerza mieli już wcześniej. Wahali się. Spostrzegł to.

-Na dwóch koniach i tak nie ujdziecie daleko. Znajdźcie go. Na pewno Wam się to opłaci. Na pewno go znajdziecie. Jeśli ostał na polu bitwy. Ja w tym czasie, jak mi dacie kogo do pomocy, przygotuję konie i zaprzężemy je do sań. Są opodal, na polanie w lesie. Jak i większość wozów taboru.

To była sensowna propozycja, jeśli nie chcieli uchodzić za zwykłych dezerterów. A nie chcieli. Chyba. Nie było jednak czasu na długie zastanawianie. Uciekinierów, przerażonych, poranionych, albo zwyczajnie żądnych łupów przybywało. To, że nikt nie brał się jeszcze za siodłanie koni miotających się w zagrodzie, zakrawało na cud.

***

Semen, Tupik i „Łasiczka” najlepiej trzymali się z całego ich oddziału, więc czym prędzej ruszyli drogą powrotną. Tam gdzie szarża załamała się z przyczyn, których nikt nie znał. Tam, gdzie w skopanym śniegu stały przywiązane do swoich panów rumaki. Gdzie jęk rannych mieszał się z kwikiem rannych koni. Gdzie honor i chwała mieszały się błotem i śnieżną breją. O dziwo, nawet nie musieli długo szukać. Jacyś ludzie przesuwali się po polu bitwy pochylając się nad każdym leżącym ciałem, może też szukali swoich panów, ale oni skupili się na gryfie walczącym z niedźwiedziem w zielonym polu. Znaleźli go na samej szpicy. Leżał pod swoim martwym wierzchowcem. Pozbawiony przytomności, ale pewnie i krwi z ran, które Sigmar jeden tylko wiedział kto lub co mu zadało. Szmelcowany pancerz miał cały, ale krew sączyła się spod płyt. Musieli się solidnie wysilić, by wydostać go spod martwego rumaka. I jeszcze bardziej, by przerzucić go przez tego, którego przywiedli ze sobą. A łatwo nie było, bo czując krew i słysząc kwik swoich krewniaków, szarpał wodze trzymane przez Tupika, który z trudem nad nim panował. w końcu jednak wynieśli się pola walki nie zaczepiani przez nikogo. Już to i fakt odnalezienia pana na Teoffen zakrawały na cud. Może gdzieś w górze, jakiś Bóg, nad nimi czuwał?




-Ingwar jestem. - przedstawił się służący „Łupacza, gdy tylko Semen i reszta ruszyli na pole bitwy szukać Lorda Erycka. Szybko, na ile pozwalał stan Gudrun i Theo, sprowadzili sanie i z zagrody wyprowadzili konie, które wedle jego wskazań wprzęgli w zaprzęg. Osiodłali do tego jeszcze cztery wierzchowce i spakowali niezbędne w podróży oporządzenie sporo uwagi poświęcając obrokowi dla koni i zapasom. Kiedy Tupik z resztą pojawili się wioząc na koniu sponiewierane ciało rycerza już kończyli pakować na sanie dobytek w dwóch skrzyniach, na którego wzięcie nalegał Ingwar. Zbroje i oręż pozostawili na łup zbrojnym kupom, które coraz liczniej nadciągały od strony miasta. Rycerzyk na skraju lasu i towarzyszący mu wojacy, gdzieś zniknęli. Zaczynał się żer a oni mieli dość rozsądku, by wynieść się z obozu jak najszybciej. Ingwar zasiadł na koźle i zaciął lejcami konie, które ruszyły chętnie, widno w ruchu szukając sposobu na rozgrzanie. Dwa wzięte luzaki biegły za saniami. Gudrun i reszta ledwie trzymając się w siodle ze zmęczenia, wyczerpania wręcz, ruszyła jego śladem. Orszak Lorda Erycka przez tych kilka dni znacznie uszczuplał. Ale żyli. Wciąż żyli, choć kilka godzin temu nie postawili by na to nawet złamanego szelinga.


Zimno było jak diabli. Złożony na saniach Lord Eryck, przykryty wziętymi futrami, raczej tego nie czuł, ale z końskich chrap buchały kłęby pary a i ich oddechy zamarzały niemal w ustach. Podniecenie wywołane bitwą powoli opadało a do ciał dochodziły warunki pogodowe. Które były paskudne. Jednak każdy z nich cieszył się. Wbrew wszelkim przeczuciom i obawom wydobyli się z Wusterburga a do tego mieli konie i zapasy. I powód, by uniknąć ewentualnych pytań. Jechali powoli, wszak nie każdy z nich w siodle czuł się najlepiej, rozglądając się uważnie po kniei po obu stronach traktu. Ciężkie od śniegu gałęzie drzew gięły się niemal do ziemi a przydrożne kopce okrywały paprocie i inne krzaki, które latem okalały drogę. Skrzący się w blasku poranka śnieg zdawał się radośnie zachęcać do pogody ducha. Gdyby nie mijane po drodze ciała tych, którym brakło siły woli by żyć, poranionych na polu bitwy lub później i porzuconych przez kompanów na zatracenie, może by nawet poczuli tę radość poranka. Choć powodów do narzekań raczej nie mieli. Ingwar chętnie odpowiadał na pytania, choć sam ich nie zadawał wielu. Wyraźnie skupiał się na powożeniu zaprzęgiem w taki sposób, by unikać kolein i wykrotów. By jak najmniej cierpienia przynieść swemu rannemu panu, którym na saniach opiekował się Theo. Wcześniej nie było na to zbyt wiele czasu.

-Punk zborny jest pod Eigenhof. Tam pewnie większość wojsk, które ocalały z bitwy, będzie lizać rany. Tyle, że nam nie na północ ale na zachód, do Rötenbach i omijając wzgórza na południe. Jak nas nic nie zatrzyma... - Ingwar spojrzał z obawą przez ramię, na leżącego bez ducha swego pana - ...w cztery dni będziemy na miejscu. W Teoffen. Tam odpoczniemy.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Eliasz

K100 : 34, 89, 02, 52, 04

 

Mike

Semen uzbrojony w to co mu wpadło w ręce jechał w siodle. Opatulony futrem niczym niedźwiedź. Jednym uchem przysłuchiwał się rozmowie pokurcza z woźnicą, ale drugim uchem i parą oczu przeczesywał pobocza, szukając czy aby gdzieś po drodze nie zaczaił się ktoś przedsiębiorczy i wciąż dźwigający kuszę czy inny zbędny pokojowemu pielgrzymowi ekwipunek.

 

Aro

 

M0n

⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ㅤ ⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ㅤŁypiąc zazdrośnie na sanie, i tych którzy się nań usadowili, poprawiła się po raz kolejny niezgrabnie trzymając w siodle. Zdecydowanie nie była stworzona do takiego środka lokomocji, zwłaszcza nosząc na sobie świeże pamiątki z niedawnej bitwy. Niestety powóz którym przybyła do Wusterburga już dawno uleciał ku niebiosom z braku lepszych zastosowań służąc za opał, z resztą nawet gdyby było inaczej, to i tak decydując na ucieczkę musiałaby go pozostawić w mieście.
⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ㅤ ⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ㅤPrzynajmniej po tym wszystkim jazda konna nie będzie sprawiać jej większych trudności, jak wiele innych czynności, pomyślała widząc przed oczyma tamtych ludzi, padających pod jej ciosami toporka. Mimowolnie wzdrygając się na to wspomnienie za przykładem kozaka jęła omiatać czujnym wzrokiem okolice, nie był to dobry czas i miejsce na bujanie w obłokach.
⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ㅤ ⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ㅤCałe szczęście w obozie uzupełniła strzały w kołczanie, tak jak i noże, poprzednie pozostawiając w czyichś już ostygłych zwłokach. Do tego coś na ząb i okrycie, zważywszy że jej własne choć mocne za sprawą całej tej hekatomby w miejscu rozcięć i rozdarć przepuszczało tą cholerną zimnicę.

99, 93, 59, 20, 5

 

hen_cerbin

 

__________________
Ostatni
Proszę o odpis:
Gob1in, Druidh, Gladin

Bielon

Priorytetem było wydostanie się z pola bitwy, obozu w którym zawsze łatwo było o kłopoty oraz najbliższej okolicy. Sanie zaprzęgnięte przez Ingwara pozwalały w miarę wygodnie ułożyć rannego i to z dobytku Lorda, co zapakował na nie sługa. Kilka koni, które zdążyli osiodłać, dawały szansę wydobycia się z tarapatów. Pewnym bowiem było, że któraś ze stron ruszy na przeszukiwanie pola bitwy. Nie mieli ochoty na takie spotkania.

Theophrastus dużo czasu spędził przy rannym dbając o jego wygodę, świadom tego że od tego zależy wiele spraw. Być może i ich życie. Co innego ratować z bitewnego skrzętu i odwozić do domu rannego rycerza, co innego wieźć trupa. Podkładane od czasu do czasu pod czujnym okiem sługi lusterko szczęśliwie parowało. Choć sam ranny nie odzyskał przytomności, nie jęknął nawet. Medyk wiedział, że wkrótce powinien się nim zająć na poważnie. Miał zrabowane w obozie przedmioty, które wpakował do torby medycznej ochlapanej krwią leżącej na stole. Miał stosowne utensylia, miał maści i wywary. Nawet księgę, której jeszcze nigdy nie miał w rękach, ale pobieżne przejrzenie wskazywało na jej medyczną zawartość. Nie miał jedynie warunków do zajęcia się Lordem. I czasu.

Jechali powoli, omijając wykroty i jamy, czujnie obserwując pobocza traktu świadomi tego, że przed nimi i inni podążali tą drogą. Tacy, którym osiodłane konie mogą wydawać się wystarczającym powodem, by posłać ich wszystkich do błota. Póki co jednak mijali jedynie kilku uciekających z bitewnego pola wojaków, w zdecydowanej większości przestraszonych i rannych, którzy na ich widok schodzili z traktu. Wola walki w tych ludziach umarła. Nikt się im w sumie nie dziwił. Pod Wusterburgiem była rzeźnia zacna. Nawet Semen, doświadczony w boju, nie potrafił sobie podobnej przypomnieć. I jeszcze ta bestia… Na same wspomnienie o niej serca stawały na ułamek chwili. Wiedzieli, że nigdy jej nie zapomną.

Tupik jadący na koźle obok Ingwara w końcu mógł rozwinąć swój największy dar, mowę. Zaczął ostrożnie, obawiając się nieco reakcji sługi, ale ten bardziej skupiał się na powożeniu i omijaniu przeszkód. Co zachęciło niziołka do większej wylewności czemu dyskretnie przysłuchiwała się jadąca w siodle reszta kompanii. Każdy z nich, z uwagi na odniesione i pobieżnie opatrzone rany, wolałby jechać w saniach, ale miejsca tam dla nich nie starczyło.

-Powidz Ingwardzie co nieco o swoim panie. Sławne to imię, wartało by usłyszeć o nim skoro okazja się nadarza. Musisz bowiem wiedzieć, że i mnie nie obce rycerskie i dworskie obyczaje. Chętnie dowiem się jak wygląda dwór w Teoffen? - spytał niziołek otulony w grube futro.

Ingwar milczał chwilę, wyraźnie zastanawiając się co powiedzieć. W końcu odparł. - Lord Eryck, pan na Teoffen to surowy ale sprawiedliwy pan. Ludzie go szanują, choć rzezimieszki omijają nasze ziemie, bo nie są mile widziani. Jak wszędzie, ale mój pan miano „Łupacza” zdobył łupiąc ich miast oni nas.

-To wyborne! Tak należy z hultajstwem! Żeby inni tak robili byłby spokój na traktach. A dwór? Ziemie Lorda Erycka muszą opływać we wszelki dostatek pewnikiem. - Tupik pytał dalej widząc, że Ingwar trochę się otworzył.

-Za starego pana to ino wieża była i mur co otaczał zabudowania czeladzi, ale teraz zamek w Teoffen jest solidny. Do wieży już na początku, po śmierci swego ojca Ademara, dobudował skrzydło a i mury podniósł. Czeladzi pobudował domy poza murem i też je palisadą i wałem ziemnym otoczyć kazał. Prostaczki psioczyły, bo musiały swoje odpracować, ale jak był najazd to wszyscy się w zamku skryli a Lord Eryck dał odpór wrogowi. Krwawy był to czas. Burgman stracił swój browar co to sławny był na całą okolicę, ze wsi i siół to ino kominy sczerniałe ostały, ale ludzie przeżyli. To i odbudować było komu, zwłaszcza że pan dał im wolniznę na lasu karczowanie. Teraz prostaczkowie mieszkają w chatach o których ich przodkom się nie marzyło. - Ingwar rozmarzył się, widać było, że wspomnienie rodzinnych stron zagrało w nim rzewną nutą.

Theophrastus nie chciał przeszkadzać, ale słaby puls leżącego na saniach rycerza i wyraźna bladość oblicza nie wróżyły niczego dobrego. Musiał go obejrzeć w jakimś spokojnym, nie rozchwianym miejscu. - Musimy się gdzieś zatrzymać. - Powiedział do woźnicy głosem nie znoszącym sprzeciwu. Ingwar obejrzał się przez ramię i wnet jego oblicze spoważniało.

-Parę lig w stronę Rötenbach jest dobre miejsce na obóz. Wiedźmie Wzgórze, o ile pamięć mnie nie myli. Jest jaskinia, gdzie moglibyśmy odpocząć i spędzić noc, a ze szczytu pagórka widać najbliższą okolicę. Niespodziewanych gości raczej zabraknie, bo podobno mieszkała tam niegdyś wiedźma i podróżni omijają tamte strony, bo jest nawiedzone. Ale to bajki, bo obozowałam tam kiedyś. Wiedźm i duchów nie ma. Powinniśmy się tam dzisiaj zatrzymać. A i nie wiemy, czy taka okazja nam się jeszcze nadarzy -„Łasiczka” wyraźnie znała okolice. Gudrun jadąca nieco z tyłu przytaknęła jej skinieniem głowy. Nocowała kiedyś w tej jaskini w trakcie swoich łowów w pańskich lasach, ale w obecności sługi włodarza okolicy wolała się do tego nie przyznawać. Zresztą w przebitym podbrzuszu rwało ją tak, że nie miała ochoty ani sił gadać. Tym bardziej, że swą uwagę skierowała zupełnie gdzie indziej.

Wrażenie, że ktoś jedzie ich śladem pojawiło się już kilka pacierzy temu, ale myślała że to tacy jak oni, uciekinierzy. Tyle, że zwykli uciekinierzy raczej rwali by co sił a nie trzymali się na dystans. Przypomniała sobie ślady kilku koni, które widziała wcześniej schodzące z traktu i niknące gdzieś w głębi leśnej głuszy. Odgłos by pasował, bo jeździec z całą pewnością nie był sam. I utrzymywał dystans do jadących sań. Tak jakby mu się nie spieszyło. Albo, jakby sam nie chciał być widziany.

Theo skinął głową „Łasiczce”, ale miał świadomość tego, że „parę lig” może wykopyrtnąć Lorda Erycka i wpędzić do grobu. - A coś bliżej? - spytał Ingwara wyraźnie nerwowym głosem.

-Jest tu po drodze kilka chat, przy Kaczym Strumieniu, w Podgajach a wcześniej będzie i smolarska chata jeśli mnie pamięć nie zawodzi. - myślał na głos Ingwar. Theo wszedł mu w słowo. - Smolarska chata. I to szybko!

Miał świadomość, że pan na Teoffen właśnie powolutku puka do ogrodów Morra. Miał jednak również swoje zacięcie. Zacięcie, które nie raz wpędziło go w kłopoty a i teraz, mimo odniesionych w bitewnym szaleństwie ran, budziło się do życia i zmuszało go do hazardu ze śmiercią. Ale co jak co, Theophrastus wielu imion Hohenheim, był w tym mistrzem!

Ingwar zaciął konie zmuszając je do większego wysiłku. Dzwoniąca uprząż zagłuszyła wszelkie inne dźwięki, bo krzyczeć nikt z nich nie miał zamiaru. Semen przywołany przez Gudrun zwolnił i zrównał się z nią koniem. Dopiero z bliska wyjaśniła mu swe wątpliwości. Obejrzeli się przez ramię, ale za nimi tylko wirował śnieg wzburzony pędzącymi saniami i końskimi kopytami. W blasku poranka skrzył się śnieg. A niebo cudownie łyskało błękitem.

Chatę smolarza czy tam innego kmiotka dostrzegli z daleka. Zasypana śniegiem niemal do połowy zdawała się jedynie małym wzgórkiem. Z komina nie unosił się dym a i wejście było zawalone śniegiem, widać gospodarz przewidując kłopoty, porzucił swój dom i uszedł przed wojenną zawieruchą. Sprawnie zatrzymali sanie przed obejściem czujnie lustrując okolicę z napiętymi kuszami i łukiem, ale okolica sprawiała wrażenie wymarłej.

Semen pierwszy zsiadł z konia i przedzierając się przez zaspy kopnego śniegu dotarł do drzwi zabitych dechami. Kilkoma ciosami swego nowego topora, który dziwnie lekko pracował mu w dłoni, odbił przybite deski i rozwarł drzwi na oścież. Ze środka powiało chłodem, jednak nie narzekali. W środku było jakieś posłanie, stół kilka zydli i wygasły piec. Jakieś garnki gliniane i drewniane misy, jakieś pęki ziół wiszące na sznurku. Drzwi prowadzące do drugiej izby. Wszystko oświetlone przez dwa małe okienka chronione rybim najpewniej pęcherzem. Theo zajrzał do środka i zadowolony powiedział. - Nada się. Ogień rozpalcie, bo ciepło rannemu potrzebne. I wody nagotujcie, bo nie ma to jak war na odkażenie. - Sam wszedł do środka i przesunął stół bliżej pieca zostawiając pozostałym wniesienie Lorda. A potem zajął się badaniem ziół wiszących na sznurze i z zadowoleniem stwierdził, że niektóre z nich mogą być pomocne.

Ingwar wespół z Semenem, „Łasiczką” i Tupikiem najostrożniej jak się tylko dało przenieśli Lorda Erycka na podłożonym uprzednio futrze, do środka. Gudrun zajęła się końmi, które wprowadziła do małej, pustej stajni. Nie starczyło miejsca dla wszystkich, ale kmiotek na szczęście miał komórkę z dużym wejściem i tam wprowadziła pozostałe. Szybko też dołączyła jej do pomocy „Łasiczka”. Razem uwinęły się mimo bólu, który coraz dotkliwiej szarpał podbrzuszem łowczyni. Krew przesiąkała przez bandaże założone przez druhów a ona czuła się coraz słabsza. Mimo to wciąż czuła niepokój, bowiem jeźdźcy, których słyszała przecież wyraźnie, już dawno powinni ich minąć. A nie było ani śladu nikogo na trakcie.

No, chyba że wszystko to jej się tylko przywidziało?

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

hen_cerbin

 

__________________
Ostatni
Proszę o odpis:
Gob1in, Druidh, Gladin

Eliasz

K100: 96, 45, 93, 96, 69

 

Mike

Skończywszy pomagać w przenoszeniu, Semen wyszedł na zewnątrz. Niepokoili go ci jeźdźcy. Wyrychtował kuszę i rzekł, że idzie popatrzeć na drogę. Zagłębił się w las i znikł za zwisającymi nisko pod ciężarem śniegu gałęziami. Zatoczył łuk i zbliżył się do drogi, powoli i nasłuchując.