Pipboy79

Miejsce: Ostland; Lenkster; okolice Lenkster; las
Czas: 2520.03.19; Backertag (4/8); południe
Warunki: na zewnątrz: jasno, pada grad, d.si.wiatr, b.zimno (-10)

Wszyscy

https://cdn.pixabay.com/photo/2013/0...41_960_720.jpg


Pogoda dzisiaj zdecydowanie nie sprzyjała podróżnikom. O ile wczoraj, w dzień handlowy, była ładna, słoneczna pogoda to dziś od rana było pochmurno, potem zaczęła padać monotonna mżawka a ostatecznie przeszła w padający grad. Jednak rano każda z podróżniczek wraz z towarzyszami jaka zdecydowała się dołączyć do dwóch przedstawicielek hrabiego i tutejszej przewodniczki była gdzie indziej. Jak zaczęło mżyć to były jeszcze na Podgrodziu rozmawiając w “Zającu” i szykując się do drogi. Podobnie jak droga z zawalonych błotem ulic przez las który zaczynał się zaraz za pasem pól otaczających zamkowe wzgórze. A jak prawie dojechali tam gdzie wozem dało się zajechać to zaczął padać grad. Zdecydowanie więc dzisiaj pogoda była kapryśna i nie rozpieszczała tych co byli wystawieni na jej aurę.

Jeszcze w Lenkster i w ciepłej, suchej przystani gdy rozmawiały przy wspólnym stole zastanawiano się co i kogo zabrać. Uwagi Grety wysłanniczki przyjęły z zastanowieniem i doszły do wniosku, że to powinno być do zrobienia. Ale ucieszyły się, że każda z zaproszonych kobiet postanowiła dołączyć do tej małej, karnej ekspedycji przeciw goblinom. Koniec końców umówiły się, że spotkają się ponownie przez “Zającem” za jeden dzwon. Tyle powinno wystarczyć aby zebrać potrzebnych towarzyszy i ekwipunek. I rzeczywiście starczyło. Przed gospodą okazało się, że Inez, Petra i Olga przyjechały wozem. Zdecydowały się go zabrać chociaż Olga uprzedzała, że wozem nie da się dojechać do samej jaskini. Ale i tak powinno być lżej jechać wozem niż iść na piechotę. Nawet jeśli prędkość byłaby podobna to pod wozem się nie mokło bo miał rozpiętą płachtę no i nie trzeba było osobiście przedzierać się przez to błoto pod nogami oraz mżawkę jaka padała na wszystko i wszystkich. Łucznikom zaś pozwalała ta płachta zachować suche cięciwy które gry namokły czyniły broń mało użyteczną.

Więc jechali tą furmanką jaka kolebała się, podskakiwała, chwiała i skrzypiała przez całą drogę. Na przemian powoli wspinała się to opadała na tych pagórkach pogórza. Jechali leśną drogą. Czyli pasem błotnistej przesieki na jakiej co jakiś czas leżały ułamane gałęzie po jakich przejeżdżali lub omijali. No ale przynajmniej było w miarę sucho. Pod płachtą było jeszcze ciemniej niż na dnie mrocznej puszczy. Jedynie ktoś kto miał pecha lub farta siedzieć na koźle to miał jaśniej chociaż wówczas było się wystawionym na tą mżawkę a potem grad.

Przez ten dzwon czy dwa powolnej, chybotliwej jazdy byli niejako skazani na siebie i swoje towarzystwo. Siedząc obok siebie lub naprzeciwko było aż nadto czasu aby się sobie przyjrzeć czy pogadać.

- Kupiłyśmy ten wóz na ciężkie rzeczy potrzebne w Bastonie. Chociaż większość zapakujemy na muły. Więc raczej trudno liczyć na taką podwózkę. - Inez obwieściła pozostałym skąd mają tą furmankę i jakie jest jej docelowe przeznaczenie.

- I tak do końca nie wiemy czy da się wozem przejechać do samego Bastionu. Najwyżej go gdzieś zostawimy jeśli nie. Dlatego stawiamy na muły, one wejdą wszędzie tam gdzie i my. - dodała Petra potwierdzając słowa swojej partnerki. Chyba chciały dać znać, że raczej nie zanosi się, że w podobnych warunkach da się dotrzeć do górskiej twierdzy.

- Jeśli dacie radę to polecam zaopatrzyć się w wierzchowce. Z siodła zdecydowanie łatwiej się podróżuje. - młoda uczona doradziła pozostałym chociaż ostrożnym tonem zdając sobie sprawę, że wierzchowce to nie taka tania sprawa aby stać było każdego.

Jadąc tyle czasu wozem każdy miał też aż nadto okazji aby się skupić na sobie i swoich rozmyślaniach. Tak właśnie Greta mogła wspomnieć wczorajszą końcówkę rozmowy z dwiema wysłanniczkami górskiego arystokraty.

- To nie nazywasz się Greta z Walbeck? Taka ubrana jak do lasu, z warkoczem, łukiem i tak dalej? - Petra zrobiła zdumioną minę jakby wcale nie stała naprzeciwko kobiety z warkoczem i łukiem jaka przedstawiła się przedwczoraj jako Greta właśnie. - To dobrze! Bo właśnie jej szukają. - roześmiała się fioletowowłosa wysłanniczka jakby jej ulżyło, że to nie ona jest tym poszukiwanym zbiegiem.

- To może lepiej jakbyś jako Greta nie była z Walbeck. Albo nie Greta tylko jakoś inaczej. Można by łatwiej wytłumaczyć pomyłkę ze zbieżnością nazw. - dodała Inez też uśmiechając się delikatnym i stonowanym uśmiechem. Chociaż widząc, że rozmówczyni nie ma ochoty ciągnąć tej rozmowy i woli się urwać to nie zastrzymywały jej. To było wczoraj, w słoneczny dzień na tutejszym targowisku. Zaś dzisiaj, w ten mżysty poranek jak się spotkały w “Zającu” nie wspomniały nawet słowem o wczorajszym spotkaniu czy świeżo ściętych włosach łuczniczki.

Melissa zaś miała w pamięci rozmowę z Herr Nachtem jaki ją wczoraj odwiedził. Właściwie nie zajął jej zbyt wiele czasu. Chwilę jej się przypatrywał enigmatycznym spojrzeniem gdy usłyszał jej odpowiedź po czym skinął powoli głową. Nawet jakby się uśmiechnął półgębkiem.

- Fakty są następujące. - zaczął ją wprowadzać w najważniejsze detale sprawy. W zeszłe lato w Wolfenburgu który wcale nie był tak blisko tych okolic za to był stolicą Ostlandu, ratusz pospołu z możnymi i ważnymi mieszkańcami miasta zwerbował aanturników do odnalezienia Bastionu. Jesienią dotarli tutaj. Po czym ruszyli w góry. I więcej ich nie widziano. W górach spotkali się z jego poprzedniczką na tym stanowisku czyli śledczą Deacher. Jaka z kolei ścigała złodziei tutejszych nagrobków. Obie grupki połączyły się i dotarły do Bastionu. I tam poniosły śmierć.

- Nie miałem okazji poznać osobiście ani śledczej Deacher ani jej ludzi. Tych najemników też nie. Ale Doreen i jej zespół mieli opinię fachowców i cieszyli się bardzo solidną opinią. Więc w mojej opinii już nie byle co musiało tam się stać aby zginęła cała grupa. I jeszcze ci najemnicy z Wolfenburga. - powiedział dając znać, że choćby z tego względu sprawa wydaje mu się podejrzana. W końcu nie chodziło o śmierć samej śledczej tylko jakieś tuzin czy dwa osób.

Z tych obu połączonych w jedną grup ocalała jedna osoba. Rudowłosa zielarka imieniem Jana. Dotarła wczesną zimą do dwóch pustelniczek Sigmara jakie mieszkały w jednym z opuszczonych, górskich fortów. Tam przekazała im list, majaczyła trochę z osłabienia i mrozu aż w końcu zmarła. Zniknął więc ostatni świadek wydarzeń w Bastionie. Stąd nikt w Lenkster nie wiedział co tam się dokładnie stało pod koniec ostatniej jesieni. Wiosną Ilsa, jedna z owych pustelniczek, ruszyła w drogę i dotarła tutaj przynosząc list. Ten jednak był zamoczony i słabo czytelny. Zawierał niepokojące fragmenty o walce z chodzącymi trupami. Ale zbyt niewyraźne by było wiadomo co tam się właściwie stało.

- Ilsa opuściła już zamek i wróciła w góry. Razem z Gretchen mieszkają w jednym ze starych fortów. Jadąc do Bastionu będziecie przejeżdżać obok tych ruin a może nawet tam nocować. Więc będziesz miała okazję sama z nimi porozmawiać. - Nacht zakończył wprowadzenie do sprawy z jaką przyszedł. I wyglądało na to, że wiele tych wątków prowadzi do Bastionu tak czy inaczej. Dodał, że oczywiście rozmawiał na ten temat z trójką wysłanników markgrafa jacy wiosną przybyli do Lenkster. I ci bardzo chętnie z nim rozmawiali, zdawali się nie mieć nic do ukrycia ale… Ale jednak śledczy miał tylko ich słowo. I wolał aby ktoś je zweryfikował na miejscu. Oczywiście obiecał dosłać potrzebne zezwolenia i listę członków grupy Deacher jaką udało mu się ustalić czyli zapewne listę ciał jaka powinna być gdzieś tam w Bastionie.

- Gdybyś czegoś potrzebowała przyjdź do mojego biura. Biuro śledczego. Na zamku. Rozkażę aby cię wpuszczali. - powiedział podchodząc do wieszaka i biorąc swój kapelusz. Po czym skłonił się jej i wyszedł. No a dzisiaj kolebała się na tym chwiejnym wozie jadąc przez mroczny las moczony mżawką obok swoich sąsiadów i sąsiadek jacy jechali razem z nią.

---

- To tutaj. Tutaj możemy się zatrzymać. - powiedziała w końcu Olga gdy ostatnio coraz częściej wyglądała spod płachty na okolicę. Która dla pozostałych niezbyt się zmieniała. I ten kawałek błotnistej przesieki pod mokrym baldachimem lasu wyglądał tak samo jak te jakie mijali odkąd się w niego zanurzyli kilka pacierzy temu.

- Aha, to tutaj jest to miejsce na orgię? Trochę tu mokro. I wietrznie. Ale chyba damy radę nie? - Petra wysunęła głowę na zewnątrz tuż obok treserki psów rozglądając się tak samo jak ona.

- Orgię? - panna Zegler zamrugała oczami zaskoczona na fioletowłosą. Potem odwróciła się w stronę reszty podróżników siedzących wciąż na pace wozu.

- No tak, orgię. Dyskretne miejsce gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał, interesujące towarzystwo, wino, kobiety, śpiew, Inez całkiem ładnie śpiewa jakby co. - Petra spojrzała na Olgę jakby to wszystko było oczywiste tak bardzo, że nawet nie trzeba było o tym mówić. Melissa już zdążyła się zorientować, że Petra mimo wszystko żartuje. Chociaż zaskoczona traperka chyba wciąż się jeszcze nie poznała na tym.

- Ee… Ale… No bo ta jaskinia… I gobliny… - wydukała w końcu speszona Zielger pokazując gdzieś na płachtę jaka chroniła ich wcześniej przed mżawką a teraz przed gradem. Tam pewnie miała być ta jaskinia chociaż na razie widać było tylko zasypywany gradem las.

- Ah no tak! Masz rację Olga. Zapomniałam zabrać jakieś dobre wino. A co to za orgia bez jakiegoś dobrego wina prawda? No dobrze, to chodźmy pozabijać parę goblinów a na jakieś orgie to się najwyżej umówimy kiedy indziej. Tu i tak jest zbyt mokro i wietrznie. - Petra westchnęła teatralnie i po ojcowsku położyła dłoń Oldze na ramieniu jakby oddawała jej słuszność. Mimo pozornie poważnego tonu do Davadrel też dotarło, że rapierzystka sobie pozwoliła na mały żarcik dla rozładowania atmosfery. A i Olga chyba się w końcu połapała bo nawet zaśmiała się czy to z ulgi czy rozbawienia.

- Nie zwracajcie na nią uwagi. Ona co chwilę odstawia takie głupoty i za dużo pytluje językiem. - powiedziała Inez przepraszającym tonem jakby chciała właśnie przeprosić za zachowanie koleżanki.

- No dobrze wesoła brygado. Czas się potaplać w błocie. Kto nie lubi łazić po ciemnych dziurach albo ma zbyt wrażliwy nosek to lepiej niech zostanie przy wozie. - oznajmiła Petra zeskakując z wozu w błoto obsypane białymi kulkami. Potem zapytała Olgi jak daleko jeszcze do tej jaskini. Niezbyt. W jeden, może dwa pacierze* powinni dotrzeć. Ale trzeba iść na przełaj przez las i tam już nie da się podjechać wozem. Czas było naszykować się do ostatniego etapu tej wyprawy.




https://dinoanimals.pl/wp-content/up...-irlandzki.jpg


Olga była jedną z tych jacy mieli najmniej bagażu. Zapięła dokładniej swój płaszcz, nałożyła kaptur i w dłoni używała myśliwskiej rohatyny. Pogłaskała po głowie swojego Bruno. Wielki pies w kłębie sięgał do pasa dorosłej osobie. Wydawał się mieć przyjazne usposobienie. Ale był jedną z tych wielkich ras psów wyhodowanych do polowań i walki z niedźwiedziami, wilkami, odyńcami i innymi bestiami. Przez większość drogi leżał na dnie wozu zachowując się dość biernie. Od czasu do czasu podnosił jednak łeb gdy słyszał coś co niekoniecznie słyszały dwunogi. A wiatr zerwał się dość silny bez trudu szarpał ubraniami, płachtą czy nawet całkiem grubymi gałęziami. Póki jechali wozem i płachta chroniła ich chociaż trochę to nie było tak źle. Jednak gdy wysiedli to odczuli ten wiatr znacznie mocniej. Teraz Bruno biegał wesoło dookoła wozu węsząc i nasłuchując. Ale nie szczekał. Ani razu nie szczeknął ani dzisiaj ani nawet poprzednio gdy go widziano ze swoją właścicielką.

Inez też nie miała wiele do zabrania. Zapięła swój płaszcz jaki jednak był obszyty futrem na przy kapturze i wyglądał na solidny i nie taki tani. W dłoni dzierżyła solidny kostur ozdobiony na zwieńczeniu czaszką jakiegoś ptaka. U pasa miała jeszcze długi nóż a przez ramię przewiesiła torbę jaką skryła pod płaszczem. Wciąż jednak nie wyglądała na wojowniczkę. Raczej na jakąś zielarkę czy kogoś takiego. Chociaż zaskakująco dobrze ubraną.

Petra również okryła się płaszczem. Głowę obwiązała ciemną chustą przez co trochę wyglądała jak klasyczne wyobrażenie kogoś z pirackiej załogi. Drugą chustę miała przewiązaną na szyi jak apaszkę. Zarzuciła na głowę kaptur a w dłoń wzięła kuszę. Ta broń była znacznie bardziej odporna na wilgoć, bardziej niż cięciwy łuków i proch w broni palnej. Można też było trzymać ją napiętą i gotową do strzału przez dłuższy czas. Chociaż przeładowanie zajmowało znacznie więcej czasu niż łuku. Do pasa umocowała sobie zasobnik z bełtami a przez ramię przewiesiła zwój liny. Po drodze zawiązała do niej kotwicę zrobioną z wygiętego pręta. Wyglądała dość prymitywnie ale chyba powinna zadziałać jak trzeba. No ale mieli tylko jedną taką linę z kotwicą. Na wozie były jeszcze trzy zwoje lin i dwie lampy z przesłonami o jakie prosiła Greta. Trzeba było obdzielić ten dodatkowy ekwipunek między tych co mieli zamiar udać się do jaskini. Gdy wszyscy się już przepakowali z tym co mieli można było zostawić wóz za sobą i udać się za przewodniczką w trzewia mrocznej i zasypywanej gradem puszczy.

---

*pacierze i dzwony - w moich sesjach młotka pacierz to czas potrzebny na odmówienie psalmu czy podobnej modlitwy czyli około 15 minut. Dzwon to czas od jednego do drugiego bicia w dzwony czyli 1 godzina. Przykładowo 1-2 pacierze to ok 15-30 min, 1-2 dzwony to ok 1-2 godziny.

---

Olga miała całkiem dobre wyczucie i znajomość okolicy. Bo szli za nią przez ten grad i błoto gdzieś tyle co mówiła. A tak się złożyło, że z całej grupki tylko ona była miejscowa. No i tylko ona wiedziała gdzie jest ta jaskinia. Ją samą poprzedzał Bruno a jego zachowanie treserka czytała jak uczony swoje księgi. W pewnym momencie przewodniczka zaczęła zatrzymywać się coraz częściej obserwując co się dzieje przed nią. W końcu schowana za jakimś pniem mokrego drzewa odwróciła się do reszty, położyła palec na ustach i przywołała ich gestem do siebie. Gdy się już zgrupowali przy niej pokazała dłonią przed siebie. Tam widać było stok kolejnego wzgórza. Bliźniaczo podobny do tych po jakich szli lub jechali wozem do tej pory. Stok porośnięty lasem, trawą, krzakami. Nic czego nie widzieliby w tym lesie do tej pory. Tu jednak rzucała się w oczy świeża szrama zdartej ziemii i jakiegoś osuwiska. Jakby zeszła tędy lawina czy coś takiego. I w pewnym miejscu widać było plamę czerni zdradzającą jakiś otwór.

~ To tam. Wczoraj podeszłam do tej dziury i tam widziałam te goblińskie ślady. W środku, na tyle co światła starczało. ~ wyjaśniła szeptem Olga, że wczoraj dotarła właśnie mniej więcej tutaj. Położyła dłoń na łbie Bruno. Pies był czujny. Węszył i stawiał uszy. Co chwila zerkał gdzieś w bok ale łeb po chwili zawsze wracał mu w kierunku tej dziury.

~ Nic nie widać. ~ skomentowała po chwili Petra jaka kucnęła obok niej. Też miała rację. Stok jak stał tak stał, dziura świeciła swoją czernią, dookoła wiatr stukał gałęziami a grad padał na to wszystko. I nic się nie działo. Nie widać było żadnych goblinów ani nikogo właściwie. Nawet zwierzęta zdawały się chować i milknąć od tej nieprzyjaznej aury.

~ Muszą gdzieś tam być. Bruno ich wyczuwa. Nie mogą być daleko. ~ odparła tropicielka wskazując na zachowanie swojego psa. Poklepała go po łbie, on na chwilę odwrócił się aby polizać jej dłoń ale instynkt myśliwski wciąż kierował jego łeb do czarnego wylotu jaskini.

~ No dobrze. Myślę, że i tak musimy zapalić lampy. One to pewnie zauważą prędzej czy później. Ale po ciemku to się pozabijamy o własne nogi. ~ powiedziała cicho kuszniczka też rozglądając się po tej ponurej okolicy. W końcu odwróciła się do pozostałych i uśmiechnęła się zawadiacko. ~ To ktoś na ochotnika do penetracji dziury? ~ zapytała sprawdzając czy jej towarzysze będą wykazywać jakąś inicjatywę.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Ketharian

 

__________________
Królestwo i pół księżniczki za MG gotowego poprowadzić Degenesis!

Connor

Rzeczywiście jazda wozem przy takiej ilości osób na tak ograniczonej przestrzeni miała jedynie jedną zaletę, że chroniła przed zmęczeniem i warunkami pogodowymi. Te zaś nie współpracowały za bardzo. Davandrell przywykła już do najróżniejszych sytuacji i warunków i znosiła to dzielnie. Jakoś nikomu się nie wyrywało to ożywionej rozmowy, a ścisk w jakim podróżowali tym bardziej to tego nie zachęcał. Fakt, że nie była to karczma, a jedynie środek transportu i to strasznie niewygodny. Wytrzęsło ich za to za wszystkie czasy. Nadal to jednak lepsze niż iść na piechotę, być zmęczonym i jeszcze do tego pozdzierać sobie podeszwy i zmoczyć ubranie. Siedziała pomiędzy swoimi towarzyszami jednak niewiele to pomogło w temacie ewentualnej rozmowy. Wiedziała, że wszystko co potrzebowali to przedyskutowali poprzedniego dnia przy piwie. Poza tym Magnus zaaprobowany był czytaniem jakiegoś zielnika. Goli natomiast pogrążony w sobie znanych myślach z uporem maniak ostrzył swój krasnoludzki topór. Ostrzył go nawet pomimo tego, że był ostry do tego stopnia, że przecinał rzucony na wietrze liść. Davandrell o tym wiedziała. Wiedział też Magnus i przede wszystkim wiedział o tym Goli. Jednak to był takiego swoistego rodzaju rytuał lub mantra. Na szczęście monotonny zgrzyt osełki o stal był praktycznie równoważony hałasem obracających się kół wozu, jednak po jakimś czasie elfka położyła dłoń na ramieniu krasnoluda i szepnęła do niego:
Już jest wystarczająco ostry. - Goli sprawdził z niedowierzaniem ostrze topora, jednak posłuchał towarzyszki i schował osełkę.

Zatrzymali się gdy już nie dało się dalej podróżować wozem. Groziło to zakopaniem się w błocie i utknięciem tu na stałe. Dalej musieli pójść pieszo. Było mokro i wilgotno. Jeżeli jeszcze nie padało to na pewno się na to zapowiadało. Zanim zeskoczyła z wozu Davandrell najpierw zabezpieczyła swój łuk. Z doświadczenia wiedziała, że cięciwy łuków nie współgrały dobrze z wilgocią. Lata spędzone na szlaku nauczyły ją dbać o broń w każdych warunkach. Wyciągnęła z plecaka szyty na zamówienie specjalny pokrowiec, który w takich sytuacjach zakładała na łuk i prawie na cały kołczan. Pokrowiec był lekki i łatwo można było go zdjąć, jednak zabezpieczał przed deszczem zarówno łuk, cięciwę, jak i strzały i lotki strzał. Zarzuciła sobie kaptur na głowę i wyskoczyła z wozy. Jej towarzysze już czekali by ruszyć za nią.

Pogoda była tak, że gdyby Olga nie znała drogi to na pewno trudno byłoby odszukać jakieś ślady. Ważne, że dotarli na miejsce. Pieczara przed niki ziała ciemnością. Trzeba było podjąć decyzje co i jak. Greta wyrwała się na ochotnika, żeby ruszyć jako pierwsza i zrobić zwiad. Zarówno Davandrell jak i jej dwaj towarzysze wiedzieli, żeby nigdy nie zgłaszać się na ochotnika gdyż ochotnicy często bardzo źle kończą. Jednak zawsze musiał się ktoś znaleźć to przecież nie można mu przeszkadzać.
Elfka przekazała lampę gotową do zapalenia Magnusowi. Wolała mieć obie ręce wolne niezależnie czy trzeba będzie użyć łuku czy miecza. Jednego na pewno była pewna. Jeżeli Greta wróci z informacjami lub zawoła ich, żeby szli za nią to pierwszym, który zniknie w pieczarze będzie Goli ze swoim toporem. Nachyliła się do towarzyszy i powiedział.
- Goli będę tuż za tobą, a Magnus będzie na świecił. Jak zwykle. - Uśmiechnęła się pod nosem i pod osłoną kaptura.

Czekali. Nic więcej poza czekaniem im teraz nie zostało. Jednak zaraz potem przyjdzie czas na działanie. Już czuła budzącą się i ożywczą adrenalinę, która pomału zaczynała się uwalniać do krwi i w niej krążyć.
- Śmierć zielonoskórym. - Szepnęła tym razem tylko do krasnoluda.

 

__________________
Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza. Jednym jesteś ty. A co jest drugim. Biały Wilku?
- Nie ma przeznaczenia - jego własny głos. - Nie ma.
Nie ma. Nie istnieje. Jedynym, co jest przeznaczone wszystkim, jest śmierć.

Lua Nova

 

__________________
Nawet jeśliś czysty jak kryształ i odmawiasz modlitwę przed zaśnięciem, możesz stać sie likantropem, gdy lśni księżyc w pełni...

Pipboy79

Miejsce: Ostland; Lenkster; okolice Lenkster; las
Czas: 2520.03.19; Backertag (4/8); południe
Warunki: jaskinia, ciemno, wilgotno, ziąb, cicho; na zewnątrz: jasno, pada grad, d.si.wiatr, b.zimno (-10)

Wszyscy

- Może faktycznie lepiej jak poczekasz tutaj Inez. W końcu ktoś musi nas ratować jakbyśmy wpadli w kłopoty. Byśmy my, biedne i przestraszone białogłowy miały komu mdleć w ramionach z wrażenia i potem okazywać swoją wdzięczność za ratunek. - Petra niespodziewanie poparła propozycję Melissy aby jej partnerka została przy wozie. Chociaż zrobiła to w ten swój charakterystyczny, komediowy sposób jakby Inez była nie wiadomo jak wielkim i wspaniałym rycerzem. Młoda uczona uniosła do góry brew, pokręciła głową podobnie jak wcześniej Melissa na słowa swojej koleżanki. Bo ta jeszcze złożyła rączkę na swojej piersi i patrzyła na nią tak prosząco jakby naprawdę była słabą i omdlewającą białogłową o jakiej mówiła. Chociaż w spodniach, z rapierem u pasa, kuszą w dłoniach i piracką chustą pod kapturem jakoś słabo wpisywała się w taką rolę. Pewnie dlatego, wyszło jej to tak zabawnie, że nie tylko Inez się roześmiała.

- Dobra idź już. Ile mam czekać aby ruszyć wam na ratunek? - dobrze ubrana panna machnęła dłonią jakby chciała się już pozbyć natręta. Ale chyba nie miała jej tak naprawdę za złe tych wygłupów.

- No jak zacznie się ściemniać a nas nie będzie to znaczy, że coś poszło ostro nie tak. - Petra spoważniała i zadarła głowę. Tam pod gałęziami jakie wydawały się czarne gdy patrzyło się od dołu na prześwity stalowego nieba z jakiego wciąż sypało gradem dało się poznać, że jest środek dnia. Do momenty gdy dzień zacznie się kończyć powoli dając się zastępować przez zmrok to jeszcze było z dobre pięć albo sześć dzwonów. Drugie pół dnia.

- Jak cię będę potrzebować to gwizdnę. - rzuciła po chwili i Inez pokiwała głową. Po czym wróciła pod zadaszoną część wozu gdzie po chwili władował się też Hektor. Pozostali zaś ruszyli w bezimienny, mokry i zimny las podążając za Bruno i Olgą.

Teraz pozostali czekali na to co przyniesie rozpoznanie Grety. Z początku widzieli ją jak grad na nią sypał tak samo na nich. Jako ciemną sylwetkę jaka ostrożnie rusza ku plamie tajemniczej czerni. Tam jeszcze chwilę ją było widać nim ta czerń ją pochłonęła. Czekali.

~ Jak spotka się z jakimiś goblinami to pewnie będzie słychać. ~ szepnęła Petra rozglądając się dookoła. Ale podobnie jak innych ta niema, nieruchoma plama mroku przyciągała wzrok i uwagę. Póki coś się nie zacznie dziać to zostawało im czekać.

~ Bruno usłyszy nawet jak my nie. ~ Olga odparła podobnie i pogłaskała kudłaty łeb swojego psa. Widocznie miała do niego pełne zaufanie w takich sprawach.

~ A będziesz to mogła poznać? ~ zapytała wysłanniczka górskiego lorda zerkając przez chwilę na psa. Ten wciąż był czujny i też najczęściej kierował łeb w miejscu gdzie zniknęła Greta. Jego opiekunka pokiwała głową okrytą kapturem, że tak. Czekali dalej. Ale w końcu znów ujrzeli sylwetkę Grety jaka przyzwała ich gestem. Zanim wrócili łuczniczka z Walbeck miała okazję pierwsza rozejrzeć się na miejscu.

To co odsłoniła lawina to raczej było jakieś pomieszczenie niż korytarz. Czy wydrążone przez kogoś celowo czy naturalna komora to w tak słabym świetle nie mogła poznać. Ale zorientowała się, że pomieszczenie nie ma takich gładkich ścian jak to budowały cywilizowane istoty. Z drugiej strony niezbyt znała się na podziemnych konstrukcjach. Na pewno nie było to duże. Może coś wielkości standardowego pokoju w karczmie. I było puste. Ale na ziemi, tam gdzie wpadało jeszcze światło przez rozwaloną ścianę, widać było liczne ślady o jakich mówiła im Olga. Ślady zapewne należały do istot dwunożnych. I pewnie do w miarę cywilizowanych bo dostrzegła jakby ślad obuwia, jakiejś prostej ciżmy czy czegoś takiego. Ale też ślady stóp. Widać było pięty i palce, może czymś okryte. Prawie na pewno nie należały ani do ludzi, elfów, ani krasnoludów. Czy mogły należeć do goblinów tego Greta do końca nie była pewna ale wydawało się to całkiem sensownym wnioskiem. Orki raczej zostawiłyby większe i cięższe ślady, zwierzoludzie to raczej mieli kopyta i też by raczej były to większe ślady no ale było jeszcze całkiem sporo innej menażerii jaka mogła zostawić takie ślady. No ale mogły to też być gobliny.

A gdy była tam nieco głębiej, to tam chyba już zaczynał się jakiś korytarz. To pomieszczenie tutaj było ślepe. Znaczy zanim lawina nie zrobiła nowego wejścia. I tam w korytarzu to już właściwie nic nie widziała. Panowała ciemność i wilgotny chłód typowy dla piwnic i podziemi. Ale chociaż nie wiało i nie sypało gradem jak na zewnątrz. Ale jak tam stała w ciszy i ciemności dłuższą chwilę zorientowała się, ze słyszy coś więcej niż stukot gałęzi na wietrze na zewnątrz i monotonne łomotanie gradu o wszystko i wszystkich. Słyszała też coś z przeciwnej strony. Tam w głębi. W ciemności. Tam coś było. Ale niezbyt blisko. Ledwo to słyszała. Jako niezidentyfikowane dźwięki zniekształcone przez echo. Tak naprawdę było to na tyle słabe i niewiadomego pochodzenia, że mogło to być cokolwiek. Ale jak już wróciła do wyjścia i pokazała reszcie aby do niej dołączyli to miała prawie pewność, że to nic dobrego. Instynkt ostrzegał ją, że tam w dole nie ma nikogo kto by ją przywitał z otwartymi ramionami.


W końcu wszyscy mogli zobaczyć to co do tej pory było widoczne tylko dla ciemnowłosej łowczyni. Niewielkie pomieszczenie, ślady stóp widoczne na ziemi, mroczną plamę korytarza prowadzącego nie wiadomo gdzie. Goli ślady rozpoznał od razu. Gobliny. Niechlujne wykonanie ścian i reszty też mówiło mu, że one pewnie wydrążyły tą jaskinię. Znał aż za dobrze ślady pozostawiane przez te małe szkodniki jakie pojedynczo były słabe i głupie. Ale gdy zebrały się w wielką hordę potrafiły doprowadzić do upadku nawet krasnoludzkie twierdze. Dla niego i Davandrell początek korytarza był jeszcze na tyle oświetlony przez światło dnia wpadające przez rozwaloną ścianę, że dostrzegali jak ciągnie się nieco w dół. Tam jednak albo był jakiś zakręt albo po prostu było już zbyt mało światła bo widzieli tylko mrok. Ale do tego momentu co widzieli to nie było widać żadnego goblina w tym korytarzu. Chociaż na podłodze leżały jakieś rozwłóczone śmierci. Kamienie, kawałki drewna, jakieś gałęzie. Jakby ktoś szedł i co jakiś czas gubił albo upuszczał takie śmieci. Dostrzegli też pod jedną ze ścian pomieszczenia prymitywnie skręconą półkę i chyba stos szmat. W nich zaczął grzebać Bruno i po chwili wywlókł coś obłego. Złapał w pysk i zaniósł swojej pani. Gdy Olga podeszła z tym do światła okazało się, że trzyma ludzką czaszkę. Zacisnęła usta w wąską linię gdy dało się dostrzec kreski i wgłębienia od noży albo zębów. Pokazała pozostałym co znalazł jej pies.

~ Czyli nie byłoby dobrze zdać się na łaskę gospodarzy. ~ sapnęła bez radości Petra. I splunęła na zdeptaną ziemię. ~ Ale po ciemku to się pozabijamy o własne nogi. Zapalcie lampy. Idziemy tam. ~ powiedziała cicho i zasłoniła twarz ciemną chustą. Przez to powstała tylko wąska szczelina na jej oczy. Zsunęła kaptur aby nie przeszkadzał jej widzieć i słyszeć w podziemiach.

~ Gdzieś tam muszą być. Bruno ich wyczuwa. ~ odparła krótko Olga poklepując psa po kłębie. Ten się zjeżył jeszcze bardziej niż gdy czekali na zewnątrz. Ale nie szczekał ani nie warczał co wydawało się być naturalnym zachowaniem dla psa gdy wyczuwał jakieś niebezpieczeństwo. Gospodarze na razie jeszcze się nimi nie zainteresowali ale to się pewnie zmieni gdy zanurzą się w te podziemia. Korytarz był dość niski i trzeba było pochylać trochę głowę co na dłuższą metę byłoby męczące dla wszystkich oprócz krasnoluda i psa. Nie był też zbyt szeroki. Owszem dwie osoby mogły się minąć ale gdyby doszło do walki to swobody było dla jednej. Dwie obok siebie to już mogłyby sobie przeszkadzać. Jednak w miarę swobodnie to by się szło pojedynczo. Petra znów zapytała czy ktoś na ochotnika ma chęć iść na czele. I delikatnie poprosiła aby to nie był Goli. Bo jak na krasnoluda przystało waleczności i zdolności rzemieślniczych nie można było mu odmówić. Ale brodacze nie na darmo nie słynęli z wyśmienitych zwiadowców. Więc była szansa, że głośny krasnolud mógłby przedwcześnie zdradzić goblinom, że nadchodzą.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Lua Nova

 

__________________
Nawet jeśliś czysty jak kryształ i odmawiasz modlitwę przed zaśnięciem, możesz stać sie likantropem, gdy lśni księżyc w pełni...

Ketharian

 

__________________
Królestwo i pół księżniczki za MG gotowego poprowadzić Degenesis!

Connor

Davandrell po raz kolejny ignorowała, puszczała mimo uszu i nie reagowała na wszystkie dotychczas rzucane dowcipy z podtekstami mocno erotycznymi. Może przyczyną tego był fakt, że była w tym towarzystwie jedyną elfką lub też być może inny fakt, że poważnie podchodziła do tego co robiła. To znaczy starała się zawsze rozdzielać czas na zabawę od czasu na robotę. Tu i teraz byli w ściśle określonym celu. Robotę trzeba wykonać, a czas na zabawę znajdzie się potem. Potem to może być nawet czas na zabawy erotyczne. Choć Davandrell znała stare krasnoludzkie przysłowie, że krowa, która dużo ryczy mało mleka daje. W większości przypadków przysłowie to sprawdzało się w przypadku ludzi. Ci najmocniejsi w gębie najszybciej znikali gdy trzeba było gadanie wprowadzać w czyn. Dlatego też pomijała te dowcipy milczeniem.

Miała też świadomość rzucanych w kierunku jej samej jak i jej towarzyszy - szczególnie krasnoluda - ukradkowych i tych mniej ukradkowych spojrzeń. Przywykła do tego lub starała się przywyknąć i nie zwracać uwagi. Trudniejsze było udawanie obojętności i nieświadomości tych spojrzeń. Pomagała w tym elfia spostrzegawczość.
W tej ekipie największą ilość spojrzeń w jej stronę rzucała łuczniczka Greta. Starała się to robić naprawdę tak, żeby nie zostać zauważoną, ale nie z elfką takie numery. Greta zerkała na nią niemalże z fascynacją. Davandrell nigdy nie wiedziała co w takich sytuacjach myśleć. Czy to fascynacja, czy zazdrość, czy niechęć lub może nawet wrogość. W oczach Grety widziała jedynie niegroźną fascynację dlatego też pozostawała jak zwykle czujna, ale nie poświęcała temu zbytniej uwagi. Przywykła.

Po wstępnym zwiadzie przeprowadzonym przez Gretę drużyna postanowiła ruszyć w głąb domniemanej siedziby goblinów. Widzenie w ciemności było przereklamowane. To znaczy było przydatne jednak nie działało tak jak sądzili ci, którzy nie byli obdarzeni infrawizją. Póki światło z powierzchni docierało zarówno ona jak i Goli widzieli praktycznie tak daleko jak sięgał korytarz zanim skręcał. Davanderll wiedziała, że póki co dawało to im dwójce niewielką przewagę. Potem głębiej będą równouprawnieni lub dokładniej mówiąc równo obdarzeni z resztą ekipy. Musieli zdać się na światło lamp co było często bardziej niebezpieczne niż pomocne. Lampy w lochach czy podziemiach dawały naprawdę niewiele światła. Natomiast wszystkie stwory siedzące gdzieś tam w ciemnościach z daleka widziały zbliżających się śmiałków. Cóż nie ma ryzyka, nie ma imprezy. Kto nie ryzykuje ten złota nie zgarnia.

Zanim ruszyli Davandrell przygotowała swój łuk, poprawiła kołczan, żeby był w idealnym położeniu do szybkiego sięgania po strzały i pierwszą strzałę założyła na cięciwę choć jeszcze jej nie naciągała. To była stara elficka technika. Wiedziała, że łuk średnio nadaje się do walki w ciasnych korytarzach i pomieszczeniach. Wiedziała jednak też, że mając przed sobą krasnoluda z jego nieodłącznym toporem mogła być spokojna, że póki Goli żyje nic się za niego nie przedostanie. Taka żywa tarcza choć trochę niska, ale za to śmiertelnie zabójcza dzięki swojej wytrzymałości, opancerzeniu i niesamowicie ostremu toporowi. Mając go z przodu wiedziała, że będzie miała wiele dogodnych pozycji strzeleckich. Wiedziała, ponieważ nie raz już tak działali.

- Tym razem zaopiekuj się światłem co by nam się dobrze walczyło. - Mrugnęła do Magnusa przekazując mu latarnię.
Byli gotowi ruszyć na spotkanie zielonoskórych.

 

__________________
Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza. Jednym jesteś ty. A co jest drugim. Biały Wilku?
- Nie ma przeznaczenia - jego własny głos. - Nie ma.
Nie ma. Nie istnieje. Jedynym, co jest przeznaczone wszystkim, jest śmierć.

Pipboy79

Miejsce: Ostland; Lenkster; okolice Lenkster; jaskinie goblinów
Czas: 2520.03.19; Backertag (4/8); południe
Warunki: jaskinia, ciemno, wilgotno, ziąb, cicho;

Wszyscy

Zanurzyli się w głąb jaskini. Najpierw czworonożny tropiciel, potem jego opiekunka, po niej zgrzytający metalem pancerza krasnolud a potem reszta. Jaskinie były koślawe i bez widocznych wzmocnień stropów jakie zwykle były w krasnoludzkich albo ludzkich kopalniach. Przypominały więc raczej norę jakiegoś wielkiego stworzenia niż wytwór istot rozumnych. Jednak widoczne na ziemi ślady szponiastych stóp, czasem czymś owiniętych, czasem noszących ślady jakiegoś obuwia a czasem całkiem bosych wyraźnie wskazywały, że jakieś dwunogi przemieszczają się tędy całkiem sporo. Szło się niezbyt wygodnie, trzeba było uważać aby nie zahaczyć głową o jakiś korzeń albo kamień wystający z obłego sufitu tej nory. Tylko Bruno i Goli mieli głowy na tyle nisko, że nie mieli tego zmartwienia. Jaskinia widocznie była pomyślana o istotach niższych niż większość dorosłych elfów i ludzi. W większości były jednak na tyle szerokie, że mogły się minąć albo nawet stać obok siebie dwie osoby. Chociaż gdyby doszło do walki to swobodnie mogłaby walczyć pewnie jedna, dwie obok siebie mogły już sobie przeszkadzać a dla trzeciej to już nie było miejsca.

Po tym jak światło dnia już dawno znikło za ich plecami mogli sobie oświetlać drogę tylko lampami jakie nieśli Magnus i Melissa. Pozwalało to widzieć całkiem wyraźnie te tunele na kilkanaście kroków w przód i w tył. Oraz trochę dalej tworzyło strefę półmroku z jakiej stopniowo pojawiało się więcej detali. Trudno było jednak złapać dalszą perspektywę. Korytarze szły mniej więcej prosto jednak na pewno nie według linii prostej jak to było u przedstawicieli ras jakie właśnie szły tymi korytarzami przyświecając sobie lampami. Atmosfera była napięta chociaż na razie każdy trzymał nerwy na wodzy. Wydawało się prawie pewne, że skoro wkroczyli na teren goblinów to prędzej czy później dojdzie z nimi do konfrontacji. Tylko nie było pewne w jakich okolicznościach i scenerii. Korytarze czasem się rozdzielały, czasem do innych kortarzy a czasem do jakichś jam. Bruno jednak powęszył w nich i prowadził swoją kasztanowłosą opiekunkę dalej a ona pozostałych.

Przy okazji pierwszy raz mogli sprawdzić w praktyce jak kto sobie radzi w tym dyskretnym poruszaniu się. Raczej chyba nie było zaskoczenia jak okazało się, że wygląd i wyposażenie może sporo sugerować pod tym względem. Trójka Melissy jaka zamykała pochód nie była zbyt dobra w takie zabawy. Podobnie zresztą jak Magnus. W porównaniu do reszty tropicieli, łotrzyków i myśliwych wydawali się nieco niezdarni. A to coś chrupnęło im pod butem, a to kopnęli jakiś kamyk lub kawałek kości. W końcu na co dzień zajmowali się czym innym niż skrytym podchodzeniem kogoś. Trochę lepiej radził sobie krępy khazad. Co mogło dziwić. Ale zmysły starej rasy pozwalały mu ominąć chociaż część tych detali jakie imały się wspomnianej czwórki. Pozostali radzili sobie całkiem dobrze. Widać było, że nie są w podobnej sytuacji pierwszy raz i znają się na rzeczy.

W końcu gdzieś jednak dotarli. To nie było aż takie zaskakujące bo z każdym kolejnym zakrętem, wznoszeniem czy opadaniem korytarza te dziwne, zniekształcone dźwięki jakie słyszeli prawie od początku robiły się coraz wyraźniejsze. Musieli się więc zbliżać do ich źródła. A, że mogli być już blisko to zdradziło im światło. Pierwszy raz dostrzegli jakieś światło w tych jaskiniach oprócz tego co sami nieśli. Więc trudno to było przegapić. Chociaż nie dla wszystkich to było jednakowo wyraźne. Olga która szła pierwsza odwróciła się do nich, położyła palec na usta po czym pokazała kierunek przed siebie. Jak się podeszło do niej to widać było owo światło. Na razie jako poświatę na ścianie jaskini. Pewnie za następnym zakrętem było coś co dawało to światło ale co to nie było jeszcze widać. No i to było w korytarzu w lewo a był jeszcze drugi w prawo który był ciemny jak cała reszta jaką do tej pory szli.

~ Zostawcie tu światło. Spróbujmy tam zajrzeć. ~ zdecydowała Petra po chwili zastanowienia. Światło lamp mogło ostrzec tubylców o nieproszonych gościach tak samo jak tych ostrzegło to światło na ścianie jaskini. Tak zrobili i spróbowali podkraść się i rozejrzeć co tam jest dalej.

Wszyscy dostrzegli to co było dalej. Za zarętem było jeszcze parę kroków tego bezkształtnego korytarza a potem jakieś większe pomieszczenie. Takie jak główna izba w przeciętnej karczmie. Tylko nie takie proste i o wiele bardziej zaśmiecone. Nie było to dziwne skoro urzędowały tu gobliny które z dbania o czystość nie słynęły. A wreszcie je ujrzeli. W tym pomieszczeniu było ich chyba z tuzin. Chociaż nie było widać całego za to było widać ze dwa albo trzy inne wejścia które prowadziły nie wiadomo dokąd ale nie można było wykluczyć, że tam też byli jacyś tubylcy. Tych w pomieszczeniu był z tuzin. Byli zajęci dobrą zabawą. Taką w goblińskim stylu. Jeden dał drugiemu w pysk wrzeszcząc coś niezrozumiale. I po chwili obaj się wzięli za łby do wtóru złośliwym okrzykom pozostałych. Ci trzymali jakieś kubki i coś jedli pieczonego z ogniska bo to ten to tamten odkrajał nożem to co się tam piekło. A co jakiś czas któryś złośliwie ciskał kością, kijem czy kamieniem w przywiązaną do kołka kozę jaka beczała wtedy żałośnie.

Tą scenę goblińskiego maltretowania ofiary widzieli wszyscy. Zielonoskórzy słynęli z brutalności i okrucieństwa a dla słabych i złośliwych goblinów to był wręcz znak firmowy. Pogardzane i poniżane przez silniejszych gdy tylko dorwały kogoś w swoje ręce to znęcały się ile wlezie. Tak jak teraz nad tą schwytaną kozą. Ale zabawa połączona z kłótnią na tyle ich absorbowała, że nie zorientowali się jeszcze, że ktoś ich podgląda.

Melissę tak zaabsorbował ten widok, że nie zwróciła uwagi na niewiele więcej. Ot, tyle, że jeden z tych korytarzy jakie ciągnęły się za tym pomieszczeniem też było oświetlone i na jej końcu majaczyły jakieś powiązane kawałki drewna to pewnie coś tam było zbudowane. Zresztą jej obaj ochroniarze i Magnus dostrzegli to samo. Goli okazał się mieć nieco lepszy wzrok czy słuch. Bo zorientował się, że te kawałki drewna to chyba jakiś płot albo zagroda. Co jakiś czas wystawał tam jakiś zwierzęcy łeb jakby sprawdzał co się dzieje w hałaśliwszej części jaskini. Ale na tym krasnolud poprzestał. Greta, Davandrel i Olga dostrzegły znacznie więcej. Tak trochę dalej, w sąsiednim pomieszczeniu była jakaś zagroda, pewnie z psami albo wilkami jak można było poznać po kształcie wystających co jakiś czas głów. I to chyba przynajmniej dwa sądząc po tych różnych łbach. A jeszcze na końcu tamtego drugiego pomieszczenia, w ścianie, majaczyły jakieś drzwi albo kraty. To już było słabo widoczne. Trudno z tego miejsca było zgadnąć co to może być.

~ To chyba jakaś cela albo zamknięty korytarz. I coś tam w środku się rusza. Chyba tam ktoś jest... Ale nie widzę zbyt dokładnie. ~ szepnęła Petra do pozostałych pokazując o co jej chodzi. Z tymi psami albo wilkami też się zgadzała z pozostałymi, że to pewnie coś takiego.

---

Mecha 05


Podchody pod pomieszczenie + wykrywanie detali


Rzut dla wszystkich: https://orokos.com/roll/938983 52


Bruno: 50+50=100; Gobliny 45; 50+100=150-45=105; rzut: 52; 105-52=53 > du.suk = pierwsza zagroda + zakratowane wejście

Olga: 40+70=110; Gobliny 45; 50+110=160-45=115; rzut: 52; 115-52=63 > du.suk = pierwsza zagroda + zakratowane wejście

Goli: 20+40=60; Gobliny 45; 50+60=110-45=65; rzut: 52; 65-52=13 > ma.suk = pierwsza zagroda

Davandrel: 50+60=110; Gobliny 45; 50+110=160-45=115; rzut: 52; 115-52=63 > du.suk = pierwsza zagroda + zakratowane wejście

Magnus: 35+10=45; Gobliny 45; 50+45=95-45=50; rzut: 52; 50-52=-2 > remis = coś tam w tym drugim jest zbudowane

Greta: 35+70=105; Gobliny 45; 50+105=155-45=110; rzut: 52; 110-52=58 > du.suk = pierwsza zagroda + zakratowane wejście

Petra: 55+90=145; Gobliny 45; 50+145=195-45=150; rzut: 52; 150-52=98 > ep.suk = pierwsza zagroda + zakratowane wejście + więzień

Lenard: 30+10=40; Gobliny 45; 50+40=90-45=45; rzut: 52; 45-52=-7 > remis = coś tam w tym drugim jest zbudowane

Melissa: 35+10=45; Gobliny 45; 50+45=95-45=50; rzut: 52; 50-52=-2 > remis = coś tam w tym drugim jest zbudowane

Wilhelm: 30+10=40; Gobliny 45; 50+40=90-45=45; rzut: 52; 45-52=-7 > remis = coś tam w tym drugim jest zbudowane

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Ketharian

 

__________________
Królestwo i pół księżniczki za MG gotowego poprowadzić Degenesis!