Cuchnący półmrok goblińskiej jamy

Greta poczuła jak wzbierająca fala wściekłości dosłownie ją dusi przesłaniając oczy czerwonawą mgiełką ogromnego wzburzenia. Zgrzytając zębami w wyrazie bezradnego niedowierzania, łuczniczka opuściła swą broń i wbiła wzrok w ruchliwe kształty pierzchających panicznie goblinów. Rozproszeni po jaskini towarzysze z wprawą rąbali dopadniętych zielonoskórych, nie dając baczenia na ich piski i skowyty i nie okazując cienia miłosierdzia.

Widząc pryskającą na grunt czarną posokę łowczyni wymamrotała pod nosem przekleństwo, za które co bardziej surowi kapłani Sigmara mogliby nakazać wsadzić ją pod pręgierz w dzień targowy. Obrała sobie wcześniej za ofiarę wyjątkowo okazałego i równie szkaradnego goblina, noszącego na głowie końską czaszkę, a na karku naszyjnik z czegoś, co wyglądało w półmroku na ludzkie zęby. Rechoczący obłędnie stwór wydał jej się jednym z przywódców tej odrażającej zgrai, toteż wcale nie poczuła się zaskoczona widokiem strzały elfki wbijające się w jej zdobycz - Davandrell nie była w ciemię bita, więc zapewne w mgnieniu oka poznała się na goblinie tak samo jak Greta.

Nie, Gretę zdumiało, zaskoczyło i rozwścieczyło co innego; mianowicie to, że ugodzona dwiema strzałami pokraka zdołała mimo wszystko czmychnąć w ciemność innego z tuneli, niwecząc religijny ceremoniał jaki łowczyni przygotowała już w myślach dla Karnosa. Nie mając czystej linii strzału Greta wsunęła łuk do łubii i złapała ponownie za toporek. Wciąż mamrocząc pod nosem przekleństwa dziewczyna ruszyła poprzez zaśmieconą jaskinię.

Nie lza ich ścigać w korytarzach, pani - wyrzuciła z siebie zatrzymując się na chwilę obok Petry - Kurwie syny niechybnie nas wciągną w zasadzkę, to ich terytorium. Teraz uciekają, ale szybko się opamiętają i zaczną nas kąsać.

Przyspieszając kroku Greta ruszyła w stronę przeciwnej strony jaskini, złym wzrokiem szukając jakiejkolwiek ofiary.

Mistrzu, zakładam, że moi towarzysze przegonią resztę goblinów w głąb podziemi. Greta pragnie w tym czasie przyjrzeć się klatce dla zwierząt i wszystkiemu innemu w jaskini, nie ma sensu wpychać się pomiędzy zbrojnych. Jeśli któryś z powalonych goblinów chociaż drgnie, dostanie po łbie toporem.

- Bierz ich Bruno! Bierz ich! - To wystarczyło zamiast komendy do boju. Widać zaprawiony w bojach ogar wyrwał z miejsca jak strzała wypuszczona z cięciwy i puścił się pędem na środek pomieszczenia nie wydając nawet jednego warknięcia.

Davandrell jako elfka zareagowała ułamek sekundy po nim. W tym miała przewagę nad ludźmi. Ruszyła zanim ktokolwiek z drużyny zdążył drgnąć. Wybiegła z korytarza i gdy tylko znalazła się w pomieszczeniu odsunęła się w prawo przyjmując w miarę dobrą pozycję strzelecką i robiąc miejsce dla pozostałych. Chwilę później obok niej pojawiła się Greta. Nie było czasu zastanawiać się czy nie lepiej by było gdyby ustawiła się z lewej strony korytarza dając w ten sposób możliwość ostrzału z obu stron. To była jednak walka i co by tu nie zaplanować walka zawsze to koryguje i sprowadza do rzeczywistości. I tak dobrze, że na siebie nie powpadali.

Pierwsze dwie strzały przeszyły powietrze niemal równocześnie. Strzała Dvandrell nie mogła chybić i trafiła dokładnie tego goblina, w którego celowała. Chwilę później strzała Grety utkwiła w tym samym celu trochę poniżej. Niezła jest pomyślała sobie elfka choć lepiej by było trafiać dwa odrębne cele niż jeden.
Poważnie ranny goblin rzucił się do ucieczki. Davandrell już miała na cięciwie kolejną strzałę. Umiejętność tak zwanego szybkiego przeładowania ćwiczyła ze szczególną uwagą. Nie było sensu dobijać goblina trafionego dwoma strzałami. O ile rany nie były śmiertelne to wykrwawi się zanim ta bitwa się skończy.

Walka rozgorzała na dobre. Spanikowanego gobliny zamiast chwycić za broń i walczyć bardziej szukały drogi ucieczki niż czegokolwiek innego. Walczący wręcz towarzysze szybko opanowali środek pomieszczenia zadając celne i mordercze ciosy. Gdzieś tam podnosił się i opadała krasnoludzki topór.
Davandrell posuwała się dalej w prawo od korytarza, z którego wybiegli. Poruszała się po obrzeżu pomieszczenia. Wiedziała, że nawet dla najlepszego strzelca zbyt ryzykowne jest strzelanie tam gdzie walczą sprzymierzeńcy. Dlatego też wyszukiwała takie cele względem których miała czystą prostą linię strzału.
Przynajmniej dwa razy jeszcze posłała dokładnie mierzone strzały w gobliny nie związane chwilowo walką lub te, które próbowały chyłkiem opuścić pomieszczenie. Tchórzowskie plemię.

Elfka w najbardziej nawet optymistycznych założeniach nie przypuszczała, że uda im się załatwić temat jedną walką. Zielonoskórzy tchórzostwo i ucieczkę wysysały z mlekiem matki. Na pewno czekało ich dalsze poszukiwanie by oczyścić ten teren.

Walka była krótka i niestety mało treściwa. Większość goblinów uciekła. Nawet te które zostały trafione mniej lub bardziej poważnie. Wszystkie, które potrafiły się jeszcze ruszać uciekły gdzieś w głąb korytarzy, więc trudno było stwierdzić ile strat zadali i ile z goblinów było jeszcze na chodzie choć rannych, a ilu wykrwawiło się na śmierć. Wszystko to potwierdzało pierwotną ocenę sytuacji jakiej dokonała elfka. Strategicznie byli w czarnej dupie. Właściwie to był cud, że obyło się bez strat własnych. Cóż trzeba działać dalej.

Davandrell zorientowała się, że została trochę z tyłu. Sięgnęła kolejną strzałę z kołczanu i ruszyła szybkim krokiem przez najbliższy korytarz. Tuż za rogiem niemalże weszła na plecy jednego ze swoich towarzyszy.
- Magnus zasuwaj do przodu i jak nie pomagasz to zejdź z drogi i poświeć. - Krzyknęła elfka depcząc mu niemal po piętach.
Korytarz rozszerzył się wkrótce choć nie polepszyło to sytuacji gdyż dalsza droga nadal była zablokowana. Tym razem przez kolejną walkę. Goblinów nie było widać. Za to Greta, Olga i wilczarz Bruno stawali w szranki ze stadem bodajże sześciu wilków. Przejście było zablokowane.

W tym ścisku i ciasnocie trudno było wykorzystać przewagę łuku, żeby nie zranić któregoś z towarzyszy. Przez chwilę Davandrell rozważała możliwość ciśnięcia w środek stada wilków lampy z naftą. Powstrzymała ją od tego możliwość zranienia towarzyszy i szkoda jej było poświęcać dobrego źródło światła. Elfka czuła się tak bezsilna i niepotrzebna jak chyba jeszcze nigdy w życiu. Dalsza droga była zablokowana przez przez dwie kobiety i psa wielkości kuca. Ani strzelić z łuku, ani wcisnąć się na czwartego.
- Goli kurwa gdzie jesteś? - Wykrzyczała swoją frustrację na całe gardło. Jakby na zawołanie z korytarza za wilkami wyłonił się krasnolud, który bez chwili zawahania zaatakował stworzenia od tyłu. Jego topór spadł z zabójczą siłą na kark najbliższego ze zwierzęcia. Korytarz wypełnił się mrożącym krew w żyłach skowytem.

Davandrell szybko połączyła fakty. Obejrzała się za siebie w głąb korytarza, którym tu przyszli. Przypomniała sobie w pamięci rozkład pomieszczenia, z którego wyszli. Szybko policzyła i dodała odległości i wyszło jej, że nadal jest w czarnej dupie. Była możliwość obejścia dookoła i dołączenie do krasnoluda, żeby wziąć stado w dwa ognie jednak skórka nie była warta wyprawki. Za dużo czasu by jej to zajęło i mogłaby tylko przebiec się korytarzami i wrócić na zakończoną już walkę. Mijało się to z jakimkolwiek sensem. Lepiej było zostać tu na miejscu i czekać na chwilę gdy będzie miała czysty strzał. Szybko podjęła decyzję, że najlepiej zrobi wykorzystując swój największy atut jakim były umiejętności strzeleckie. Naciągnęła cięciwę i czekała na czystą linię strzału. Wiedziała, że była dobra i wystarczy jej ułamek sekundy by bezpiecznie i celnie wysłać strzałę do celu.

Cuchnący półmrok goblińskiej jamy

Walki w pieczarze - chaotyczne w swej naturze i trudne do ogarnięcia myślą przez wzgląd na półmrok i ruchliwość goblinów - wciąż trwały. Greta straciła z oczu część swoich kompanów, trzymając się Olgi i jej odważnego psa. Zajadłość, z jaką tropicielka rzuciła się na zielonoskóre kreatury, jej szaleńcza bitność i zajadłość trąciły znajomą nutę w duszy Grety. Olga walczyła niczym istota obdarzona błogosławieństwem Karnosa i jej zaciekłość z miejsca udzieliła się samej Grecie.

Wydając z siebie zduszony okrzyk Herschel rzuciła się do przodu biorąc z całych sił zamach ramieniem i mierząc ostrzem topora w cielsko uwolnionego z klatki wilka. Zaiste, sam Taal musiał mieć w tej bitwie swój udział, skoro w miejscu tchórzliwych pokurczy umieścił półdzikie drapieżniki nie znające trwogi ani litości. Wilki, choć niekoniecznie gotowe na walkę do śmierci, pozwalały żywić nadzieję na dłuższy pojedynek od skrzeczących panicznie goblinów.

Z umysłu Grety zniknął najmłodszy z Lommów, przepadła budząca sekretne emocje Davandrell i cała reszta świata. Liczyły się tylko lśniące żądzą krwi bursztynowe ślepia i błysk białych kłów.

Rozpoczął się uświęcony taniec Karnosa.

Mistrzu, pozwolę sobie wrzucić od razu deklaracje na kilka rund, jeśli sytuacja nie wymusi znienacka ich zmiany. Jak długo Greta nie odniesie poważnych obrażeń, a gobliny nie zaczną stwarzać niebezpieczeństwa, łowczyni będzie atakować wilki. Do momentu odniesienia obrażeń przez moją pupilkę chciałbym zadeklarować korzystanie z akcji złożonej „Szaleńczy atak” (jeśli mechanika Twojego wariantu WFRP to dopuszcza).