- Masz rację. Co najmniej dziwne rzeczy... Wracajmy i lepiej się już nie rozdzielajmy. - odpowiedział Zygfryd i razem ruszyli z powrotem w kierunku miejsca gdzie w piwnicy zniknął krasnolud.

Gdy wszyscy trzej mistrzowie znaleźli się w monumentalnej, opuszczonej świątyni na drugim końcu podziemnego tunelu Marcus kręcił się niecierpliwie.
Kontynuowali więc rozmowę.
- Czego chcę? Zdaje się tego, co i wy. Odnaleźć zaginionych, pochować umarłych i oczyścić to miasto. Wyplenienie tutejszej władzy i ich popleczników to zadanie dla armii, ale tak się składa, że oddziały mojego Zakonu są wyprowadzone w pole. Wedle planu mieli być na południe stąd.
Kapłan po krótce nakreślił, że od dawna planował zamachy na burmistrz, głowy cechów i inne znane osoby, co do których współpracy z wampirami był pewien. Opowieść jednak, z uwagi na nawał nazwisk i przeskoków w czasie, stała się w połowie niezrozumiała. Marcus mówił coraz szybciej, jakby wyrzucał z siebie ciążące tajemnice.

Krugan nie był przekonany, że chce tego samego, co Morryta. Czy chce odnaleźć zagubionych? Kogo? Pochować umarłych? No tak, jeżeli będzie taka potrzeba. Ale przecież kapłan sam powiedział, że tutaj umarłych palą. Oczyścić miasto? Czy to po to tutaj Gazul skierował jego kroki? Co to ma wspólnego ze zgniłą brodą? Póki co poruszał się zupełnie po omacku.

Marcus poza tym mówił chaotycznie, jakby nie całkiem był przy zdrowych zmysłach. Zamachy? Owszem, usuwanie nieumarłego plugastwa. Owszem tępienie popleczników tegoż, ale zamachy? Khazad nie weźmie udziału w żadnych takich działaniach. Chyba, że będzie miał przekonanie, że tak należy postąpić.

Zadawał więc Marcusowi pytania, które mogły wprowadzić trochę porządku w bezładną jego przemowę.

Poprosił go o powiedzenie, jakie dowody ma przeciwko konkretnym osobom.

Zapytał o to, czy czeka na przybycie swych towarzyszy? Kto, kiedy i po co wyprowadził ich na południe od miasta?

No i ponownie zapytać, po co ich tu sprowadził. Czy tylko po to, by opowiedzieć o całym źle, jakie tu się panoszy? Jeżeli tak, to pozostawało mu podziękować za ostrzeżenie, życzyć powodzenia na drodze Morryty i wrócić do miasta. Nie miał pomysłu, gdzie skierować swoje kroki, ale może jego towarzysze mieli jakieś plany. Mógł im póki co towarzyszyć bacznie się rozglądając i zastanawiając, co dalej.

Marcus chętnie opowiadał o tym, jak miesiącami obserwował i śledził osoby wskazane przez wywiadowców Zakonu. Opisywał dokładnie aparycję osób, która choć nie rzuca się w oczy przy dużej grupie podobnie wyglądających, głodujących postaci, to jednak wskazuje na studiowanie zakazanych dziedzin magii. Osobnicy tacy mieli posiadać niezdrowo bladą, czasem nawet zielonkawą, cerę z podkrążonymi oczyma. Niektórzy mieli roztaczać wokół siebie zapach gnijącego mięsa.

Wszystkich ich miało cechować podejrzane zainteresowanie umarłymi.
- Na własne oczy widziałem, jak wdowa McCool wraz ze swoją stałą świtą, pośród której są rajcy i mistrzowie cechowi, zawsze po trzy-cztery osoby, wybiera się po zmroku do domów zmarłych osób. Zawsze ktoś pocieszał rodziny, inny zaś proponował, że zajmą się pochówkiem. Oczywiście jeśli uznali ciało za warte zachodu - wzdrygnął się kapłan.
- Tak naprawdę potem nie grzebali ciała, a kukłę owiniętą w płótno. W tym czasie, w podziemiu wieży Kolegium, ktoś ożywia te ciała. W trakcie poprzedniego marszu nieumarłych, armię gromadzono w Vanhaldenhofie. Teraz, choć wampir O’Reid został unicestwiony, jego stronnicy kontynuują jego dzieło. Templehof ma zamienić się w hordę ożywieńców. Są jednak podwójnie ostrożni, bowiem Carsteinowie, po rozbiciu Kolegium, nie ukrywają swoich podejrzeń wobec rządzących Templehof i Vanhaldenhof.
- Dlatego uważam, że co roztropniejsi tubylcy, choć to bluźniercze, palą swoich zmarłych. Chronią ciała przed zbezczeszczeniem.

W kwestii wsparcia z Zakonu Marcus nie był już tak zdecydowany.
- Oddział Zakonu opuścił okolice Templehof, gdy przybyłem z towarzyszami. Wymieniliśmy się wieściami, potem udali się na południe. Nie miałem możliwości skutecznie wysłać im wiadomości.
- W tym właśnie moglibyście wesprzeć Zakon, mistrzowie. Zawezwijcie Zakon Kruka. Jeśli zdołacie, sami zniszczcie tyle zła, ile zdołacie namierzyć. To miasto jest go pełne.

Z wypowiedzi krasnoluda Zygfrydowi utknęło w głowie głównie jedno stwierdzenie. "Mówi, że ich opat podejrzewał magów o układanie się z wampirami."
Nie wiedział już teraz czy przyznawać się do tego, że celem jego podróży było właśnie tutejsze kolegium magów? Nie wiedział czy automatycznie nie trafi od razu do tego samego kręgu podejrzanych. Z drugiej strony był przecież tu obcym i przybył niedawno. Jednak nie wiadomo też jak poważne i bliskie prawdy mogły być podejrzenia tego człowieka lub też jakimi ścieżkami wędrował umysł szaleńca jeżeli to wszystko było jedynie wymysłem chorego mózgu.
Postanowił jednak zaryzykować.

- Nie dane mi była znać nikogo z tutejszego kolegium Magów choć nie ukrywam, że celem mojej podróży była wizyta u nich i zasięgnięcie rady od mądrzejszych ode mnie. Teraz już nie wiem co myśleć...

W sprawie zaginionego elfa Marcus dokładnie opisał ostatnie chwile, gdy zimą jako drużyna znajdowali się wspólnie w zajeździe na południe od Templehof. Tam elf wraz z towarzyszką się oddzielili. Nie udało im się ponownie spotkać, gdy drużyna poszła w rozsypkę. Wbrew podejrzeniom Orgofa nie była to jednak Filauriel.
- Ona nazywała się Coruja. Zabrała się z nami z Siegfriedhofu - zrelacjonował morryta.

Poznawszy cel podróży Zygfryda Marcus nieco się skrzywił.
- Ci, którzy nie zdradzili tradycji i obyczajów dla plugawej magii, zapewne już nie żyją. Zaglądając do siedziby Kolegium strzeż się. Obserwowałem to miejsce. Nie jest zupełnie opuszczone, choć nigdy nie byłem w środku. I nie mam tu na myśli jedynie sług wdowy McCool. To zupełnie inne stworzenie, niskie i dające krępy cień.

Na słowa krasnoluda Marcus przytaknął.
- Dzięki i za to. Gdybyś jednak kogoś napotkał, ten drobiazg załatwi więcej niż słowa – powiedział, przekazując Kruganowi medalion z podobizną kruka na drobnym łańcuszku.