Zgodne z wolą Krugana, doszczętne spalenie budynku pochłonęło niemal całą noc. Do świtu mogła pozostać godzina lub dwie, nadeszła bowiem ta pora dnia, w której chłód jest najbardziej odczuwalny. Wraz z wilgocią wślizgiwał się pod odzienie, wywołując krótkotrwałe dreszcze i konieczność szczelniejszego owinięcia się płaszczem.

Ostatecznie jednak poszukiwane źródło świetlistej magii zostało odszukane, zwłoki Atoriusa pogrzebane a siedziba plugawych stworzeń zniszczona. Nic w otoczeniu nie wymagało uwagi wędrowców a i przyczyna ich przybycia znajdowała się bezpiecznie w sakwie Orgofa.
Pożar pochłonął wszystko, dokładnie trawiąc wnętrza i dając zapaść się budynkowi do wewnątrz. Dokładne przeszukanie pogorzeliska stało się zadaniem niebezpiecznym, o czym Zygfryd przekonał się, gdy sięgał po błyszczący przedmiot i załamała się pod nim skryta w popiele deska. Przedmiot był zbyt gorący a człowiek stracił równowagę. Umorusał się, ratując przed upadkiem, a gdy wstał w dłoni trzymał bezużyteczny szmelc - niedużą sztabę od zamka, pozostałą po strawieniu drzwi przez ogień.
Do zawalonej piwnicy nie dało się już w żaden sposób dostać.

- Ah, niecałkiem takiego efektu żem się spodziewał... - Krugan nieco się zmartwił rezultatami swojej pracy. - Przynajmniej w nocy nie zmarzliśmy. Chodźmy stąd i znajdźmy miejsce, gdzie będziemy mogli trochę odpocząć - zaproponował swoim towarzyszom khazad.

Emocje ostatnich godzin znacząco opadły, zastąpiło je znużenie i zmęczenie kolejnymi, ciężkimi przeprawami przez podmokłe tereny, gdzie na pierwszy rzut oka płaska powierzchnia niczym się nie różniła od wypełnionego wodą rowu. Dookoła mokre było wszystko, w związku z powstawaniem porannej rosy. Dzięki wskazówkom z dziennika mistrzowie wydostali się z bagien szybciej, niż na nie dotarli, co tchnęło w nich nieco dobrego humoru.

Był poranek, gdy na zalesionym pagórku znaleźli odpowiednie miejsce na odpoczynek. Kępa jeżyn, jeszcze bez liści, zdrewniała po zimie, zapewniała osłonę oraz wieszak na wilgotną odzież. Zabezpieczywszy czarami swoje położenie, wędrowcy w końcu spoczęli na kocach, mając w nogach kilkanaście kilometrów w bardzo trudnym terenie.
Dopiero przed snem Zygfryd odetchnął – udało mu się zdusić niezdrowe zapędy w obecności truchła Atoriusa. Poczuł, że odniósł małe zwycięstwo nad chorobą.

NOWY ETAP Wydarzenia ostatnich dni, choć niezbyt niepokojące, przyniosły inną perspektywę i spojrzenie na wyprawę bohaterów. Zdobyte poszlaki nie rozwiązywały jednak problemów wędrowców. Los brata Orgofa, Eryastyra, wciąż był nieznany. Przepowiednia, za którą podążał Krugan nie ziściła się w ostatnim czasie. Zapadnięta skóra na twarzy Zygfyda nie nabrała rumieńców ani o krztynę. Wszyscy: + 200 PD

Dzień później

Mistrzowie magii nie byli jedynymi, którzy ciągnęli do Templehof. Nawet z początku, na wąskich duktach napotykali małe grupy i handlarzy z wózkami. O zachodzie słońca na głównej drodze do południowej bramy zgromadziło się około sto osób.
Ciemność miała nastać nad miasteczkiem niebawem.

Gdy przeszli odprawę u trzech, zarobionych po łokcie strażników w nieświeżych liberiach, wędrowcy znaleźli się w tłumie. Nikt nie reagował na elfa, nikt nie pozdrawiał krasnoluda. Gdzieś na horyzoncie, między masą ludzi, przemknęła grupa niziołków. Wyglądało na to, że myśli osób przybywających do Templehof skupiało coś innego.
Uliczki nie pustoszały mimo wieczornej pory. Wielu przybyszy wciąż nie znalazło lokum na noc. Mijane twarze miały najróżniejsze miny i kształty, a postury ludzi były głównie chude i kościste.
Zygfrydowi nie umknęło, że mieszkańcy miasta byli wyraźnie bladzi. Niemal jak on sam, ale z cieplejszym odcieniem skóry. Człowiek obejrzał się i mimochodem złapał wzrokiem Krugana. ”Czemu się gapi?”, pomyślał.
Orgof, również zamyślony na krótką chwilę, rozważał natomiast, jak znacząco głód wpłynął na tę część kraju ludzi. W trakcie swojej długiej podróży do Stirlandu nigdzie nie widział, by w tłumie było tak wiele wychudzonych postaci.

Nie podążając za tłumem, mistrzowie wspięli się na jedną z pustych strażniczych wieżyczek wzdłuż palisady. Ogarnęli z niej wzrokiem niemal całe miasto z rynkiem wyróżniającym się trzema wysokimi budynkami z kamienia. Spośród nich wyróżniała się monumentalna wieża, zbudowana na planie kilku kwadratów, wzmocnionych łukami przyporowymi. Wielu ludzi potwierdziłoby, że była to najwyższa budowla, jaką w życiu widzieli.
Orgof dostrzegł coś jeszcze, zwracając się dokładnie w przeciwnym kierunku. Elf uświadomił sobie, po co drwale prowadzili w okolicy intensywny wyrąb lasu. Miejscowi budowali trybunę i obóz za rzeką, za zachodnią bramą. W obozie gromadziły się tabory i małe oddziały wojowników w strojach każdego koloru.

Kierując się na kamienną wieżę, mistrzowie dotarli aż za rynek. Budowla okazała się zamknięta na głucho. Nad jej dachem niebo stawało się coraz bardziej granatowo-czarne.
Zaczepiani miejscowi nie zatrzymywali się na słowo, tylko ruszali dalej w milczeniu. Człowiek, elf i krasnolud minęli otwartą i opustoszałą świątynię Morra i kierując się na ostatni kamienny budynek przyspieszyli kroku. Do bramy świątyni Sigmara dotarli wraz z zapadnięciem zmroku.

Wrota prostego, kamiennego budynku były zrobione z ciężkich, drewnianych belek. Masywna kołatka po poruszeniu wydawała głęboki dźwięk. Wędrowcom otworzył cywilny pedel w asyście furtiana. Krugan zerknął na Zygfryda też zaskoczonego. Nieczęsty to był widok, by ludzie posługiwali w świątyniach, co mogło być kolejnym dowodem tutejszej biedy. Furtian wysłuchał przedstawienia i zaprowadził gości do szafarza. Z przedsionka całą grupą wyszli na wewnętrzny plac, a brama została zawarta.

Na dziedzińcu minęli dwóch ludzi w długich, podniszczonych szatach. Jeden z nich nosił na twarzy bliznę po rozległym uderzeniu, nie miał też oka.
Ten mężczyzna nosił ciekawy, płomienisty medalion, na którego widok Zygfryd zesztywniał. Oto przed nim stał bowiem łowca czarownic, jeden z tych, którzy dopadli Wulfgara. Czarodziej zawahał się jednak tylko przez sekundę, po której jego twarz przybrała znów chłodny wyraz.

Cela szafarza znajdowała się kilkanaście kroków dalej.
- Mężowie szukają noclegu. Oferują także pomoc – zaczął portier stojąc w wejściu, przepuszczając wędrowców do środka.
- Dziękuję, niech się przedstawią.
Szafarz był mężczyzną podstarzałym i drobnym, lecz o stabilnym, głębokim głosie. Na nosie miał okulary, które wspierały go przy czytaniu rozwartej na stole księgi. Całe pomieszczenie był ceglane, surowe, ale zapełnione wieloma dobrami, takimi jak pierwsze wiosenne warzywa.