Mieli do czynienia ze zwierzoludźmi, czyli potencjalnymi sojusznikami, choć potencjalnie mogli być oni niebezpieczni. Czy to był teren Ungorów? W każdym razie astromanta stanął naprzeciw przywódcy zwierzoludzi, starając się wyglądać pewnie, a nawet dostojnie. Jego święcąca laska wyraźnie sugerowała że jest magiem.

- Bądźcie pozdrowieni w imię naszych Panów, Tzeenchta i Slaanesha - rozpoczął rozmowę wyraźnie identyfikując swoją grupę jako wyznawców tych dwóch potęg, mając nadzieję że zostanie zrozumiany.

Jego słowa wywołały pewną reakcję wśród istot lasu. Ale na pierwszy rut oka trudno było rozpoznać jaką. No na pewno nie rzucili się natychmiast do krwiożerczego ataku jak to zwykle bywało przy kontakcie przedstawicieli obu ras. Ich herszt zmrużył oczy jakby zastanawiał się nad tymi słowami czarodzieja. Jeden z jego ludzi coś mu szepnął ale czy to było pytanie czy podpowiedź to nie szło usłyszeć.

Powiedział coś wskazując na niego a potem dalej, na obóz z ogniskiem i namiotami jakie były przy rzece. Brzmiało jak pytanie. Ale znów w jakimś dzikim, obcym języku. Powiedziane to było dość neutralnym tonem jakby jeszcze herszt nie zdecydował się ani na agresywną ani na strachliwą opcję. Ale coś chyba chciał się dowiedzieć.

- Nie rozumiem waszego języka- czarodziej odparł dwa razy, najpierw w Imperialnym, potem w demonicznym.
- Gunther, spytaj się dziewczyn, czy któraś z nich rozumie język zwierzoludzi - zwrócił się do swojego ochroniarza. Miał nadzieję, że nie dojdzie do konfliktu przez coś tak błahego jak niezrozumienie mowy…

Ochroniarz nic nie powiedział, skinął głową i ruszył szybkim krokiem w kierunku położonego przy starorzeczu obozu. Przez chwilę więc czarodziej został sam z tym kilkorgiem zwierzoludzi. Mógł im się przyjrzeć wyraźniej. Z pół tuzina, dwie kobiety reszta mężczyźni. Znów herszt wymienił krótkie, chrapliwe, urwane zdania ze swoimi ludźmi. Obserwowali uważnie i Joachima i odchodzącego ochroniarza. Zapytał o coś astromantę wskazując włócznią albo na obóz albo na Ghuntera. Znów Joachim nie zrozumiał co. Ale po chwili wrócił jego ochroniarz przyprowadzając ze sobą Łasicę i Lilly.

- O, zwierzoludzie… Ciekawe czy to wszyscy. Czego chcą? - włamywaczka z nieukrywaną ciekawością oglądała sobie grupkę nocnych przybyszy.

- Ja mogę z nimi porozmawiać. Trochę rozumiem ich język. - powiedziała Lilly a jej przybycie wyraźnie ożywiło kopytnych. Bo widać było, że różowowłosa też ma zamiast stóp kopyta a pęciny porośnięte różowym futrem.

- No to bardzo nam pomoże - Joachim nieco się odprężył i porzucił plany rzucenia zaklęcia ochronnego. Zmiennokształtni mogliby odebrać to jako atak na nich.
- Tłumacz jego słowa - wykonał gest od Lilly w stronę domniemanego przywódcy.

Trójka kultystów obserwowała i słuchała przebieg rozmowy między ich kopytną koleżanką a hersztem zwierzoludzi. Trochę to trwało i wyglądało na to, że nie wszystkie wypowiedzi są dla obu stron zrozumiałe. Lider ungorów coś pytał, wskazywał przy tym w kierunku obozu a mutantka mu odpowiadała i opowiadała bo jej odpowiedzi zwykle były dłuższe. Pewnie też było coś o nich bo raz czy dwa bródka ungora wskazała na nich a liliowłosa też spojrzała na na nich nim nie zaczęła coś tłumaczyć. W końcu po paru takich wymianach Lilly zwróciła się do czekającej trójki.

- Mówi, że ściągnęły ich tu sny i wizje. Przybyli oddać cześć Wężowi. Oni go nazywają Snarl jeśli dobrze zrozumiałam. Mieli tu chyba sobie urządzić małą orgię. No i uznają to miejsce za pobłogosławione przez Snarla. Dlatego. Ale nie spodziewali się tu nikogo innego to jak nas zobaczyli to trochę się zdziwili. Mówiłam im, że my też jesteśmy od Snarla. Przynajmniej ja i dziewczyny. To się ucieszyli. No ale pytają o ołtarz i Sorię. Chyba myślą, że ona to jakiś odmieniec czy co. - dziewczyna o liliowych włosach i takimż futrze na łydkach przetłumaczyła co podczas tej rozmowy ustaliła z nie tak całkiem odmiennych od niej przedstawicielami podobnej rasy, na stałe naznaczonej piętnem Chaosu. A Soria, w obecnej formie atrakcyjnej kobiety z kilkoma parami ramion no faktycznie można ją było wziąć za odmieńca. Zwłaszcza jak z tej odległości nie było widać wszystkich detali.

- Przyszli na orgię? O! To tak jak my! - roześmiała się Łasica którą raczej rozbawiły niż speszyły takie wieści. - Hmm…. Ale te błogosławieństwo tego miejsca co mówią to pewnie przez ten ołtarz. Soria coś takiego mówiła. Mogą mieć coś przeciwko jak jutro będziemy chcieli go ze sobą zabrać. - zreflektowała się nieco myśląc o planach na jutrzejszy poranek. Możliwe, że zwierzoludzie już widzieli wystający z wody ołtarz to biorąc pod uwagę uwiecznioną na nim scenę raczej nie było trudne domyślić się komu został poświęcony.

Czarodziej zastanawiał się przez chwilę, potem wziął Lilly i Łasicę na bok i przemówił do nich cicho, nie był do końca pewien czy żaden z ungorów nie mówi ich językiem .

- Powiedz im, że Soria jest wybranką Węża, może nie będą chcieli się przeciwstawiać jej woli? Jak nie macie nic przeciwko, możecie ich zaprosić na wspólną orgię, wtedy uśpimy ich czujność i zobaczymy co dalej - zaproponował.

Dziewczyny popatrzyły na siebie chwilę. Potem na czekających zwierzoludzi. I wreszcie w drugą stronę na czekające w obozie koleżanki.

- No ja to zawsze byłam ciekawa jak to z nimi jest. Słyszałam, że są bardzo jurni. A dziewczyny to nie wiem, trzeba by zapytać. Ale z Soria Joachim dobrze mówi. Trzeba jej powiedzieć aby zrobiła odpowiednie wrażenie. To jak się jeszcze z nimi zaprzyjaźnimy to może sami nam pomogą? - łotrzyca w skórzanych spodniach pierwsza zabrała głos i rzuciła swoją propozycję. Raczej pomysł czarodzieja zdawała się aprobować. Lilly ograniczyła się do roli łączniczki więc powiedziała coś do zwierzoludzi wskazując na obóz. Rozmowa trwała krótko, parę wymienionych przez obie strony zdań. Ale przez grupkę przebiegło poruszenie, może nawet ekscytacji.

- Powiedziałam im, że musimy porozmawiać z resztą i żeby poczekali. Ale my to ich chętnie ugoscimy. - wyjaśniła kopytna wskazując na siebie i koleżankę. Ta roześmiała się dźwięcznie, pomachała ungorom wesoło i wrócili do ogniska.

- I co? Kto to? Co chce? - z czekających Burgund odezwała się pierwsza. Widać było, że jest zaintrygowana i nieco zaniepokojona wynikiem tych negocjacji.

- Goście. Chcą naszych kuperkow i resztę wdzięków. I ja i Lilly jesteśmy skłonne im to dać. - odpowiedz Łasicy, zwłaszcza okraszona pokazaniem języka swojej kamratce była psotna i lekka. Więc Burgund i reszta chyba nie były pewne o co tak naprawdę chodzi. Nawet jak Lilly potwierdziła słowa ich liderki kiwaniem głowy. Dopiero jak Łasica zaczęła tłumaczyć Sorii jaki plan ukuli na szybkiego z Joachimem zorientowały się o co tu chodzi.

- Dobrze. Myślę, że to się uda załatwić po przyjacielsku. - wybranka Węża, córka Królowej Potworów uśmiechnęła się łagodnie. Potem wystąpiła parę kroków do przodu i zatrzymała się. I zaczęła coś głośno mówić w stronę cienistych sylwetek między drzewami. Mówiła potężnym głosem, dumnym i dostojnym niczym zawodowy mówca. W obcym języku.

- O, ona zna ich mowę. - trochę zdziwiła się Lilly która z ich grupki była jedyną co mogła zrozumieć tą dziką mowę zwierzoludzi. A tymczasem głos kobiety o granatowych włosach potężniał.

- Wzywa ich. - Lilly cicho powiadomiła swoich towarzyszy. Ale rzeczywiście sylwetki z drzew zaczęły się zbliżać. Aż ujawniły swoją pół ludzką formę gdy weszły w zasięg blasku ogniska. Wtedy Soria zaczęła się zmieniać. Rosnąć. Włosy zmieniły się w żywe węże, smukłe nogi scaliły się tworząc wężowy ogon, oczy z ludzkich zaczęły promienieć wewnętrznym blaskiem potęgi. Sama wybranka Węża zaczęła unosić się na tym wężowym ogonie aż głowę miała na wysokości kilku kroków nad ziemią. Rozłożyła dumnie swoje kilka ramion aby ukazać się w pełnej, nadnaturalnej krasie. No i głos. Głos jej się zmienił. Teraz wydawało się, że gdy mówi to wtóruje jej pogłos setek głosów i mileniów.

Od pokazu tej potęgi stadko zwierzoludzi padło na kolana onieśmieleni takim pokazem mocy. Zaraz potem padli na twarz jakby obawiali się gniewu swojej bogini. Właściwie kultystki też. Najpierw Łasica a potem reszta koleżanek. Właściwie to i kultyści gdy przedwczoraj spotkali Sorie po raz pierwszy na plaży przy Wrakowisku to co nieco widzieli tej wężowej formy Sorii. Ale wówczas nie okazała się ona z taką mocą jak teraz. Joachim czuł naelektryzowanie w powietrzu co zdradzało, że przemiana wpłynęła na przenikające ten świat energie Eteru.

- Oh pani! Pozwól nam ci służyć! - jęknęła Łasica szczerze poruszona tym pokazem mocy i potęgi. Ale i reszta dziewcząt oraz zwierzoludzi byli pod wielkim wrażeniem.

- Dobrze. Możecie mi służyć. Podaj mi wino piękna służko. - wężowa czcigodna okazała łaskę i dobry humor. Odezwała się do lotrzycy w reikspiel nieco rozbawionym tonem. Opadła na niższy poziom będąc już tylko o głowę wyższa od pozostałych. Gdy dostała kubek z winem wzniosła go do góry.

- A więc kobiety i taniec, śpiew i wino! Niech umiar idzie precz! Niech zacznie się noc żądzy a skrywane pragnienia niech mają swój finał! - Soria krzyknęła do wszystkich wznosząc swój kubek z winem i pierwszy toast tej nocy już po północy. Przywitano to z aplauzem obu grup. I dość szybko obie grupy zaciekawione sobą nawzajem zaczęły się mieszać i fraternizować zupełnie jakby odgrywały jakąś scenkę uwiecznioną na alabastrowym monumencie jaki spoczywał częściowo zanurzony w przybrzeżnej wodzie.


***************************************

Zadowolony, że jego plan się powiódł i uniknęli niepotrzebnej walki ze zwierzoludźmi, Joachim przyklęknał na jedno kolano przed Sorią której mroczny majestat był nie do zaprzeczenia, choć padanie na twarz wydawało mu się jednak przesadą. Następnie odsunął się na bok, obserwując jak ungorzy i kultystki oddają się swoim żądzom, zachęceni przez syrenę.

Sam stwierdził, że postara się tym razem zachować zimną krew, inaczej niż na Wrakowisku i obserwować orgię w celach pogłębienia swojej wiedzy, w końcu niewiele miał wcześniej do czynienia ze zwierzoludźmi, a i Soria była wyjątkową istotą. Guntherowi i Rupertowi pozwolił się przyłączyć do orgii, na początku wydawali się sceptyczni, ale po chwili nie byli w stanie oprzeć się magii roztaczanej przez wyznawców Księcia Rozkoszy. On jakiś czas wytrwał obserwując, ale w końcu pozwolił się zaciągnąć na bok rozpalonej żądzą Burgund... co wcale nie było nieprzyjemne.

Następnego dnia podporządkowani już Sorii zwierzoludzie pomogli zaciągnąć ołtarz na łódź. Niestety, wyglądało na to, że nie więcej niż 3 osoby zmieszczą się wraz z ołtarzem. Czarodziej zaproponował, by z ołtarzem popłynęli: Rupert, jako umiejący kierować łodzią oraz Soria i Łasica, jako najwyższe rangą z wyznawców Slaanesha. On z pozostałymi miał zamiar wrócić pieszo z pomocą ungorów. Przy okazji planował korzystając z tłumaczenia Lily dowiedzieć się więcej o ungorach, jakimi siłami dysponują i co wiedzą o innych grupach i istotach w okolicy.

Ulga była nieopisana. Z jakimś dobrym humorem wstał dziś, bez osłabiającego myśli bólu. Szedł pewnym krokiem, prawie nie pamiętając o sztywności nogi.
Wiedział, że pomysł, o którym chce z Megą porozmawiać może być jak i problemem dla miasta, jak i mieć konsekwencje dla kultu, jeżeli nierozplanowany odpowiednio. Więc wchodził do rogatej z pewnością, której nie okazywał podczas ich pierwszego spotkania, którym okazał swoją desperację. Dziś już jej nie było. Została pewność... nawet jeżeli była to pewność czynów, które powinien ukrywać popiół.
Wkroczył do kryjówki Mergi (czy nadejdzie czas, gdy i on będzie musiał się ukryć?), szukając samej wiedźmy.

- O. Jesteś. Czcigodna mówiła, że możesz przyjść dzisiaj. Poczekaj tutaj. - nawet po drabinie co zwykle sprawiała mu trudność nie schodziło się dzisiaj tak źle. A trzeba było po niej zejść z poziomu piwnicy wieży do ukrytego przejścia. I tam, kawałek prostego korytarza po ciemku aż dłonie namacały zasłonę. Za nią była półka i ogarek jaki można było znów po omacku oświetlić. I solidne drzwi jakie odgradzały od właściwej części kryjówki. Podobno zamontowano je jakoś na wiosnę, wcześniej ich nie było. Ale jak Heinrich przybył tu pierwszy raz to już były. W drzwi trzeba było zastukać hasłem, aby było wiadomo, że to ktoś swój. Wtedy czekało się aż ktoś z zewnątrz podejdzie i otworzy. Dzisiaj była to Norma, ale ona często pełniła tą funkcję. Wpuściła go i przeszli do jadalni. To było największe pomieszczenie w kryjówce i pełniło też miejsce spotkań całego zboru. Pod ścianą był piec i miejsce do gotowania gdzie zwykle krzątała się Myszka albo któraś z dziewczyn. Dziś też odmieniec podała na stół butelkę wina i kubki pytając czy jest głodny. Zaś póki pełniła rolę gospodyni norsmeńska wojowniczka poszła w trzewia kryjówki po rogatą panią. Po jakimś czasie obie wróciły do jadalni a Merga przywitała się ze swoim gościem przyjemnym uśmiechem.

- Dzień dobry Heinrichu. Jak noga? Maść pomogła? - zapytała podchodząc do stołu z dumą i pewnością godną kapłanki czy szlachcianki.

- Uratowała mi życie, bo już chciałem zębami odgryźć nogę. - wstał i skłonił się ze wdzięcznością - Dziękuję.

Pierwsza reakcja na rogatą minęła chyba po trzecim spotkaniu. Na pierwszym była okryta iluzją, dając poznać swoją formę na drugim. To był niemy szok dla byłego łowcy czarownic, który wtedy ledwo się zgadzał z własnymi czynami. Dziś już ten widok był dla niego zwyczajny, nie wzbudzał w nim wyuczonej złości... szczególnie jak dzięki kobiecie nadchodziła ulga.

- Ciało nie chce zmiany, więc umiera powoli, jakby uparty na torturach.

- Czasem tak bywa. Z ludźmi tak samo. Dają się omamić i zwieść słabym bożkom i fałszywym ideałom. I większość z nich jest taka oporna na prawdziwą wiarę. Boi się zmian. Boi się stracić to co już ma i zna. Dlatego tak często skłaniają się ku nam desperaci i wyrzutki, którzy nie mają nic albo niewiele. - rogata pokiwała swoimi rogami dając znać, aby gość spoczął za stołem.

- I cieszę się, że pomogło. Musimy sobie pomagać. Nikt z nas nie jest na tyle mocny, aby poradzić sobie bez innych. Zwłaszcza jak chce coś osiągnąć. A co cię do mnie sprowadza? - zapytała okrążając pytanie przyjemnym uśmiechem.

Heinrich przyjął zaproszenie i usiadł naprzeciw rogatej wiedźmy.
- Zbieranie jak najlepszych najemników miało sens. Możni i bogaci miasta potrzebowali bezpiecznego przyjazdu i eskorty na miejscu trupy aktorów z Salzburga. Ich przyjazd ma uświetnić to miasto, a jako że to pierwsza tak szacowna i liczna grupa... ich pojawienie się będzie miało w sobie korzyści polityczne i gospodarcze, a do tego przekona innych, że tu warto przyjechać. - postukał palcem o wierzch dłoni leżącej na stole - Gdzie wpływy i pieniądze, tam wielu się interesuje. Cokolwiek poszłoby nie po myśli, może boleśnie się odbić na miejskich interesach. Winnych będzie się szukać, najwyżej używając kozłów ofiarnych.
Oparł brodę na złożonych dłoniach w jedną pięść.
- Możemy zrobić wielką pożogę, ale jeżeli nie podejdziemy do tego z głową: sami się podpalimy. Chcę zapytać, czy mamy jakiś nieprzekraczalny limit zagrożenia, które przetrwamy? Możliwe straty uboczne? - spojrzał w oczy Merdze - Wiesz pani, od tego zależeć będzie plan. Do czego można się posunąć. A pewne jest, że reakcja będzie.

- Tak, to prawda, możemy uderzyć na nich mocno i znienacka. Chaos obejmie miasto a władze i możni zostaną skompromitowane. Sprawa będzie zbyt duża, aby ją zatuszować, tak samo jak nie udało im się zatuszować mojej ucieczki z Kazamat. Staną się pośmiewiskiem całej prowincji, na pewno polecą czyjeś głowy. No ale i śledztwo też zostanie wszczętę, możliwe, że przyślą kogoś z zewnątrz. - Merga uśmiechnęła się już jak Heinrich mówił zgadzając się, że takie uderzenie powinien odbić się na tutejszych władzach mocnymi konsekwencjami. Zwłaszcza jeśli ofirarami staliby się zamożni goście spoza miasta.

- No najlepiej to aby się obyło bez strat. Przynajmniej tak to planujemy. I gdyby nasz plan z dosypaniem tego i owego do potraw wypalił a myślę, że gdy część z nas oficjalnie będzie na przyjęciu jako goście lub obsługa to ma to spore szanse powodzenia. Potem wystarczy czekać aż środki zaczną działać. Tylko właśnie nie do końca mamy wpływ na to gdzie będzie to finałowe przyjęcie. Nam najlepiej pasowałby teatr bo tam mamy największe pole manewru. No ale to nie do końca zależy od nas i jeszcze to nie jest postanowione między możnymi tego miasta. Skoro zaś część z nas będzie jako goście myślę, że o ile sami nie dadzą się złapać lub w coś nie wpakują to powinni być nie bardziej podejrzani niż pozostali goście. Obsługa będzie zapewne bardziej na widelcu no ale liczę, że nasze sprytne dziewczęta sobie poradzą. - Merga chyba nie do końca była pewna co Heinrich ma na myśli więc w ogólnych zarysach przedstawiła główną część planu zboru na nadchodzący turniej rycerski.

- Sugeruję, aby goście ucierpieli ostatecznie na terenie miasta lub w zewnętrznych granicach, nie zaś na bezdrożach. - zamyślił się - Rune zgodził się zakręcić wokół Czerwonego Johana, który rekrutował, to możliwie wciśnie się w ranki przypisanych najemników do ochrony. Kiedy inni zajmą się doprawionymi potrawami, będą się akcje działy równolegle, to i ich skutek może się wylać równocześnie. Zakładam pojawienie się paniki wśród ludzi. - spojrzał na Mergę - Czy działania będą mieć widoczny wpływ kultu, czy damy radę to wszystko przyklepać pod gierki szlachty i handlowców? Dobra, stara zawiść i chciwość?

- Będzie to wyglądało na próbę otrucia. Na masową skalę oczywiście bo na przyjęciu dla ważniaków. A trutkę może podrzucić każdy kto ma odpowiednie zasoby, determinację i możliwości. Chociaż planowalismy dodać też środek wywołujący mutacje. Co prawda to też mógłby zdobyć ktoś z odpowiednimi dojściami ale już może sugerować udział jakichś kultystów lub osób powiązanych z naszymi patronami. - przyznała wiedźma. Jak sam ze swojej dawnej służby były łowca czarownic wiedział nie wszystkie makabryczne, okrutne czy wyuzdane czyny popełniane przez bliźnich były zorganizowane przez jakieś spiskowe organizacje. Czasem to były czyny pojedynczego desperata. Ale czasem jakieś rozgrywki między spiskowcami najróżniejszyjszych stronnictw. Niekoniecznie tych powiązanych z Chaosem. No ale jednak i tak często brano pod uwagę ten czynnik, zwłaszcza jak znaleziono jakieś poszlaki na to wskazujące. Zaś masowe wystąpienie takich mutacji mogło to sugerować. Z drugiej strony tacy odmienieni obywatele z ręki prawych władz i tak musieliby zostać skazani na śmierć.

- Zaś ta akcja chłopców Silnego myśleliśmy gdzieś w mieście. Zapewne nadarzy się okazja dopaść jakiś pojedynczy powóz czy coś takiego. Tylko wciąż niezbyt wiemy kto, gdzie i kiedy przyjedzie oraz się zatrzyma. To już będziemy się dowiadywać jak się turniej zacznie i wszyscy będą na miejscu. Jeśli Pirora i dziewczęta będą tam działać to nie powinno być zbyt trudne do zlokalizowania. A w napadach i siłowych rozwiązaniach Silny i jego drużyna mają wprawę. Wystarczy im wskazać cel, czas i miejsce. - wyrocznie wyjaśniła jak to mniej więcej powinno wyglądać z tymi napadami jakie mieli przeprowadzić specjaliści kultu od takich działań.

- A uważasz, że coś jeszcze moglibyśmy przygotować? Jak tak to mów śmiało. - zachęciła go aby podzielił się swoimi pomysłami.

- Cokolwiek nie zostanie zrobione, pewnikiem zaczną węszyć Chaos. - uśmiechnął się pod nosem - I niezależnie od wyniku: kogoś znajdą, nie musi to być kultysta. Liczy się efekt, nawet pozorny. Kult powinien się nie wychylać kilka tygodni, nie dawać się zachęcić do działań czy zastraszyć węszeniem. To jedna z możliwości - wykurzyć szczury dymem. Ognia nie ma, jest jego iluzja. - przymrużył oczy, jakby wspominając coś przyjemnego - Kto wybiegnie z kryjówki, ten winny. Jeżeli posiadamy listę potencjalnych kozłów ofiarnych, ludzi co nam brużdżą... też można wykorzystać.

- Listę, potencjalnych sprawców? - rogata wiedźma dolała sobie wina do glinianego kubka i gestem zaproponowała poczęstunek swojemu gościowi. Norma skądś wróciła ale siadła na zydlu przy kuchni gdzie biło od pieca przyjemne ciepło.

- Tak, też o tym myśleliśmy. Tutaj najlepiej by było obarczyć winą jakiegoś naszego przeciwnika. Albo kogoś z zewnątrz. Myśleliśmy o tych podziemnych stworzeniach. Obie strony skoczyłyby na siebie. Chociaż do tej pory raczej nie najgorzej nam się układało. W pewnym sensie, mogliby się okazać naszymi sojusznikami. Wciąż mam wrażenie, że tam coś jest. Coś istotnego. Chociaż wizje i myśli przeciekają mi przez palce, nie mogę tego sprecyzować… - Merga pokiwała głową na znak, że tutaj też po ogólnych założeniach myślą podobnie. Jednak diabeł jak zwykle tkwił w szczegółach. W tym wypadku co do wybrania takiego kozła ofiarnego i przygotowania czegoś zawczasu.

- A oczywisty cel to tutejsi łowczy czarownic. Herwig i jego banda. Tylko trudno będzie przekonać władze i resztę, że dopuściliby się takiej masowej zbrodni. - pokręciła głową, że chociaż ten cel wydawał jej się bardzo nęcący a pewnie sama chętnie by się zrewanżowała łowcom za zimowe brutalne przesłuchanie i traktowanie to jednak nie było łatwo przekonać śledczych, że mieliby motyw aby zrobić coś takiego.

- Mam też przeczucie, że sam turniej przyniesie nam jakąś niespodziankę. I to raczej pozytywną. Chociaż jeszcze nie wiem jaką. Ostatniej nocy miałam sen. Nowy. Coś się wydarzy, coś istotnego, wkrótce, coś co wpłynie na losy całego miasta. Więc spodziewajmy się niespodziewanych wieści. Miej oczy i uszy otwarte. - dorzuciła skoro i tak rozmawiali o jej nadprzyrodzonych talentach.

- No i oczywiście można spróbować obarczyć jakiegoś pechowca. Kupca, kogoś z ratusza, może Akademii. Najlepiej kogoś mało popularnego a potężnego bo w żebraka dosypującego w szlacheckiej kuchni trutki do potraw to nikt nie uwierzy. Albo mityczny, fantomowy cel. Jakiś szpieg, zabójca czy inny dysydent. - dodała jeszcze jeden pomysł jaki rozważała co do celów do spreparowanych pomówień i oskarżeń jaki mógłby odsunać podejrzenia od faktycznych sprawców.

- Wrogowie to zawsze kuszące cele. - przyjął propozycję poczęstunku - Ale często też zgubne w ostateczności. Jeżeli za szybko dotrą ścigający do winnego będącego wrogiem grupy - bezwiednie zaczął przesuwać palcem po stole, jakby tworząc linię - to powiązanie będzie zbyt widoczne i nie zatrzymają się na tym, kogo chcemy. Nie sądzę, byśmy teraz musieli głównych wrogów wrabiać. Do tego potrzebna byłaby zasłona dymna, z siatki powiązań. Nie działajmy wedle emocji i bez przemyślenia. Nasi przeciwnicy też nie rzucą się na pierwszy trop. - upił wina ze swojego kubka - Niech pokrążą w plątaninie tropów, zgubią się w powiązaniach. Oni grają w to, my też się przyłączamy, ale sprawmy by plansza i zasady były nasze. Można rzucić na pożarcie jakiś nieszczęśników, by zamętem ogarnąć dochodzenie.

- Jakichś nieszczęśników to pewnie sami znajdą. Jak pan baron zarzyga się na śmierć a pani hrabina dostanie zawału to tak jak mówisz, winni muszą się znaleźć i zostać surowo ukarani. Dlatego pewnie w pierwszej chwili wezmą w obroty służbę. Chociaż to chyba oczywiste, że nawet jeśli ktoś z nich by został przekupiony to raczej był tylko ostatnim ogniwem. - niebieskoskóra wiedźma z północy pokiwała głową gdy rozważała pomysł o jakim rozmawiali.

- To mówisz, że odradzasz zwalanie winy na łowców i innych takich? - zapytała raczej, aby się upewnić i to jeszcze przemyśleć.

- Tak, odradzam na ten moment. - pokiwał głową - Nie oznacza to poniechania, tylko ustalenia innej drogi. Jeżeli będą gonić dłuższy czas za własnym ogonem, wzbudzi to w nich irytację i niecierpliwość. Oba do wykorzystania. Łowca Czarownic nie widzi siebie jako ofiary, niezależnie co mówi. Nawet jeżeli główna osoba nie popełni błędu - zawsze możesz liczyć na błędy jego przybocznych czy sojuszników. Nie dotykajmy ich na razie za mocno. Uderzmy dopiero, gdy moment będzie odpowiedni, a sny o zemście kultywujmy w planach na przyszłość.

- Hmm… - gospodyni upiła łyk ze swojego kubka i zaczęła go obracać machinalnym ruchem. Pewnie podobnie obracając słowa Heinricha w swojej rogatej głowie.

- No cóż, byłeś jednym z nich. Myślę, że możemy zaufać twojej ekspertyzie. Dobrze, ostateczne zdanie ma Starszy, ale porozmawiam z nim o tym. - obiecała widocznie przynajmniej przyjmując tę argumentację do siebie.

- A poza tym masz jakieś sugestie co do dodatkowych atrakcji jakie moglibyśmy zrealizować na ten festyn? Widzisz się w jakiejś roli? - zapytała go patrząc przez szerokość stołu na swojego rozmówcę.

- Festyn... - Heinrich dopił zawartość kubka - Wylęgarnia zamętu, nawet bez pomocy, a z nią... - zamyślił się - Można sprawić, by zabawa dla ludu była... Ciekawsza. - odstawił na stół pusty kubek - Jeżeli alkohol będzie miał silniejszy wpływ, to gwarantowane są niepokoje na mieście, nie tylko wśród szlachty, a doprawiony alkohol zwiększa kupcom zyski, jako że chętniej kupowany. Straż nie będzie mogła skupiać sił w całości w innym miejscu, jeżeli miejsc będzie więcej. Problem bardzo ludzki, zwyczajny, co najwyżej oskarżający chciwych sprzedawców. Nic nadzwyczajnego. Różnicą będzie natężenie, choć wątpliwe by to zastanowiło. Ktoś za bardzo połasi się ba zyski, inny da opust pijaństwu, zabierając uwagę pewnej ilości straży. Doprawienie całej partii jednego handlarza na taką okazję, nie jest niczym niesłychanym. Wynik przejdzie oczekiwania. - uśmiechnął się - Małe a cieszy.

Heinrich wstał z siedzenia i skłonił się Merdze szlachecko niczym damie.
- Jestem rad, żem został wysłuchany, a twoje słowa dotrą do uszu Starszego, pani. - wyprostował się - Nie zamierzam partycypować w wydarzeniach wśród szlachty, nie mając ustalonej pozycji. Mam zamiar objąć opieką wydarzenia na samym mieście i upewnić się, że fiasko dotknie żywoty gości z Salzburga.

Marktag; zmierzch; sklep Grubsona


Otto podejrzewał, że nie obejdzie się bez otwarcia sakwy. Grubson pomimo swoich wierzeń pozostał oportunistycznym handlarzem. Czyniło go to bardziej ludzkim, co przypadło Otto do gustu.
- Co do wymiarów, podeślę do was Łasicę, jeżeli nie uda mi się klientki przyprowadzić. Dziewczyna poznała dość… intymnie wymiary przyszłej właścicielki sukni. - Otto rozważał czy powiedzieć kim dokładnie jest ich klientka - Ale jestem pewny, że będzie w stanie się dopasować do sukni. To sługa Mrocznego Księcia i przez sługa nie mam na myśli wyznawcę… - postanowił zaryzykować. Być może informacja, że zbór Starszego zyskał sojusz tak cudownej istoty jak Soria, przekona Grubsona, aby przyłączyć swoją grupę do ich rodziny - Nazywa się Soria i jeżeli spodoba jej się wasza suknia, upewnię się, aby skierować ją w kierunku hojnych sług Węża. - Otto obgadał z Oksaną sprawę sukni w końcu udało im się znaleźć coś, co po kilku korektach da najlepszy efekt.
- Jeżeli można Hubercie, sprawę zapłaty obgadamy po festynie? Nie leży w mojej mocy ustalać takie sprawy. Do tego trzeba będzie zobaczyć jak twoje dzieło przypodoba się służce Idealnego Księcia.

Wzmianka o Sorii jako kimś więcej niż zwykłej kultystce mocno zaintrygowała duet kultystów z tego samego patrona. Zarówno szef jak i jego projektantka spojrzeli na swojego gościa jak dwa koty na wieść, że w okolicy pojawiła się bardzo apetyczna mysz.

- Służka Mrocznego Księcia? A powiesz coś o niej więcej? - zagaił gospodarz i skinął na dwukolorowowłosą. Ta podeszła do barku i zaczęła tam szykować napoje pewnie dla tych bardziej znamienitych gości jakich kupiec uznał, że są tego warci.

- I, tak, pewnie, przyślij Łasicę. Dawno jej nie widziałem, chętnie odświeżę znajomość. Mnie niestety nie wypada tak często odwiedzać młodej szlachcianki jak jej głównej krawcowej. - westchnął chyba trochę na pokaz ale też przebiła się igiełka zazdrości, że jego pracownica ma swobodniejszy dostęp i do teatru i do kamienicy na Bursztynowej 17. Gdzie w piwnicy Pirora urządziła prywatny loszek a Oksana była jej tam prawą reką i główną dominą do dyscyplinowania tych którzy to lubili. Teraz jednak grzecznie wróciła do biurka z dwoma kielichami i postawiła je przed dwójką mężczyzn. Gospodarz wydawał się zaintrygowany osobą dla jakiej miała być ta zamawiana suknia no ale mimo wszystko najpierw chciał się dowiedzieć czegoś więcej.

Pora rzucić drobną zanętę.
-Och, Soria jest cudowna. Preferuje mokre klimaty, ma jakieś… powiedziałbym trzy metry długości, może dwa i pół, jakieś trzydzieści palcy i naprawdę żywe włosy. Kiedy jednak chce się wmieszać w tłum, jej rozmiary nie odbiegają od normy. - kultysta się uśmiechnął. Grubson na pewno będzie chciał poznać syrenę i będzie można machać mu ją jak marchewką na patyku. Będzie musiał poinformować o tym Starszego. - I oczywiście przekażę Łasicy, że za nią tęsknisz.

- Łasica, tak, tak, cudnie usługuje. I mówisz, 3 metry wzrostu? I żywe włosy i tak dalej? I jest od naszego patrona? Koniecznie musisz nas z nią poznać! - po tym jak kupiec usłyszał opis wężowej syreny można było mieć wrażenie, że to jak jakiś fan co się dowiedział, że jego ulubiona diva jest w tym samym mieście w odwiedzinach. Zresztą Oksana wyglądała podobnie. Nawet niebieskowłosa włamywaczka którą oboje tak chętnie lubili maltretować dla wspólnej satysfakcji teraz wydawała się im miałka i pospolita.

- A to nie wiedziałem, że to chodzi o kogoś takiego. W takim razie Oksana, postaraj się. Sama słyszysz dla jakiego znamienitego to gościa. - szef przyjął wręcz jowialny i serdeczny ton i od ręki wydawał polecenie swojej projektantce.

- Tak, oczywiście, że tak, zobaczę co mamy na stanie ale na pewno będzie co najlepsze. Właściwie to może nawet by się udało na ten Festag. Jakby ta wspaniała kobieta raczyła do nas zawitać, gdyby oczywiście miała ochotę i bym mogła ją zmierzyć i poznać to byłoby wspaniale. Ale jak Łasica ma podobne rozmiary to oczywiście też może być, nie ma co fatygować tak wspaniałej pani jakimiś zbędnymi drobiazgami. - krawcowa też wydawała się spalać z żądzy i zniecierpliwienia tak samo jak jej mistrz i szef aby poznać kogoś tak zacnego.

- A te karliko to daj spokój Otto. Kto by się tym przejmował jesli chodzi o kogoś tak wspaniałego. To na koszt firmy, nic się tym nie przejmuj, dla kogoś takiego cena nie gra roli, liczy się jakość. To kiedy nasz z nią zapoznasz? - Hubert od ręki machnął reką na potencjalny zarobek na takiej w końcu nie takiej taniej sukni. Miał inne priorytety gdy chodziło o jego prawdziwą wiarę.

Otto nie spodziewał się, aż takiej reakcji. Spodziewał się, że handlarz połknie haczyk, ale jeszcze trochę i zacznie podgryzać wędkę.
- Niestety nie ma jej teraz w mieście. Jednak kiedy wróci, od razu przekażę jej informacje o waszym oddaniu i chęci komunii. - Otto pstryknął palcem coś sobie przypominając - Och, zapomniałbym, Soria nie zna mowy śmiertelnych. Więc o ile, któreś z was nie zna języka Niezrodzonych sądzę, że będziecie musieli sięgnąć po inne formy komunikacji… może "mowa ciała"? - Otto się uśmiechnął i skinął głową Grubsonowi - Jeżeli to wszystko, mam jeszcze kilka miejsc do obskoczenia. Och i Hektorze, Oksano. Jeżeli moglibyście ostrzec swoich innych klientów, że niektóre zamówienia mogą się opóźnić, ponieważ właśnie otrzymałeś zlecenie od bardzo egzotycznej klientce, która odwiedza miasto z dalekich krain specjalnie na festyn. No cóż.. rodzina będzie wdzięczna. Pogadam przy okazji z Pirorą, nasza znamienita znajoma, może chcieć zachwalić cię podczas balu w teatrze.

- Nie ma jej teraz w mieście? - chytre oczy kupca zmrużyły się jakby nagle zaczął się zastanawiać ile w tym jest prawdy. Ale pokiwał swoim byczym łbem i uśmiechnął się promiennie. - W mowie ciała jestem najlepszy. - pozwolił sobie na nieco buńczuczny uśmiech. - A bretoński zna? Bo jest jeszcze Fabi. Ona pewnie też będzie zachwycona jak by mogła ją poznać. - wskazał na drzwi do gabinetu jakie prowadziły na korytarz ale pewnie chodziło mu o bretońską klientkę i kochankę jaka akurat przyszła do sklepu.

- A te opóźnienia oczywiście. Zajmę się tym. A mam jakoś dokładniej zaanonsować przybycie naszej gwiazdy czy tylko takie ogólniki? - Oksana pokiwała głową bo w końcu ona zwykle miała najwiecej bezpośredniego kontaktu z klientami.

- Nie wydaje mi się, aby znała jakikolwiek język tego świata. - tek smakowity kąsek informacji, na pewno ich zainteresuje bardziej - Proszę, bądź jak najbardziej ogólnikowa Oksano, możesz pokazać szkic sukni. Chciałbym, aby zrobiła się z tego wielka Plotka. Wszyscy chyba wiemy, jak one żyją własnym życiem, a i tak sądzę, że ich najśmieszniejsze spekulacje nie dorównają prawdzie, którą ujrzą. Wyobrażacie sobie? Całe miasto gadające niemalże z lubieżnością o kobiecie, której nigdy nie zobaczyli?

- Ha! No rzeczywiście! To by dopiero było coś! Oksy, zrób tak jak Otto sugeruje. Żadnych konkretów, podgotuj ich tak jak to umiesz. - grubas zaśmiał się na myśl jaką rekację może wywołać w towarzystwie taka plotka.

- Dobrze, tak zrobię. Zapowiem przybycie ponętnej nieznajomej. W kreacji od nas. - kultystka pokiwała głową na znak, że jest właściwą osobą do tego zadania.

***

Marktag; zmierzch; teatr

Otto wkroczył do Teatru. Musiał przyznać, czuł się tu jak w kompletnie obcej domenie. Musiał szybko znaleźć jej władcę, więc zaczął rozglądać się za Pirorą.

Teatr urządzono w dawnej gospodzie więc to dawało się zauważyć od razu. Mimo wszystko prace remontowe i przeróbkowe trwały od zimy i teraz w sali głównej urządzono całkiem ładną scenę i widownię. Może nie było to tak wielkie i dumne jak celowo budowane przybytki wysokiej kultury z wielkich miast ale w końcu Neus Emskrank trudno było uznać za wielkie miasto. A i był to pierwszy prawdziwy teatr w tym mieście. Z zewnątrz to Otto widywał ten budynek jak przechodził ulicą w okolicy no i prywatnie wiedział, że tutaj urzęduje Pirora która stała się dzięki tej inicjatywie jedną z tuz śmietanki towarzyskiej. Dlatego też była prawie pewnym gościem na tych przyjęciach i balach z okazji turnieju i innych. Ale wewnątrz był pierwszy raz.

Zastał mimo późnej pory parę osób. Głównie jakichś majstrów i sprzątaczy co chyba przygotowywali scenę i widownię pod jakieś przedstawienie. Ale w miejscu dawnego szynkwasu urządzono chyba coś na kształt recepcji i szatni. Jakaś młoda, miła dziewczyna zapytała go w czym może pomóc. A gdy powiedział kogo szuka prosiła aby chwilę zaczekał. Potem gdzieś zniknęła ale nie na długo. Ze schodów zeszła znajoma ze zborów blondynka w ładnej sukni.

- Dobry wieczór kawalerze. Cóż cię sprowadza w nasze skromne progi? - zapytała Averlandka gdy podchodziła do gościa i się przed nim zatrzymała.

Otto skinął głową.
- Sprawy rodzinne obawiam się. Możemy znaleźć jakieś bardziej ustronne miejsce? - kultysta rozejrzał się ile osób jest w ich najbliższym otoczeniu.

- Oczywiście, proszę za mną. - po minimalnym ruchu brwi dało się poznać, że młodziutka szlachcianka zrozumiała o co chodzi ale poza tym nie dała po sobie niczego poznać. Przejeła rolę przewodniczki i wrócili po schodach po jakich dopiero co zeszła. Po czym doprowadziła do jakichś drzwi za którymi był gabinet o wyglądzie biura.

- Tutaj możemy swobodnie porozmawiać. Napijesz się czegoś? - wróciła do bardziej zwyczajnego tonu i podeszła do szafki który widocznie był barkiem.

- Chętnie poczęstuje się, na cokolwiek ty masz ochotę. - Otto uśmiechnął się - Chodzi o festyn i bal w twoim teatrze. Realizuje właśnie plan, aby sprawić, że będzie tu jak najwięcej możnych miasta. Merga już go zaakceptowała, więc trzeba mieć nadzieje, że wszystko pójdzie po naszej myśli.

- O, bal i festyn w moim teatrze? Tutaj? Bardzo chętnie. Tylko z tego co wiem to jeszcze - niestety - nie jest to tak całkiem przesądzone. Może Froya albo Kamila wyprawią go u siebie? Albo jeszcze ktoś? No ale mnie by najbardziej pasowało tutaj. A co? Coś z Mergą na ten temat rozmawiałeś? - blondynka podała smukły i pewnie drogi kielich z rzeźbionego szkła a w nim bursztynową brendy. Pytała raczej z ciekawości. Bo nadal trwał ten balans i towarzyskie przepychanki gdzie ma być ten najważniejszy, finalny bal po turnieju.

- No cóż, tak to zrozumiałem, że masz być gwiazdą tego planu. - przyznał Otto - I obawiam, się mój plan zabiera z ciebie większość uwagi. Zacząłem szerzyć plotkę, że odwiedzi nas na turnieju tajemnicza, ponętna, egzotyczna dama z dalekich stron. Ustaliłem z Grubsonem, aby załatwił nam odpowiednio odważną suknię. Mam nadzieję, że dobrze to wszystko sobie zaplanowałem.

- Brzmi nieźle. Uwielbiam ponętne, tajemnicze i egzotyczne damy. Podoba mi się. Tylko skąd taką weźmiemy? - Pirora oparła się o krawędź biurka i trzymała smukły kieliszek w swojej szczupłej dłoni nieco nakrapianymi drobnymi piegami. Nie wydawała się zła czy zdenerwowana, raczej nadal traktowała to jak towarzyską wymianę plotek.

-Och, racja… nie spotkałaś Sorii, prawda? - zapytał mnich.

- Sorii? Nie, chyba nie. A kto to? Powinnam ją znać? - sądząc po minie Pirory to imię jej nic nie mówiło. Ale pewnie nawet wśród kultystów sprawa z syreną była na tyle świeża, że na ostatnim zborze było wspomniane o planie pojmania jej gdzieś na wybrzeżu. Parę dni temu jeszcze nikt nie znał jej imienia. A ledwo wrócili i od razu popłynęli w górę rzeki. Praktycznie wszyscy co byli na plaży. Więc widocznie wieści do Averlandki jeszcze nie dotarły.

Otto gwizdnął.
- Lepiej usiądź i weź głęboki łyk tego bredny.- kultysta upewnił się, że blondynka nie przewróci się, kiedy przekaże jej informacje - Kilka dni temu Łasica zabrała mnie, Lilly, Burgund i Joachima na piknik na plażę. I spotkaliśmy tam kogoś. Syrenę, o której ostatnio słyszeliśmy. Bardzo piękna, bardzo wężowa i bardzo służąca Mrocznemu Księciu. Jej natura przypomina Mergę, coś jakby Niezrodzony po tej stronie. Potrafi też przyjąć bardziej ludzką formę i ją mamy zamiar pokazać na turnieju. Podejrzewam, że obecność istoty tak połączonej z twoim patronem, może dość… ciekawie wpłynąć na śmietankę naszego społeczeństwa.

- Oh! Macie tą syrenę?! - efekt wieści rzeczywiście był równie piorunujący jak niedawno w biurze Grubsona. Gospodyni aż zasłoniła usta i spojrzała na drzwi gdy zreflektowała się, że prawie to krzyknęła z nadmiaru emocji. I faktycznie wypiła zawartość kieliszka jednym haustem, zupełnie jak to damie nie wypadało. Po czym wróciła do barku i zaczeła go napełniać ponownie.

- Znaczy no słyszałam o tej syrenie. Jeszcze w zimie. Joachim tam popłynął z Nije i coś tam widzieli, coś tam spotkali ale im wywaliła łódź czy coś takiego. No i teraz słyszałam, że znów chcą z nią spróbować ale myślałam, że się skończy tak samo jak w zimie. - powiedziała szybko gdy napełniała szkło. Po czym spojrzała na swojego gościa.

- I to ona naprawdę jest? I to od nas? Jej! I dopiero teraz mi mówicie!? Jej! Gdzie ona jest? Koniecznie muszę ją poznać! - Pirora wróciła do swojego gościa i też wydawało się, że zżerają ją emocje i ciekawość od tak rewelacyjnych wieści.

Otto spojrzał na Pirorę jak na dziecko, które właśnie dostało ulubioną zabawkę, była naprawdę urocza w swej niepohamowanej radości. Przykro było jej ją odebrać.
- Nie ma jej teraz w mieście. Zakładam, że udała się z innymi pokazać ołtarz Soren. Jak tylko wróci chce ją zabrać do Grubsona, na przymierzanie sukni, więc będziesz mogła się zabrać z nią. I wybacz, że dopiero teraz się o tym dowiadujesz.

- Nie ma jej? - przez chwilę Priora faktycznie miała minę jak mała dziewczynka co wcale nie ukrywa swojego rozczarowania z nie otrzymania prezentu. - No trudno. Ale koniecznie chcę ją poznać. I do Grubsona? Aha, po suknię? No tak, Oksana na pewno coś uszyje wspaniałego. To ona jest w sam raz. Fabienne właściwie też. Ten Hubert mnie nieco irytuje. Zwłaszcza Fabi to wciąż w niego wpatrzona jak w obrazek. No ale! Nic to. Ale ale! Jak mamy do niego jechać to najpierw do mnie przyjedźcie z Sorią. Pojedzie do niego ze mną. Niech sobie nie wyobraża za dużo. A widziałeś ją? Jaka ona jest? - myśli i słowa blondynki skakały z jednych na drugą co oddawało ich splątanie. Niemniej nadal była niezmiernie rada z tych wieści. Nawet jeśli na to spotkanie tej niezwykłej kobiety musiała jeszcze trochę poczekać.

- Och, jestem upewnię się, aby balans siły w relacji między tobą a Hubertem, był po twojej stronie. Co do jej wyglądu… no cóż, nie będę jej obrażał próbując opisać jej urodę. Zaufaj mi, że sprawia, aby Mroczne Książe był dumny. Kiedy jest syreną, ma długi wężowy ogon, sześć rąk, i węże zamiast włosów. W ludzkiej formie, jedną parę nóg, rąk i ciemne długie włosy. - Otto uśmiechnął się - Pozwolę twojej wyobraźni dopisać szczegóły.*

- Oh! Brzmi wspaniale… - Priora pozwoliła sobie na uśmiech rozmarzenia i chwilę kontemplacji tych swoich wyobrażeń do takiego opisu. Machinalnie bujała w dłoni swój kieliszek.

- Jej! Ale to będzie się działo! Na pewno jest prześliczna! Skoro to wysłanniczka naszego patrona. Jej! To teraz w towarzystwie zawrze! Jeszcze poczekam aż ją spotkam ale na pewno będzie się działo! O! I bedzie nocować u mnie! Ale Froya, Kamila i reszta zaślinią się z zazdrości! - młoda szefowa teatru roześmiała się na całego gdy sobie zaczęła uzmysławiać jakie zamieszanie może wywołać pojawienie się w towarzystwie kogoś takiego jak opisana syrena.

- Dziękuję ci Otto, że mi o tym powiedziałeś. Tak, to trzeba będzie to wykorzystać. Ojej aż muszę ochłonąć aby to przemyśleć. I Merga wie? I co powiedziała? - Averlandka próbowała jakoś uporządkować teraz te wszystkie myśli i fakty.

- Popiera plan, ale uważa, że ty powinnaś dopracować szczegóły. Gdzie ma nocować, to już mamy ustalone. Czy mamy się przyznawać do znajomości? No i pewnie co będzie musiała robić podczas samego balu. Sądziłem, że jeżeli okaże zainteresowanie twoim teatrem, to wszyscy będą chcieli, aby bal był tutaj.

- Aha, czyli Merga się zgadza? To Starszy pewnie też albo się zgodzi. - Pirora przyjęła to do wiadomości i ulżyło jej skoro jedna z dwóch najważniejszych osób w ich zborze wyraziła na to zgodę. A jak zabrakło Karlika to Merga i Starszy stworzyli podobny, dobrze zgrany duet. Aż przykra mogła była być myśl, że wiedźma ich wkrótce opuści wracając na północ.

- Czy mamy się przyznawać? No pewnie! Zapowiem ją jako swoją znajomą czy koleżankę… O! Albo artystkę! Z dalekiego południa, ja też jestem z południa no i mało kto tu cokolwiek ma znajomych z tak daleka to będzie idealnie! - zaśmiała się szlachcianka żywo gestykulując i tłumacząc. Akurat co do tego nie miała widocznie żadnych wątpliwości.

- Ale szkoda, że tak późno. Jej, jakbym tak miała tydzień albo dwa! Jak ja bym tu z tą Sorią zagotowała w tym garze! Jedli by nam z rąk! A tak, to lada chwila zaczyna się ten turniej. - westchnęła z żalem, że tak ma mało czasu na przygotowania no i cieszenie się chwałą przybocznej i patronki tak wspaniałej artystki jaką miała zamiar przedstawić wężową syrenę.

Kolejnej nocy Joachim powstrzymał się od udziału w orgii, atmosfera nie byla aż tak przesycona magią jak wtedy przy ołtarzu, a on chciał zachować trzeźwy osąd. No i musiał odpocząć po całodziennym marszu, ostatnie lata ślęczał nad książkami i niestety nie mógł być całkiem zadowolony ze swojej kondycji. Czarodziej za to z ciekawością słuchał informacji przekazywanych przez zwierzoludzi. Wyglądało na to, że w okolicy jest ich kilka plemion, i to raczej nie zjednoczonych. Zastanawiał się, na ile grupa Starszego i Mergi mogłaby ich sobie podporządkować lub przynajmniej się z nimi sprzymierzyć.

- Zaiste, jestem szangul - odparł Gnakowi podczas jednej z rozmów, dumny z respektu jaki tutaj wywoływał ten status. Pośród cywilizacji niekoniecznie tak bywało.
- Merga jest bardzo potężną szangul i obdarzona łaską Potęg, które nas prowadzą. Odnaleźliśmy Sorię, która teraz jest z nami i wielu jeszcze dołączy. Wkrótce cały region znajdzie się we władaniu chaosu - starał się przedstawić swój Zbór jako budzącą respekt grupę, która cały czas rośnie w siłę.

- Powiedz mi, czy inne plemiona, ci od Kwasopluja i Krwiożercy, często z wami walczą i między sobą? Czy macie pokój zazwyczaj? No i czy walczyliście też ze zwykłymi ludźmi z miasta i okolicy? Czy są dla was problemem? Słyszałem że ostatnio szlachta tutaj poluje na takich jak wy.

************************************************** *****

Co do noclegu, to nie za bardzo miał chęć iść przez ulewę do wioski. Czarodziej podparł by się gwiezdną wróżbą, ale niebo nie było przejrzyste, zaś chmury zasłaniały gwiazdy. Miał nadzieję, że ołtarz dotarł bezpiecznie. Może powinien jednak był sam tego dopilnować? Ale ostatnio wydawało się, że łaska zmieniającego drogi i pozostałych ich Patronów z nimi pozostaje. Jednak zaprowadziły ich do ołtarza.

- Jeśli jaskinia ungorów jest blisko, to możemy tam przenocować, do wioski musielibyśmy jeszcze dojść no i nie wiemy jak zareagują wieśniacy. Ponadto tam nie mogliby wejść nasi nowi przyjaciele, a i Lily byłaby zagrożona - zaproponował pozostałym.

Zbór; Otto


Wiadomość o odłożeniu festynu wprawiła Otto w zakłopotanie. Z jednej strony wszystko nie musiało być teraz robione na ostatnią chwilę, z drugiej dawało to więcej czasu aby coś poszło nie tak. Postanowił pozostawić sprawę festynu pozostałym, sam ruszy z Sigismundusem i jego dziełem w poszukiwaniu kolejnego artefaktu.
Najpierw jednak musiał się dokonać spowiedzi przed Starszym. Podszedł do przywódcy kultu, kiedy ten rozmawiam z Mergą.
- Starszy, Wyrocznio. - przywitał swych przełożonych delikatnym ukłonem - Nie wiem, czy nasza wspaniała Służka Pana Zmian wspomniała o moim planie wykorzystania Sorii podczas festynu. Na drodze moich przygotowań do uiszczenia tego planu skontaktowałem się z Grubsonem i… poinformowałem go o Sorii. Nie powiedziałem o jej roli w Legendzie Czterech Sióstr. Tylko, że jest sługą Mrocznego Księcia w nadziei, że być może przyciągnie to jego uwagę na tyle, że może będzie chciał do nas oficjalnie dołączyć. - Otto spojrzał w dół czując odrobinę wstydu - Mam tylko nadzieję, że nie zaszkodziłem naszym planom w ten sposób.

- Ah, Grubson… To ten kupiec co współpracuje z Pirorą? - Merga zmrużyła swoje złote oczy i spojrzała pytająco na zamaskowanego mistrza zboru aby sprawdzić czy dobrze kojarzy nazwisko z osobą.

- Tak, to ten. Współpracują razem z Pirorą w sprawie teatru. Tak oficjalnie, dogadali się, że został głównym dostawcą kostiumów i części scenografii. Tylko on i jego komórka są oddani Wężowi. U nas parę razy gościli on i Oksana, ta z dwoma kolorami włosów na głowie no i Fabienne, taka z czarnymi włosami, Bretonka. - Starszy potwierdził kiwaniem głowy te domysły wyroczni i szybko przypomniał jej o kogo chodzi. Z końcem zimy i początkiem wiosny wspomniana trójka faktycznie celebrowała uwolnienie rogatej wiedźmi z kazamat i parę razy odwiedzili zbór Starszego. Ale zwykle obie grupy pracowały oddzielnie. Chociaż akurat Pirora i wężowe kultystki były niejako naturalnym ogniwem wspólnym między obiema grupami.

- I zapowiedziałeś naszą czcigodną Sorię jako służkę Mrocznego Księcia? No i dobrze. Dobrze. Myślę, że nie ma co jej ukrywać. Niech jej blask olśni całe miasto i pozwoli sączyć w serca i lędźwie słodką truciznę zepsucia i dekadencji. Chociaż zastanawiam się czy nie zabrać jej ze sobą w podróż. Ktoś tak wyjątkowy mógłby olśnić także moich pobratymców. Byłaby żywym dowodem, że legendarne Cztery Siostry mogą znów powrócić i stąpać po tej ziemi. - Merga nie widziała nic zdrożnego w czynie młodego kultysty. Chociaż akurat co do herolda Węża to jeszcze chyba nie do końca zdecydowała się jak postąpić.

- A jak zareagował Hubert na tą wieść? - Starszy zapytał o reakcję na słowa Jednookiego u grubego lubieżnika.

- Udałem się do niego, aby przyrządził dla Sorii suknię na okazję festynu. Zgodził się ją zrobić za darmo, jak dowiedział się kim Soria jest, oczywiście pod warunkiem, że dojdzie do spotkania między nim a Sorią i pewnie jego pomocnicami. Co do reakcji… rozpalony to chyba naturalny stan sług Slaanesh, więc powiem "wielce zaciekawiony".

- O proszę… Ładnie go podeszłeś… Może to ułatwi Pirorze te przeciąganie liny o Fabienne między nią a nim. Ale i tak dobrze, że zrobiłeś dobre pierwsze wrażenie. Myślę, że Soria nie powinna mieć nic przeciwko takiego spotkaniu ale jeszcze z nią o tym porozmawiaj. Albo… - mimo wysokiej maski dało sie wyczuć uśmiech lidera zboru gdy z aprobatą kiwał głową na takie załatwienie sprawy przez młodego kultystę. Jak mówił patrzył gdzieś w stronę siedzącej herald w otoczeniu wianuszka kultystek. W pewnym momencie jednak chyba coś mu przyszło do głowy bo z powrotem spojrzał na rozmówcę.

- Albo sam z nią o tym porozmawiaj. Zwolennicy jej patrona najczęściej lubują się w aplauzie i adoracji dlatego myślę, że chętnie przyjmie hołd i wyrazy wdzięczności od nowych wyznawców. Znaczy dla niej nowych bo my to już troszkę ich znamy. I zgodził się zrobić coś za darmo? Ten stary chytrus i przechera? No, no, naprawdę musiałeś zrobić na nim wrażenie. - zaproponował aby skoro Otto tak ładnie zaczął tą sprawę z Sorią i Hubertem to i dalej ją pociągnął zwłaszcza jak córka Soren była pod ręką.

- Oczywiście, czcigodny. Jak dużo wolno mi ujawnić Grubsonowi o Sorii przed ich spotkaniem? - kultysta zerknął w stronę wężowej kobiety.

- Hmm… - lider kultu zastanowił się nad tym pytaniem. Przez szpary w swojej masce spojrzał na Mergę. Oboje trawili to kilka chwil.

- Myślę, że możesz mu zainsynuować wyjątkowe pochodzenie Sorii. Ale bez szczegółów. Chociaż kto wie? Może właśnie te szczegóły popchnęły by go w pełni w nasze ramiona? - mistrz obracał to pytanie w głowie.

- Soria to nie jest jakaś płocha trzpiotka, na pewno nie pierwszy raz robi takie oszałamiające wrażenie na śmiertelnikach. Może po prostu pozwólmy im na spotkanie i dajmy się ponieść fali. Jak chcesz to możesz być przy nim. Właściwie to nawet by było to na miejscu skoro niejako weszłeś w rolę pośrednika. Skoro tak ci dobrze szło z tym kupcem to chyba możemy zawierzyć twojemu osądowi w tej sprawie. - Merga dorzuciła swoje przypuszczenia w tej sprawie. Zdawało się, że u nich obojga Otto zdobył punkt w kwestii rozegrania Huberta na tyle, że byli gotowi zdać się na niego.

- To można połączyć z pomysłem Pirory. To jak planowała przedstawić Sorię jako swojego gościa z dalekich stron. - zamaskowany mężczyzna wskazał wzrokiem na blondynkę z południa która podobnie jak koleżanki z miejsca zachłysnęła się z radości na spotkanie z tak wyjątkową istotą.

Otto kiwnął głową.
- Rozumiem. Postaram się nie zawieść. Za waszym przyzwoleniem. - mnich skłonił się ponownie parze starszych kultystów i podszedł do zgrupowania wokół Sorii.
- Cieszy mnie, że znalazłaś już sobie podwładnych, chwalebna. - zwrócił się do Czempionki Slaanesh - Wybacz intruzję, czy możemy pomówić?

Starszy skinął przyzwalajaco głową i zachecim gestem aby Jednooki poszedł porozmawiać z ich szlachetnym gościem.

- Oczywiście Otto. - Soria zdjęła swoje zgrabne nogi z ud Łasicy bo coś widać chętnie przyjmowała uwielbienie i adorację ze strony młodszych kultystek. Ale wstała bez oporu i podeszła do jednej z burt ładowni, trochę na uboczu do stołów zajmowanych przez większość i naprzeciwko dwójki liderów tego zboru.

- Nie wiem czy Priora, albo Merga miały okazję ci wyjawić plan jaki zaproponowałem na festyn. Mianowicie twojej roli jako egzotycznego gościa z dalekich stron. - mnich przyjrzał się Slaaneshytce - Oczywiście w bardziej ludzkiej formie. Południowcy z jakiegoś powodu preferują tylko po jednej parze kończyn.

- To całkiem ciekawy pomysł, nie mam nic przeciwko. Chętnie poznam to miasto i podeprawuję nowe ciała, dusze, serca i umysły. - Soria ze swoimi licznymi, warkoczykami wydawała się jak nabardziej ludzka. A mimo to miała w sobie “to coś” co sprawiało, że trudno było oderwać od niej wzrok i uwagę. Na przedstawiony pomysł wydawała się chętna.

- Jestem pewny. - uśmiechnął się Otto - Jednak przed tym, chciałbym abyś spotkała kilka duszyczek już zdeprawowanych. W mieście jest mała grupka sług Mrocznego Księcia nie związana z nami, ich przywódca Hubert Grubson sprzedaje różnego rodzaju ubrania. Zawarłem z nim umowę, aby dostarczył ci jak najlepszą i najważniejszą suknię. Najpierw jednak będzie musiał cię zobaczyć, aby pomierzyć wszystkie twoje… walory. - Otto nie mógł się powstrzymać przed spojrzeniem od góry do dołu na Sorię - Mam nadzieję, że takie spotkanie również cię interesuje.

- Nowa suknia? - to chyba przykuło uwagę herolda Węża bo wyglądała trochę jak kot który dostrzeże w pobliżu przemykającą mysz. - No skoro mają mi uszyć nową suknię to chętnie się z nimi spotkam. W końcu dobrze aby wszystko dobrze leżało jak należy. No i jak będą interesujący to może poznam się bliżej z nimi i ich deprawacjami. - zgodziła się łaskawie i nawet wydawała się rozbawiona i trochę zaciekawiona spotkaniem z kimś opisanym w ten sposób.

- Cieszę się. Jednak, ponieważ mamy czas, chciałbym poczekać z tym kilka dni. W międzyczasie jestem pewny, że Pirora ma co do ciebie plany. Ja natomiast postaram się jak najlepiej… przybliżyć ideę ciebie naszemu drogiemu krawcy. Chcemy, aby w końcu przestał być "niezależny" i przyłączył się do rodziny. - Otto uśmiechnął się do Sorii - Mam nadzieję, że wybaczysz, jeżeli wykorzystamy ciebie... jako część tej transakcji. Jeżeli dobrze to rozegram może Grubson dosłownie rzuci się na ciebie w rządzy i deprawacji jak tylko cię zobaczy. Wyobraźnia działa czasem lepiej niż rzeczywistość.

- Rzuci się na mnie z żądzy i deprawacji? - brwi Sorii nieco uniosły się do góry gdy usłyszała ostatnie sformułowanie. Po czym pokiwała głową i uśmiechnęła się oszczędnym, wymownym uśmiechem. - Brzmi całkiem interesująco. - dodała na znak, że taka wizja jakoś jej nie przeraża. Wręcz przeciwnie.

- A z tym przełączaniem się to z tego co zauważyłam to często całość działa lepiej jeśli poszczególne elementy mogą sobie zachować pewną autonomię. Ale to tylko taka moja uwaga, te tutejsze układy, powiązania, zależności i znajomości wciąż są dla mnie nowe. Więc zdam się tutaj na was. - dorzuciła swoją opinię ale raczej właśnie jako opinię a nie coś więcej. - A kilka dni mogę poczekać. Z tego co rozmawiałam z dziewczynami to chyba nie będziemy się nudzić. Bardzo mi przypadło do gustu to gniazdko jakie uwiła sobie Pirora. A najbardziej ten jej loszek. I chętnie bym pokazała się w towarzystwie aby zacząć zbierać hołd z żądz śmiertelników no ale jeśli macie jakieś plany w tej materii to nie będę wam wchodzić w paradę. - wyglądało na to, że Soria była gotowa potraktować nowe dla siebie miasto jak teren łowiecki i jako plac zabaw. Jednak zdawała sobie sprawę, że jest częścią całości i jakiegoś planu więc nie chciała robić śmiertelnym kultystom pod górkę.

- Osobiście przeciwko jego autonomii nic nie mam. Jesteśmy jednak ciągle na terenach Imperium. Pod przywództwem Starszego, jesteśmy w stanie się trzymać cieni, jednak Grubson jako niezależny… jest niewiadomą. Do tego w mieście są Łowcy i chociażby jeden błąd może sprowadzić na nas Inkwizycję. W kupie siła i kontrola. - Otto westchnął - Zarzuciłem już zanętę opisując mu cię jako istota Slaanesh… teraz sądzę, że przydałoby się coś bardziej… przyziemnego, cielesnego. - Soria zauważyła, że Otto przygląda się jej biustowi, ale nie w typowy pożądliwy sposób - Powiedz mi, jak bardzo lubisz sztukę?

- Sztukę? Bardzo. Taniec, muzyka, śpiew, dobra zabawa. Poezja i proza też nie są mi obce. Albo interesujące przedstawienia i widowiska. Zwłaszcza jak to wszystko jest na moją cześć i chwałę, jako złożony mi hołd. To tak, lubię zwłaszcza taką sztukę. - stonowany uśmiech i delikatne kiwanie ciemnowłosej głowy wskazywało, że jest to całkiem przyjemny temat dla tego pradawnego stworzenia o ciele młodej, atrakcyjnej kobiety. Ona sama pozwalała się Otto oglądać i nawet zdawała się czerpać z tego przyjemność.

- A z tymi łowcami to tak, trzeba być ostrożnym i nie sprowokować ich przedwczesnego ataku. Szkoda jakby nam zepsuli nasze przygotowania i plany. Ale na razie dziewczyny ani Starszy i Merga coś nie wspomnieli mi, żeby siedzieli nam na ogonie. No ale wy oczywiście lepiej znacie to miasto więc zdam się na waszą ocenę. - zgodziła się zachować ostrożność i nie lekceważyła go. Ale na razie chyba nie czuła się jakoś specjalnie zagrożona nalotem sił wysłanych przez władze świeckie czy duchowe tego miasta.

- Ja jestem bardziej ukierunkowany na wizualną sztukę, niż werbalną. O ile namalowanie twojego portretu byłoby zaszczytem… i pewnie nie lada pułapką jeżeli o tym pomyślę dobrze. Wybacz, plany obalenia miasta zawsze wychodzą na wierzch. Chciał tym razem bardziej pobawić się ceramiką dla Grubsona. Będę potrzebował czasu, aby przygotować materiały, ale czy zgodziłabyś się, abym wykonał odlew twego biustu i korpusu? Może nawet w twej prawdziwej formie.

- Odlew? - tego przewodniczka Slaanesha chyba się nie spodziewała bo musiała chwilę to przemyśleć. Nawet spojrzała na swój dekolt jakby starała sobie wyobrazić jak to by mogło wyglądać.

- A głowa? Bo tak popiersie bez głowy to by dość niekompletnie wyglądało. - zapytała wskazując gestem na swoją głowę.

- Och, nie. Nie, nie, nie. Wybacz moje wielkie planowanie, ale chcę zagrać na nerwach i libido Grubsona jak tylko będę mógł. Więc będę mu cię sprzedawał w kawałkach. Popiersie korpusu, metalowa rzeźba nóg lub ogona, obraz głowy, rycina rąk. Niekompletna, nie idealna wizualizacja. Niech pragnie, niech POŻĄDA zobaczenia piękna twej całości. Niech cierpki w każdej sekundzie kiedy jej nie widzi i przeklina każdy oddech nie w twej obecności. Będzie chciał wielbić twoje ciało i duszę jak żaden inny.

- Ah, o to chodzi… - Soria uniosła i opuściła głowę gdy zorientowała się na czym ma polegać ten plan z odlewem. - Dobrze, możemy tak zrobić. Tylko mam nadzieję, że właściwie oceniasz charakter tego człowieka. Bo jeśli jest uległy i słaby to da się tak prowadzić na postronku. Ale jeśli nie to może stracić cierpliwość i spróbować przejąć inicjatywę. To tak bywa z tym kuszeniem. Jeśli się przeciagnie strunę to rodzi się zniechęcenie, frustracja i złość. A jak się nie dociągnie to sprawa wydaje się zbyt łatwa i błaha. Sztuka w tym aby powiedzieć “tak” w odpowiednim momencie. Ale nie znam tego człowieka więc tutaj nic ci nie doradzę. - służka Węża dorzuciła swoją opinią na temat tego planu ale znów była skłonna zdać się na opinię osoby jaka już miała do czynienia z Grubsonem i znała go lepiej niż ona co nigdy go do tej pory nie spotkała.

- Czy dobrze go oceniłem… nie wiem. Znam jednak ludzi na ogół, przynajmniej tak sądzę. Wiem jaka jest mentalność sług Wielkiej Czwórki i mam nadzieję, że wiem jak kierować ich chęciami. Nie będę przesadzał z jego kuszeniem, ale podejrzewam, że zaostrzanie jego apetytu nie zaszkodzi. Obiecuję, że nigdy jednak nie umniejsze ci w swej sztuce. - Otto kiwnął głową - Dziękuję ci, piękna, że weźmiesz udział w mej małej grze. Nie będę cię dłużej odciągał już od twych wielbicieli. Kiedy wszystko przygotuję odnajdę cię i będziemy mogli stworzyć sztukę.

- Dobrze mój drogi Otto, możemy tak zrobić. Ja się zatrzymałam u Pirory więc szukaj mnie u niej. Też właśnie rozmawiałyśmy od czego zacząć podbój tego miasta. Może dołączysz? Aha. I wyczuwam, że Pirora bardzo by chciała przekabacić na swoją stronę tą Fabi. Chyba Bretonka z tego co zrozumiałam. I właśnie od tego Huberta. Zgaduję, że chodzi o to aby ta Fabi traktowała ją jak swoją władczynię i właścicielkę a nie Huberta. No chyba, że się mylę i coś źle zrozumiałam, strasznie dużo osób się przewija w tych rozmowach, dopiero się uczę kto jest kto i co jest co. Coś wiesz o co tu chodzi z tą Bretonką? - zgodziła się przystać na plan Jednookiego i nawet zaprosiła do rozmowy z koleżankami. Bo pewnie też istotną częscią ich planów była Soria. W końcu Pirora miała nadzieję przedstawić ją jako swoją znajomą z egzotycznych stron co pewnie dodałoby jej splendoru w towarzystwie. Ale widocznie tam też blondynka z Averlandu poruszyła podobny temat jak w ostatniej rozmowie z Otto w teatrze. I widocznie przewodniczka Węża była ciekawa innej lub nowej opinii na ten temat.

- Fabiane jest szlachcianką z Bretonii. - zaczął Otto - To znaczy już, że jest doszczętnie zepsuta, ale to lepiej dla nas. Jest klientką i kochanką Grubsona i najpewniej przez niego poznała tajemnice Bogini Radości. Co w realiach kultowych czyni Huberta jej przełożonym. Zakładam, że Pirora chce, aby nasza droga szlachcianka uznała wyższość pięknej blondynki nad krawca.

- Tak, też odniosłam takie wrażenie, że bardzo ją lubi ale tego Huberta traktuje trochę jak konkurenta do względów tej szlachcianki. - nieśmiertelna spojrzała w zamyśleniu na szczebioczące do siebie kultystki jakie zostały przy stole. Chyba właśnie czegoś takiego spodziewała się usłyszeć.

- Właściwie to jak całe miasto ma ostatecznie być nasze to każdy kultysta jest naszym żołnierzem. No ale tak indywidualnie to ją rozumiem, że chciałaby mieć kogoś na własność do zabawy i rozdysponowania wedle własnych potrzeb i zachcianek. - Soria westchnęła nad tą sprzecznością między większą a mniejszą perspektywą na ten temat i pokiwała swoją ciemną głową na ten temat.

- W takim razie ciekawa jestem i tego Huberta i tej Fabienne. - wzruszyła ramionami więc chyba ciekawość u niej pracowała aby poznać te dwie osoby które były tutaj tematem rozmów i pewnego zamieszania.

- To masz ochotę porozmawiać z nami na te plany podoboju serc, ciał i dusz tego miasta czy masz może inne plany? - zagaiła wskazując kciukiem na siedzące przy stole koleżanki.

Otto chwilę zastanowił i spojrzał w kierunku Strupasa i Sigismundusa.
- O ile brzmi to cudownie. Obiecałem naszym sługą Nurgla, że pomogę im w poszukiwaniach artefaktu Oster. Kto wie, może niedługo sprowadzimy tu heralda pana Plag. Rodzina się powiększy.

- Ah, oni… No nie przepadam za tymi klimatami. Ale rozumiem ideę. W końcu nasze Siostry też były cztery i każda z nich zostawiła gdzieś tu swoje dziedzictwo. - Soria skrzywiła swój delikatny nosek aby zaznaczyć, że zapaszek i maniery wielbicieli Ojczulka nie są jej zbyt miłe. Jednak okazała zrozumienie dla tej części projektu.

- No jakbyś potem miał ochotę poknuć jeszcze z nami na temat podbojów serc i lędźwi to wpadnij do nas. Zresztą o tym Grubsonie to i tak będę musiała porozmawiać z Pirorą. - ciemnowłosa dała znak, że nie broni Otto rozmowy z kolegami i pożegnała się z zaproszeniem do krańca stołu zajmowanego przez kultystki i swoje wielbicielki.