Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Warhammer > Archiwum sesji z działu Warhammer
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Warhammer Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemie Warhammer (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 18-10-2022, 23:58   #11
Dział Fantasy
 
Avitto's Avatar
 
Reputacja: 1 Avitto ma wyłączoną reputację
Wyszykowany jak należy Pankraz szybko zakipiał złością, która kazała mu zacisnąć pięść. Nie poczerwieniał przy tym jednak na twarzy, ani nie zgrzytał zębami. Podszedł do Huberta nieprzejęty jego stanem i jedną ręką podniósł go do góry.
- Żyje, ale przyda mu się odpoczynek. Zabierzemy go, Reichmann – powiedział inkwizytor do towarzyszącego mu łowcy czarownic.

Reichmann nie rozstawał się ze swoim strojem, o który dbał i szanował jak żołnierz oficjalny mundur. Był blondynem z Middenlandu, który wszedł w struktury Zakonu po zwolnieniu ze służby na północnych rubieżach Imperium.

Przekleństwo Mannslieba, które jak powszechnie twierdzono, było powodem nawracających drgawek, pozostawało w dość oczywistym związku z opętaniem przez demony złych bóstw. Przypadki padaczki wywołane zajęciem ciała przez wysłannika sprzyjających ludziom bóstw, wedle ksiąg świątynnych, przydarzały się skrajnie rzadko. Huberta należało profilaktycznie przesłuchać, ale Pankraz nie zamierzał na tym poprzestać. Odwrócił się do Zygfryda, zagadującego właśnie zachrypniętego mężczyznę.
Musieli dowiedzieć się, gdzie przebywała Hilda. Bez tego Hubert mógł się przysłużyć sprawie wyłącznie jako pokazowo płonący apostata.

Jung cieszył się, że sprawy szybko nabierały tempa.
 
Avitto jest offline  
Stary 20-10-2022, 20:22   #12
 
Nuada's Avatar
 
Reputacja: 1 Nuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputację


____
3.1


Wojskowi wszystkich nacji i ras mają jedną wspólną cechę. Wszyscy, jak jeden mąż lubią rozmawiać na trzy główne tematy - przeżyte bitwy i potyczki, bohaterskie pijatyki i rzecz jasna i oczywista kobiety.

Słysząc zapytanie o kandydatkę na żonę, kapitan Hans Fegel uśmiechnął się szeroko, a w jego oczach pojawił figlarny błysk.
- Ech… kobiety, ech kobiety - westchnął ciężko, gładząc się po swojej koziej bródce - Z nimi źle, a bez nich jeszcze gorzej. Prawda?
- Uroki prawdziwej miłości są mi niestety obce - rzekł szczerze i uczciwie Carl - Całe życie poświęciłem służbie Imperium. Latka lecą i człowiek zaczyna myśleć o tym, co będzie robił gdy już sił nie starczy, by zweihandera podnieść.
- Ech… - kapitan ponownie wypuścił powietrze z głośnym sapnięciem - znam ten ból. Oj znam. Byłem pewnie w twoim wieku, gdy napastowały mnie podobne myśli i powiem ci jedno przyjacielu. Wojaczkę kocham całym sercem, choć i zdrowie przez nią straciłem, a i kilka bliskich osób mi ona zabrała. Nie ma jednak nic lepszego niż powrót po służbie do własnego domu, gdzie na ogniu czeka już na ciebie ciepła strawa.

Carl oczami wyobraźni ujrzał scenę, gdy on sam w zabłoconych butach i przemoczonym do suchej nitki mundurze, przekracza próg chałupy o bielonych ścianach i dachu krytym czarnym gontem. Z miejsca jego nozdrza atakuje woń pieczonego mięsa i korzenny aromat świeżego ciasta. Z głębi dobiega radosny śmiech dwóch synów, a z kuchni wychodzi mu naprzeciw ubrana w kwiecisty fartuch, przecudnej urody pani Skell i z szerokim uśmiechem mówi:
- Nareszcie wróciłeś kochanie!

- Pozwolę sobie zatem zaprosić cię przyjacielu dzisiaj do mnie na kolację. - szurgot krzesła i słowa kapitana, wyrwały do z marzycielskiego zamyślenia - Poznasz nie tylko moją uroczą żonę Marien, ale także dwa moje najcenniejsze skarby Idę i Bellę. Co ty na to? Mam nadzieję, że mi nie odmówisz tej przyjemności.


***
Carl włóczył się zatłoczonymi ulicami Wurzen. Nie przeszkadzał mu przelewający się z lewej i prawej tłum. Im więcej ludzi, tym większa szanse, że z potoku rozmów zdoła wyłowić coś ciekawego.
Przystawał, więc tu i ówdzie. Oglądał towary rozłożone na straganach i nawet udawał zainteresowanego kupnem. Wszystko po to, aby tylko podtrzymać rozmowę i wyłuskać jakieś strzępki informacji.

Większość ludzi, którzy go mijali rozmawiała głównie o zbliżającym się święcie i nieustającej fali upałów, której wszyscy mieli już serdecznie dość. Kilka osób przebąkiwało o kolejnych wysychających studniach i możliwej suszy, która zniszczy tak dobrze zapowiadające się zbiory. Kilku kupców żaliło się, że ich karawan została ograbiona i to jeszcze przez ludzi tutejszego barona. Co tylko potwierdzało meldunki o jakich wspominał kapitan Fegel.

Carl przeszedł rynek i idąc wzdłuż ciasnej uliczki zwanej Przechodem Niedoli, dotarł do dzielnicy żebraków. Miejsce to chyba jako jedyne świeciło pustkami. Jedynie wychudzone koty przemykał czasami, gdzieś wzdłuż zacienionych ścian.
Skell odczuł lekki niepokój, gdy coraz bardziej zagłębiał się w plątaninę wąskich uliczek i ciemnych zaułków.
Nagle zza rogu do którego się właśnie zbliżał usłyszał
- Aldhar! Aldhar! Aldhar shuu! - słowa te wypowiedział ktoś charczącym głosem, mocno akcentując każdą głoska “h”
Skell natychmiast zatrzymał się i wytężył wszystkie swoje zmysły. Kątem oka dostrzegł starą, pomarszczoną babę, która niczym wytrawny zwiadowca, tkwiła w oknie opierając się łokciami na wyliniałe poduszce.



_____
3.2


Grube świątynne ściany biły przyjemny chłodem. Stanowiło to miłą odmianę po rozgrzanym trakcie i dusznych miejskich uliczkach. Oswald usiadł na ławie i z rosnącym z każdą chwilą niepokojem słuchał słów przyjaciela.
Mistrz Titus, wyraźnie rozdrażniony, krążył od jednej do drugiej ściany, nie odrywając wzroku od podłogi.
- Przyjacielu - rzekł po chwili namysłu - Z wielką radością i ochotą wyruszyłbym z tobą na trakt. Sigmar jednak wyznaczył mi inne obowiązki. Nie mogę opuścić świątyni, a zwłaszcza teraz, gdy zbliża się Sonnstill. Choć dzień ten nie należy do uroczyście przez nas celebrowanych, to liczni podróżni i kupcy zawsze mogą zechcieć pomodlić się w miejscu poświęconemu Sigmarowi. Wysłałbym z tobą Johana i Alberta, ale więcej miałbyś z nimi problemu niż pożytku. Pobożni to młodzieńcy, ale jeszcze pstro mają w głowach i niemal nic o świecie nie wiedzą.

Po tych słowach Gauber zatrzymał się przy oknie i w zamyśleniu spojrzał w dal. Stał on tak przez dłuższą chwilę. W końcu odwrócił się nagle w kierunku Oswalda i wskazując palcem w niebo, zapytał:
- Słyszysz? Znowu to dudnienie. Pojawia się od kilku dni, przeważnie w nocy.

Gerstmann nadstawił ucha, ale nie usłyszał nic poza gwarem tłumu, który przechadzał się pod oknami świątyni.

- Nie słyszysz… - zmartwił się Titus - Czyli, to tylko ja je słyszę. Te bębny doprowadzają mnie do szału. Czy to omamy, przyjacielu? Powiedz mi szczerze, proszę.

Mistrz Titus znowu zastygł w bezruchu i z przekręconą na bok głową, nasłuchiwał przez kilka długich sekund.
- Z resztą, to nie ważne. - rzekł w końcu - Zapomnij o tym. Musisz mi jednak obiecać jedno. Proszę cię dowiedz się co spotkało brata Artura i Normana. Byli pod moją opieką i to z mojego rozkazu opuścili mury świątyni, a teraz… nie wiem, ani gdzie są, ani co się z nimi stało. Powinieneś przyjacielu w pierwszej kolejności…

Pukanie do drzwi, które się nagle rozległo sprawiło, że Titus przerwał swoją tyradę.
- Wejść!
- Mistrzu, przepraszam, że przeszkadzam, ale przybyła Frau Adelhof z córką i prosi o widzenie - zakomunikował młodzieniec o łysej jak kolano czaszce.
- Dziękuję. Zaprowadź ją do kapitularza. Ja zaraz tam przyjdę.
Gdy drzwi się zatrzasnęły, Mistrz Titus spojrzał smutnym wzrokiem w kierunku Oswalda i rzekł:
- Wybacz przyjacielu, ale obowiązki wzywają. Nie gniewaj się na mnie. Nie chcę zwalać na ciebie moich kłopotów, ale.. naprawdę wielkiej sromoty przysparzają mi ostatnie wydarzenia. Rad będę wielce i wdzięczny dozgonnie, jeśli wspomożesz mnie w tej potrzebie.



____
3.3


Przypadkowe zdarzenie sprawiło, że wcześniejsze plany o zachowaniu tajemnicy i anonimowości w momencie, jeśli nie spaliły na panewce, to na pewno zostały mocno poddane pod wątpliwość, a teraz przede wszystkim skuteczność.

Reichmann bez większego wysiłku przerzucił sobie półnagiego mężczyznę przez ramię.
- Dokąd? - spytał beznamiętnie łowca, spoglądając na Junga.
Ten myślał przez chwilę i rzekł w końcu:
- Na posterunek.
Znajdowali się w pobliżu rynku, więc siedziba straży miejskiej też powinna się gdzieś tutaj znajdować.
Zygfryd nie skomentował rozkazów Pankraza. Rzucił tylko szeptem do starszego mężczyzny, który nieopatrznie powiedział o słowo za dużo.
- Pójdziesz z nami - słysząc polecenie wypowiedziane oschłym tonem, mężczyzna zbladł, jak prześcieradło. Pewnie, gdy nie otaczający go tłum osunąłby się na ziemię.


****
- Czego? - ryknął grubas o potrójnym podbródku, gdy ktoś bezceremonialnie kopnął w drzwi wejściowe. Te z głośnym trzaskiem uderzyły w ścianę, ukazując zadymione wnętrze posterunku straży miejskiej.
Otyły strażnik w przyciasnym mundurze podniósł się z krzesła i już chciał zrugać wkraczającego do środka typa, gdy ujrzał jego budzący powszechną grozę stój.
- Co? Ale jak? Kto… i jak? - wyrzucił z siebie potok nieskładnych pytań.
- My tylko na chwilę - wyjaśnił Jung, wchodząc zaraz za Reichmannenm na posterunek.
- Gdzie dowódca? - spytał Grimmig, prowadząc przed sobą wiekowego mężczyznę.
- Dowódca? Mój? - strażnik rozbieganym wzrokiem, spoglądał to na jednego, to na drugie, to na trzeciego inkwizytora.
- Jasne, że twój. A niby czyj? - burknął Pankraz, rozglądając się po pomieszczeniu.

Posterunek w Wurzen mieścił w niewielkim piętrowym budynku. Trzy izby na parterze, dwa pokoje na górze i ciasna cela z dwoma pryczami w piwnicy.
- Dowódca… mój dowódca… jest na patrolu - rzucił wodząc oczami po suficie strażnik
- Jak się nazywacie? - spytał już łagodniejszym tonem Pankraz.
- Uwe Lang, mein Herr.
- Dobrze Uwe. Zrobimy tak. Ty teraz przejdziesz się na patrol, poszukasz swoje dowódcy. My w tym czasie przez chwilę skorzystamy z waszego posterunku.
- Tak jest, mein Herr.

Gdy grubas Lang wyszedł na zewnątrz, Pankraz wraz z pozostałymi do jednego z pokoi, który wydał mu się najbardziej użyteczny w obecnej sytuacji.
Rzut oka na półnagiego mężczyznę wystarczył, aby stwierdzić że jego nie ma najmniejszego sensu przesłuchiwać. Hubert, bo tak ponoć ów człowiek się nazywał, miał mętny, niewidzący wzrok, a z jego ust niekończącym się strumieniem wciąż ściekała gęsta, pieniąca się ślina.
- Tego to abo w kaftan, abo na stos. Z niego to już nic nie wyciągniemy - wydał krótką diagnozę Reichmann, rzucając wiotkie ciało mężczyzny na stół.

Pankraz usiadł na krześle i zdejmując kapelusz spojrzał na starca, który z opuszczoną głową stał przy Zygfrydzie.
- Jak się nazywasz dobry człowieku? - spytał.
- Ernest Aidag, panie - burknął cicho w odpowiedzi.
- Powiedz nam, co wiesz o tym człowieku - polecił Lang, głową wskazują na nagusa leżącego na stole - Mów prawdę, a może wieczerzę zjesz we własnym domu.
- Panie, ale ja nic…
- Dobra, dobra. Mów o co zostałeś zapytany - skarcił go Zygfryd, szturchając lekko łokciem w bok.
- Już mówię, panie. Ten tam, to Hubert Zwing. Ma niewielki sklep z niedaleko stąd, na Łukowej. Liny, wory płócienne, lampy, oliwę i inne takie pierdoły, co to się na trakcie przydają. Strażnicy dróg się u niego zaopatrują i wszyscy ci awanturnicy, co się po drogach włóczą i przygód szukają tyż. Drogo u niego, ale sklep w dobrym i widocznym miejscu ma, to mu interes idzie.
- Coś o żonie wspominałeś - wtrącił Pankraz - Że odeszła, czy coś?
- Tak jest, panie. Puściła go ropucha kantem. Tak mi się przynajmniej zdaje, bo tylko dzieci zabrała i poszła w długą. Jak nic gacha musiała mieć. Hubert musiał nie wydalać, bo on to w moim wieku jest. Żonę za to młodą swe wziął, bo wszak pieniędzy mu nie brakowało. A wiadomo, że jak kasa jest to i ładniutka żona też się znajdzie. Ja go ostrzegałem, że to się tak może skończyć, ale on mnie nie słuchał. Mówił, że zazdrosny jestem. Głupiec, teraz ma za swoje.
- Kiedy to było?
- Chyba ze trzy, a może cztery dni temu. Od tego czasu Hubert, jak struty chodził. Sklepu nie otworzył, a przecież już się ludziska na święto zjeżdżać zaczęli. Ponoć chlać zaczął i nocami do Notstand, znaczy się dzielnicy żebraków chodzić. Ktoś mu nagadał, że tam tą jego Hildę widział. Bzdura jakaś! Gdzie Hilda, by się z tymi dziadami i łachmytami szlajała? Ona to dama była. Pewnie z jakimś młodym szlachciurą, Hubertowi rogi przyprawiła i tyle ją widzieli. Tyle wiem, panie. To mogę już iść?

Pankraz zamyślił się i analizował słowa, które usłyszał. Tymczasem Ernest Aidag zaciskał nerwowo dłonie w pięść w oczekiwaniu na decyzję w jego sprawie.

 

Ostatnio edytowane przez Nuada : 21-10-2022 o 17:17.
Nuada jest offline  
Stary 21-10-2022, 12:55   #13
 
Icarius's Avatar
 
Reputacja: 1 Icarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputację
- To, coś próbuje na otoczyć - skomentował Helmut, doświadczony łucznik i doskonały tropiciel - Co mamy czynić panie?
- Zachować spokój. Trzymamy pozycje.. - pierwsze słowa są zawsze najważniejsze. - Słyszycie te bębny? W takich okolicznościach w bębny bije się, żeby kogoś nastraszyć. - Manfred dodawał animuszu również sobie. - Gdyby to coś było śmiertelnie groźne bębny byłyby zbędne bylibyśmy trupami. Ktoś wykorzystuje mgłę żeby wywołać w nas strach. Może nią kieruje a może wykorzystuje jej obecność. - dowódca wojska baronii wiedział, że za strachem idzie często panika. Ona jest największym wrogiem. Gdy wygrywa ludzie idą w rozsypkę. Wtedy oddziały giną, wtedy ponosi się największe straty. Można czuć strach ale nie wolno się poddawać. - Wypatrywać zagrożenia, łuki w pogotowiu. Erik, Elmar, Lotar, Johann, Kurt, obserwujecie tyły i zachodnią stronę. - Reszta front i wschód. Manfred nie był pewny rodzaju zagrożenia ale zamierzał być w pogotowiu. Zrozumieć z czym ma do czynienia niż kazać wjechać ludziom na oślep we mgłę lub panicznie uciekać borem lub trzęsawiskiem.
 
Icarius jest offline  
Stary 21-10-2022, 13:50   #14
 
Gladin's Avatar
 
Reputacja: 1 Gladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputację

Sytuacja rozwijała się ciekawie. Spontaniczna rozmowa doprowadziła Carla do miejsca, o którym rano by nawet nie pomyślał. Najwyraźniej kapitan miał córki na wydaniu i uznał Carla za dobrą partię. To trochę narzucało mu dalszy sposób postępowania i nieco ograniczało swobodę działań - zakładając, że nie chciał zrazić sobie dowódcy. A nie chciał. Ale poza tym nie było w tym nic złego. Skoro, jak oficjalnie podawał, miał miesiąc urlopu, to akurat tyle czasu, ile wojakowi potrzeba, aby znaleźć żonę. Mieć za teścia kapitana, to też nie jest zła rzecz. Może pomogłoby mu to w awansie? Nawet jeżeli nie, to raczej by nie zaszkodziło. A i nie wiadomo, córki może i do rzeczy się okażą?

Przyjął więc zaproszenie z odpowiednią dozą entuzjazmu, zapytawszy na wszelki wypadek o wiek córek.

Odprowadzającego go adiutanta wypytał szybko o nie i o żonę kapitana. Nie wypadało bowiem przyjść w gościnę z pustymi rękoma. Ale złapał się na tym, że zupełnie nie wie, co należy przynieść i co będzie odpowiednio odebrane? Adiutant przynajmniej mógłby mu podpowiedzieć co nieco na temat charakteru kobiet.

Wędrując więc następnie przez kramy musiał oprócz uszu uruchomić oczy, by może wypatrzyć coś stosownego.

Nie za bardzo wiedząc czemu - zapewne szukając chłodu w ciemnych zaułkach - znalazł się w gorszej części miasta.

Głos kobiety był może niespodziewany, ale raz usłyszane słowa i sposób, w jaki były wypowiedziane zapadły w wyczulone ucho Carla. Gdyby zaszła taka potrzeba, potrafiłby je teraz bezbłędnie powtórzyć. Skoro już przystanął i zaczął słuchać i się rozglądać, to wytężył zmysły jeszcze bardziej. Czy zza rogu dochodzą jakieś dźwięki świadczące o tym, że kogoś ostrzeżono i ucieka? Czy chór głosów odmawiał wspólnie jakieś słowa, być może w tym momencie gwałtownie przerywane? Czy słychać lub widać kruki lub wrony w większej ilości? A jeżeli tak, to gdzie?

Poza tym skierował swe spojrzenie na staruszkę. W którą stronę kierowała wzrok? Jeżeli nie była doświadczoną czujką (kto wie, jaką miała przeszłość!), mogła bezwiednie kierować spojrzenie w stronę tych, których miała ostrzegać.
K100=96, bu


 

Ostatnio edytowane przez Gladin : 21-10-2022 o 13:59.
Gladin jest teraz online  
Stary 21-10-2022, 19:01   #15
 
Nuada's Avatar
 
Reputacja: 1 Nuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputację

____
3.4


Spokój jakim emanował Manfred rozlał wśród jego ludzi, niczym ciepła rzeka niosąca ze sobą ukojenie i tak potrzebną w tej chwili równowagę. Szeregowi żołnierze oczekują w trudnych momentach przede wszystkich prostych rozkazów, które zwolnią ich z myślenia. Dobry oficer potrafi zapanować nad swoim oddziałem, niczym jeździec nad rozbrykanym wierzchowcem. Umiejętnie ściągnięte lejce sprawiają, że koń przyjmuje wolę siedzącego na jego grzbiecie człowieka, jak swoją. Podobnie żołdacy reagują na odpowiednio wydany rozkaz.

Ludzie Manfreda, którzy jeszcze przed chwilą rozglądali się z trwogą wokół, w mgnieniu oka zmienili się w gotowych do śmiertelnego boju wojowników. Ich dowódca nie tylko dodał im odwagi, ale też wyznaczył jasny cel i zdefiniował nieznane zagrożenie.

Sam Manfred nasłuchiwał i bacznie obserwował przedpole. Wątłe pasma sinej mgły snuły się wolno tuż nad ziemią. W tych bladoniebieskich dymnych smugach faktycznie kryło się coś, co przyprawiało o dreszcze.
Bębny dudniły niespiesznie i rytmicznie, wręcz leniwie. Raz za razem.

Bam!__________Bam!__________Bam!__________Bam!

Wuter ogier, którego dosiadał młodszy z Bogenschutze’ów prychnął nerwowo i zaczął kopytem orać ziemię. Kątem oka Manfred wyłapał jakiś ruch. Blady cień przemykał pomiędzy drzewami. Sylwetką przypominał przygarbionego człowieka lub… brat barona nie dopuszczał nawet do siebie takich myśli. Od wielu lat nikt w okolicy nie widział skavenów.
To niemożliwe, aby to był jeden z nich.

- Tam są! - krzyknął Lotar - Widzę ich!
- Spokój! - warknął przez zaciśnięte wargi Manfred - Czekać na mój rozkaz!

Nagle donośny świst przeszył powietrze. Ktoś w oddali zwolnil cięciwę i strzała o ptasich lotkach mknęła ku nim.

Bam!_____Bam!_____Bam!_____Bam!_____Bam!_____Bam!

Bębniarze jęli mocniej i szybciej uderzać w skórzane membrany, Dudnienie niosło się echem po lesie i wróciło ze zdwojoną siłą. Stado czarnych ptaków wzbiło się do lotu, gdzieś w pobliżu rozrywając niebiosa na strzępy swym donośnym krakaniem.

Bam!__Bam!__Bam!__Bam!__Bam!__Bam!__Bam!__Bam!

- Już po nas - szepnął ktoś pod nosem.
- Sigmarze ratuj - odpowiedział mu inny, drżącym głosem.
Wszyscy zastygli w bezruchu i oczekiwaniu. Wymierzona w nich strzała zawisła w powietrzu, niczym katowski topór nad skazanym.

Nagle znowu raniący uszy świst, a po chwili głuche uderzenie w ziemię, a po nim cisza kompletna i całkowita.

***
Manfred spojrzał na długą, smukła strzałę o srebrny grocie i czarnym promieniu. Lotki zostały wykonane z egzotycznych piór o atramentowej barwie z popielatymi cętkami. Do pocisku, cienkim skórzanym rzemieniem przywiązano zwinięty w rulon pergamin.
Wystarczył jeden rzut oka, aby Bogenschutze poznał kto wykonał ową strzałę. Elficcy szyftarze nazywali je “alsubiuo dilsangue” , co ponoć znaczyło “gwiżdżąca śmierć”.
Pociski tego typu należały do niezwykle trudnych w wykonaniu, gdyż wnętrze promienia posiadało liczne żłobienia i nacięcia, które w czasie lotu powodowały wydawanie charakterystycznego dźwięku. Dodatkowo powodowały one, że strzały te na dłuższą chwilę zawisały w powietrzu, gdy osiągnęły swój maksymalny pułap, by później spaść gwałtownie na ziemię.

Modry tuman dalej ospale przelewał się z jednej strony drogi na drugą, a cisza jaka zapanowała wokół budziła o wiele potężniejszy lęk, niż dudniące jeszcze do niedawna bębny.
 
Nuada jest offline  
Stary 21-10-2022, 22:59   #16
Dział Fantasy
 
Avitto's Avatar
 
Reputacja: 1 Avitto ma wyłączoną reputację
- Szukamy Hildę – Pankraz pominął pytanie Aidaga.
Do posterunku, mimo pory dnia, nie wpadało wiele światła. Wąska, pomarańczowa smuga padała na ścianę nad głową inkwizytora, rzucając cień okiennej kraty.

Reichmann drapał się po udzie. Pocił się, jak każdy tego dnia w mundurze, co powodowało swędzenie.
Jung odezwał się dopiero, gdy miał plan. Aidag był już bledszy od suszonego na słońcu prześcieradła.
- Zygfrydzie, znajdź proszę medyka dla Huberta Zwinga. Weź go ze sobą, owiń go tylko w płótno. Widziałem jedno na posłaniu w drugiej izbie.
- Czy jest tu lecznica? –
Zapytał tubylca.
- Na Północnej, ledwie 5 minut stąd, prosta to d-droga.
- Tam będzie mu dobrze. Dojdzie do siebie.
- Reichmann, udaj się na odpoczynek. W świątyni powinni już wiedzieć o naszej wizycie.


Gdy kapłan wyszedł, a łowca stanął przy drzwiach Pankraz docisnął przesłuchiwanego starca.
- Wyjdziemy stąd, jak dobrzy znajomi, rozumiesz, Erneście? Pójdziemy na Łukową. Do sklepu na pewno da się wejść od podwórza. Nie uciekaj, bo złamię ci nos nim się odwrócisz.

Opuścili posterunek nie niepokojeni. Z drugiego końca placu Jung dostrzegł powracającego Uwe, jednak bez towarzystwa. Widocznie sierżant był poza zasięgiem jego tłustych nóg.

Po kilkunastu minutach dotarli do sklepiku, który z zewnątrz niczym się nie wyróżniał. Obaj mężczyźni dostali się na tył budynku przez sąsiednie domostwo i zastali tylne drzwi wyważone. Aidag wyglądał, jakby nie chciał tam wchodzić, lecz Pankraz pchnął go przodem. Wnętrze nie było zdemolowane. Ktokolwiek się włamał nie miał zamiarów rabunkowych.
- Co to ma twoim zdaniem znaczyć, Erneście? Po co Hilda miała męża zdradzić? Pomyśl, dobrze zarabiający handlarz, tyle majątku. Może ktoś z twojej rodziny coś słyszał lub widział, może coś wspominał? Z kim innym widywała się Hilda lub sam Hubert? Kto mu sklep ochrania, że wciąż jeszcze nie jest rozkradziony? Myśl szybko, jeśli chcesz stąd wyjść na nogach.
 
Avitto jest offline  
Stary 22-10-2022, 12:29   #17
 
Icarius's Avatar
 
Reputacja: 1 Icarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputacjęIcarius ma wspaniałą reputację
Manfred osobiście zeskoczył z konia by przeczytać wiadomość. Nie obawiał się trucizny. Wszystko co działo się w koło niego było pokazem. Strzała była niezwykle elegancka. Okazywała... szacunek? Pytanie tylko czy taki okazywany wrogom czy przyjaciołom.

Nogi wylądowały na twardym gruncie. Chciał pokazać, żołnierzom zdecydowanie. Nie wyręczył się nikim i pokazywał też to istotom z mgły. Schylił się podniósł strzałę i zaczął uważnie czytać jaka wiadomość wymagała tyle trudu.
 

Ostatnio edytowane przez Icarius : 22-10-2022 o 21:41.
Icarius jest offline  
Stary 24-10-2022, 12:06   #18
 
Elenorsar's Avatar
 
Reputacja: 1 Elenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwuElenorsar jest godny podziwu
Wolne miasto Wurzen, 29 Sigmarzeit, świątyni Sigmara


Inkwizytor jedynie kiwał głową słuchając Mistrza Świątyni. Wolałby porozmawiać z nim dłużej i na spokojnie. Pośpiech mało kiedy dawał dobre rezultaty. Z tego powodu nie był zbytnio zadowolony z pojawienia się młodego posłańca, który nie ze swojej winy przerwał ich wizytę.

- Szkoda, wielce bym rad, gdybyś wtórował mi swoim mieczem w tej misji. - Oswald doskonale zdawał sobie sprawę z kunsztu jakim posługiwał wie Titus w boju. - Skoro Sigmar inne zadanie ci wyznacza, postaram się pomóc, tyle ilem zdołam. Muszę wiedzieć nim wyruszę, gdzie posłałeś brata Artura i Normana, kto ostatnio ich widział i gdzie?

- Wysłałem ludzi do Hunde Zitadelle. - siedziby barona von Bogenschutze'a. - Mistrz wypuścił mocniej powietrze z płuc. - Ponoć w tamtej okolicy dochodziło do różnych dziwnych wydarzeń. Między innymi widziano krążące nad traktem stada kruków i wron i zgłaszano zaginięcia ludzi. Chciałem, aby sigmaryci odwiedzili barona i podpytali jego i jego ludzi, co wiedzą w tym temacie. Niestety nie wiem, czy dotarli oni do Hunde Zitadelle. - Mina przyjaciela wydawała się naprawdę zmartwiona, a Gerstmann łącząc fakty w głowie stwierdził sam sobie, że rzeczywiście ma do nich powody, w końcu tam widziano ostatnio heretyka, ale na razie nie chciał dodawać mu kolejnych, większych zmartwień, a także na obecnym poziomie wtajemniczać w cel jego misji.

- Tak się składa, że udaje się w tamtym kierunku. Gdy będę na miejscu popytam się ludzi i spróbuje wyjaśnić sprawę. - Na te słowa Oswald mógł zauważyć jak kąciki ust Grubera uniosły się lekko do góry.

- Zanim odejdziesz bracie, mam prośbę. - Powiedzial Gerstmann nim mistrz skierował się do wyjścia. - Czy na współ z moimi kompanami, możemy skorzystać z twojej gościny na kilka najbliższych dni? Potrzeba nam kilku pomieszczeń, gdzie złożymy swe narzędzia. A i mi byłoby łatwiej zdawać ci relacje z mych poczynań o zaginionych braciach. - O reakcje Mistrza na jego sposoby działania nie martwił się. Doskonale je znał.

- Oczywiście możecie skorzystać z wolnych pokoi dla braci. Warunki surowe, ale zawsze znajdzie się kąt do spania, coś do jedzenia, a w razie potrzeby można skorzystać z piwnicy i krypty świątynnej.

- Rad jestem. Gdy wrócę zdam relacje osobiście, bądź wyśle posłańca, czy kruka. Zależy jaki będzie kolejny cel mojej podróży. - Oswald Gerstmann kiwnął głową i wyszedł z pomieszczenia. Niechętnie opuszczał zimne mury świątyni, aby ponownie wystawić swój organizm na ukrop Sigmarzeitu, jednak skoro mus to mus.

Gdy znalazł się już przed budynkiem przystanął na chwilę, aby zastanowić sie, gdzie pójść dalej. Obecnie jedynym tropem jaki mógł podjąć było prawdopodobne morderstwo jednego z braci na trakcie. Obrał więc swój cel, którym stał się posterunek. Wolałby najpierw podpytać o szczegóły Titusa, a dopiero później tam dociekać reszty, jednak nie miał ku temu sposobności, więc o okoliczności morderstwa i same ciało musiał dowiedzieć się właśnie tam.
 

Ostatnio edytowane przez Elenorsar : 02-11-2022 o 10:43.
Elenorsar jest offline  
Stary 24-10-2022, 21:09   #19
 
Nuada's Avatar
 
Reputacja: 1 Nuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputacjęNuada ma wspaniałą reputację


____
4.1


Babsztyl wpatrywał się w Carla, jak sroka w gnat. Jaj kaprawe ślepia, przesłonięte bielmem, niewątpliwie nie były w stanie nic dostrzec. Zatem, jakim cudem nie odrywała ona wzroku od Skella.
Przypadek?
Na pewno nie.
Ni grama przypadkowości nie było w zachowaniu staruchy. Ani w tym, że nogi poniosły sierżanta w ten właśnie ciasny i duszny zaułek, gdzie smrodek niemytych ludzkich ciał, mieszał się z wonią rozkładu i…

Carl mocno wciągnął powietrze w nozdrza. W pierwszej chwili myślał, że coś mu się przewidziało. Jednak nie. Zapach świeżych aromatycznych ziół podrażnił go w nosie eteryczną wonią. Wymieszany z całą masą różnorakich przykrych zapaszków był jednak wyraźnie wyczuwalny. Jego nut osiadły, niczym pszczoła na bujnym kwieciu, w nozdrzach Carla. Od ich ostrości, która coraz zajadlej atakowała śluzówkę, czarnogwardzista poczuł lekkie zawroty głowy.

Powiódł wzrokiem po najbliższych odrzwiach i wąskich przejściach. Nigdzie nie dostrzegł nikogo, choć był pewien że gdzieś w pobliżu ktoś się ukrywał.
Wariacki rechot staruchy przerwał Carlowi lustrację terenu.
- A poszedł ty! - syknęła swym charczącym głosem - Dalej jazda, zawszańcu!

Skronie sierżanta zrosiły się potem, jak trawa tuż przed świtem.



____
4.2


Najprawdziwsze przerażenie malowało się na pokrytym licznymi zmarszczkami licu mężczyzny. W najgorszych koszmarach nie mógł nawet przypuszczać, że zwykła wyprawa na pokazy kuglarzy będzie miała taki przerażający finał.
- Pa.. pa… panie - zaczął dukać Ernest Aidag - Ja… ja… ja naprawdę nic nie wiem. Zaklinam się na najświętszy młot Sigmara, że com wiedział, tom ci wyrzekł. Pomiłuj panie, bo toć to nie godzi się tak. Błagam cię - zajęczał głośno starzec i upadł na kolana przed Pankrazem.

Widok płaczącego mężczyzny nigdy nie należał do przyjemnych. W swoim fachu Jung widział męskie łzy wielokrotnie. Łzy strachu, bólu i ulgi. Jęk mężczyzny może i go nie wzruszył, ale sprawił, że wydarzeniami na podwórzu zainteresowali się sąsiedzi.

Pankraz zauważył, jak z kilku okien wyglądają ciekawscy.
- Co się tam dzieje do jasnej cholery? - krzyknął ktoś odważniejszy.



____
4.3


Gadają, że nic nie może równać się leśnej ciszy. Prawda to, że dzikie ostępy mniej hałaśliwe są niźłi miejski rynek, czy nawet ruchliwy trakt. Aleć nigdy, aleć to nigdy ciszy zupełnej w nich nie znajdziesz. Tak, jeno mieszczuchy mogą gadać, co to nigdy nosa poza wysokie, obronne mury nie wystawiły i jeno duszą się w swych ciasnych mieszkankach z kamienia i cegły.
W puszczy spokój króluje, ale nie głosów w nim zawsze pełno. A to jakaś ptaszyna zaświergoli, a to jeleń przez chaszcze gnając gałęzie suche połamie, a to znowu świerszcze pośród traw wysokich koncert dają.

Dlatego też, gdy we koło oddziału cisza zapadła, wszyscy jak trupy pobledli. Martwota i głusza, jaka nastała złego były zwiastunem. Śmierci najpewniej, a może i czego gorszego.

Modry tuman przelewał się przez leśną drogę, niczym świąteczny pudding. Chmurzysko coraz cięższe się stawało i gęstsze.

Manfred z siodła wyskoczył i pewnym gestem po strzałę sięgnął. Uważnie przy tym okolicę obserwując spode łba. Czuł na sobie wzrok tych, co pośród sinego kłębowiska się skryli.

Szybkim ruchem rzemień ściągnął cienki skrawek pergaminu rozwinął.

Pochyłym pismem ktoś skreślił tylko kilka słów. Koślawe litery były ostatnim, co ujrzał Manfred.



____
4.4


Soll przekroczył już zenit, ale żar lejący wcale nie zelżał. Być może to kontrast pomiędzy chłodnymi, świątynnymi murami, a rozgrzaną niczym żeliwna patelnia ulicą sprawił, że Oswald zdołał przejść ledwo kilkadziesiąt metrów i zakręciło mu się w głowie. Kolorowy tłum zmienił się w pstrokatą plamę, a gwar rozmowy w jedno drażniące pszczele budzenie. Czuł, jak cały świat wiruje wokół niego, a zjedzony “Pod Rozłożystym Dębem” posiłek podchodzi mu do gardła.

Osłabł zupełnie z sił. Zatrzymał się na uboczu lewą ręką przytrzymując się muru, a drugą próbując osłonić oczy przed palącymi promieniami. Po chwili poczuł czyjąś dłoń, która niczym zwiewny motyl musnęła jego pośladki i biodro. Wiedział, że właśnie stał się lżejszy o dobrych kilka srebrnych szylingów. Nie miał jednak nawet siły krzyczeć, a tym bardziej oglądać się za złodzieje, nie wspominając o pogoni za nim.

Przyjemny chłód bijący od zacienionej kamiennej ściany z lekka go ocucił. Na tyle, że był w stanie odpowiedzieć, gdy ktoś go zapytał:
- Wszystko w porządku, panie? - młody mężczyzna w zielono-czerwonym kaftanie z troską w głosie, pochylił się na jego losem.
- Tak - odparł dysząc ciężko Oswald - To przez ten żar,
- Nie martw się bracie już niedługo będziesz się modlił do swego fałszywego boga, by gorące słońce znowu zaświeciło nad twą głową.

Osobliwa odpowiedź zbiła Gerstmanna kompletnie z tropu. Próbował poskładać myśli i wyłowić sens ze słów nieznajomego.
- Do zobaczenia, bracie - rzekł klepiąc inkwizytora po ramieniu - Spotkamy się znowu, nim spadnie pierwszy śnieg.

Oswald uniósł głowę i dłonią przetarł pot ściekający z czoła. Próbował przyjrzeć się nieznajomemu, ale ku swemu zaskoczeniu i przerażeniu jednocześnie skonstatował, że nikogo przy nimi nie ma.


****
Dziwna przygoda nie sprawiła, że Oswald odstąpił od swoich pierwotnych planów. Gdy odzyskał siły i sprawność umysłu, ruszył w kierunku rynku. Na miejscu bez trudu odnalazł posterunek straży miejskiej.
Otyły sierżant i równie pulchny jego zastępca przywitali Oswalda nie tylko pełnym chłodu i pogardy spojrzeniem, ale także jak mu się zdawało kompletnie nieuzasadnionymi pretensjami
- A ty, czego tu znowu? - ryknął dowódca - Nie dość wam swoich kazamatów? Jeszcze tu musicie te swoje referendarskie nosy wciskać.
Zastępca sierżanta nachylił się nad nim i coś szepnął mu na ucho.
- Dobra, dobra. Wiem - burknął w odpowiedzi sierżant i lekko łagodniejszym tonem zapytał Oswalda - Czego twoi towarzysze zapomnieli, co? Za kradzież służbowej pościeli chcieliby zapłacić?
- Nic nie wiem o żaden pościeli, panie sierżancie - odparł zgodnie z prawdą Oswald - Przyszedłem tylko zapytać o zabitego na trakcie brata. To członek zakonu Ognistego Serca. Ponoć to wy prowadziliście śledztwo w tej sprawie.
- A tam było prowadzić? - żachnął się dowódca - Kupcy znaleźli go w rowie jakieś pięć mil od bram miasta. Musiał się biedaczek napatoczyć na jakiś drani, co to szacunku żadnego dla zakonnego stroju i majestatu nie mieli.
Na te słowa zastępca sierżanta zaśmiał się tłumiąc salwę śmiechu pięścią i teatralnie zmieniając ją w ostry kaszel.
- A gdzie ciało?
- W Ogrodach Morra, a gdzie ma być? - odpowiedział dowódca, posyłając jednocześnie Oswaldowi szydzący uśmieszek, który zdawał się mówić “i ty baranie, masz się za inkwizytora”.
Oswald wiedział, że od tych dwóch spasionych strażników nie dowie się niczego więcej. Jedynie chyba, że wziąłby ich na stosowne przesłuchanie. Na to było chyba jednak za wcześnie.
 
Nuada jest offline  
Stary 27-10-2022, 21:37   #20
 
Gladin's Avatar
 
Reputacja: 1 Gladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputacjęGladin ma wspaniałą reputację

Carl rozejrzał się po okolicy szukając drogi powrotnej. Nikogo za rękę nie znalazł, ale... starał się zapamiętać, jak tu trafić. Jacyś ulicznicy też powinni się tu kręcić i za parę miedziaków powinni sypnąć informacjami. Nie wiadomo czy prawdziwymi i czy potrzebnymi ale... czy pojawiał się tu ostatnio ktoś obcy? Czy znikali ostatnio stąd ludzi w niewyjaśnionych okolicznościach? I nie chodzi o po prostu obcych, jacy się pewnie pojawiali zawsze. O takich, którzy wyglądali inaczej, zachowywali się inaczej, lub po prostu od patrzenia na nich cierpła skóra.

No i ze zniknięciami to takie raczej niespodziewane. Albo ktoś postradał rozum, przestał z domu wychodzić? Gdzie ostatnio żerowało czarne ptactwo, kruki, wrony? Miały jakieś ulubione miejsce, gdzie się zbierały?

Słyszeli jakieś głosy w obcych językach?

Służba wywiadowcza wymagała cierpliwości.

Czas był wrócić pod Rozłożysty Dąb i przygotować się na wieczór. Kogo najlepiej zapytać o to, z jakim prezentem się udać? No kogo, jak nie oberżystę? Nawet jak sam nie będzie wiedział, to będzie znał kogoś, kto się na tym zna. Dla gospodarza może jaka butelka dobrego wina?

Tatulek miał takie, a i owszem. Z Parravonu, samo Desghulles za, fraszka, 12 karli. No... Carl był sam jeden, a na to wino trzeba było, żeby się w dwunastu zrzucili... aż takiego budżetu nie otrzymał. Niziołek uśmiechnął się i poklepał go na pocieszenie. Miał też tańsze trunki, dobrej jakości, za złotego i pięć srebrnych. Ale może lepiej ładną fajkę? Tytoń? Tabakę?

A dla dam zawsze słodycze są dobrym prezentem. Lusterko też, chociaż to znowu prezent, który raczej wykraczał poza jego możliwości. Już szybciej perfumy, chociaż można nie trafić w gust. Elegancka chusteczka? Niziołek miał też dostęp do oliwy estalijskiej oraz cytrusów, to rarytasy rzadko pojawiające się, ale teraz, przy święcie, różne towary się pojawiały. A może chili z Lustri? Albo kawa?

Gdy już w końcu uporał się z tym zadaniem, które okazało się trudniejsze niż szkolenie rekrutów czy ubijanie mutantów, odetchnął z ulgą. Jeszcze otrzepać mundru, potem znaleźć jakiegoś pucybuta...

Jak już chłopak zabrał się za czyszczenie obuwia, Carl pociągnął go za język w interesujących go tematach. Nienachalnie jednak, wolał by smyk mówił, a jedynie wyrażając zainteresowanie pewnymi tematami kierować go tam, gdzie chciał by rozmowa się potoczyła. Jeżeli będą jakieś przydatne informacje, to chłopak dostanie parę miedziaków ekstra.

Tym towarzyszom, z którymi się widział przekazał informację, że wróci później i pewnie zobaczą się dopiero rano. Dla inkwizytorów miał też informację o miejscu, gdzie prawdopodobnie przeszkodził w heretyckiej celebracji - odurzające kadziło oraz obce słowa, które usłyszał, przekonywały go o tym. Jeżeli potrafią odnaleźć to miejsce i starowinkę, to może uda im się uzyskać jakieś informacje?
 
Gladin jest teraz online  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 12:28.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172