Autumm

No tak. Gramy w sesje i gry, bo - zwykle - chcemy oderwać się od skomplikowanej rzeczywistości i zanurzyć się w niezwykłe/inne światy. Kule fajnie wylatują z magazynka, gobliny jęczą pod siekierą, że aż miło, a koniec końców i tak fabuła nas "usprawiedliwi" z każdego czynu.

Bo gra - najczęściej - ma dostarczać nam rozrywkę. Od przeżywania i zastanawiania się są inne media - mądre książki, wzruszające filmy.

Kiedyś nieśmiało badałam temat sesji "emo", opierającej się na emocjach i nastrojach graczy/postaci. Wnioski i dyskusja były bardzo inspirujące. Teraz, znów zaciekawiona co Wy macie do powiedzenia na ten temat, chciałabym zadać inne pytanie:

Czy zagrałabyś/zagrałbyś w sesję, która byłaby w założeniu pewnym pytaniem o jakąś sprawę fundamentalną - etykę, moralność, granice człowieczeństwa etc. ?

Nie znaczy to, że nie byłoby w niej akcji, fabuły czy koniecznie musiałaby składać się wyłącznie z głębokich przemyśleń i retrospekcji BG. Nie. W założeniu sesja taka po prostu byłaby krótką przypowieścią, konfrontująca gracza/postać z jakimś konkretnym problemem czy dylematem natury filozoficznej czy tyczącej się "kondycji człowieka".

To podejście postaci/gracza do problemu i jego rozwiązania (przez konkretne czyny w fabule, rzecz jasna, a nie czcze gadanie) byłoby tym elementem nadrzędnym w sensie takiej gry. Nie przygoda, nie fabuła ale raczej próba odpowiedzenia sobie - a może przemyślenia, przetestowania - jakiegoś problemu.

A czemu solówka? Ano, wydaje mi się, że taki pomysł miałby większe szanse się ziścić i przeprowadzić dla jednej osoby, niż dla wielu...W końcu etycznym dylematom każdy tak naprawdę stawia czoło sam, w głębi siebie.

Co o tym sądzicie? Rady, krytyka, komentarze? A może ktoś miał już takie doświadczenia?

 

__________________
"Polecam inteligentną i terminową graczkę. I tylko graczkę. Jak z każdą kobietą - dyskusja jest bezcelowa - wie lepiej i ma rację nawet jak się myli." ~ by Aschaar [banned] 02.06.2014
Nieobecna 28.04 - 01.05!

Alien_XIII

Może jestem dziwnym mistrzem gry,ale dla mnie sesja bez dylematów moralnych wiele traci.
To jest idealny sposób na ukazanie charakteru postaci i konfrontacji różnych zdań z drużyną, a przez to sklejenie jej mocniej oraz rozwinięcia samej postaci
Tak więc powyższy pomysł uważam za standard.
Notka na boku: dlatego dobrze mi się grało w komputerowego "Wiedźmina", bo jako takie dylematy moralne tam były

 

__________________
Great men are forged in fire
it is the privilege of lesser men to light the flame

Asenat

A jakże, umotałam coś takiego. Tematem przewodnim była eksploracja pojęcia zła, poznanie jego definicji u drogich graczy oraz zbadanie, żeby nie powiedzieć wiwisekcja. czy się aby definicja nie zmienia pod wpływem wydarzeń w sesji.

Rozpoznanie ogniem wykazało, że na dłuższą metę zamysł ów był szalenie męczący w wykonaniu, tak dla mnie, jak i dla graczy. Filozofowanie szybko i naturalnie ustąpiło miejsca swobodnym zajęciom w podgrupach dwuosobowych i radosnej wyrzynce BN-ów. Bez pogłębionej refleksji. Moralnej czy jakiejkolwiek.

 

Bakcyl

Poruszyłaś ciekawy temat, choć był on i będzie przegadywany jeszcze nie raz. Po przeczytaniu tytułu odpowiedź jest dla mnie oczywista - nie. Dalej jednak wyjaśnia się to w nieco bardziej dopuszczalny dla mnie sposób.

Zagrałbym, pod warunkiem, że wszelkiego rodzaju dylematy i wyboru wynikałyby z konstrukcji scenariusza lub interakcji z innymi graczami/światem przedstawionym, będąc integralną częścią gry, jako jeden z wielu jej aspektów. Nie chciałbym brnąć przez sesję podłączony do kroplówki, dawkującej mi cały czas emoglobinę.
Dobrym przykładem niech będzie tutaj wspomniany przez Alien Wiedźmin. Esencją tej gry były dialogi i wybory. Gracz mógł poczuć się, jakby był uczestnikiem powieści, mając wpływ na losy jej głównego bohatera. Wszystkie "główne" decyzje miały wpływ na świat przedstawiony, przez co dało się je zauważyć i odczuć, co nadawało im sensu.
Dla mnie osobiście walka w Wiedźminie była katorgą, a elementy sandboxowe - denne, wprowadzone do tej gry na siłę. Esencją tej gry były dla mnie własnie dialogi, fabuła, wybory i to, jak one wpływają na świat, oraz mnie, jako bohatera.
Podobne odczucia miałem grając w Metal Gear Solid, tyle, że tam nie było wyborów. Jednak sama gra była raczej interaktywnym filmem, aniżeli grą. Jednak na tym opierała się jej siła.

To jednak zapewne jest tylko kwestią gustu i każdy szuka sobie czegoś innego w RPG.

Jednak zasadzając idee sesji na jakimś dylemacie ukierunkowujemy ją poniekąd na introspekcje. Przez to staje się ona czasami wspomnianym już w tytule traktatem czy rozprawką filozoficzną, i takie sesje omijam z daleka. Dlaczego? Ponieważ bardzo trudno jest przedstawić problem neutralnie z punktu widzenia własnej moralności, pozostawiając żywym tylko aspekty fabularne. Na dłuższą metę bywa to męczące. Gracz zaczyna odnosić wrażenie, że świat przedstawiony nie żyje własnym życiem, tylko opiera się na krzyżu, który dźwiga nasz bohater.

Bowiem jakiekolwiek dylematy moralne mogą występować w każdej sesji i systemie. I sesja wcale nie musi obracać się wokół konkretnego aspektu człowieczeństwa, by dostarczała emoglobiny. Wystarczy, że takie dylematy spadną nagle na graczy w kluczowych momentach, zaskakując ich. I takie rzeczy da się przeprowadzić nawet w klasycznych dungeon crawlerach. Choćby w D&D. Klasyczny quest.
Drużyna wybiera się po potion, który może uleczyć córkę króla z klątwy (bla, bla, bla...). Potem okazuje się, że nie tylko oni go szukają. Oczywiście eliminują przeciwną drużynę. Po powrocie z z poitonem okazuje się, że córka króla nie jest jedyną zarażoną. Tu pojawia się wybór. Można dodatkowo skomplikować akcję, wprowadzając BNa z przeciwnej drużyny, który cudem przeżył. Okazuje się, że on także szuka tego lekarstwa...
I tak dalej. Sprawę można dowolnie komplikować, wprowadzając kolejne aspekty i gmatwając fabułę.

Wszystko to zasadza się na jednym, co już napisałaś:

To gracz zdecyduje czy dany dylemat i aspekt są dla niego interesujące. Jeden gracz będzie się przejmował, inny nie. Zależy, kto czego szuka i jakie elementy akurat na niego działają. Jeden gracz będzie miał dylemat, i to będzie dla niego emocjonujące. Dokonanie wyboru. Inny zapyta tylko o to, ile expa dostanie za questa, i będzie mu obojętne, komu ten potion odda i kogo będzie musiał po drodze przeświecić.
Przygoda z potionem na przekleństwo jednego gracza wcale może nie ruszyć emocjonalnie, ale zrobi śliczna elfka uwięziona w wieży... Ludzie mają różne potrzeby związane z aspektami emocjonalnymi i do każdego trzeba dobierać odpowiednie katalizatory, chcąc wyzwolić w nich khatarsis czy nemesis.

Jednak ciężka sesja skupiająca się tylko na introspekcjach może szybko okazać się męcząca, jak wspomniała Asenat.
Z tym, że w sesji z większa ilością graczy da się temu jakoś zaradzić, zajmując graczy sobą nawzajem, lub skupiając ich uwagę na chwilę na czymś innym. W sesji 1:1 jest trudniej, dlatego trzeba się odpowiednio dobrać, by nie zmarnować nawzajem swojego czasu, ani pomysłu.

Co do rad, to chyba takowe są zbędne, bowiem te dostosowuje się do sytuacji, a nie odwrotnie. A sesje i tak każdy prowadzi, jak chce, więc co tu komu radzić, co on ma zrobić ze swoją sesją?

 

Baczy

Ja tam chętnie bym spróbował, szczególnie u Ciebie, Autumm.
Tyle że nie wiem, czy pasowałyby Ci takie filozoficzne wynurzenia wieśniaka... :P

Ale serio. Solówka. Wolniejsze tempo. Więcej pisania o niczym niż samej akcji, a akcja w momentach krytycznych. Z Twoim zaangażowaniem. Zgłosiłbym się, szczególnie, że mi jakiś tydzień temu jedna sesja wypadła... :P

 

__________________
– ...jestem prawie całkowicie przekonany, że Bóg umarł.
– Nie wiedziałem, że chorował.

Plomiennoluski

W zasadzie miałem tutaj nawet na forum zagrać w kilku sesjach, które mocno zawierały w sobie ten składnik. Bo bądźmy szczerzy, przyjemnie rzucić jest toporkiem, czy nawet całym orkiem, ale jednak na samej wyrzynce się daleko nie zajedzie. Lepiej kiedy świat żyje razem z postacią, a kiedy postać żyje (co nie zawsze się udaje) to i ma dylematy moralne, rozterki, nie każda postać cierpi na znieczulicę totalną i zwykle próbuje tłumaczyć swoje wybory w jakiś sposób.

Że nieco zaciągnę CP2020 nie każdy jest solosem z epmatią 0,2. Odnośnie pytań o człowieczeństwo i jego granicę, proponuję zerknięcie do działu Horror, tam bardzo ładnie to często jest przedstawione, tak samo jak w niektórych z działu Inne. Horror jednak się tu najlepiej wpasowuje, jak daleko posunie się ktokolwiek, żeby ocalić siebie, czy pokusi się o ten jeden dodatkowy akt człowieczeństwa więcej, mimo że może go kosztować życie.

 

__________________
Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

Aschaar

Jak dobrze pamiętam to było nawet tutaj na forum kilka takich sesji, że tylko wymienię:
Zapałkę na zakręcie;
1000 wcieleń;
czy Kujona i Cheerleaderkę.


Pomysł dobrze wykonany jest ciekawy i dobrze się to czyta. Problem moim zdaniem leży w tym, że im bardziej skomplikowany problem tym bardziej zdanie gracza (postaci) jest rozbieżne od zdania MG i "zaczynają się schody", bo MG często w takich sesjach uzurpuje sobie prawo do oceny moralności, etyki, czy człowieczeństwa.
Niezależnie czy oceny bezpośredniej, czy pośredniej - typu utrudnianie działań, w jego mniemaniu złych.

Drugi problem to samo podejście gracza do takiej gry. Niewielka immersja powoduje produkowanie postów miałkich i banalnych; zaś duża - jest dużym obciążeniem dla psyche gracza, który przenosi za dużo siebie na postać. Nie wszyscy są bowiem w stanie zagrać głęboką postać z "nieswoim" kręgosłupem moralnym - no chyba, że ktoś ma schizofrenię lub kilka innych zaburzeń...

Myślę, że coś takiego bardziej nadaje się na psychodramę graną w realu niż na sesję forumową. Wybory moralne są również dyktowane impulsem, tego na forum nie ma, bo nad wszystkim można się zastanawiać dniami całymi.

 

archiwumX

Jeśli jesteś coś takiego wysmażyć w sesji detektywistycznej albo eksploracyjnej to mogę spróbować. Może być też coś w deseń inicjacji (tzn. w coś rodzaju świątyni prób) do jakieś prestiżowej profesji.

 

__________________
Szukam tajemnic i sekretów.

Autumm

Dzięki za głosy i za przykłady! Na pewno zajrzę do wymienionych, podobnych sesji. A co do pomysłu na prowadzenie - myślałam o nieśmiertelnej pozycji "Trudno być bogiem" jako swoistym wzorcu. W tej książce nie było dłużyzn i nie za wiele introspekcji, ba akcja wciąż pędziła tam do przodu, a jednak nie da się ukryć, że było to dzieło poruszające bardzo ważne, fundamentalne kwestie.

Tak samo inne pozycje Strugackich - "Żuk w mrowisku" czy "Koniec operacji Arka". Konfrontowanie ludzkości z Innym pozwala przejrzeć się jak w zwierciadle pewnym normom, prawom i postawom, które uważamy za niezmienne i prawidłowe.

No i właśnie, stąd od razu wynika kolejnej pytanie: czy jakiś setting/mechanika/temat sesji wydaje się bardziej pasujący czy odpowiedni do prowadzenia takiej sesji? Mi od razu narzuca się jakiś sci-fi jako oczywisty wybór takich "dekoracji", a Wam?

PS: A ktoś, kto grał/mistrzował w wymienionych przez Aschaa sesjach "da głos" ? Proszę? Bo z tego, co widzę, te sesje szybko padły...

 

__________________
"Polecam inteligentną i terminową graczkę. I tylko graczkę. Jak z każdą kobietą - dyskusja jest bezcelowa - wie lepiej i ma rację nawet jak się myli." ~ by Aschaar [banned] 02.06.2014
Nieobecna 28.04 - 01.05!

Bakcyl

Nie znam książki, jednak sesja to co innego. Nie sposób przewidzieć, jak rozwinie się akcja i jak długie będzie miała przestoje Chyba, że wymusisz na graczu działanie.

To jest absolutnie obojętne. To nie musi być WoD, może być WFRP, tak samo, jak i Star Trek. To tylko tło, otoczka. Jak wspominałem na przykładzie, to może być równie dobrze D&D, choć jego mechanika wpiera walkę i epickie pojedynki, to nie muszą one oznaczać braku istotnych wyborów. Liczy się tylko klimat, jaki tutaj wykreujesz i w jaki sposób to przedstawisz, oraz jak to odbierze gracz. Jeśli dany aspekt nie będzie mu odpowiadał, to klimat i tak będzie bez znaczenia.

Z tego co się orientuję, FATE wspiera taki rodzaj gry, co sama wiesz chyba bardzo dobrze. Ale z mechaniką nie jestem za pan brat. Storrytelling tutaj powinien w zupełności wystarczyć, a szczątkowa mechnika może odgrywać rolę katalizatora emocji.

Co do tematyki, to już sprawa indywidualna... I trudno też by ująć to tylko w kilku słowach. W końcu tego typu problemy są sprawą złożoną, na czym opiera się cały pomysł.