archiwumX

Ostatnio na poważnie przysiadłem do sWODa i pojawiło się parę problemów. Tu poruszę problem z postrzeganiem klimatu gier nurtu Świata Mroku.

Jak czytam podręczniki to autorzy sugerują, że klimat Świata Mroku to klasyczny New Age. Roszczą też do tego, żeby sesje były psychodramami. No dobra... W podstawce to jeszcze się trzyma, ale jak zajrzę do Wampira: Maskaradę i Maga: Wstąpienie to widzę menażerię takich tworów jak (zwłaszcza na niektóre rysunki przedstawiające jednego z drugim):
- Brujahy
- Gangrele
- Malkiavianie
Z jednej strony, a z drugie strony:
- Kult Ekstazy
- Virtualni Adepci z ich awatarami
- Opustoszali

to nie potrafię odbierać tego świata inaczej jak popkulturowe podejście do tematyki ezoterycznej.

 

__________________
Szukam tajemnic i sekretów.

Ereb

Z klimatem jest jak z Yeti. Wielu o nim mówi, wielu w niego wierzy, ale nikt go nie widział.
Ten świat to moim zdaniem zdecydowanie popkulturowe podejście do świata ezoteryki i różnych mitów i legend. Nie ma co się oszukiwać.
Na przestrzeni lat, zwłaszcza w naszym kraju WoD obrósł dziwną legendą i pojawiły się dyskusje o odpowiednim klimacie Świata Mroku.
Miało być ponoć mrocznie, depresyjnie, a średniowieczne wyobrażenie potworów miało mieszać się miejskimi opowieściami. Miała być sensacja, horror i oczywiście wszechobecna sieć intryg i spisków. A to wszystko zalane psychodramowym sosem.

I tak jak piszesz wydawca, wcale nie pomagał w wykreowaniu jednolitej wizji świata. Kolejne settingi, kolejne klany, istoty, moce doprowadzały do sytuacji, kiedy człowiek zaczynał to wszystko postrzegać jako jeden wielki cyrk. Przynajmniej ja tak miałem.

Z tej jednak popkulturowej papki, każdy moim zdaniem może wybrać coś dla siebie i tworzyć sesje w odpowiadającym mu klimacie.
Dla jednych będzie to coś na wzór Blade, dla nich psychodrama o naturze człowieka i bestii jaka w nim siedzi, a dla jeszcze innych opowieść o długowiecznych potworach wzorowana na słynnym Wywiadzie z wampirem.
Każdy sposób jest dobry, choć zapewne ortodoksji się ze mną nie zgodzą i powiedzą, że w WoDzie musi być mrok, zło i fetor starej piwnicy.

Każdy bawi się jak chce i jak lubi. A postrzeganie WoD, jako ksiąg niemal objawionych i mistycznych jest moim zdaniem po prostu chore i bardzo szkodliwe.

Podsumowując myślę, że nie ma co szukać jednej, spójnej wizji świata w sWoD, gdyż czegoś takiego w nim nie ma. Próba połączenie wszystkich mitycznych istot w jednej sesji prowadzi prostą droga do karykatury, czy nawet groteski. Wampiry, wilkołaki, magowie, mumie, masa różnych gatunków łaków, a do tego jeszcze Odmieńcy. Za dużo tego wszystkie, aby nie powstała z tego zwykła cyrkowa menażeria.
Lepiej skupić się na jednej, czy też dwóch nazwijmy to rasach i dopasować je do historii, która chcemy opowiedzieć i sposobie narracji jaki nam odpowiada.