Milly

Samuel! Niech mi Gaja wybaczy, uwielbiałam tego gościa! Mój MG zrobił z niego naprawdę genialną postać. Taki Hannibal Lecter, szalenie inteligentny, błyskotliwy i morderczo niebezpieczny. Szaleniec, morderca, a do tego wielka klasa i urok. Nasze pojedynki były niemal epickie! Dość szybko miałam okazję go zabić (niestety kości są nieobliczalne, mojemu MG po prostu nie szło turlanie, a mnie wręcz przeciwnie - "na szczęście" Samuel niemal zabił przyjaciela mej postaci, więc miałam do wyboru ratować życie jemu, lub odebrać je Samuelowi. Wybrałam ratunek, a Samuel salwował się ucieczką, a w oczach MG widać było wdzięczność ). Wiele razy spotykałam Samuela, nawet raz jadłam z nim kolację i choć wiedziałam co zrobił, kim był i wiedziałam, że nienawidzi garou, poluje na nich i robi jeszcze straszniejsze rzeczy - nie potrafiłam go nie lubić. Walczyliśmy - owszem. Robił mi nieraz straszne rzeczy, próbował mnie złożyć w ofierze w jakimś dziwnym rytuale, zmusił do podcięcia gardła niemowlakowi, rozwiązywania dziwnych zagadek, tańczenia z trupami (kto czytał komiks Batmana, ten wie o jakiej przygodzie mówię). A ja mimo wszystko starałam się go resocjalizować. Był jedną z najbardziej niezapomnianych i fascynujących postaci, jakie spotkałam w Wilkołaku i nigdy o nim nie zapomnę.

Ale czy to postać historyczna, znana szerzej w świecie, jak chociażby Elvis, Rasputin czy Baba Jaga? No chyba nie

 

Bortasz

Zespół the Quarry Men został założony w 1953 roku przez młodzieńca, który z ledwością doprosił się swej pierwszej gitary. Ów młodzieniec także był jedynym z początkowego składu, który wytrwał do końca w zespole. Zaczynali typowo imprezy szkolne i kościelne oraz wszędzie tam gdzie mogli się pokazać i zagrać. Zespół, który zdobywał coraz większa popularności w końcu doczekał się prawdziwego menadżera z krwi i kości Samuel Epsteina, który dzięki swej wytrwałości i uporowi wypromował ich na czoła list przebojów. To on także zdarł z nich skórzane kurtki posłał do fryzjera i kazał włożyć garnitury i krawaty. W tedy już zespół obrał swą nową nazwę która zapisała się złotymi literami w histori Rock and Rolla.



Czwórka z Liverpool która szturmem zdobyła świat. Zespół, którego popularności przebiła wszystko i wszystkich. Na każdym koncercie ochrona siłą powstrzymywała fanów przed stratowaniem samych artystów a ich odzieży przed rozerwaniem na pamiątkowe strzępy. Gdy koncertowali w Japoni cały naród podzielił się na przeciwników i wiernych fanów. Ci pierwsi wręcz grozili śmiercią, jeżeli zespół nie wróci do Anglii.
Ich trasy koncertowe oplotły cały świat od Hamburga przez Paryż, Nowy Jork, Chicago, Tokyo. Wszędzie dochodziło do ataków histerii na skalę do tej pory niespotykaną. To na ich koncertach tłumy wrzeszczały z uwielbienia do zdarcia gardeł. Fenomem tego zespołu zmusił, co niektórych do wykucia nowej nazwy dla tej zaskakującej tendencji. Beatelamiania ogarnęła świat. Każdy przedmiot związany z Beatelsami był żyłą złota dla sklepów każda plotka w mgnieniu oka była znana wszem i wobec. Menadżer zespołu w 1964 postanowił, iż jego podopieczni mogą wyruszyć na podbój ameryki (Co było blokowane przez CIA i przyklaskującego temu Elvisa). I Podbili ją nim do niej dotarli. Ilości reporterów wysokich oficjeli jak i fanów wprawiła w osłupienie i oniemienie cały zespół. Program z ich udziałem The Ed Sullivan Show zgromadził przed telewizorem aż 70 milionów widzów. Na każdym koncercie brakowało wolnych miejsc a samych artystów ochraniało ponad 400 ochroniarzy.
Sukces Beatlesów był nie do ogarnięcia. To też wieści o rozpadzie zespołu w 1970 roku był szokiem dla wszystkich. Ilości samobójstw po ogłoszeniu tej wiadomości wzrosła kilkukrotnie.

Ich fenomen miał także drugie podłoże. W mrocznych kręgach wojny wstąpienia. Otóż do dziś są magowie, którzy nie mogą zrozumieć, jakim cudem czwórka, zwykłych śmiertelników wprawiła w stan totalnej histerii, nie euforii HISTERII cały świat. Jakim sposobem morderstwo w 1970 Johna Lennona, określonego zarówno przez Radę Tradycji jak i technokratów jako nie rokującego szans na przebudzenie, zwiększyło drastycznie odsetek samobójstw na świecie i żałobę niemalże ogólno światową? Fenomen Beatelsow nie jest stanie wytłumaczyć, członek Beatlesów i jedyny z nich który się przebudził Paul McCartney a właściwie Sir James Paul McCartney.
„Byliśmy tylko bandą dzieciaków, która chciała grać jak Elvis. Nie wiedzieliśmy nic o technokratach paradygmacie i tej całej reszcie. ”
Sam Paul przebudził się grubo po rozpadzie zespołu, bo dopiero w 1980 (Krążą spekulacje iż to śmierci przyjaciela z zespołu Johna Lennona była punktem przełomowym.) Co ciekawe Sir James przebudził się z niespotykanie silnym Avatarem jak i niesłychanie wysokim poziomem Arete. Spekulację krążą iż to John w jakiś sposób hamował przebudzenie McCartneya lecz sam zainteresowany jakoś nie kwapi się tego potwierdzić ani zaprzeczyć. Z kolei kilka(naście) śledztw jakie zlecił różnym członkom Tradycji w sprawie śmierci swego przyjaciela wciąż przynosiły wynik iż Yoko jest niewinna a Lennona zabił wariat. Sam Paul wciąż poszukuje prawdy o śmierci swych przyjaciół gdyż śmierci George Harrisona (Rak) także nie daje mu spokoju, przejawem tego jest stała „ochrona”, jaką załatwił drugiemu z żyjących Beatlesów Ringo Starrowi.

Przykładowe wykorzystanie w sesji:
Rola graczy: Ochrona zarówno samego Paula jak i jego przyjaciela Ringo Starra, z czego w drugim przypadku trzeba jeszcze uważać żeby nie zaalarmować podopiecznego.
Śledztwo w sprawie śmierci. Nowy wątek ślad czy choćby plotka sprawiają, iż sława prosi graczy o zbadanie sprawy. (A nóż się okażę, iż Harrison żyje i to nie jego prochy rozsypano w rzece Ganges, Bractwo Akashic czy też Etanatos? Dlaczego trzymano to w sekrecie? Spotkanie przyjaciół po latach i co? Czyżby jakiś mroczny sekret?)
Yoko Ono agentką technokratów? I jakim cudem Paul rozpoznał na zdjęciu nieżyjącego od lat Samuel Epsteina? Co się naprawdę działo na spotkaniu Elvisa z Beatlesami?
Czy podczas wykonywania zadania wyjdzie, dlaczego Beatlesi osiągnęli taki sukces?

Źródła:
http://fatcat.ftj.agh.edu.pl/~piotrows/Miska2.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/The_Beatles

 

Mira

Elżbieta Batory - księżna węgierska zwana Krwawą Hrabiną z Čachtic, urodziła się w 1560 roku w Transylwanii (w Siedmiogrodzie). Właścicielka włości czachtickich i zamku, przeszła do historii jako sadystka maltretująca młode dziewczęta i kobiety. I chociaż nie kąpała się we krwi, jak głosi legenda, istotnie uśmierciła wiele kobiet i wyżywała się w zadawaniu im mąk.

Ponoć była pod wpływem służącego Thoroko, który wprowadził młodą pannę w tajniki czarnej magii, jednocześnie potęgując jej sadyzm. Thoroko miał wygląd typowego wampira (blada cera, nienaturalnie długie kły). To on przypuszczalnie zdradził księżnej sekret wiecznej urody i młodości... do tego jednak potrzebna była krew szlachetnych panien.

Wieści o ginących we włościach Elżbiety dziewczętach z czasem niosły się coraz dalej. Wobec tego król węgierski Mathias polecił kuzynowi księżnej - Cuyorgy Thurzo, dokonać najazdu na jej posiadłość. Stało się to 30 grudnia 1610 roku. Oczom wojaków ukazał się podobno makabryczny widok pozbawionych życia kobiet. Szacuje się, iż ofiarami księżnej padło ok. 600 dziewcząt. Aby uniknąć kompromitującego procesu dla rodu Batorych, uwięziono Elżbietę dożywotnio we własnym zamku.

Może warto ją odwiedzić?

 

__________________
Konto zawieszone.

Harv

Grajek z Hamelin.



W 1284 r. miasto Hamelin w Dolnej Saksonii nawiedziła plaga szczurów. Zrozpaczeni mieszkańcy wyznaczyli wysoką nagrodę dla tego, kto uwolni ich od gryzoni. Pewnego dnia pojawił się nieznajomy w jaskrawym dwukolorowym odzieniu i, wabiąc szczury dźwiękami swojej fujarki, wyprowadził je do rzeki Wezery, gdzie potonęły. Niewdzięczni mieszczanie jednak odmówili mu nagrody. Wówczas grajek znów zagrał na fujarce, lecz tym razem zwabił wszystkie dzieci. Wyprowadził grupę złożoną ze stu trzydziestu malców z miasta Hamelin na wschód, na wzgórze zwane Koppen, które otworzyło się i zamknęło za dziwnym korowodem. Dwoje dzieci nie nadążyło za resztą i dlatego mogły zdać relację - jedno nie miało nogi, a drugie było ślepe. Nigdy więcej nie widziano ani grajka, ani dzieci, mimo poszukiwań prowadzonych koło góry Koppen.

Relacja dzieci kończy sie na szczelinie w ziemi, która zamknęła się za dziećmi, ale historia ma ciąg dalszy. Wszystkie dzieci zostały oczarowane za pomocą Prezencji i uwiedzione za pomocą muzyki. Dwoje dzieci, ślepa Maria i chromy Johann, którzy zostali z tyłu byli bardzo zdeterminowane, aby odnaleźć grajka. Muzyka, którą stworzył Po paru dniach zdecydowały sie dojść do góry Koppen i poszukać dzieci. Gdy doszły na miejsce, skalna ściana była pozbawiona jakichkolwiek szczelin, które sugerowałyby otwarcie się góry. Maria, która miał bardzo ładny głos, zaczęła cicho śpiewać piosenkę Grajka i góra się otworzyła na tyle, żeby dzieci mogły przejść. Weszły do środka i szły długim korytarzem, wydawałoby się, że do samego środka ziemi.

Gdy były już bardzo zmęczone ciągłym marszem, ich oczom ukazała się podziemna komnata. Tam na krzesłach wyżej siedział grajek wśród innych chudych i bladych osobników, podobnych jemu. Byli ubrani w zbroje z symbolem:



Poniżej znajdowało się kilkanaścioro dzieci, które walczyły ze sobą na śmierć i życie. Były brudne, rozczochrane i wychudzone. Część w zamieszaniu zemdlała z głodu, część straciła przytomność w związku z ranami. Gdy zostało dziesięć, zbrojni zeszli na dół i przytknęli usta do ich szyi. Dzieci nie stawiały oporu, a Johann był zbyt sparaliżowane strachem, aby się ruszyć. Maria pytała chłopca co się dzieje, ale gdy ten zduszonym szeptem tłumaczył jej - nie chciała wierzyć. Po wyssaniu całej krwi każdy z mężczyzn dał trochę swojej krwi dziecku, które pozbawił jej własnej. Potem wszyscy wrócili na miejsca. Po pewnym czasie dzieci zaczęły się budzić, a zaraz po przebudzeniu zaczęły znów walczyć. Wysysały siebie nawzajem z krwi, a gdy przestały walczyć, wszyscy przeszli dalej w głąb kolejnego korytarza. Johann i Maria zaczęli uciekać, ale Johann natrafił kulą na nierówność i potoczył się w dół, gdzie został zauważony przez zbrojnych. Maria słysząc hałas zaczęła uciekać. Obijała się o ściany, przewracała się, ale udało jej się uciec. Błąkała się potem po drogach próbując znaleźć znajome odgłosy, drogi, budynki. Została znaleziona parę dni później przez jednego z rolników koło drogi. Maria nie chciała nikomu mówić co ją spotkało i co się stało z Johannem. Wiedziała, że i tak by jej nikt nie uwierzył.

Parę lat później, gdy wszyscy już zapomnieli o tych wydarzeniach kraina została ogarnięta przez nocne rzezie i mordy. nieliczni świadkowie mówili o gnających z niesamowitą szybkością uzbrojonych młodzieńcach wysysających krew i zabijających z wielkim okrucieństwem. Posuwali się oni na południowy wschód, siejąc zniszczenie. Dążyli do Jerozolimy, aby po tym, jak ludzie zawiedli, zadać niewiernym ostateczną klęskę. Maszerowali i biegli w nocy, a ślad po nich ginął podczas dnia. Ostatecznie ich dowódcy zginęli z rąk assamitów gdy weszli do Ziemi Świętej i po tych wydarzeniach krucjata szybko padła. Młode wampiry rozlały sie po całej afryce. Wielu z nich zginęło od ostrego słońca, które przebijało się przez ściany ich kryjówek, ale części z nich udało się usidlić zabobonnych tubylców i rządzili nimi jako bogowie. Możliwe, że niektórzy z nich nadal rządzą cesarstwami w Afryce i odpowiadają za walki plemienne?

Maria z kolei wiedząc o sekrecie modliła się żarliwie o uzdrowienie, aby mogła pomścić swoich przyjaciół, braci i siostry. Została cudem uleczona w wieku 17 lat i od tego momentu przyrzekła, że będzie dążyć do zniszczenia wszystkich wampirów. Zaczęła opowiadać o swoim przypadku aż zainteresowała się nią Inkwizycja. Otrzymała tam odpowiednią wiedzę i błogosławieństwo aby niszczyła pomiot szatana kiedy tylko będzie ku temu sposobność.

Może trochę poniosła mnie wyobraźnia, ale jednak myślę, że lepiej napisać dużo niż mało . Można zrezygnować z motywu z krucjatą i Marią, bo one chyba są najbardziej przekombinowane 8)

 

__________________
Nie chcę ukojenia, które mogłoby mi odebrać skruchę, nie pragnę uniesień, które wbiłyby mnie w pychę. Nie wszystko, co wzniosłe, jest święte, nie wszystko co słodkie - dobre, nie wszystko co upragnione - czyste, nie wszystko co drogie - miłe Bogu.

Mira

Friedrich (Fritz) Haarmann (25 października 1879 - 4 grudnia 1925) - seryjny morderca, często nazywany wampirem lub wilkołakiem z Hanoweru.



Kim był naprawdę?

Fritz Haarmann urodził się w Hanowerze w Niemczech, tu też mordował.

Jedną z pierwszych ofiar Haarmanna był 17-letni Friedel Rothe. Rodzice, zaniepokojeni zniknięciem syna, rozpoczęli poszukiwania i wkrótce odkryli, że chłopak zaprzyjaźnił się z "detektywem" Haarmannem (ten bowiem chętnie przedstawiał się jako policyjny tajniak). Policja - jak należy sądzić, niezbyt gorliwie - przeszukała nawet mieszkanie Fritza, nie znajdując nic podejrzanego. Dopiero po latach wyszło na jaw (opowiedział o tym z dumą sam Haarmann), że podczas przeszukania głowa chłopca, owinięta w gazetę, leżała na piecu.

Po procesie, kiedy to Fritz został uniewinniony, poznał innego homoseksualistę, nazwiskiem Hans Grans - drobnego złodziejaszka i stręczyciela. Haarmann i Grans odwiedzali dworzec kolejowy i pilnie przyglądali się wysiadającym. Upatrzoną ofiarę, którą zawsze był młody, przystojny chłopiec, zwabiali do mieszkania przy Neuestrasse, obiecując nocleg, wsparcie finansowe, pracę i wszelką pomoc. Tam chłopca zabijano. Haarmann twierdził z całą stanowczością, że czynił to osobiście, przegryzając gardło swej ofiary.

Większości ciał nigdy jednak nie odnaleziono, lub... znaleziono je w częściach. Byli to zawsze młodzi mężczyźni lub chłopcy. W dodatku, jak sprecyzował sam zabójca – interesowali go tylko ładni przedstawiciele rodzaju meskiego.

Haarmann skazany został na śmierć, udowodniono mu zabicie 27 osób. Oczekując na egzekucję opisał swe morderstwa i przyjemność, jaką odczuwał przy ich popełnianiu, co dowodzi, że zbrodnie te miały swe źródło w jego perwersyjnych skłonnościach.


Postać w sesji:

Nie ma co ubarwiać historii tego pana, jest dość okrutna. Choć raczej nazywa się go wampirem, mi on pasuje na szalonego wilkołaka z uwagi na swe okrucieństwo względem ciał ofiar. Sama biografia Haarmann jest też raczej świadectwem jego brutalności, a nie wyrachowania.
Osobiście widzę go jako niepozornego człowieczka, buszującego po dworcu – ot zmyłka dla graczy.

 

__________________
Konto zawieszone.

mataichi

Charles Milles Manson(ur. 12 listopada 1934) – amerykański muzyk i przestępca, najsławniejszy seryjny morderca w historii, mimo że fizycznie nikogo w życiu nie zabił.



Był nieślubnym synem prostytutki Kathleen Maddox, która wkrótce zaczęła żyć z Billem Mansonem, po którym przejął nazwisko. Jego wczesne dzieciństwo jest pasmem wiecznego poniżania i tułaczki między krewnymi, którzy raz okazywali się być religijnymi fanatykami a raz alkoholikami.

Jako nastolatek trafiał do zakładów poprawczych gdzie był katowany i wykorzystywany seksualnie. Takie przeżycia musiały skrzywić jego psychikę na dobre.

W marcu 1967 roku po odsiedzeniu siedmiu lat za sutenerstwo jako 33 - letni mężczyzna opuścił zakład karny w Terminal Island w Californii. Jeśli czegoś się tam nauczył, to tylko walczyć z przeciwnościami losu. Prawdopodobnie rozpoczął praktykowanie czarnej magii i satanizmu.

Rozpoczął się okres ruchu hippisowskiego tak wiec bez problemu Manson znalazł grupkę jemu podobnych wyrzutków, którzy szybko stali się bezwzględnie oddani wobec swojego przywódcy. Tak powstała Rodzina.

Charles był wyznawcą poglądów rasistowskich i głęboko wierzył, że niedługo rewolucja na tle rasowym zapanuje nad całym świecie i tylko on i jego „rodzina” będę zalążkami nowego ładu, w którym on będzie przywódcą. Do swoich celów potrzebował jednak funduszy i tak pierwszą ofiarą sekty padł muzyk Gary Hilman, który odziedziczył 20.000 dolarów. Po torturach okazało się, że jest to nieprawda. Na polecenie Mansona członkowie rodziny zabili Hilman.

W krótkim czasie od swojego pierwszego morderstwa rodzina dokonała swojego najsłynniejszego grupowego morderstwa. Na rozkaz Mansona czwórka członków Rodziny wdarła się nocą do wynajętej willi Polańskich w Kalifornii. Sekta zamordowała m.in. żonę Romana Polańskiego Sharon Tate, będącą w ósmym miesiącu ciąży oraz jej trzech gości.

Sprawcy pozostaliby prawdopodobnie bezkarni gdyby nie jedna z członkiń sekty, Susan Atkins, która zastała zatrzymana za uprawianie prostytucji i wygadała się koleżance z celi ze swej mrocznej przeszłości.

19 kwietnia 1971 zakończył się proces przeciwko "rodzinie", w którym wszyscy otrzymali karę śmierci niestety w stanie Kalifornia zawieszono ten rodzaj wyroków w skutek, czego zmniejszono im karę na dożywocie. Manson później przyznał się do popełnienia 35-ciu morderstw, obecnie przebywa w celi 7x13 stóp w więzieniu stanowym Corcoran.

Przydatność w sesji:

Sam Manson twierdził, że używał muzyki do kontrolowania swoich uczniów, tak, że stawali mu się bezwzględnie posłuszni. Czemu tego nie wykorzystać? Ja osobiście widziałbym go jako wampira, który sterowałby grupką posłusznych mu ghuli. Ale, że nie jestem znawcą WoDa wszelkie interpretacje pozostawiam już Wam.

 

Mira

Mroczne zakamarki Opery Paryskiej skrywają w sobie tajemnice, oto bowiem krążą plotki, że podziemia budynku zamieszkuje potwór, straszliwy Upiór!

Oczyma wyobraźni dostrzegam zgrabioną, odzianą w czarny płaszcz postać... to przemyka gdzieś geniusz, którego szpetota jest tak straszna, że postać skrywa ją pod teatralną maską. Dokąd zmierza? Widzę podziemia tonące w blasku świec, słyszę cudowną muzykę, która wypływa ze ścian opery do tego – zdawało by się – opuszczonego przez Boga miejsca... Oto kolejne przedstawienie dobiega końca, a pracownicy opery i śpiewacy nasłuchują wśród korytarzy zaplecza kroków Upiora i wypatrują jego cienia... Czy występ zadowolił go, czy raczej będzie chciał on ukarać tych spośród wykonawców, którzy jakoś uchybili wielkości prezentowanej opery?


Upiór z Opery to postać nie tyle krwawa, co tajemnicza i mroczna. W przypadku tej postaci nie trzeba wcale masy zabójstw, starczą niewyjaśnione omdlenia, zniknięcia lub po prostu świadomość, że ktoś ingeruje w funkcjonowanie opery.

Autorem samej sylwetki Upiora, jest Gaston Leroux – francuski reporter i pisarz, autor bestsellera pod tytułem Upiór Opery (Upiór w Operze, Upiór z Opery – zależne od tłumaczenia). Powieść ta była wielokrotnie filmowana i wystawiana w teatrach na całym świecie. Jest to historia niewiarygodnie oszpeconego geniusza-muzyka, który skrywa się w przepastnych podziemiach paryskiej Opery, i jego beznadziejnej miłości do utalentowanej śpiewaczki. Książkę przełożono na wszystkie niemal języki, a postacie upiora oraz kochanków Christine i Raoula stały się archetypiczne jako jeszcze jedna wersja legendy o Pięknej i Bestii.

Osobiście motyw tej postaci zdaje mi się idealny do zgrania ze starym Wampirem, umieszczając pod teatralną maską przedstawiciela klanu Nosferatu.
Myślę jednak, że tragiczna historia Upiora jest na tyle uniwersalna, że może stać się natchnieniem również w innych odgałęzieniach drzewa mroku, opartego przecież na tajemnicy i atmosferze grozy.

 

__________________
Konto zawieszone.

Phantomas

Przepraszam z góry, że nie napiszę/wstawię tu długiej, barwnej historii jakiejś postaci, chciałem jedynie opowiedzieć o swoich doświadczeniach ze sławnymi osobami.

"-Tomek, potrzebuje do swojej nowej sesji kogoś, kto zagrałby sławnym seryjnym mordercą, wiem, że się nadasz najlepiej."

I tak oto zacząłem grać sławnym seryjnym mordercą na usługach wielu rodzin mafijnych, Richardem Kuklińskim, znanym pod przydomkiem "The Iceman" (przydomek wziął się przypuszczalnie z dwóch źródeł - jego nieludzkiej obojętności do życia, jak gdyby miał serce z lodu lub też z tego, iż ciała ofiar zostawiał w holetowych zamrażarkach).



Z uwag muszę zaznaczyć, że gra postacią, gdzie masz z góry narzucone zachowanie bywa dosyć trudne, (zwłaszcza, gdy powiesz jakąś gafę/przejęzyczysz się) myślisz: "co Richard by zrobił w tej sytuacji...", albo "Szlak, Kukliński by sobie pewnie nie dał tak w kaszę dmuchać!" - sytuacja odnosi się do momentu, kiedy jedna śmiertelniczka w klubie nocnym nazwała go "starym dinozaurem". Na klan wybrałem Odszczepieńca Assamitę, uważam, że oni i Odszczepieńcy Malkavianie najlepiej się nadają na seryjnych morderców.
Historia Kuklińskiego:
Richard Kuklinski - Wikipedia, wolna encyklopedia
Klimatyczny wstępniak mrożący krew w żyłach:
YouTube - The Iceman (Part 1 of 5) (polecam pierwsze 40 sek.)

W swojej karierze z Wampirem: Maskaradą nie spotkałem nigdy historycznych postaci, jedynie w wspomnianym klubie nocnym muzyka Sparky'ego z Demented Are Go!



We własnych sagach wprowadziłem dwóch seryjnych morderców - Charles'a Mansona jako przeciwnika moich graczy, oraz Nocnego Łowcę, przywódcę Czarnej Ręki, który tak naprawdę jest sławnym mordercą Richardem Ramirezem (czego moi gracze jeszcze nie odkryli).

 

__________________
"Oh, she gives me kisses,
My knife never misses."