Modele kampanii

kitsune · 14-02-2008, 01:21

Sprawa wynikła z pewnej rozmowy z Mirą. Swego czasu dość dużo grałem w Wąpierza, ciągle u jednego MG. Facet w pełni kompetentny, obeznany w świecie gry, znający realia , klany i wszystkie inne szczegóły, a jednocześnie niezwykle kreatywny. Ale w czym rzecz? W sposobie, jaki prowadził swoją, nazwijmy to umownie, sagę. Muszę rzec, iż po raz pierwszy spotkałem się z takim stylem prowadzenia. Ja, dość doświadczony MG, prowadziłem swoje drużyny w sposób klasyczny. Poszczególnymi cząstkami dzielącymi całą sagę były nie sesje lecz przygody. Moi gracze, w zasadzie do dziś, w ten sposób liczą czas upływający w grze, od przygody do przygody.

Tymczasem ów MG po prostu dokładnie opisał miasto w którym graliśmy (Denver), zaopatrzył się w szczegółowy plan metropolii (sprowadzony nota bene z USA, net wówczas nie był tak bogaty jak dziś, to był rok bodaj 1997), rozpisał kilkudziesięciu NPCów, dokładnie skupiając się na ich cechach szczególnych oraz celach, a następnie zakreślił sieć zależności.

A potem w to piekło społeczne wrzucił nas, graczy. Rezultat przeszedł wszelkie moje oczekiwania. W grze iskrzyło od ciągłych konfliktów, intryg, interakcji. I co najważniejsze nie było przygód. Nie sposób było wykazać, gdzie się zaczynał lub kończył scenariusz. Pełna ciągłość, która wpływała pozytywnie na poczucie realizmu. Fakt, że gra była o niebo trudniejsza, że nikt nam celów nie wskazywał, że nie ratowało się świata etc. Po rozwikłaniu jednej intrygi, czekała kolejna, i tak cały czas.

Stąd moje pytanie, jakie modele kampanii (tak to umownie nazwałem) rozgrywacie w Świecie Mroku. Coś podobnego, jak wyżej opisałem? A może jeszcze inaczej? Klasycznie? Przygoda za przygodą?

Efcia · 14-02-2008, 12:14

Ale taka jest specyfika Świata Mroku. Intryga za intrygą. Tu nie ratuje się świata.
Zwróć uwagę, że największym wrogiem wampirów są inne wampiry, podobnie jest z magami czy wilkołakami.
W swojej prawie dziesięcioletniej karierze nie spotkałam się w WoDzie z tym, co nazwałeś "przygoda za przygodą". Rozwiązujesz jedną zagadkę, czy wykonujesz jakieś zlecenie, i w międzyczasie zdążyłeś się już umaczać w dziesięciu innych bagnach. To ma swoje uroki.
Także ja preferuję otwarte przygody, z których płynnie przechodzę do następnych.

kitsune · 14-02-2008, 13:32

Cytat:

Napisał Efcia

Także ja preferuję otwarte przygody, z których płynnie przechodzę do następnych.

Ale przecież tłumaczę, iż tam żadnych przygód nie było. W tym właśnie rzecz. Nie było dzielenia całości fabularnej, jaką była owa saga na pomniejsze jednostki (odpowiedniki rozdziałów, w których byłyby pomniejsze punkty kulminacyjne etc.). Po prostu gracze wikłali się coraz bardziej w sieć zależności, grzęźli w "bagnie" fabularnym bez wytchnienia fabularnego, które pozwałoby im uporządkować we własnych głowach całości.Męczące, ale efektowne.

Co do grania w WoD przygoda za przygodą, właśnie tego typu ekipy znałem (nie chodzi mi tutaj o to, że ogólna, nadrzędna intryga też istniała, lecz o to, że saga rozgrywana była systemem "scenariusz za scenariuszem").

Efcia · 14-02-2008, 15:43

Źle się wyraziłam. Przygoda miało oznaczać kilka sesji w których zajmowaliśmy sie jedną sprawą. Jedną nadrzędną i oczywiście kilkoma pomniejszymi.
"Wytchnienie fabularne"?? Tego nie bardzo rozumiem.
A grzęźnięcie w coraz większym bagnie ma swoje zalety. Człowiek już, już myśli, że rozgryzł zagadkę a tu nagle, jak grom z jasnego nieba, niespodzianka.

kitsune · 14-02-2008, 16:12

Pewnie, ma swoje zalety i ma swoje wady. Podkreślałem, pisząc w pierwszym poście. Wytchnienie fabularne w tym wypadku ma oznaczać, że gracz może wejść niejako w przygodę od zera. To ma swoje zalety. Nie trzeba studiować notatek na początku każdej sesji etc.

Na tej samej zasadzie w serialach TV o tematyce SF (ale także serialach anime) poszczególne odcinki często tworzą zamkniętą całość, ale oprócz tego łączą się w pewną nadrzędną fabułę.

Efcia · 14-02-2008, 17:15

Cytat:

Napisał kitsune

Na tej samej zasadzie w serialach TV o tematyce SF (ale także serialach anime) poszczególne odcinki często tworzą zamkniętą całość, ale oprócz tego łączą się w pewną nadrzędną fabułę.

Bardzo luźno się łączą, bardzo.
Moim zdaniem sesje w Świecie Mroku powinny być raczej jak, tu przepraszam za porównanie, serial brazylijski.
Może dlatego, że przynajmniej w moje sesje i te w które grałam, działy się zwykle w obrębie jednego miasta. Gracze rzadko podróżowali i stąd zazębianie się poszczególnych watków.

Harv · 15-02-2008, 16:11

No, na takim WoDzie się wychowałem

. Sam też kontynuuję tą tradycję tworzenia kampanii. Wychodzę z założenia, że jeśli jest solidne tło z określonymi zależnościami i osobami i solidna postać ze zdeterminowanymi cechami charakteru, celami, lękami i sympatiami, to między nimi na pewno będzie zachodziło jakieś tarcie. Np. Wampirów jest na tyle niewiele, że żaden z nich nie może żyć sobie spokojnie poza ich polityką. Podczas mojej pierwszej sesji w Wampira po raz pierwszy naprawdę zobaczyłem, że w RPG da się robić sesje "Intryganckie" które dają o wiele więcej frajdy niż walka. Można tu mieć siłę polityczną i autentyczną potęgę, tak ze względu na wpływy jak i ze względu na możliwości Dyscyplin.

Mira · 18-02-2008, 21:42

Mój model Wampira jest podobny do Twojego znajomego Kitsune, aczkolwiek nie do końca.

Jak wygląda?
Zaczynam podobnie: Tworzę sobie miasto. Nie potrzeba mi do tego jakiegoś konkretnego planu, ale wymyślam/precyzuję budynki, wokół których będzie toczyć się akcja (część zwykle dodaje w trakcie sesji).
Najważniejszym jednak punktem tworzenia własnego świata są postacie (NPCe) i to nie tylko te na planie akcji, czyli w danym mieście (nie trzymam się sztywno jednej metropolii, dość często wplatam wątek podróży), ale na całym świecie – kluczowe dla bieżących wydarzeń.
Nie robię scenariusza, ale wymyślam kilka wątków pobocznych, z których mogę skorzystać w każdej chwili, plus oczywiście główną linię fabularną. Ta ostatnia – staram się by zawsze była atrakcyjna w jakiś sposób dla graczy, aby ci nie szli nią tylko dla przyjemności MG, ale żeby ich postacie miały realne przesłanki i chęci nią podążać... bo tak naprawdę nie muszą tego robić.
Nigdy mi się to nie zdarzyło, ale prawdą jest, że jeśli gracze olaliby główną misję – sesję dalej można rozgrywać, przy czym na końcu prawie na 100% cały świat szlak by trafił.
Postacie graczy może nie zawsze pełnią kluczową rolę w stworzonym przeze mnie świecie, ale mają na niego wpływ oraz na koniec kampanii (tego nigdy nie zakładam z góry). Krótko mówiąc, pewne wydarzenia dzieją się obok postaci i... mogą one w nich uczestniczyć, a co za tym idzie, swoim działaniem zmienić bieg historii (polepszyć go dla siebie, ale i pogorszyć - w zależności od dokonanych w trakcie wyborów).

Tak by to mniej więcej u mnie wyglądało. Mam nadzieję, że jest czytelne

14-02-2008, 01:21	#1
kitsune Reputacja: 1	Modele kampanii Sprawa wynikła z pewnej rozmowy z Mirą. Swego czasu dość dużo grałem w Wąpierza, ciągle u jednego MG. Facet w pełni kompetentny, obeznany w świecie gry, znający realia , klany i wszystkie inne szczegóły, a jednocześnie niezwykle kreatywny. Ale w czym rzecz? W sposobie, jaki prowadził swoją, nazwijmy to umownie, sagę. Muszę rzec, iż po raz pierwszy spotkałem się z takim stylem prowadzenia. Ja, dość doświadczony MG, prowadziłem swoje drużyny w sposób klasyczny. Poszczególnymi cząstkami dzielącymi całą sagę były nie sesje lecz przygody. Moi gracze, w zasadzie do dziś, w ten sposób liczą czas upływający w grze, od przygody do przygody. Tymczasem ów MG po prostu dokładnie opisał miasto w którym graliśmy (Denver), zaopatrzył się w szczegółowy plan metropolii (sprowadzony nota bene z USA, net wówczas nie był tak bogaty jak dziś, to był rok bodaj 1997), rozpisał kilkudziesięciu NPCów, dokładnie skupiając się na ich cechach szczególnych oraz celach, a następnie zakreślił sieć zależności. A potem w to piekło społeczne wrzucił nas, graczy. Rezultat przeszedł wszelkie moje oczekiwania. W grze iskrzyło od ciągłych konfliktów, intryg, interakcji. I co najważniejsze nie było przygód. Nie sposób było wykazać, gdzie się zaczynał lub kończył scenariusz. Pełna ciągłość, która wpływała pozytywnie na poczucie realizmu. Fakt, że gra była o niebo trudniejsza, że nikt nam celów nie wskazywał, że nie ratowało się świata etc. Po rozwikłaniu jednej intrygi, czekała kolejna, i tak cały czas. Stąd moje pytanie, jakie modele kampanii (tak to umownie nazwałem) rozgrywacie w Świecie Mroku. Coś podobnego, jak wyżej opisałem? A może jeszcze inaczej? Klasycznie? Przygoda za przygodą? __________________ Lisia Nora Pluton szturmowy "Wierny" (zakończony), W drodze do Babilonu

14-02-2008, 12:14	#2
Efcia Reputacja: 1	Ale taka jest specyfika Świata Mroku. Intryga za intrygą. Tu nie ratuje się świata. Zwróć uwagę, że największym wrogiem wampirów są inne wampiry, podobnie jest z magami czy wilkołakami. W swojej prawie dziesięcioletniej karierze nie spotkałam się w WoDzie z tym, co nazwałeś "przygoda za przygodą". Rozwiązujesz jedną zagadkę, czy wykonujesz jakieś zlecenie, i w międzyczasie zdążyłeś się już umaczać w dziesięciu innych bagnach. To ma swoje uroki. Także ja preferuję otwarte przygody, z których płynnie przechodzę do następnych. __________________ - I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała. - W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor. "Rycerz cieni" Roger Zelazny

14-02-2008, 15:43	#4
Efcia Reputacja: 1	Źle się wyraziłam. Przygoda miało oznaczać kilka sesji w których zajmowaliśmy sie jedną sprawą. Jedną nadrzędną i oczywiście kilkoma pomniejszymi. "Wytchnienie fabularne"?? Tego nie bardzo rozumiem. A grzęźnięcie w coraz większym bagnie ma swoje zalety. Człowiek już, już myśli, że rozgryzł zagadkę a tu nagle, jak grom z jasnego nieba, niespodzianka. __________________ - I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała. - W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor. "Rycerz cieni" Roger Zelazny

14-02-2008, 16:12	#5
kitsune Reputacja: 1	Pewnie, ma swoje zalety i ma swoje wady. Podkreślałem, pisząc w pierwszym poście. Wytchnienie fabularne w tym wypadku ma oznaczać, że gracz może wejść niejako w przygodę od zera. To ma swoje zalety. Nie trzeba studiować notatek na początku każdej sesji etc. Na tej samej zasadzie w serialach TV o tematyce SF (ale także serialach anime) poszczególne odcinki często tworzą zamkniętą całość, ale oprócz tego łączą się w pewną nadrzędną fabułę. __________________ Lisia Nora Pluton szturmowy "Wierny" (zakończony), W drodze do Babilonu

15-02-2008, 16:11	#7
Harv Reputacja: 1	No, na takim WoDzie się wychowałem . Sam też kontynuuję tą tradycję tworzenia kampanii. Wychodzę z założenia, że jeśli jest solidne tło z określonymi zależnościami i osobami i solidna postać ze zdeterminowanymi cechami charakteru, celami, lękami i sympatiami, to między nimi na pewno będzie zachodziło jakieś tarcie. Np. Wampirów jest na tyle niewiele, że żaden z nich nie może żyć sobie spokojnie poza ich polityką. Podczas mojej pierwszej sesji w Wampira po raz pierwszy naprawdę zobaczyłem, że w RPG da się robić sesje "Intryganckie" które dają o wiele więcej frajdy niż walka. Można tu mieć siłę polityczną i autentyczną potęgę, tak ze względu na wpływy jak i ze względu na możliwości Dyscyplin. __________________ Nie chcę ukojenia, które mogłoby mi odebrać skruchę, nie pragnę uniesień, które wbiłyby mnie w pychę. Nie wszystko, co wzniosłe, jest święte, nie wszystko co słodkie - dobre, nie wszystko co upragnione - czyste, nie wszystko co drogie - miłe Bogu.

18-02-2008, 21:42	#8
Mira Konto usunięte Reputacja: 1	Mój model Wampira jest podobny do Twojego znajomego Kitsune, aczkolwiek nie do końca. Jak wygląda? Zaczynam podobnie: Tworzę sobie miasto. Nie potrzeba mi do tego jakiegoś konkretnego planu, ale wymyślam/precyzuję budynki, wokół których będzie toczyć się akcja (część zwykle dodaje w trakcie sesji). Najważniejszym jednak punktem tworzenia własnego świata są postacie (NPCe) i to nie tylko te na planie akcji, czyli w danym mieście (nie trzymam się sztywno jednej metropolii, dość często wplatam wątek podróży), ale na całym świecie – kluczowe dla bieżących wydarzeń. Nie robię scenariusza, ale wymyślam kilka wątków pobocznych, z których mogę skorzystać w każdej chwili, plus oczywiście główną linię fabularną. Ta ostatnia – staram się by zawsze była atrakcyjna w jakiś sposób dla graczy, aby ci nie szli nią tylko dla przyjemności MG, ale żeby ich postacie miały realne przesłanki i chęci nią podążać... bo tak naprawdę nie muszą tego robić. Nigdy mi się to nie zdarzyło, ale prawdą jest, że jeśli gracze olaliby główną misję – sesję dalej można rozgrywać, przy czym na końcu prawie na 100% cały świat szlak by trafił. Postacie graczy może nie zawsze pełnią kluczową rolę w stworzonym przeze mnie świecie, ale mają na niego wpływ oraz na koniec kampanii (tego nigdy nie zakładam z góry). Krótko mówiąc, pewne wydarzenia dzieją się obok postaci i... mogą one w nich uczestniczyć, a co za tym idzie, swoim działaniem zmienić bieg historii (polepszyć go dla siebie, ale i pogorszyć - w zależności od dokonanych w trakcie wyborów). Tak by to mniej więcej u mnie wyglądało. Mam nadzieję, że jest czytelne __________________ Konto zawieszone.