Osiemnastowieczny satyryk niemiecki, Georg Christoph Lichtenberg, powiedział niegdyś: Ujawniać słabostki wielkich ludzi jest obowiązkiem; pokrzepia się przez to tysiące nie szkodząc nikomu. Pod wpływem tej maksymy powstała książka Dziwactwa i sekrety władców Polski, w której przyjrzymy się skrętnie skrywanym tajemnicom, jak również zainteresowaniom i słabostkom władców naszego kraju, począwszy od Piastów, a na ostatnim naszym królu, Stanisławie Poniatowskim, kończąc. Publikacja ujawnia spekulacje dotyczące zdrowia psychicznego niektórych przedstawicieli Piastów, jak również skrętnie skrywane sekrety naszych książąt i królów, ich preferencje seksualne oraz komplikacje małżeńskie i dynastyczne z tym związane. Poznamy zainteresowania wypełniające naszym władcom ich czas wolny oraz zajęcia, jakim oddawali się z pasją, kiedy uwolnili się do męczących obowiązków państwowych i dworskiej etykiety. Dowiemy się także, jaką rolę w ich życiu odgrywały rozkosze stołu i którzy z nich byli prawdziwymi niewolnikami mody, zasługując tym samym w oczach swych poddanych na opinię dziwaków, a którzy byli zupełnymi abnegatami w dziedzinie elegancji. Książkę zamyka rozdział poświęcony roli, jaką w życiu kolejnych władców odgrywali adepci sztuk tajemnych, czarownicy, jasnowidze, alchemicy oraz astrologowie.

Napisał Adr Bardzo ciekawe słuchowisko oparte na staropolskich tekstach. Trawa 45 minut. polecam Sejm piekielny | Roman Dziewoński - NINATEKA

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=01SvUAPT3do[/MEDIA]


[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=YAwauPA8Guk[/MEDIA]

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=MjhSlxMqllA[/MEDIA]

Muzeum Książąt Lubomirskich. Nie/zapomniana historia 22.02.2018 – 1/07/2018





Muzeum Książąt Lubomirskich do wybuchu drugiej wojny światowej funkcjonowało we Lwowie jako część Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Powołane zostało do życia 25 grudnia 1823 na mocy porozumienia między hrabią Józefem Maksymilianem Ossolińskim, założycielem Zakładu Narodowego, a księciem Henrykiem Lubomirskim. Pierwszymi nabytkami Muzeum były przekazy obu fundatorów, uzupełniane w ciągu kolejnych lat licznymi darowiznami. Zgromadzony w Muzeum zbiór obrazów liczył w 1939 roku około 1500 dzieł. Znaczna część kolekcji znajduje się obecnie w Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki im. B.G. Woźnickiego.

Podczas wojny Muzeum Książąt Lubomirskich straciło dużą część zbiorów. „Nasza galeria stała się pewnego rodzaju beneficjentem Muzeum Książąt Lubomirskich” – mówi Igor Chomyn, kustosz Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki im. B.G. Woźnickiego i kurator wystawy. „Na wystawę zostały wybrane portrety najważniejszych i najbardziej zasłużonych dla Polski osób. Ukazując różnorodność kolekcji Muzeum Lubomirskich pokazujemy też portrety przedstawicieli innych narodowości zamieszkałych w Galicji, jak również malarstwo rodzajowe i historyczne artystów polskich i europejskich”.

Wystawa Muzeum Książąt Lubomirskich. Nie/zapomniana historia zorganizowana została przez Lwowską Galerię Sztuki im. B.G. Woźnickiego i prezentowana była od października 2017 do stycznia 2018 we Lwowie. „Lwowska Galeria Sztuki jest otwarta na współpracę z tak szacowną instytucją, jak Ossolineum. Świadectwem tego są wspólnie organizowane wystawy, w tym ta, poświęcona jubileuszowi 200-lecia powstania Zakładu Narodowego im. Ossolińskich” – mówi Igor Chomyn.

Podobne stanowisko prezentuje dyrektor Ossolineum, dr Adolf Juzwenko, który w roku obchodów 200-lecia Ossolineum wspominał: „Należę do tej grupy Polaków, która po zmianie granic w 1945 roku została pozbawiona możliwości mieszkania w swoich gniazdach rodzinnych (…). Razem z nami przeniosło się i Ossolineum”. Dodawał przy tym: „Sądzę, że odpowiedzialność za wspólne dziedzictwo kulturowe pozostające we Lwowie to polska racja stanu”. Aktualnie Muzeum Książąt Lubomirskich odtwarzane jest na wzór przedwojennej formuły w ramach Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu.

Wystawa Muzeum Książąt Lubomirskich. Nie/zapomniana historia prezentowana jest w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, w Auli im. M. Gębarowicza i Salach pod Kopułą. Wśród prac, na które szczególnie czekają miłośnicy sztuki, wymienić należy m.in. Portret Henryka Lubomirskiego jako Kupidyna autorstwa Angeliki Kauffmann, płótno Józefa Brandta Modlitwa w stepie i Anemony Leona Wyczółkowskiego.

Wiadomość jest świeża, dzisiejsza. Ale środowisko historyków i miłosników epoki od lat czekło na to źródło w druku.

Korespondencja wojskowa hetmana Janusza Radziwiłła, a w zasadzie pierwsza część Dariusz kancelaryjny hetmana Janusza Radziwiłła, 1649-1653

ukaże się pod koniec roku nakładem wydawnictwa Neriton.

Ponizej kilka słów o projekcie, który opracował zespół historyków z Uniwersytetu Warszawskiego: prof. dr hab. Mirosław Nagielski, dr hab. Konrad Bobiatyński, dr Piotr Kroll, dr P. Gawron, dr K. Kossarzecki, dr D. Milewski, mgr A. Majewski.

Naukowa edycja korespondencji Janusza Radziwiłła z lat 1646-1655, kiedy to najpierw był on hetmanem polnym (1646-1653), a następnie hetmanem wielkim litewskim (1654-1655).

Najważniejsza część korespondencji J. Radziwiłła - licząca kilkaset listów - znajduje się dzisiaj w tzw. diariuszu kancelaryjnym, stanowiącym największy zachowany fragment kancelarii hetmańskiej z XVI-XVII w. W ramach projektu planowane jest również wydanie pozostałej spuścizny epistolograficznej Radziwiłła z tego okresu, znajdującej się w licznych archiwach i bibliotekach krajowych i zagranicznych.

Zamiarem zespołu jest również przygotowanie, w oparciu o spuściznę epistolograficzną Janusza Radziwiłła oraz istniejącą literaturę przedmiotu, obszernego studium poświęconego działalności polityczno-wojskowej hetmana oraz organizacji i sposobowi działania kancelarii hetmańskiej w omawianym okresie.

Praca ta pozwoli poznać przyczyny i okoliczności kryzysu Wielkiego Księstwa Litewskiego i całej Rzeczypospolitej w pierwszym okresie rządów Jana Kazimierza, kiedy to miały miejsce wojny z Kozakami, Moskwą i Szwecją (1648-1655), które wstrząsnęły fundamentami państwa. Przybliży również wydarzenia związane z polityką prowadzoną przez J. Radziwiłła, a wreszcie rzuci nowe światło na działania wojskowe prowadzone przez stronę litewską i kozacką w latach 1648-1655.