Jaśmin

Cestus: the Roman Fighter

Czyli boks po starorzymsku albo "W mordę chcesz"?
Cestus jest młodym niewolnikiem, którego właściciel poleca uczyć boksu, by mógł zdobywać pieniądz i chwałę dla swej szkoły. Tak zaczyna się krótka, bo 11-to odcinkowa historia.
Praktycznie cała seria to trening i kolejne walki z coraz mocniejszymi przeciwnikami. Z nieśmiertelnym patentem, na myślenie podczas walki (nie myśli się podczas walki!) i komentarze ze strony trenera, przyjaciół i przeciwników. Tak, Naruto rządzi, ale i tak walki są dużo bardziej realistyczne, a krew leje się gęsto.
O osobowości bohaterów nie ma co mówić. Można wręcz przyjąć, że są dość płytkie, a Cestus poza pragnieniem wolności niewiele przejawia cech charakteru.
Grafika to w całości CGI, znaczy grafika komputerowa. Ryzykowny zabieg, mam wrażenie, że rysowane walki wypadłyby lepiej, acz i tak nie jest źle. Muzyka? Jaka muzyka?
Op i end są. Tyle powiem.
Podsumowując - jeśli masz ochotę na walki pięściarskie w dobrym stylu, nie zawiedziesz się. A drugi sezon ma powstać i w końcówce jest to jasno dane do zrozumienia.
Ocena 7/10 - jeśli masz ochotę...

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.

Jaśmin

Rikei ga koi ni ochita no de shoumei shitemita

Czyli romans jajogłowych albo naukowa metoda w badaniu miłości.
Himuro i Yukimura są naukowcami. Więcej, są wręcz ikonicznymi przykładami jajogłowych, którzy mózg racjonalny mają wyrobiony jak biceps zawodowego rugbisty, zaś mózg emocjonalny w atrofii. Nie wiedzą czym jest miłość, ale zdają sobie sprawę, że "coś jest z nimi nie tak". Postanawiają więc przeprowadzić dokładne badania swego stanu z wykorzystaniem metody racjonalnej.
Na dodatek, w skład laboratorium Ikeda wchodzi jeszcze kilka ciekawych postaci, których dwójka zakochanych wciąga w swój eksperyment. Badania tętna i ciśnienia krwi, zawartości kortyzolu i oksytocyny w organizmie, oraz rozmaite badania psychologiczne np. staranne wyznaczanie optymalnej, pod kątem czasowym i rozrywkowym, trasy w wesołym miasteczku. No i pluszowy grizli tłumaczący widowni co trudniejsze teorie. Miodek. Trzeba tu zwrócić uwagę, że autorzy zgrabnie lawirują miedzy powagą, a komedią, nie popadając w przesadę.
Grafika? Niestety słaby punkt produkcji. Jak na tytuł z 2020-go jest słabo. Nie aż tak, by zniechęcić do seansu, ale naprawdę mogło być lepiej. Muzyka? J - pop, tyle powiem.
Podsumowując, bardzo fajny seans, dobra komedia spleciona z romansem.
Ocena 7,5/10. Miał być punkt wyżej, ale pół punktu mniej za przedpotopową grafikę i niewykorzystany potencjał mangaczki. Mimo to, szczerze polecam.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.

Jaśmin

ID: Invaded

Czyli Hondomachi ma fajny tyłeczek, albo Freud byłby (również ze mnie) dumny.
Dzisiaj mamy do czynienia z kryminałem, znakomitym pojedynkiem na umysły między detektywami, a seryjnymi mordercami.
Narihisago jest genialnym detektywem specjalizującym się w polowaniu na serial killerów. Problem polega na tym, że sam odsiaduje wyrok za morderstwo. Jego sposobem na działanie dla dobra społeczeństwa jest Mizuhanome, maszyna pozwalająca wchodzić w podświadomość morderców i ich ofiar. Genialnego detektywa trzyma przy życiu tylko śledztwo. Jego rodzina...ale nie uprzedzajmy faktów.
Oprocz protagonisty w kolejnych kadrach pojawiają się postacie poboczne, głównie analitycy mizuhanome i inni koledzy po fachu. w tym Hondomachi, dwudziestotrzylatka, o posturze piętnastolatki. A że ma dwadzieścia trzy to mogę bez żenady powiedzieć, że ma fajną dupeczkę. Przepraszam panie.
Kluczowym zagadnieniem jest freudowska teoria o pod- i nieświadomości. Ciekawe, że bohaterowie i ich wyobrażenie w świecie mizuhanome różnią się od siebie. Innymi słowy, mamy tu do czynienia z ego.
Sam serial jest re-we-la-cyj-ny! Trzynaście odcinków, każdy daje solidnego kopa. Pojedynek na umysły między detektywami, a Johnem Walkerem (pochwalę się, że w połowie serii miałem kandydata na arcymordercę i nie pomyliłem się) wciąga jak lotne piaski. Miód.
Jedynym słabym punktem serii jest grafika. Nie jest nadzwyczajna, szczerze mówiąc. Muzyka, może być. Nie o to chodzi. Liczy się pojedynek.
Ocena 8,5/10 - rewelacja, polecam każdemu.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.

Brilchan

Kotaro Lives Alone/ Kotaro mieszka sam (Netflix)

Oglądam sobie kotaro mieszka sam kolejne anime z cyklu zachęćmy Japończyków, żeby się rozmnażali uroczymi dziećmi w anime, ale muszę przyznać, że jest absolutnie przesłodkie. Z początku piszczałem nad tym jakie to uroczę, ale im więcej odcinków tym, bardziej wzięli się za różnego rodzaju traumy doświadczone przez dzieci. Nie spodziewałem się, że to anime, które z pozoru jest o super grzecznym Shinchanie będzie takie mroczne.

Także duży trigger warning o dziecięcej traumie ale animiec jest super genialny 10/10 jak dla mnie.

 

Jaśmin

Koi wa Ameagari no you ni

Czyli nieśmiały romans, albo starszy facet i deszczowa dziewczyna.
Dwójka bohaterów, 45-cio letni Kondou, menadżer restauracji i pracująca tam licealistka, Akira. Ona jest nieśmiała, on gapowaty i dobroduszny. Dzieli ich pokolenie, a mimo to budują miedzy sobą relację. Jeszcze nie jest to związek miłosny, ale na pewno jest to przyjaźń.
Co mi się podoba? Akira jest co prawda nieśmiała z natury, ale świetnie wie czego chce. Gdy jej koleżanki marzą o chłopcach w swym wieku, ona stawia na dojrzalszy związek. Słusznie? A co to za pytanie?
Głównym motywem jest deszcz tak jak w Cowboy Bebop jest to jazz i blues, czy w Last Exile szachy. Nieprzypadkowo wspominam tu Wielkich, bo Ameagari nie przejawia pretensji do wielkości. To sympatyczna historia o związku między młodą sportsmenką i dojrzałym mężczyzną, oboje są dużo ciekawsi niż wskazywałby na to ich wizerunek. I plus za Harukę, bo przyjaciółka głównej bohaterki daje radę.
Grafika jest ładna, a op i end...cóż, op jest tylko ładny, za to end wpadł mi w ucho.
Podsumowując, jest to ciekawy i sympatyczny serial, bez pretensji do wielkości. Łyknąłem dwanaście odcinków w trzy dni. Szkoda tylko, że już tradycyjnie historia nie została zamknięta. Kupcie mangę, czyż nie?
Ocena - 7,5/10, polecam niezdecydowanym.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.

Jaśmin

Psycho Pass

Czyli utajeni przestępcy albo podaj mi swą barwę, a powiem ci kim jesteś.
Wyobraź sobie społeczeństwo, w którym można trafić do więzienia za niewłaściwy Psycho Pass. Co to jest? To skan psychiki odzwierciedlający przestępcze skłonności wykonywany przez policjantów zwanych Inspektorami. Dodaj do tego Egzekutorów, byłych policjantów, których Psycho Pass, na skutek traum, podniósł swą wartość i masz grupę detektywów, która w trakcie serialu broni prawych obywateli przed zwyrodnialcami.
Jednym z Inspektorów jest Tsunemori Akane, która właśnie zaczęła pracę w Biurze Bezpieczeństwa (policji). Jest bardzo młoda i bardzo naiwna. Na swoje szczęście ma kolegów, którzy zęby zjedli na sprawdzaniu barw przy użyciu Dominatorów. Co zacz? To specjalne pistolety połączone z Systemem Sybilli oceniające Psycho Pass każdego w kogo się je wyceluje i zależnie od stopnia zagrożenia uruchamiające Paralizator lub Eliminator. Czym jest system Sybilli? To enigma rządząca społeczeństwem odpowiedzialna za rozpoznanie wrodzonych zdolności każdego obywatela i oferująca pracę zależnie od talentów, a także zarządzająca Japonią, od spraw bezpieczeństwa po sprawy wyżywienia i rozrywki.
Całą seria jest polemiką między protagonistami i antagonistą, który usiłuje obalić system. Kto ma rację? Zależy, od której strony spojrzeć. Narzucone bezpieczeństwo, stabilność, zaiste aksamitny totalitaryzm. Z drugiej strony wizja traktowania ludzi jak stada baranów lub roju mrówek, do mnie to nie przemawia. A najgorsze jest to, że ta Utopia nie jest tak różna od naszego systemu.
Mocną stroną serii są dosadne, a czasem wręcz ociekające brutalnością sceny. Wyobraź sobie, że morderca katuje ofiarę na śmierć, a tłum ludzi przygląda się temu jak stado owieczek. Od szesnastego roku życia, nieprzypadkowo taki rating.
Technikalia, grafika bardzo dobra, dość realistyczna, a przy tym nie na tyle, żeby dorobić się traumy na co niektórych scenach. Muzyka miejscami buńczuczna, miejscami delikatna lub mroczna. Dobra robota.
Podsumowując, ten serial nie powstał by zapewnić lepsze trawienie i sen. Po seansie zadasz sobie z pewnością kilka ciekawych pytań. Innymi słowy, świetna sprawa.
Ocena - 8/10. Świetny, mroczny thiller, polecam gorąco każdemu.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.

Jaśmin

Tsuki ga Kirei

Czyli szkolny romans albo to co zwykle.
Dwójka herosów chodzi do trzeciej gimnazjalnej. On jest nieśmiały i ona też. Ona biega w klubie lekkoatletycznym, on ma ambicje literackie. Oboje są sobą zainteresowani. Brzmi typowo? Jak najbardziej.
Kolejny szkolny romans każe m się zastanowić, czy w tym temacie nadal można znaleźć coś ciekawego i nowatorskiego. Festyn (nawet dwa), szkolna wycieczka, wszystko to w tle romansu przez telefon. Znaczy, oboje zakochani rozmawiają ze sobą, ale bez LINE ani rusz.
Bardzo ładnie prezentuje się grafika, duży plus. Tylko jedno ostrzeżenie na koniec. Po endingu występuje fragment fabuły. Nie oglądajcie tego. Wulgarny język (tak, tak) psuje całkiem przyjemny efekt seansu.
Ocena - 7/10, w tym pół punktu za grafikę i pół za Chinatsu. W sumie, można raz obejrzeć.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.

Jaśmin

Golden Kamuy

Czyli pościg za tonami złotego kruszcu albo polowanie na skóry.
Japoński żołnierz Sugimoto poszukuje legendarnego skarbu, by pomóc wdowie po swym przyjacielu z czasów wojny. Wskazówki wskazujące miejsce ukrycia fortuny można znaleźć w tatuażach, które pewien skazaniec wykuł na skórach swych kolegów - kryminalistów. Skarbu szuka więc żołnierz i jego kompanionka, Asirpa, dziewczyna z plemienia Ainu, a także żołnierze z legendarnego siódmego pułku z Hokkaido.
Jest to świetna seria przygodowa, z pościgami, strzelaninami, czy polowaniami na grubą zwierzynę, wzbogacone ainucką wiedzą z dziedziny przyrody i nie tylko. Zastawianie pułapek, sposoby przyrządzania potraw mięsnych, czy trucizny, a także smaczki z kultury Ainu, sporo tego. Ainu, trzeba to przyznać, zostali uczciwie odrobieni. Wiemy jak to jest, australijscy aborygeni, kanadyjscy i amerykańscy czerwonoskórzy, Afrykanie, wszystkie te plemiona autochtonów, stłamszone przez przybyszów z "kulturalnej" Europy.
Jeszcze nigdy nie widziałem w anime Ainu. Kłopotliwy temat? Tu Ainu są ukazani w jasnym świetle i niech tak zostanie, bo lubię Asirpę i mam jeszcze trzy sezony tej serii do obejrzenia.
Fajne jest też, że Sugimoto został przez twórców potraktowany z humorem i nie jest japońskim Brucem Willisem.
Grafika i animacja mogłyby być lepsze, ale nie jest źle. Muzyki nie podziwiam bo się nie znam.
Podsumowując, mamy tu fajną serię z fajnymi postaciami. Oglądać, proszę.
Ocena - 8/10, polecam każdemu.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.

Jaśmin

Babylon

Czyli spora dawka filozofii egzystencjalnej oraz makabry.
Seizaki Zen jest tokijskim prokuratorem. Jego spokojną egzystencję przerywa ogłoszenie w Shiniki (fikcyjna dzielnica Tokio) Prawa Śmierci, zezwalającego na legalne samobójstwo. Krotko po tym kilkadziesiąt osób skacze z dachu tokijskiego wysokościowca co zostaje nagrane przez kamery tv.. Zen i jego koledzy rozpoczynają śledztwo w sprawie tajemniczej kobiety potrafiącej zmusić dowolną osobę do odebrania sobie życia. Wspomniane Prawo Śmierci szybko rozprzestrzenia się po całym świecie.
Twórcy podejmują polemikę z widzami. Czym jest dobro i zło? Czy samobójstwo jest moralne? Czy Biblia chrześcijańska dopuszcza odebranie sobie życia? Naprawdę, seria jest reklamowana jako tytuł +16. Moim zdaniem +18 byłoby właściwsze, choćby za przekonująca scenę porąbania kobiety siekierą , a także tempo w jakim kolejni bohaterowie opuszczają ten ziemski padół. I tylko nachodzi mnie pytanie: kim jest antagonistka i jakie są jej cele? Bo o ile polityk stojący za Prawem Śmierci ma przekonania jasne i klarowne (tak, on wierzy w to co mówi i robi) o tyle Ona jest enigmą.
Innymi słowy, zapraszam do seansu. Dzieciom wstęp wzbroniony.
Ocena - 8/10, mocno polecam.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.