Kelly

Tekst ten napisałem niejako, jako odpowiedź na pytanie dwóch Forumowiczek w dziale poszukiwań Ucznia/Nauczyciela. Pozwolę sobie zaproponować, żebyście dziewczyny zerknęły na teksty starych Lastinnowców, chociażby: Liliel, Miry, Asenat. Każde z nich ma trochę sesji oraz gier na swoim koncie i przyznaję, że ich czytanie doprowadza mnie wprawdzie z jednej strony do frustracji, że sam tak nie potrafię, jednak z innej staram się podchwytywać od nich co ciekawsze elementy wpływające na tak wysoki stopień jakości ich pióra.

Osobiście przy opisach stosuję kilka technik:

1. od ogółu do szczegółu – najprostsza metoda, po prostu zaczynam na przykład przy opisywaniu budynku podawać najpierw ogólne założenia, by przejść kolejno do poszczególnych elementów. Stosuje wtedy, gdy gracze muszą dostać niezwykle dokładny opis czegoś. Wprawdzie sam fragment takiego tekstu wychodzi nieco mechanicznie, jednak przekazanie dokładnej informacji jest tutaj ważniejsze, niżeli piękno samo w sobie. Stosuję technikę na przykład przy momentach strategicznych, kiedy gracze muszą ułożyć jakiś plan działania uzależniony od budynku, krajobrazu etc.

2. podążaj za spojrzeniem – na pewno krótsza technika od poprzedniej, pozwalająca przekazać graczowi to, co widzi, a nie to, co jest w rzeczywistości. Dobra przy szybkich zmianach akcji, przy biegu wąskimi uliczkami. Przy jej stosowaniu operuje jak najkrótszymi zdaniami oraz jedynie istotnymi szczegółami, które są możliwe do uchwycenia w krótkim czasie przez gracza typu oraz minimalistycznymi opisami zachowań typu: „brązowe ściany”, „skok za drzwi”, „minąć leżącego pijaka”. Zauważmy, że ten opis pozwala skrócić elementy opisowe nieprzydatne dla scenariusza sesji, co ułatwia sprawę GMowi, zaś gracz uzyskuje poczucie dynamiki akcji.

3. małe jest piękne - Jeśli technika nr 1 stara się opisać całość, to technika nr 3 koncentruje się na szczegółach opisywanych po kolei, jak widzi to gracz. Należy pamiętać, że owe wejrzenia gracza nie zawsze muszą być prawdziwe, mogą, właściwie muszą także wywoływać określone uczucia. To jest odpowiedź na pytanie Salamandry. Masz na przykład rzeźbę, ale nie znasz się na sztuce. Nic straconego. Gdybyś się znała oraz opisała fachową terminologią to gracze mogliby odebrać to tak, jakby, porównajmy, opisywać scenę seksu przy pomocy fachowej terminologii medycznej. Ani przyjemność, ani klimat, zaś połowy terminów nikt poza opisującym nie zna. Postaw raczej na ogólny opis z akcentacja jakiegoś szczegółu, np. statua umięśnionego mężczyzny opierającego się na wielkiej maczudze z nosem długim na pół metra. Taki nos gracze na pewno by zobaczyli. Dodaj uczucia: wzbudza w tobie niepokój, nostalgię etc.

4. przez porównania – Rzuca się graczom jakieś ulotne wrażenie wywołujące skojarzenia: przypomina Ci grecką rzeźbę, która kiedyś widziałeś w Muzeum Starożytności. Bardzo dobra metoda, kiedy chcemy zagrać raczej klimatem, niżeli zależy nam na precyzyjnych szczegółach. Zauważmy bowiem, ze wewnątrz naszych umysłów drzemią stereotypy. Przywołajmy je. „Starożytna rzeźba” buduje w naszych umysłach pewien klasyczny wizerunek marmurowej postaci. Dodajmy, że właśnie owe porównania często tworzą nastrój oraz pozwalają wyrazić stosunek piszącego do danej rzeczy. Jak brzmi słowo „wagina, na którą się patrzył”, jak zaś „cudownie piękna róża jej kobiecości, którą pieścił swoim wejrzeniem”. Identyczna sytuacja, identyczne zachowanie, kompletnie inna nastrojowość oraz podkreślenie relacji bohaterów.

5. bez szczegółów – bardzo często się zdarza, że tak naprawdę ma małe znaczenie dany fragment rzeczywistości. Gracze widzą karczmę, której prawdopodobnie ponownie nie odwiedzą więcej. Używaj słów „typowa karczma wiejska, drewniana, pokryta strzechą, przesiąknięta wonią taniej gorzałki”. Nieważne, ze każdy gracz może sobie wyobrazić ową karczmę nieco inaczej. Tylko co za problem?

6. podwójny opis – metodę ową sam stosuje przy opisach postaci, ale nie tylko ja. Otóż prowadząc sesję zakładam sobie leksykon postaci oraz miejsc. W tekście normalnym, sesyjnym, stosuje technikę nr 3, zaś w komentarzach w owym leksykonie robię listę najważniejszych miejsc oraz postaci, stosując technikę nr 1. Przyznam, że takie podejście ułatwia mi wiele spraw, graczom zresztą również, gdyż szukanie kilkadziesiąt postów wcześniej jakiegoś opisu, szczególnie, kiedy się nie pamięta gdzie jest, bywa frustrujące.

Nazwy technik sam wymyśliłem. Nie jest to żadne odkrycie, ale po prostu posegregowałem mniej więcej to, co sądzę na ten temat.

 

Bounty

Pozwolę sobie odświeżyć ten zakurzony temat i uzupełnić trafne porady Kelly'ego o coś co zapamiętałem z publikowanych wieki temu w "Fenixie" felietonów z cyklu "Kącik Złamanych Piór" Feliksa W. Kresa.

Chodzi o porządkowanie opisu według tego jak postrzega obraz ludzkie oko a raczej w jakiej kolejności przesyła informacje do mózgu.
Pierwszą rzeczą jaką oko dostrzega jest światło, więc jeśli postać przechodzi z ciemnego do jasnego pomieszczenia lub na odwrót warto zwrócić na to uwagę. Gra światłem i cieniem dodaje zresztą opisom klimatu:
"Gdy jego oczy przyzwyczaiły się trochę do ciemności wyłowił spojrzeniem z mroku kształt..."
"W migoczącym świetle świecy dostrzegł..."
"Mrużąc oczy ujrzał na skąpanym w świetle wzgórzu postać w lśniącej w słońcu zbroi."
"Z pomiędzy długich, rzucanych przez cyprysy cieni, wyłoniła się ciemna sylwetka. Na tle zachodzącego słońca widać było, że w ręku trzyma miecz."

I tu dochodzimy do drugiej zauważanej przez oko rzeczy, czyli do ruchu.
"Migające, stroboskopowe światła klubu sprawiały, że tańczący zdawali się poruszać jak roboty, zastygając coraz to w innej pozycji."
"Od jednego z filarów podziemnego parkingu oderwała się sylwetka..."
"Coś poruszyło się w mroku."
Dynamiczne opisy są lepsze od statycznych.
Zamiast tak: "Nagle z prawej zaatakował go uzbrojony w szablę goblin o wyjątkowo paskudnej gębie."
Lepiej tak:
"Kątem oka uchwycił błysk stali. Odskoczył w ostatniej chwili przed cięciem szabli goblina. W świetle pochodni mignęła wyjątkowo paskudna, zielona gęba."

Gdy opiszemy już światło i ruch przechodzimy do pierwszej porady Kelly'ego czyli od ogółu do szczegółu, przy czym warto poważnie się zastanowić ile szczegółów bohater jest w stanie dostrzec w półmroku u szybko poruszającego się przeciwnika.
To tak krótko, żeby nieco ożywić ten, moim zdaniem pożyteczny, dział.