| Słysząc nazwę "droga diabła" Daniłłowicz z trudem powstrzymał się od ostentacyjnego prychnięcia. Stojąc bowiem na pokładzie statku, zdawał się być już zupełnie "wolny" od wspomnień poprzedniej nocy. Słońce, które świeciło nad wyraz pięknie tego urokliwego poranka ogrzewało jego twarz, na której znów wykwitał obrzydliwy uśmiech satysfakcji. Poprzednia noc albo w ogóle go nie przejęła, albo nie dawał po sobie tego poznać...
Promienie słoneczne co jakiś czas odbijały się od pierścienia założonego na palec Polaka- jedynej pamiątki wczorajszych zdarzeń. Miał jednak dla Samuela dużo większe znaczenie- oto miał na sobie fragment historii swego kraju, oto miał coś, co należało do tragicznie zmarłego patrioty...
Czas się pakować, mruknął jakby sam do siebie. Pakować się? Wolne żarty. Daniłłowicz miał tą czynność naprawdę uproszczoną- na pokład wziął ze sobą dwie walizki- z rzeczami prywatnymi i z bronią. Teraz po prostu weźmie tą drugą...
Po chwili stał znów obok burty, w długim, czarnym płaszczu, trzymając przy tym wypchaną po brzegi wszelkimi rodzajami broni walizkę. Był gotowy, by spełnić swe zadanie...
__________________
Kutak - to brzmi dumnie. |