| Pan Mariusz szybko znalazł okazyję by z Panem Karłowskim słowo zamienić, bo koło siebie za stołem zasiąść mieli:
Jan Karłowski:
Nie ukrywając napływu nerwów oparł ręce na pasie kontuszu głęboki wdech zasadził, gniew z trudem w głosie tłumiąc przemówił:
Ja Waszmość prawisz źle żeś poczynił, ale rzeczą ludzką jest się mylić, rzeczą świętą przyznać się do zawinienia. Pij do dna Brateńku piwa cóżeś naważył, niczego ja nie pragnę od Ciebie jeno by ni krzty złota, co księciu winne nie zabrakło i byś wedle wioli mego Stryja dodatkową sumą wspomógł a nie mnie złotem raczył, bo to ma odnaleziona jedyna rodzina, a widać, że nie najbogatsza, o mnie się nie kłopocz, bo zadba o mnie Jego Książęca Wysokość.
Po tych słowach zaciągnął łyk miodu dosadny by gniew w trunku umoczyć, choć widać że uspokoił się nieco i uśmiechnoł się szczerze.
__________________
W ferworze walki, na polu bitwy jakim jest życie obronną ręką wychodzą tylko Ci, których serca nie potrafią klęknąć przed nieprawością. |