| Po Dnieprze:
Przy takiej organizacyji Czajki Wasze pierwej niźli inne gotowe były i na inne czekać musiały. Wielki wzbudził podziw w atamanie naki fortel, w zamian, za co kazał pierwszym jak należy przez drogę prowadzić. Ruszyły tędy wasze czajki zgrabne przodem, po waszej prawicy płynęły dwie czajki pod Panem Karłowskim, a z lewa sprawniej nieco Pana Krasuna. Piękny był to widok spoglądając, bowiem za siebie na Dniestr wylał, bowiem z siebie pokaźne stado Wojsk. Miły były te chwile, gdy siła siczy powoli rozkładała swe skrzydła. A ileż podziwu było w was dla kozackiej braci, bo ni jeden z siczowskich synów nawet nie tknął mocnych trunków. Ja każ to groźna siła pomyślał każden z szlachetnych, jak straszna nam być może… Po chwili jednak przegnała złą myśl nowa lepsza, przecie oni nasi, nam posłuszni być muszą, polska ich kraj i przeciw niemu splamić nie mogą, a jeśli nawet poczną taki zabieg to sczezną za to w czeluściach piekieł, bo od zdrady stanu większego grzechu ni ma. Na to pojawia się Pan Wurst w obecności Panów Mariusza, Władimira i Piotra, tak cicho szepcze:
Niepokoi się Waszmościowie strasznie załoga, co by nas Ataman jako psu kość rzucił, bo przecie pierwsi my na tura runiem, pierwsi w krwi się zblużdżem, ale i pierwsi ran zaznam, pierwsi towarzyszy stracim. Jest tędy upadek morali w całej straży Waszej Panie Mariuszu, a jeśli tu jest źle to jak, dalej być źle musi. Co tam u PanKarłowskiego, Czy Krasuna. Tęga to dla naszych głów rozprawa, by temu jakoś zaradzić. Jak rozwiązać sprawę nie wiem, wiem za to że do Waszmościów uszu dosiąc ona musiała. Co radzicie?
Tu uśmiechnął się szczerze rad, że pierwszy o tej sprawie donosi, wiedząc pewnikiem przy tym jak wielkie ma ona znaczenie.
__________________
W ferworze walki, na polu bitwy jakim jest życie obronną ręką wychodzą tylko Ci, których serca nie potrafią klęknąć przed nieprawością. |