| | Z Gregorem rozmawiali dłuższą chwilę, ale i Anzulewiczowi spieszno było do innych gości, a i Sambora rwało do tańca. Pamiętał jak swego czasu odczuwał wstręt przed podrygami, ale ludzie się zmieniają. W Mediolanie życię toczyło się w rytm estampie a Gryfita nie lubił się wyróżniać. "Jeśli wejdziesz między dworzan, podryguj jak oni" głosiło stare przysłowie. Ale było też coś przyjemnego w muzyce, tanach, pięknych damach. A przyjemności Sambor nie zwykł sobie odmawiać. Pożegnał więc Gregora tymi słowy:
- Tak się nie godzi, to trzeba powiedzieć, gdy muzycy grają, w koło zapraszają, by przy ławie siedzieć. - Wstał, strój poprawił i ruszył do zabawy. Najpierw do do grajków skierował swe kroki, co nie przykładali się do roboty, chwycił za mieszek u pasa wiszący, i wyjął zeń talar jak miesiąc świecący. -
- Macie w nagrodę, ale róbcie co wam powiem, miast mdłych tanców jak w kościele, grajcie żywiej i weselej. Jeśli dobrze sie sprawicie, wnet kolejny, grosz chwycicie - jak Pan kazał, sługa musi, a i chciwość serce kusi, dudy dusi, każdy z nich, szybszy tempo, koło w mig, zyskało. Lico Pana pokraśniała. Tak ma być.
Spojrzał w koło, pań nie mało, Spojrzał hardo na stoliki, bo tam szukał Bereniki, weroniki, Weroniki ani widu, bo to Panna jest bez wstydu. Poszła stąd, nie wie nikt, nawet ojciec jej gdzieś znikł. Może szuka pieknej panny, gdy na sali trwają tany.
Pozostała Berenika, dziewcze smukłe jak osika, bardzo przy tym rozmażone, lub co prędzej przerażone. Pychą, chucią, krwawą nocą, gdzieś dziejąca się przemocą. Co zaważy na przyjęciu, nim pokłonią goście ksieciu. A im dłużej na nią patrzył, tym tajemnic więcej było, ona włada, jakąś siłą? Sam nie wiedział, musiał sprawdzić.
Bo gdzie wielka tajemnica, i sekrety, i kobiety, tam ciągneła wnet szlachcica.
- Droga Pani, wierz mi proszę, brak piękniejszej na tej sali, z tobą tańca pragne szczerze - niech zazdroszczą mi rycerze. Dodał w myśli, bestia taka, co zgrywała zuch chojraka. |