Angrod

O powietrze można było prawie się oprzeć. Chmura maszerując w całkowitej ciemności, sporym zmęczeniu i w fatalnych warunkach, powoli wyłączał z pod kontroli swoje ruchy. Nogi same go prowadziły, powoli przestał odczuwać bodźce zewnętrzne, po prostu je ignorował. Siedział teraz wewnątrz swojej głowy w małym pokoiku, miał tam odbiornik radiowy, bez żadnych pokręteł, sam głośnik. Radio "Berlin" dziś nadawało komunikat:

"Ludność Warszawy jest pod ochroną Rzeszy i niemieckich sił zbrojnych. Bandytów nie zwalcza się metodami sowieckimi, lecz według zasad europejskich i niemieckich prowadzenia wojny. Niemieccy żołnierze często z narażeniem życia wyciągali kobiety i dzieci z płonących domów. Chorym ułatwiano przejście do szpitali. Pozostałą ludność przeprowadzano przez rejon operacji wojennych do bezpieczniejszych miejsc."

...Jak wszędzie było ciemno. Podobno, kiedy się umierający widzi się światło, to nie powinien do niego iść.

Rozbłysk wrócił chłopakowi czucie. Przez moment także oświetlił bladą twarz Basi, która wydawała się zupełnie nie zdawać sprawy z tego, co się dzieje wokół. Rękami zasłonił się przed eksplozją. Dziewczyna sprawiała wrażenie zagubionej. Taka Alicja, która zamiast do króliczej nory, musiała wejść do kanału, by dostać się do wypaczonego świata. Martwił się o nią, była im potrzebna. Wierny wydawał komendy. Nie żeby Chmura kwestionował decyzję "wodza", ale to jemu urwie dupę jak coś pójdzie źle. Wziął głęboki oddech, nie rozumiał czemu był zły. To pewnie z przemęczenia, kiedy ostatnio się wyspał? Wypuścił powietrze z płuc. Ktoś przecież musi iść ostatni. Bez słowa skinął głową, że rozumie. Nie wyrzekł ani jednego słowa.

Te kanały były takie dołujące. A kiedy wreszcie zobaczyło się upragnione światełko w tunelu, okazało się, że Niemcy wrzucają przez nie granaty.

 

__________________
. . . . . Zwierzątka . . . . .