Kutak

- A ja przysięgam, że jeżeli jeszcze raz takie zachowanie się powtórzy, staniecie przed sądem wojennym, sierżancie- rzucił tylko Wierny do Jonasza, wbijając w niego spojrzenie pasujące bardziej do oficera SS niż do porucznika, z którym wielu jego podkomendnych zdążyło się zaprzyjaźnić. Było zimne, karcące, wręcz atakujące. Nie było spojrzeniem Wiernego.

- A jeżeli Bóg nie istnieje dla sierżanta dlatego, iż na świecie dzieje się źle, doradzam sierżantowi głębokie zastanowienie się nad sobą. I po tym, jak przedostaniemy się przez ten kawałek z pomocą Jezusa Chrystusa, w samotności przeproszenie Stwórcy krótką modlitwą. Śmierć niechybnie nas ściga, a z tak obrzydliwie osmolonym ogniem piekielnym sumieniem nie wypada stawać przed obliczem Bożym.- mówił cicho i spokojnie, wyraźnie jego słowa słyszał tylko Jonasz

- A teraz szykujemy się do cudu bożego.- zarządził, spoglądając w kierunku włazu, przy którym kręciła się już kolejna wroga sylwetka.

W duszy zaś porucznik łkał niczym małe dziecko. Nie z powodu groźby Jonasza, nie z powodu jego słów. Rozpacz przepełniała jego serce tylko i wyłącznie z tego powodu, iż zaczynał wierzyć w słowa sierżanta.

Czemuś do tego dopuścił, Panie?

 

__________________
Kutak - to brzmi dumnie.