| Działał, to było wspaniałe uczucie. Chociaż presja była ogromna: lądowanie może zależeć od jego decyzji, życie wielu ludzi zależy od tego co on zrobi, czuł się wspaniale. Mógł pokazać na co go stać. Musiał wykonać zadanie i uratować swoich ludzi.
-Podajcie mi lusterko!- rozkazał jednocześnie wyjmując swój bagnet i przyczepiając do niego podane przez jednego z żołnierzy lusterko. Ostrożnie podszedł do załomu i wystawił bagnet. Mógł teraz obserwować wroga, bez narażania siebie na obstrzał. Spokojnie popatrzył na pozycję wroga, szukając jednocześnie bezpiecznych punktów, do których mógłby wysłać żołnierzy, aby ostrzelali wroga. Kiedy wydało mu się, że znalazł wszystkie, popatrzył na sierżanta
-Rzuć na to okiem- powiedział do niego podając mu "urządzenie". -Na godzinie 3, za linią bunkra. Niech pan weźmie drużynę strzelecką i ukryje się stamtąd będzie pan mógł ostrzeliwać ludzi i dać osłonę. Wyjdziecie na mój sygnał. - ten potwierdził przyjęcie rozkazów ruchem głowy, dlatego Donovan odwrócił się w stronę porucznika
-Niech pan weźmie dwóch ludzi i kiedy sierżant i my stąd będziemy dawać ogień osłonowy ruszy pod kolejną zasłonę. Tam proszę użyć granatów nasadkowych do oczyszczenia pozycji wroga. Będziemy mogli wtedy dostać się na górę i zacząć czyścić bunkry stamtąd-
-Tak jest- odpowiedział krótko, kiedy żołnierze zaczęli się przygotowywać Alexander wraz z pozostałymi, odczekał na zelżenia ostrzału, wyjrzał za załomu wrzeszcząc
-OGIEŃ ZASŁONOWY! RUSZAJCIE! JUŻ! JUŻ!- i jednocześnie grzejąc ze swojego Thompsona w stronę pozycji niemieckich. Po chwili znów się schował, mając nadzieję, że plan wypali. Zmienił magazynek, pistoletu maszynowego. Jeszcze raz, musi się udać!
__________________
We have done the impossible, and that makes us mighty |