| Gedan nie odzywał się. Myśli kotłowały mu się w głowie jak stado Gnorsów. Tak chyba nazywali się te małe stworzonka z powieści fantastycznej którą czytał kiedy jeszcze na ten świat nie spadła zagłada.
Bo to była zagłada, jakby nie patrzeć. Pięć lat to absolutne maksimum, dopóki ludzi nie zepchnie do morza fala żelastwa z północy. Klecha zawsze zastanawiał się jak wygląda Moloch.
Ale może to i lepiej, gdyż jego wyobraźnia podpowiadała mu, że ten widok nie jest przeznaczony dla jego oczu.
Nawet nie zauważył gdy w drodze do wyjścia jego ręka powędrowała do leków stojących na jednej z półeczek. Nawet nie czytał etykiet, lecz sam wmówił sobie że będą potrzebne kompanom. Wpychał je do kieszeni, lecz nie zauważył także tego że w wypchanej kieszeni nie ma już ani cala miejsca na te specyfiki. Trzymał je w lewej ręce i szedł dalej, za Kristoffem i Raagnakiem.
Czyżby klecha przeżył szok?! Ktoś powinien go mocno trzepnąć w łeb, aby jego zaćmiony umysł odzyskał swoją świeżość.
__________________
Strach to tylko 6 liter! |