| Stał na końcu cały czas nie wierząc w to co usłyszał.
WYCHODZĄ.
Słowo dla niego jak objawienie, które wyrwało go ze stanu otępienia.
Większa część wędrówki zatarła się w jego umyśle, zlała w jedno wspomnienie - upiornego marszu w cuchnącym szlamie, kiedy stawiał kroki jak wpółumarły, nie myśląc, czując, widząc.
Dopiero teraz przy tej pordzewiałej drabince będącej dla nich drogą ucieczki, bądz prowadzącą wprost ku śmierci zaczął wracać ze świata widm. Przez chwilę patrzył na swe dłonie, choć tak naprawdę nie mógł zobaczyć ich w ciemnościach.
Zaciskał i prostował palce powoli czując je z powrotem. Potem odruchowo sięgnął i zaczął na oślep sprawdzać broń.
To był znak, że sierżant Jonasz wraca pośród żywych. |