| Duszące opary wdzierały się z każdym oddechem do płuc, sprawiając dodatkową udrękę zmęczonemu ciału od środka. Żeby nie cierpieć, należało nie oddychać, ale żeby nie oddychać, należało... być martwym.
Basia rozejrzała się nerwowo wokół. Rozkaz został wydany. Wierny zarządził podążać drabinką na górę, wobec czego nie było czego rozważać. Rozkaz to rozkaz.
Mimo to, przez opary dymu Basia spoglądała z ciekawością w ciągnący się przed nią tunel. Kiedy inni wychodzili na zewnątrz, sanitariuszka przytuliła się do wilgotnej ściany, nie tyle nie chcąc nikomu zawadzać, co po prostu wiedząc, że największy ciąg powietrza jest pośrodku kanału. Teoretycznie więc w miejscu, gdzie stała, była mniej narażona na działanie trujących oparów.
Oczy dziewczyny płonęły, gdy, przyciskając do twarzy kołnierzyk munduru, spoglądała w ciemny korytarz przed nimi.
„Oto królestwo śmierci. Tym razem jednak gdzie indziej prowadzi nasza droga. Wybacz kochany, znów nasze scieżki się rozchodzą. Ale... już niedługo. Gdy tylko skończy się to szaleństwo, wrócę do ciebie i... nie zabłądzę, bo nie zapomnę... tamtych chwil.”
Zajęty swoją bronią Jonasz nawet nie zauważył dziwnych błysków w oczach sanitariuszki. Po prostu wspiął się na drabinkę, upewniając jedynie czy dziewczyna idzie za nim.
Była tam. Jako ostatnia ruszyła ku górze. Ponieważ potrzebowała obu rąk, aby się utrzymać, wstrzymała oddech. To jednak nie mogło trwać długo przy tak wyczerpanym organizmie. Kiedy już miała się poddać, jej twarz owiało świeże powietrze (w porównaniu z kanałowym) z zewnątrz. Z przyjemnością wciągnęła je do pierś, a ciężka łza potoczyła się po umorusanym policzku.
„Ja... chcę żyć.”
__________________
Konto zawieszone. |