| Doren od razu poszedł do swojej chaty. Sztylet i bukłaki położył na stołku, a sam zzuł buty i położył się na prostym, twardym łóżku. Słowa Akrilla poruszyły w nim od dawna skrywaną nutkę nadziei, nadziei, która przez wiele tygodni podszeptywała mu, że może osiągnąć więcej niż posada zwykłego parobka. Jeżeli uda mu się... Jeżeli uda mu się dowieść lojalności Akrillowi może awansować na pomocnika, a potem kto wie? Doren uśmiechnął się do własnych myśli.
Lecz po chwili uśmiech spełzł z jego ogorzałej twarzy. Zobaczył twarze pozostałych pracowników farmy. choć może przyjaciele to za duże słowo, na pewno lubił każdego na swój sposób. Z żalem pomyślał, że by może wyprawa do kurhanu będzie mieć ogromny wpływ na życie jego, jak i każdego z nich. W zamyśleniu popatrzył na sztylet. Co będzie jeżeli każdy z nich będzie gotów na wszystko, by osiągnąć cel? Doren wzdrygnął się z obrzydzeniem. Nigdy nikogo nie zabił i miał nadzieję że tak pozostanie.
- Dość tego gdybania - zganił się na głos - jestem pewien, że rozmowa z pozostałymi rozwieje te ponure przepowiednie.
Wstał szybko, i ubrawszy buty wyszedł z chaty. |