| Zlazł z kupy zardzewiałych motorów, przedtem dał jednak błogosławieństwo; gdy tylko tłumy rozeszły się, podszedł do tych, którzy przybyli. Założył jednostkę respiratorową na usta, a także kaptur na głowę. Zakrztusił się nieco, gdy wciągał tlen, jednak wolał to, niżby się udusić w ciągu paru godzin.
Zwrócił się do Sante.
- Córko, my tu nie handlujemy.
Respirator był nieco głośny i nadawał jego głosowi mechaniczny timbre, jednak kompletnie mu to nie przeszkadzało. Chrapliwie ciągnął swoją wypowiedź.
- Wiarą się bowiem nie handluje. My nauczamy bowiem chleba życia. Oto, co każe tym ludziom wytrwać na tym atomowym pustkowiu! - wskazał palcem na odchodzących ludzi.
Cóż! Przyszły do mnie dzieci chrome, dzieci potrzebujące opieki! W dodatku nie czytały Pisma Świętego. Ech, żałość...
- Gdybym dostawał jen, za każde takie durne słówko, kupił bym juz sobie nowy motor ojczulku, a zamiast sypac ludziom kazaniami, lepiej daj im jakieś schronienie, zamiast kazac im marznąc i moknąc na deszczu
- Nie wiesz nic, człowieku. Więc nie sądź, abyś osądzony nie był.
Wykrzywił się złośliwie pod respiratorem, jednak tamten nie mógł tego zauważyć. Zaśmiał się. I jeszcze raz, drwiąc z niedomyślności czterech wędrowców.
Paradne! Czy te dzieci naprawdę sądzą, że utrzymałbym się choć dzień wśród nich, gdybym ich nie chronił? Ha, jak widać, apokalipsa którą nas doświadcza Pan, nie wszystkich jeszcze oczyściła.
Zdjął na chwilę ustnik, po czym splunął.
- Lepiej powiedzcie, coście za jedni. Nie wyglądacie na jednych z tamtych, jednak i tak wolę wiedzieć, co was tu sprowadza. I...
Przebiegł wzrokiem po całej reszcie.
- ...na jak długo chcecie zostać w tej wiosce. |