lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - Cień Yog-Sothotha

Adr · 22-02-2008, 09:29

William Moorhous

William posiadał pewną umiejętność, która procentowała w kontaktach towarzyskich i dostarczała dodatkowych informacji o rozmówcach. Sztuka owa była słabo rozpowszechniona wśród zwykłych ludzi, natomiast w wyższych sferach od wieków odgrywała znaczącą rolę. Umiejętność ta nazywana była nonverbal communiation (komunikacja niewerbalna) bądź bardziej pospolicie czytaniem z gestów i ruchów ciała. Korzystając z tej wiedzy Will - mimo że niewiele słów padło podczas powitania – poczynił pewne spostrzeżenia i wnioski wynikające z gestów, spojrzeń i uśmiechów.

Gdy William ogarnął trójkę nowicjuszy wzrokiem próbował odgadnąć jakie relacje ich łączą. Izabell stała nieco bliżej pana Castelano niż Jennifer. „Widocznie to pani Review czuje się swobodniej i pewniej niż panna Brown w towarzystwie tego mężczyzny.” – zanotował w myślach.

Pierwsze wrażenie silne wpływa na dalszą znajomość.

Izabell Review najbardziej przyciągała wzrok Takie osoby zapamiętuje się przy pierwszym spotkaniu. Elegancja, styl i wystudiowane zachowanie wyróżniało ją z tłumu. Takie kobiety fascynują, ale jednocześnie niepokoją.

Przyglądając się Izabell William przypomniał sobie słowa francuskiego klasyka literatury. „Była to jedna z tych twarzy kobiecych, w których każda linia ma swoisty wdzięk i wymowę, a każde drgnienie zdaje się wyjawiać coś lub też ukrywać.”

Will wytrzymał na sobie długie i badawcze spojrzenie Izabell. Czuł jak wzrok kobiety przeszywa go na wskroś. Nie uciekł jednak wzrokiem, choć w pierwszej chwili miał takie zamiar.

Nico Castelano mężczyzna solidnej postury sprawiał wrażenie człowieka opanowanego i pewnego siebie. Jednak podczas powitania nie okazał zbyt wiele zainteresowania.

„Może uznał mnie za osobę mało interesującą – myślał Will - a może ta opóźniona i stonowana reakcja ma jakieś inne uzasadnienie. Może wynika to z zamyślenia lub roztargnienia.” Jedno było pewne - William był zaskoczony początkową biernością mężczyzny.

William wyprostował się chwilę po tym jak zapoznał swoje usta z delikatną dłonią panny Brown. Na jej czarujący uśmiech odpowiedział grzecznym uśmiechem i dyskretnym spojrzeniem jakie przystoi dobrze wychowanemu mężczyźnie.

Panna Jennifer Brown zachowywał się dużo bardziej naturalnie niż reszta towarzystwa. Zaciekawiła Willa, któremu wydawało się, że właśnie z Jennifer najłatwiej można nawiązać kontakt.

- Mimo, że dopiero panią zapoznałem – Will zwrócił się do Jennifer - ośmielę się zaproponować swoje skromne towarzystwo na dzisiejszy wieczór. Nie mogę pozwolić by tak piękna kobieta musiała sama dbać o siebie. Jeśli pani to odpowiada jestem do dyspozycji – skłonił nieznacznie głowę i oczekiwał reakcji Jennifer.

22-02-2008, 09:29	#140
Adr RPG - Ogólnie Reputacja: 1	William Moorhous William posiadał pewną umiejętność, która procentowała w kontaktach towarzyskich i dostarczała dodatkowych informacji o rozmówcach. Sztuka owa była słabo rozpowszechniona wśród zwykłych ludzi, natomiast w wyższych sferach od wieków odgrywała znaczącą rolę. Umiejętność ta nazywana była nonverbal communiation (komunikacja niewerbalna) bądź bardziej pospolicie czytaniem z gestów i ruchów ciała. Korzystając z tej wiedzy Will - mimo że niewiele słów padło podczas powitania – poczynił pewne spostrzeżenia i wnioski wynikające z gestów, spojrzeń i uśmiechów. Gdy William ogarnął trójkę nowicjuszy wzrokiem próbował odgadnąć jakie relacje ich łączą. Izabell stała nieco bliżej pana Castelano niż Jennifer. „Widocznie to pani Review czuje się swobodniej i pewniej niż panna Brown w towarzystwie tego mężczyzny.” – zanotował w myślach. Pierwsze wrażenie silne wpływa na dalszą znajomość. Izabell Review najbardziej przyciągała wzrok Takie osoby zapamiętuje się przy pierwszym spotkaniu. Elegancja, styl i wystudiowane zachowanie wyróżniało ją z tłumu. Takie kobiety fascynują, ale jednocześnie niepokoją. Przyglądając się Izabell William przypomniał sobie słowa francuskiego klasyka literatury. „Była to jedna z tych twarzy kobiecych, w których każda linia ma swoisty wdzięk i wymowę, a każde drgnienie zdaje się wyjawiać coś lub też ukrywać.” Will wytrzymał na sobie długie i badawcze spojrzenie Izabell. Czuł jak wzrok kobiety przeszywa go na wskroś. Nie uciekł jednak wzrokiem, choć w pierwszej chwili miał takie zamiar. Nico Castelano mężczyzna solidnej postury sprawiał wrażenie człowieka opanowanego i pewnego siebie. Jednak podczas powitania nie okazał zbyt wiele zainteresowania. „Może uznał mnie za osobę mało interesującą – myślał Will - a może ta opóźniona i stonowana reakcja ma jakieś inne uzasadnienie. Może wynika to z zamyślenia lub roztargnienia.” Jedno było pewne - William był zaskoczony początkową biernością mężczyzny. William wyprostował się chwilę po tym jak zapoznał swoje usta z delikatną dłonią panny Brown. Na jej czarujący uśmiech odpowiedział grzecznym uśmiechem i dyskretnym spojrzeniem jakie przystoi dobrze wychowanemu mężczyźnie. Panna Jennifer Brown zachowywał się dużo bardziej naturalnie niż reszta towarzystwa. Zaciekawiła Willa, któremu wydawało się, że właśnie z Jennifer najłatwiej można nawiązać kontakt. - Mimo, że dopiero panią zapoznałem – Will zwrócił się do Jennifer - ośmielę się zaproponować swoje skromne towarzystwo na dzisiejszy wieczór. Nie mogę pozwolić by tak piękna kobieta musiała sama dbać o siebie. Jeśli pani to odpowiada jestem do dyspozycji – skłonił nieznacznie głowę i oczekiwał reakcji Jennifer.