lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Diriad · 27-02-2008, 23:55

Staś stał w miejscu jeszcze chwilę, gdy po kolei wszyscy zbliżyli się do Wilka. Nikt nie zwrócił uwagi na jego słowa. Owszem, Kuba zbył je krótką odpowiedzią, ale... Nie o to chodziło chłopcu. Miał nadzieję, że to dotrze do dzieci, a tu... Nic. Najzwyczajniejsze nic.
Wzruszył ramionami zrezygnowany i podążył za innymi w kierunku wolnego już zwierza. A tam, działy się rzeczy dziwne. Dzieci rozmawiały z Wilkiem, dając mu mniej lub bardziej szczere i dobroduszne porady. Staś przystanął gdzieś na uboczu, bez słowa przypatrując się wydarzeniom.

Wilk wstał. Już samo to było co najmniej niezwykłe, ale mało tego! Jego rany zaczęły się goić, a bestia powracała do zdrowia w oszałamiającym tempie. Przysunął się bliżej innych dzieci patrząc z przerażeniem na Wilka, który z Rannego, stawał się na powrót Wielkim i Złym.

I kazał im uciekać. Chłopiec był przerażony, lecz mimo to, mimo tego, że nie miał pojęcia o jego przyczynie - na jego ustach pojawił się lekki uśmiech.
"Pozwolił uciekać. Dał szansę." - to słowo w ustach potwora brzmiało niezwykle obco, lecz jakże było upragnione! Oczywiście, najlepiej byłoby, gdyby Wilk stał się dobry, ale przecież to było niemożliwe...

...A może jednak?

Coś działo się z Wilkiem. Widoczne było to już jak siedział mamrocząc coś pod nosem, ale nagle sytuacja zmieniła się, napełniając chłopca kolejną falą bólu - nie fizycznego, lecz tego, który czuje się głęboko w środku, gdy obserwuje się cierpienie innych.

Wyglądał inaczej. I mówił inaczej. Jednak zmienił się.

Staś zrobił kilka kroków w jego stronę. Jakoś nie przychodziło mu do głowy nic, co mógłby powiedzieć, co byłoby rycerskie, lub z czego mógłby być dumnym. Milczał więc, a w oczach zakręciły mu się łzy wzruszenia i smutku, które otarł ręką.

Odszedł gdzieś w bok, szukając jakichś dłuższych i prostych gałęzi. Po chwili wrócił, dzierżąc w dłoniach znaleziska. Ułożył je na ziemi nad głową Wilka w kształcie krzyża.
Kiedy ktoś dobry umiera, należy coś takiego zrobić.
A Wilk był dobry.
Staś był tego pewien.

27-02-2008, 23:55	#127
Diriad Reputacja: 1	Staś stał w miejscu jeszcze chwilę, gdy po kolei wszyscy zbliżyli się do Wilka. Nikt nie zwrócił uwagi na jego słowa. Owszem, Kuba zbył je krótką odpowiedzią, ale... Nie o to chodziło chłopcu. Miał nadzieję, że to dotrze do dzieci, a tu... Nic. Najzwyczajniejsze nic. Wzruszył ramionami zrezygnowany i podążył za innymi w kierunku wolnego już zwierza. A tam, działy się rzeczy dziwne. Dzieci rozmawiały z Wilkiem, dając mu mniej lub bardziej szczere i dobroduszne porady. Staś przystanął gdzieś na uboczu, bez słowa przypatrując się wydarzeniom. Wilk wstał. Już samo to było co najmniej niezwykłe, ale mało tego! Jego rany zaczęły się goić, a bestia powracała do zdrowia w oszałamiającym tempie. Przysunął się bliżej innych dzieci patrząc z przerażeniem na Wilka, który z Rannego, stawał się na powrót Wielkim i Złym. I kazał im uciekać. Chłopiec był przerażony, lecz mimo to, mimo tego, że nie miał pojęcia o jego przyczynie - na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. "Pozwolił uciekać. Dał szansę." - to słowo w ustach potwora brzmiało niezwykle obco, lecz jakże było upragnione! Oczywiście, najlepiej byłoby, gdyby Wilk stał się dobry, ale przecież to było niemożliwe... ...A może jednak? Coś działo się z Wilkiem. Widoczne było to już jak siedział mamrocząc coś pod nosem, ale nagle sytuacja zmieniła się, napełniając chłopca kolejną falą bólu - nie fizycznego, lecz tego, który czuje się głęboko w środku, gdy obserwuje się cierpienie innych. Wyglądał inaczej. I mówił inaczej. Jednak zmienił się. Staś zrobił kilka kroków w jego stronę. Jakoś nie przychodziło mu do głowy nic, co mógłby powiedzieć, co byłoby rycerskie, lub z czego mógłby być dumnym. Milczał więc, a w oczach zakręciły mu się łzy wzruszenia i smutku, które otarł ręką. Odszedł gdzieś w bok, szukając jakichś dłuższych i prostych gałęzi. Po chwili wrócił, dzierżąc w dłoniach znaleziska. Ułożył je na ziemi nad głową Wilka w kształcie krzyża. Kiedy ktoś dobry umiera, należy coś takiego zrobić. A Wilk był dobry. Staś był tego pewien. __________________ Et tant pis si on me dit que c'est de la folie - a partir d'aujourd'hui, je veux une autre vie! Et tant pis si on me dit que c'est une hérésie - pour moi, la vraie vie, c'est celle que l'on choisit!