| Wydarzenia na około przepływały w umyśle Basi niczym chmury na niebie – spowolnione, jakby obojętne.... a przecież to jej przyjaciele byli atakowani, to ona mogła zaraz zginąć!
„Tylko co z tego?”
Na tę chwilę wiedziała tylko jedno: Musi podjąć decyzję, żeby całkiem się nie posypać. Obojętnie jaką - dobrą czy złą – musiała zdecydować, którą drogą podążać. Wciąż nie wiedziała, która ze ścieżek prowadzi ku przebaczeniu, jednak nie mogła stać w miejscu.
Zacisnęła pięści, przyciągając je do bioder. I wtedy poczuła znajomy kształt, który ciążył jej od samego początku. Pistolet. Wyjęła go i przyjrzała się... patrzyła na niego z obrzydzeniem i fascynacją zarazem.
„A gdyby tak...zabić ich wszystkich? Gdyby wziąć na siebie ich grzechy? Bo przecież wtedy tylko ja stanę się przeklęta... przeklęta na wieki. Tylko...czy dam radę?”
Drżącą dłonią schwyciła broń i uniosła w stronę Daniela, który był do niej odwrócony plecami. Pewnie nawet by nie zauważył...
„Jeden strzał. Jeden strzał i wybawisz go od złego! Nie poddawaj się, nie łam się. Jeden strzał. To tylko chwila. Przecież już to robiłaś” – słyszała w swojej głowie głos, obcy głos.
Całe ciało Baśki drżało, a po policzkach ciekły łzy. Była napięta niczym struna - struna, która zaraz pęknie.
„Jeden strzał, jeden strzał...”
Zamknęła oczy. Nabrała głęboki wdech w płuca.
„Jeden strzał, je... NIE!!!”
Otworzyła oczy i wycelowała.
PAF!
Strzał padł tuż obok ramienia Daniela, prosto w zgraje zbliżających się potwornych żołnierzy. A za nim następny i następny.
- Ojcze nasz, któryś jest w niebie... – pomiędzy wystrzałami dziewczyna na nowo zaczęła recytować modlitwę.
Zdecydowała.
__________________
Konto zawieszone. |