Nimsarn

Słońce z trudem przebijało się przez gruby kożuch nisko wiszących chmur, nieprzerwanie pędzonych ku zachodowi porywami lodowatego wiatru. Od blisko trzech struż leniwie kołysaliście się na grzbietach dwojga łagodnych wałachów, podążając ku słońcu bitym traktem, mijając uśpione wioski poprzedzielane nagimi zagajnikami, podszytymi łachami topniejącego śniegu. Ciągłe łopotanie targanych wiatrem kapturów, czasami przerywał krzyk głodnego sokoła, słodki śpiew skowronka a niekiedy ryk nie dojonej krowy. Od czasu do czasu przed oczy zachodziły wspomnienia rozradowanej twarzy dzieciaka, odgłosy jego zawziętej kłótni z handlarzami, narzekań, wybrzydzań i zaskoczonych pełnych uznania uśmiechów brodaczy. Tak czy siak chłopak wybrał wam parę silnych, zdrowych zdało się wałachów, o bardzo łagodnym temperamencie - bułany przypadł Seratii, myszowaty Ayowi. Za oba chłopak wytargował śmiesznie niską cenę 23 srebrników i do końca życia zastanawiać się będziecie, czy było to efektem tych kilku monet zaciśniętych w młodzieńczej pieści, czy gorących spojrzeń, jakimi ukradkiem obdarzał wyspiarkę. Nie ma, co wiosnę w powietrzu czuć było...
I tak oto przed południem do miejsca znanego jako Rozstaje Kohgarskie dotarliście. Miejsce to na płaskim pagórku usytuowane, od zachodu, północy i wchodowi gęstym lasem otoczone od południa całkiem łyse było jedno trzy potężne dęby na samym szczycie rosły w taki sposób, że jeden przy dukcie kohgarskim a dwa przy cirionskiego wylocie stały, głaz wielki od wchodu zasłaniając. Polana owa, co po obu stronach brukowanej drogi się rozpościerała pełna była palenisk wszelakich, co znakiem było licznych tutaj popasów karawan Traktem Muśnickim zdążających.